Mien leef lui

[p. 109]

Gram

‘Maag 't e bitteke mier zien, mevrouw?’ vroog de slachter.

Heer had sjus 'nen have kilo verkesfilee aofgesnooje.

‘E bitteke?’ vroog mevrouw. ‘Is 't väöl?’

De slachter keek op z'n èllentrikke waog.

In green leechtende cieferkes stoond dao: 545 gr.

‘'t Is sjus viefenveerteg gram teväöl, mevrouw,’ zag heer gedöldeg.

‘Viefenveerteg gram?! Viefenveerteg gram teväöl?!’ vroog mevrouw versjrik.

‘Meh wat moot iech daomèt? Veer zien mer mèt euzen vere en iech dach tot 'nen have kilo toch zeker genóg waor. Wat moot iech mèt al dat vleis? iech kin toch slech drei daog 'tzelfde op taofel bringe?’

De slachter keek häör verbaas aon.

‘Meh, mevruiwke-leef, viefenveerteg gram is ech neet väöl huur,’ zag heer.

Heer waor 'ne vrunteleke mins en dao waor geine in de zaak wijer.

‘Neet väöl? Neet väöl? M'ne gooje mins, iech weet neet wat geer oonder väöl verstaot, meh miech liekent dat hendeg väöl,’ zag de mevrouw. ‘M'ne gooje God! 't Is bekans twie kier zoeväöl estot iech bestèld höb.’

De slachter taxeerden häör op 'n 4 veur rekene, meh heer had d'n tied en, wie gezag, 't waor 'ne vrunteleke mins.

‘Kiek ins, mevrouw,’ zag heer, ‘iech zal uuch dat ins oetlègke. Wat viefenveerteg gram is, heh. 'ne Kilo is... Wach ins...’

Heer pakde ze potloed en e stökske vètvrij pepier, lag ziech veureuver zoetot heer op 't glaas veur mevrouw ze pepèrke kós lègke, keek häör nog ins effe aon en begós:

‘Kiek, dat is 'ne kilo, heh.’

Heer trok op 't perpèrke 'n rechte striep. Aon begin en ind zat heer e klein vertikaol striepke.

‘Noe moot geer oplètte,’ zag heer. ‘Hei begint 'ne kilo en hei sjeit heer oet. Begrepd' r?’

Heer wees mèt ze potloed nao de twie vertikaol striepkes.

't Mevruiwke knikde get oonzeker.

‘Nou, noe zalle veer ins kieke,’ zag de slachter.

Mèt nog e vertikaol striepke deilden heer de ‘kilo’ in twieje.

‘Zoe,’ zag heer, ‘noe höb iech dee kilo in twieje gedeild. Zeet geer? Dus noe höb iech hei 'nen have kilo en dao 'nen have kilo. Good?’

‘Meh dee dao is get groeter,’ zag mevrouw.

‘Eh... jeh, eigelek moot dat striepke netuurlek persijs in 't midde stoon,’ zag de slachter. ‘Meh vaan hei-oet is dat lesteg. Wach, iech kom bij uuch.’

Heer leep um en kaom neve mevrouw aon de klantenkant vaan de winkelbaank stoon.

‘Zoe, zoe geit 't get gemekeleker,’ zag heer.

[p. 110]

‘Dus eigelek mote die twie haaf kilo 's eve laank zien. Wach.’

Heer zat 't striepke op 't ind e bitteke korterbij 't midde en maakde e kruus door 't stökske wat noe oetstaok.

‘Noe zien ze toch eve laank, heh?’

‘Jao, meh noe is 't geine ganse kilo mie,’ constateerde 't mevruiwke, wat ziech neet leet kiste.

‘Geine ganse kilo mie?’ vroog de slachter. ‘Wiezoe neet?’

‘Nou, geer zègk: Dat is 'ne kilo. Good, dat snap iech. Meh noe höb geer e stökske draof gesnooje zal iech mer zègke. Dus noe is 't geine kilo mie. Dat is toch zeker zoe?’

De slachter keek häör mèt kompassie in z'n ouge aon.

Heer keek nog ins, deep in gedachte, nao ze pepèrke, perbeerde 't doorgestriep stökske mèt z'nen doum oet te vege, froemelde toen de boel inein, leep rizzeluut trök achter de winkelbaank, pakde e nui pepèrke en kwaom weer neve mevrouw stoon.

‘Noe beginne veer gans obbenuits,’ zag heer. ‘Kiek’.

