Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 67]

Dresseur

‘'t Zien mer mössje, menier’, zag de maan, ‘meh sjlum! Sjlum! Dao höb geer gein idee vaan’.

Heer pakde nog 'n snei druug broed oet de plastic-tuut neven ziech en begós ze te vergrummele op 't peedsje veur de parkbaank.

'n Hiel deil mössje verdeilde kekelentere de buut. Noe en daan vloog ein mèt e groeter stökske broed nao e veileg pläötske um 't op häör gemaak meister te make.

De mins keek d'n hier neven 'm effe aon.

‘Vint geer veugel ouch zoe leuk?’ vroog heer.

‘Aoch... neet speciaol veugel’, zag dee. ‘Meh 't is koddeg um te zien wie ze zoe vlaak veur eur veuj zitte te pikke’.

‘Ze zien zoe taam, menier’, zag de maan grummelentere. ‘Meh noe moot geer ins oplètte. Zeet geer die dao, mèt dat haaf stertsje? Dao?’

D'n hier knikde.

‘Lèt op!’ zag de mössjevoorder. ‘Hawt die in de gater’.

Heer pakde e stökske broed en lag 't op zien sjouwer.

‘Pieke! Pieke! Pak’ reep heer.

De gesjendeleerde mösj vloog dalek op, streek effe neer op zien sjouwer, pikde ziech 't stökske broed en vloog demèt eweg.

‘Höbd'r dat gezeen?’ vroog de maan.

D'n hier keek häöm verpópzak aon.

‘Meh, dat is toch neet meugelek!’ zag heer. ‘Doen ze dat allemaol?’

‘Nein, nein. Allein Pieke’, zag de maan. ‘De andere verstoon dat neet, meh Pieke wel’.

‘Wie höbd'r häör dat gelierd in gaodsnaom?’ vroog d'n hier. ‘Wie wèt die tot ze Pieke

[p. 68]

hèt en zoe?’

‘Heer, eigelek’, zag de maan. ‘'t Is e menneke. Dat zeet geer aon 't köpke. Jeh, wie höb iech 'm dat gelierd? Mèt gedöld, menier. Gedöld, gedöld, gedöld. En mer hoonderd kiere 'tzelfde doen en nog ins en nog ins. En mer aon de geng blieve’.

‘Jehmeh...’ D'n hier begreep niks devaan sjijns. ‘Dao zien hei zoeväöl mössje, wie kint geer noe ein, of eine daan, zoe get liere? Die andere zalle dat toch ouch wèlle, zoe stökske broed. En boeveur noe sjus die... deen eine mèt dat haaf stertsje?’

‘Da's 'n gooj vraog, menier’, zag de maan. ‘'n Hiel gooj vraog. Boeveur noe sjus Pieke mèt zien haaf stertsje? Zal iech uuch zègke’.

Heer goejde nog get grummele veur de baank op de groond.

‘Meh iers zal iech uuch nog get laote zien. Zeet geer dao in 't midde dat vruiwke mèt dat wit veerke op häöre vleugel? Die dao? Jao? Lèt op. Hawt die in de smieze’.

Heer lag e stökske broed op zien oetgestoke hand.

‘Zeetd'r häör nog? Jao? Good. Lèt op!’

‘Nelleke! Nelleke! Kom!’ reep heer.

Mèt vloog de mösj mèt 't wit veerke op, streek neer op zien hand, pakde 't broed en vloog demèt de struuk in.

‘Gezeen?’ vroog de maan.

‘Oongeluifelek!’ zag d'n hier. ‘Ierlek woer: Neet te geluive! Wie daot geer dat?’

