Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 74]

Verdreet

Ze veel eigelek gaar neet op tösse de hoonderde lui die achter in de kèrk de bedreufde femilie kaome condolere, 't awwer dameke in häöre boontmantel en mèt häör gekrossjeerd huteke.

Ouch al had dee mantel daan de kleur vaan 'nen oraanje veendel dee jaore-laank boete had gehaange en waor 't heudsje kinnelek 'n exempel vaan hoeselek handwerk.

Ze gaof häör keertsje aof aon eine vaan de begraffenisoondernumming, staok e mager henneke oet nao de femilielede en smiespelde modes ‘wel gecondoleerd, wel gecondoleerd’ wie ziech dat huurt, meh wie ze nao de kis góng um dao-euver e kruiske te make, woord 't häör toch sjijns te mechteg. Ze haolden 'ne zakdook oet häör kelbeske en obbins lepen häör de traone euver häör geziech en mós ze ziech effe vashawwe aon de maan dee häör 't kopere getuug aonreikde wat allewijl e pametekske vervingk.

De femilie had 't te drök veur 't op te mèrke, meh de deftege mevrouw die achter häör leep, gans in 't zwart, mós 't wel zien. Ze pakden 't mevruiwke steveg bij 'nen erm en zag:

‘Wach effe, iech gaon mèt uuch’.

Hajje-hajje gaof ze de kis e kruiske, naom mevruiwke oonder d'n erm en góng mèt häör nao 'n leeg baank. Dao plantde ze häör neer en góng neven 'r zitte.

‘'t Vèlt ouch neet mèt, heh?’ fluusterde ze.

‘Nein, zeker neet’, zag 't mevruiwke oonderwijl ze mèt 'ne groete zakdook häör geziech aofveegde. Toen pakde ze oet häör kelbeske 'ne noster en begós iefereg te beie.

De ganse mès bleef ze daomèt bezeg, zelfs oonder de touwspraok vaan de celebrant, en pas

[p. 75]

wie de femilie achter de kis aon langskwaom, duide ze häör gereidsjap weer in de kelbas.

Same mèt de deftege mevrouw leep ze de kèrk oet.

Wie ze boete kwaome waor de stoet al op weeg nao 't kèrkhof en 'n deil lui trok in grupkes nao 't ‘gemeenschapshuis’ boe, volgens de begraffenisoondernummer, de koffietaofel zouw zien veur femilie en gooj kinnese.

Zoonder get te zègke lepe ze drachteraon.

Binne waor 't lekker werm en aon de lang taofele zaote al vrij väöl lui te wachte op de femilie en de koffie.

Mevrouw hóng häöre zwarte mantel aon de kapstok, meh de boontmantel vaan mevruiwke bleef aon en ze zat ziech örges get achteraon, besjeie in 'n heukske.

Effe later kaom mevrouw neven häör zitte.

‘Geit 't noe weer get?’ vroog ze vruntelek. ‘Wèt g'r, geer komp miech toch zoe bekind veur. Meh iech weet neet boevaan. Of höb iech uuch soms veurege week ouch gezeen op de begraffenis vaan de pestoer in...?’

‘Jao, jao, dat kin jao’, zag 't mevruiwke. ‘Dat waor 'n hiel sjoen begraffenis. En drök! Me heet häöm väöl ier gedoon. Meh heer had 't ouch verdeend huur. Dat wel’.

‘Waor dat femilie vaan uuch?’ vroog mevrouw.

‘De pestoer? Nein. Femilie neet. Meh iech kinden 'm good’.

‘Ao... iech meinde... Of höb iech uuch toen neet aon de koffietaofel gezeen?’

‘Waort geer daan ouch dao? Iech höb uuch neet gezeen’, antwoordde 't mevruiwke, zoonder ach te geve op de vraog.

‘Jao, meh iech zaot nogal achteraof’, zag mevrouw. ‘Iech dach al tot iech eure boont-

[p. 76]

mantel trökkinde’.

‘Sjoen begraffenis’, zag mevruiwke weer. ‘Jao, dee jas höb iech allang. Lekker werm. Zoezoe, dus geer waort ouch dao? Da's touwvalleg. Iech hoop mer tot 't neet te lang doort op 't kèrkhof. Iech gaap wie 'ne kerp vaan de flawwegheid. Wèt g'r, es iech nao 'n begraffenis moot kin iech 's mörgens geine bóf door m'n keel kriege. Vaan de emoties zeker. En es 't daan get lang doort, wie noe, is 't of miene maog ziech umdrejt in me lief. Daan weur iech gewoen beroerd vaan d'n hoonger’.