Heer trok 'n striep vaan d'n eine nao d'n andere kant op 't pepier, vawde 't hiel sekuur in twieje, zat op de yaw e sjoen rech striepke vertikaol, bekeek ze produk nog ins kritisch en zag:

‘Noe zien ze wel geliek, heh? Dus: Dit is 'ne kilo. Noe höb iech häöm in twieje verdeild, hei zoe, en noe is dat 'nen have kilo, en dat ouch. Begrep geer?’

Mevrouw begreep 't gans good. Ze knikde teminste weer.

‘Aha!’ zag deslachter moonter. ‘Noe opgelèt. 'ne Kilo is tien oons. Dat wèt geer toch, heh?’

Zeker vaan z'n zaak waor heer neet. En mevrouw sjijns ouch neet, meh ze knikde weer mèt häöre kop tot ze 't begreep.

Heer kretsde ziech ins mèt 't potloed op z'ne kop en bedach ziech wie heer noe wijer mós.

‘Noe gaon iech dee kilo ins in tiene verdeile,’ zag heer toen. ‘Geer moot noe mer neet te nej kieke of al die stökskes persijs eve groet zien, want iech moot dat op 't heileg oug doen en dat kin iech neet zoe.’

Vaan opzij keek heer häör nog ins aon.

‘Wach effe,’ zag heer toen, ‘veur alle zekerheid...’

Heer góng de winkel effe oet, 't hoes in, en kaom trök mèt 'ne regel vaan feerteg centimeter.

‘Noe zalle veer dat ouch mer ins hiel sekuur doen,’ zag heer.

Heer lag de regel op 't pepèrke.

‘Einentwinteg centimeter,’ zag heer. ‘Nondedjouw, dat kump slecht oet. Meh alloh. Twie centimeter en eine millimeter.’

Mèt zien tong tösse zien tan begós heer te mete en puntsjes te zètte. Mevrouw keek geïntresseerd touw bij wat heer aon 't doen waor.

‘Wat e werk!’ zag ze.

De slachter knikde zoonder get te zègke. Op de ‘kilo’ stoonte noe euveral puntsjes en de slachter begós dao vertikaol striepkes vaan te make.

[p. 111]

‘Zoe!’ zag heer ten lèste. Heer bekeek ze werkstök wie 'ne kunssjèlder vaan op aofstand, mèt ein oug get touwgeknepe. ‘Noe is 't toch zeker hiel sekuur. Zeet geer? Dus dit hei, vaan dao tot dao, dat is 'ne kilo. En noe höb iech dee kilo in tien eve groete stökskes verdeild en noe höb iech tien oons. Good?’

Mevrouw bekeek 't sjèlderij mèt 'ne froons in häöre veurkop, meh ze zag gelökkeg tot ze 't gans snapde.

‘Geer zeet dus tot 'nen have kilo mer vief oons is, neet?’ góng de slachter wijer. ‘Dus: 'nen Have kilo is vief oons. Good oonthawwe...’

Heer waor sjijns d'n draod e bitsje kwiet, want heer keek nao ze pepèrke, maakde 't middelste striepke nog get dikker, zat bove eder ‘oons’ 'ne nommer, ein, twie, drei en zoe wijer tot tien, en kretsde weer mèt 't potloed op z'ne kop.

't Mevruiwke keek häöm vol verwachting aon.

‘Aojao,’ zag heer obbins. ‘Noe weurt 't lesteg. Noe good oplètte.’

'ne Menier dee oondertösse waor binne gekoume en dee ziech get aofzijeg had opgestèld aon 't aander ind vaan de winkelbaank, kwaom noe stèllekes neve de slachter stoon en keek aondechteg mèt.

Wie heer mèrkde tot ze gehuur ziech oetbreide, drejde de slachter ziech haaf um, zoetot d'n hier ouch kós mètkieke en doceerde wijer:

‘Noe is 'ne kilo doezend, huurt geer: doe - zend oons.’

‘Houw!’ zag d'n hier. ‘Dat kin neet.’

‘Wiezoe neet?’ vroog de slachter geïrriteerd. ‘Wiezoe kin dat neet?’

‘Eíne kilo? Doezend oons?’ vroog de menier.