‘Aoch, ze zien zoe sjlum’, zag de maan. ‘Wie iech dat daon? Iech höb uuch al gezag: Mèt gedöld. Hiel väöl gedöld en leefde veur de bieskes. En noe zal iech uuch vertèlle boeveur tot iech noe sjus die twie get höb gelierd, deen eine mèt deen have start en die aander mèt dat wit

[p. 69]

veerke. Umtot iech die kin, menier. G'r moot dat zoe zien: Mössje zien bekans neet te kinne. Ze zien bekans allemaol persijs 'tzelfde. Meh... noe kump 't... sommege höbbe get. D'n eine heet mer 'n haaf stertsje, de ander e wit veerke. En dao vluig hei ouch nog ein roond mèt e kroomp puutsje. Ze is vendaog neet hei, meh anders zaog g'r 't wel. 't Linker puutsje is kroomp. Mesjiens is ze zoe gebore, mesjiens heet ze 'n oongelök gehad. In eder geval heet ze e kroomp puutsje. Daoraon kin iech häör. En die, menier, die kin iech dus get liere. Umtot iech die altied trökkin. Neet soms? Kiek, es iech zoemer 'n mösj pakde en die get wouw liere, wee zeet daan tot iech d'n daag denao diezelfde mösj te pakke höb? Tot 't neet 'n wèldvreempde mösj is? Daan kinste wel aon de geng blieve. Nein, 't moot 'n mösj zien die iech trökkin, die get apaarts aon ziech heet. Meh dáán, en dat is zoe, daan kin iech die alles liere wat iech wèl’.

‘Es iech 't neet zelf gezeen had, zouw iech 't neet geluive’, zag d'n hier.

‘Iech höb dat altied gehad’, zag de maan. ‘Es keend al. Toen wouw iech al dresseur weurde. Iech had twie krejje. Die had iech oet e nès gehaold wat oet de boum waor gevalle. Gewejd mèt 'ne störm. Nou, geer had ins mote zien, wie iech die gedresseerd had! Menier, die zaote aon laofel neve mienen teleur en aote mèt miech mèt! En... fetsoundelek huur! Gei gekeeks, gein ruizing, en allein mer pakke wat iech op 't rendsje vaan d'n teleur lag. En ums de beurt. Mien ma wouw ze neet aon taofel höbbe, meh daan zat iech miech allein in de keuke, mèt 'n gezèt neve mienen teleur en dao móste ze op zitte. Die waore zoe taam en die luusterde zoe good... Aoch, aoch... Es iech zag: ‘En noe nao bèd!’ vloge ze zoe de kouw in. Hoort iech ze neet mie. Dat is get

[p. 70]

wat in miech zit sjijns. Iech kin good mèt bieste umgoon. Höb begrip veur ze, dink iech. Iech had 'nen hoond vreuger, ouch. Dee kós alle meugeleke kunskes. Puutsje geve, opzitte, doedvalle, al dat soort dinger. Meh ouch echte lestege dinger. Op zien väörpu loupe beveurbeeld. En op zien achterpu vaanzelf. En ligke en daan roonddrejje. En g'r geluif 't neet, meh dee leep mèt die twie krejje op ziene rögk door 't häöfke! En die bleve dao sjoen zitte tot iech hun reep. Jao, iech höb dat eimaol in miech. Dat zal 't wel zien’.

‘Jaomeh, 'nen hoond en krejje, alloh, dat is nog... normaal zal iech mer zègke. Meh mössje...’

Menier sjöddelde ziene kop tot heer niks devaan begreep.

‘Jeh, dat zal iech uuch vertèlle’. De maan grummelde de lèste snei op de groond en drejde de tuut binneste boete um niks te vergete, vawde ze op en staok ze zuinegweg in zien tes. ‘Zal iech uuch vertèlle. Drei jaor geleie bin iech werkeloos gewoorde. Nou menier, dat is gein lol. Niks te doen de gansen daag. En thoes zitte kin iech neet. Iech höb altied in de bouw gezete, boete in de zon of in slech weer. Meh altied boete. Dus dao zaot iech. M'n vrouw kreeg 't devaan op 'r zenewe. Kin iech wel begriepe huur! De gansen daag 'ne vent in 't hoes mèt 'n snoets zoe laank wie 'nen oetgemangelde peerdskop en slechte zin. Dus, iech zègk tege mien eige: De moos droet! Good, meh wie geit dat daan? De löps ins hei, de löps ins dao en zoe kom iech ouch op 'ne kier op de Vriethof. Dao verrèk 't vaan de doeve. Iech bekiek miech dat ins, iech kom d'n daag denao trök, weer kieke... En toen kaom dat weer bij miech bove, heh. Dat vaan die bieste vaan vreuger. Iech had al deen tied tot iech getrouwd waor gein bieste gehad, moot g'r dinke. Mien vrouw hèlt dao neet aon. “Iech höb werk genóg”, zeet