‘Iech kin dat’, zag mevrouw. ‘Dat höb iech ouch. Meh ze zalle noe wel zoe hei zien’.

‘Iech hoop 't. Dat zwart kleit uuch sjoen aof. E sjiek kleidsje’.

‘Iech draag 't allein bij begraffenisse’, zag mevrouw. ‘Veur zoemer is 't toch te soomber. Zeet geer femilie vaan menier?’

‘Vaan wat veur 'ne menier?’ vroog mevruiwke verbaas.

‘Vaan menier Jesse. Dee begraove weurt netuurlek’.

‘Ao, vaan dee’. Mevruiwke trok 'ne rumpel boven häör neus en keek tristeg veur ziech oet. ‘Gein femilie, nein. Meh iech höb 'm good gekind. Vreuger’.

‘Iech ouch’, zag mevrouw. ‘En de pestoer ouch. Neet zoe good wie menier Jesse, meh toch good’.

Mevruiwke haolde weer häöre zakdook oet en veegde e paar traone vaan häör wange aof.

‘'t Pakde uuch nogal, heh, wiet geer häöm e kruiske góngk geve?’

‘Dat höb iech altied’, snoufde mevruiwke. ‘Dao kin iech niks aon doen. Es iech traon dink tot heer dao daan zoe gans allein in die kis ligk...

[p. 77]

Dat moveert miech altied’.

‘Iech kin neet kriete’, zag mevrouw neuchter. ‘Iech laot gein traon. Meh iech véúl 't wel’.

‘Edere gek heet ze gebrek’, cónstateerde mevruiwke. ‘Ao pardon, zoe meinde iech dat neet. Iech höb 't euver mien eige. Kwaome ze mer mèt de koffie’.

Ze keek ins euver de taofel eweg nao de cieur vaan de keuke, meh die bleef nog touw.

‘Ze wachte netuurlek op de femilie’, zag mevrouw, ‘meh 't zal neet lang mie dore. Allewijl geit dat gaw op 't kèrkhof. Boe kindet geer menier vaan?’

‘Menier Jesse? Ao, vaan vreuger. Iech bin nog ins maog bij hun gewees. Wie ze pas getrouwd waore. Mevrouw is e paar jaor geleie gestorve. Dat geit allemaol zoe gaw, heh. En geer?’

‘'n Relatie’, zag mevrouw. ‘Vaan wie veer joonk waore’.

‘Höb g'r mèt häöm gevrijd? Ech?’

‘Aoch jeh, gevrijd, gevrijd...’ Mevrouw keek get verlege. ‘Iech meinde eigelek tot geer häöm beter gekind had es iech. Umtot geer zoe mós kriete aon de kis’.

‘Dat kump zoe euver miech, wie iech al zag’.

Mevruiwke keek weer nao de keukedeur. ‘Dao kin iech niks aon doen. Zoezoe, dus geer höb nog mèt 'm gevrijd? Dee Jan toch’.

‘Jan?’ vroog mevrouw. ‘Zag geer Jan tegen 'm?’

‘Iech neet’, zag mevruiwke. ‘Meh geer netuurlek wel. Iéch höb noets mèt 'm gevrijd, es geer dat soms dink’.

‘Nein, nein, dat dach iech ouch neet. Meh umtot geer dat zoe zag... Zeet geer lang hoes-

[p. 78]

helderse bij 'm gewees?’

‘Sjus zoe lang es tot geer mèt 'm gevrijd höb’, zag mevruiwke kordaot. ‘Sjus zoe lang’.

Ze knikde mevrouw 'n oug.

‘Oúch veur de koffietaofel?’ vroog ze mèt häöre moond aon mevrouw häör oer.

Mevrouw keek häör verslage aon.

‘Wie... wiezoe dink geer dat?’ vroog ze klein.

‘Nou kiek, geer informeert uuch neet good’, zag mevruiwke. Ze had noe 't air vaan de professional tegeneuver 'nen ammateur. ‘Op de ierste plaots hètde dee mins neet Jan, meh Huub. Op de twiede plaots is heer gebore in Indië en pas op ze feertegste nao hei gekoume. Dus, wieme zouwt geer mèt dee gevrijd höbbe?... Daot geer 't al lang?’