‘Zag iech dat?’ vroog de slachter. ‘Doezend óons? Nein, netuurlek neet. Daan höb iech miech verdaold. Obbenuits mevrouw. Dus: Eine kilo is doezend grám. Zoe is 't. Doezend gram. Noe kin iech dat neet goon teikene, dat begrep geer wel, heh? Doezend stökske vaan dee kilo make, dat kin iech neet. Meh... wieväöl gram is noe, en noe kump 't, wieväöl gram is noe... eín oons?’

Heer keek mevrouw aon wie 'nen hoond dee bedelt veur e stökske vleis.

‘Hoonderd!’ zag d'n hier.

De slachter drejde ziech verslage um.

‘Iech vroog 't aon mevrouw!’ zag heer get gepikeerd.

‘Ao... nump miech neet koelek,’ zag d'n hier. ‘Iech dach... enfin.’

‘Meh 't ís good,’ pakde de slachter d'n draod weer op. ‘Ein oons is hoonderd gram. Dus ei zoe stökske hei,’ heer wees op de striep, ‘ei stökske dus is hoonderd gram. Hoonderd, mevrouw. Höbd'r dat?’

‘Goojenach daan,’ zag mevrouw. ‘Hoonderd? Dat kint geer ouch neet teikene!’

‘Hiel good!’ reep de slachter straolend. ‘Hiel good! Sjus, dat kin iech ouch neet teikene. En boeveur neet? Boeveur neet?’

‘Dao krijg geer noets hoonderd striepkes op, op zoe stökske vaan 'n oons,’ zag mevrouw hiel gedecideerd. Ze had 't noe gans door en ze keek of ze 'n groete oontdèkking had gedoon.

De slachter waor zoe blij wie e keend wat 'ne lollie heet gekrege.

‘Aha!’ zag heer. ‘Noe zien veer op de gooje weeg. Noe begint geer 't te

[p. 112]

begriepe. Dus: Es iech ei zoe stökske vaan 'n oons in hoonderd stökskes zouw snije, wat neet kin vaanzelf, daan had iech éine gram. Zoe'n hiel klein fiezelke. En noe goon veer nóg wijer! Noe pak iech viefenveerteg vaan die fiezelkes,’ heer zat in 't zèsde oons örges e striepke bekans in 't midde, ‘en noe höb iech eur stök vleis! Vaan hei tot dao. Zeetd'r 't?’

Mevrouw zaog 't.

‘En wieväöl had geer miech gevraog? Einen have kilo. Dus tot hei.’

Heer wees sekuur 'nen have kilo aon.

‘En, mevrouw, wat höb iech uuch noe teväöl aofgesnooje? Zeet geer 't? Heizoe? Dat klein stökske vaan viefenveerteg gram! Viefenveerteg fiezelkes vaan eine gram eder. Dao! Dat is alles.’

Heer lag ze potloed mèt 'ne slaag op de winkelbaank en keek mevrouw hoopvol aon.

‘Eigelek is 't gaar neet lesteg,’ zag die tege de menier. ‘Nein, daan gef 't miech toch mer. Daan is 't wel good. Zoe paar fiezelkes it m'ne maan wel mèt op. Dat is de meujte neet. Iech dach tot iech 'n haaf week filee mós ete. Nein, gef 't miech mer.’

De slachter veegde mèt z'n zakdook de zweit vaan z'n kop aof en góng weer achter de winkelbaank stoon.

‘Dat is noe alles,’ zag heer en heer pakde mevrouw häöre filee in. ‘Noe begrep geer 't toch, heh?’

Mevrouw gaof dat grif touw.

‘Euver die paar fiezelkes zal iech gei besjaar make,’ zag ze. ‘Viefenveerteg gram, da 's bekans niks. Choh nein.’

‘Zoe is 't mer sjus,’ zag de slachter kontent.

En wie mevrouw de winkel oet waor zag heer tege d'n hier:

‘'t Is dèks mer 'n kleinegheid um de lui oet te lègke boe 't um geit. Meh deiste 't neet, daan goon ze oonkontent weg. En dat moot neet.’

‘Dat is zoe,’ zag d'n hier. ‘Geer hejt lieraar mote weurde.’

‘Mien vrouw is vreuger in 't oonderwies gewees,’ zag de slachter. ‘Daovaandan.

Heer pakde 't perpèrke en ze potloed vaan de winkelbaank aof en vroog: ‘En boemèt kin iech uuch helpe?’

Mèt 'ne griemslach op ze geziech zag d'n hier:

‘Gef miech ins viefenveerteg gram geruik vleis, ezzebleef.’