[p. 71]

die altied, “zoonder tot iech hei nog get vaan die kringe höb roondloupe”. Dus, al deen tied zoonder éin bies in hoes. Nou, iech zeen die doeve, iech zeen wie sjtom tot de lui demèt umgoon, zoonder geveul zal iech mer zègke, iech gaon trök nao hoes en d'n daag denao kom iech weer. Meh noe mèt get aajd broed bij m'ch. Menier, geer kint 't geluive of neet, meh binne drei daog had iech die bieskes zoe wied, tot es iech flötde gein éin, huurd'r, gein éin bleef zitte. Of ze vrete hadde of neet, ze kaomen allemaol op miech aof. En daan hadde de ander lui dèks deur voor, ries en mais en zoe, en iech allein mer druug broed. Meh ze kaome nao miech! Allemaol!’

‘Woonderlek’, zag d'n hier. ‘Geer moot toch get höbbe wat die bieste aontrèk, daan’.

‘Zal wel woer zien. Iech weit 't neet’, zag de maan. ‘Iech vertèl uuch mer wie 't geit. Dus, nao 'n week, éin week menier, zien die doeve zoe aon miech geweend, zoe taam, tot iech ze kin käöre, in m'n han pakke en wat iech wèl. Ze zaoten op miene kop, mien sjouwers, mien erm, iech zaot vol. En mer “roekoe, roekoe” aon ei stök door. Meh toch, dat waor 't neet veur miech, menier. Te gemekelek. Die bieste zien bedorve, te taam, väöl te taam. Veur get vrete doen die alles. Iech waor gaw trop oetgekeke. En toen bin iech mèt de mössje begonne. Da's väöl lesteger. Wie iech al zag: De kins ze neet veur ein. Doeve wel. Die höbben allemaol aander kleure, aander köpkes, aander medelle. Mössje neet. En daoveur bin iech mèt mössje begonne. Iech moot get höbbe wat néét gemekelek is, menier. Get wat neet ederein veerdeg krijg. Daovaandan die mössje. In 't begin veel miech dat tege huur, dat kin iech uuch verklappe. Iers mooste 't versjèl tösse de ein en de aander goon zien en daan kinste pas beginne. Noe höb iech 'rs e stök of... ins kieke... e

[p. 72]

stök of twelf die iech oeterein kin hawwe. Hei die drei, Pieke, Nelleke en Truus, en in 't häöfke achter 't hoes nog e stök of veer, en in 't park daoachter nog get. Meh, oonder us gezag, iech begin al weer genóg devaan te kriege. 't Geit miech te gemekelek aof al weer. Iech moot get aanders zien te vinde. Get wat ech lesteg is’.

Heer stoond langsaam op, veegde nog get losse grummels vaan ziene jas aof en rèkde ziech effe oet.

[p. 73]

‘Iech moot goon’, zag heer. ‘Um twelf oor wèlt mien vrouw altied ete. Boeveur tot dat altied sjus um twelf oor moot zien begriep iech neet, meh zij wèlt dat zoe. En neet werm ete, meh boteramme. Meh perseis um twelf oor, gein menuut later’.

In gedachte keek heer veur ziech oet 't park in.

‘'t Is gek’, zag heer, ‘iech hoof noets op mien horloge te kieke, meh iech weit perseis es 't twelf oor weurt. Zouwt g'r dinke, 't is mer zoe 'n idee vaan miech, huur, meh zouwt geer dinke tot zíj miech zoe... eh... gedresseerd heet?’

Heer moompelde 'ne “goojen daag’ en slófde weg, op weeg nao zien vrouw en häör boteramme vaan twelf oor perseis.