‘Wat?’ Mevrouw perbeerde nog droonderoette koume.

‘Nao koffietaofele goon netuurlek’.

‘Eh... nein. 't Is eigelek pas d'n derde kier’. Mevrouw kraog 'n kleur devaan.

‘Geer begint pas’, zag mevruiwke. ‘G'r moot 't nog liere. Iech zaog 't dalek aon uuch. Geer zeet te verlege. Dat veel miech direk op. En, geer wèt neet genóg! Ederein kin uuch get vraogen op zoe'nen daag en daan staot g'r mèt eure moond vol tan. Iech zörg tot iech teminste get weet vaan d'n doeje. Snap d'r? Veur 't geval tot miech eine wèlt oethure. Iech laot miech neet zoe gaw trappere’.

‘Meh wie daot geer dat daan?’ Mevrouw waor erg geïntresseerd noe. ‘Wie komp geer aon die inliechtmge en zoe?’

Ze zaote noe kort bijein en fluusterde veurziechteg.

‘Ierstens: De gezèt mèt de advertenties. Die snij iech miech altied oet. Twiedens: Wat ze

[p. 79]

euver de mins sjrieve in de gezèt. Derdens: Vraoge! Links en rechs vraoge. Jeh, de moos 't kinne’.

Mevruiwke stoetde häör naoberse aon.

‘Pas op! Dao koume ze’.

Inderdaod kwaom noe de femilie binne en begóste de meidskes mèt de groete koffiekanne roond te goon.

Same smeerde ze ziech e bruudsje en belagten 't rejaol.

Mevrouw keek zenewechteg roond, meh mevruiwke gaof häör weer ne stók.

‘Neet kieke’, commandeerde ze. ‘Ete en praote. Gewoen’.

‘Iech bin nog altied get bang’, fluusterde mevrouw.

‘Dat liert g'r wel aof’. Mevruiwke aot smakelek door. ‘Geer moot... Wie hèt geer eigelek?’

‘Ellie’, zag mevrouw veurziechteg.

‘En iech Mia’, zag mevruiwke tösse twie happe door. ‘Iech bin eigelek begonne op de dörpe. Dat is ouch 't gemekelekste. Dao dinke ze daan totste 'ne kinnes bis oet de stad. En die kieke ouch neet zoe nej op e paar maan. Altied groete koffietaofele. Dat vèlt neet op dao. Hei in de stad höbste toch altied kans tot diech eine kint. Meh de bösse zien te deur gewoorde. 't Perfiet is devaanaof este get wied moos, begrep g'r? Dus noe moot iech wel in de stad blieve’.

‘Iechhöb 'n otoke’, zag mevrouw.

Mevruiwke lag häör mets en versjèt neet.

‘Geer höb 'n otoke? Nou nou. Geer höb 'n otoke’.

Ze keek noe hiel in de veerte nao de moer tegeneuver häör.

‘Mins, wètste wat dat beteikent? 'n Otoke! Nondepie! Zal iech diech ins get zègke? Es veer

[p. 80]

us verstoon dao-in... Kindergaods nog aon touw, veer kinnen ederen daag... Wach! Laot miech dat ins good euverdinke. Toch zeker 'ne kier of drei in de week... Snapste 't?’

Ellie sjöddelde nog oongeluiveg vaan ‘nein’.

‘Kom’, zag Mia, ‘laote veer make tot veer weg koume. Iers good ete netuurlek en daan mote veer ins serjeus goon praote. Neet hei. Bij miech of bij diech thoes. Laot miech mer ins geweerde. Höbste dat otoke bij d'ch?’

‘Jao, hei um d'n hook steit 'r. Meh...’

‘Eet!’ zag Mia. ‘Strak praote veer wijer’.

Ze pakde ziech nog e bruudsje en heel häör tas op veur 't meidske mèt de koffiekan.

Wie ze bekans veerdeg waore zag ze:

‘Luuster! Veer hawwen 't zoe. Diech bis defteg en iech kriet. Iech zeuk de advertenties oet. Allein jaomer tot me begraffenisse neet zoe in de hand heet. Dèks weurden 'rs twie op einen daag begraove. Zun, meh niks aon te doen’.