Mien leef lui

[p. 89]

Zij

‘Mevrouw, menier, maag iech effe bij uuch koume zitte?’

De jongejong, dee get boeten aosem liekende es of heer hel geloupe had en dee e bitteke raar oet zien ouge keek, wachde neet op 'n antwoord meh zat ziech op 't puntsje vaan de baank.

't Park waor stèl um dezen tied. De lui waore ete.

't Koppel wat dao zaot had niks te verlètte. Heer waor gepensioneerd.

‘Meh zeker, menier,’ zag mevrouw, meh ze keek häöm toch get verwoonderd aon. Bekans alle benk waore leeg. Boeveur mós heer noe sjus bij hun koume zitte? Meh me kós al slech weigere.

Heer zaog oet wie alle jongjonges: Blauw spiekerbrook en T-shirt, gimmestieksjeun, blauw mèt wit.

‘Uniform allewijl,’ dach ze.

Noe en daan zag eine vaan hunnen twieje get. Neet väöl. Nao zoeväöl jaor same is neet väöl nuits mie te vertèlle en mèt dee jong neven hun kóste ze ouch neet vrij praote.

Ze proffiteerde vaan de zon, de wermde en de rös.

E paar kier loerde de jong get sjiechteg achterum nao de struuk, meh wijer gebäörde niks.

Tot heer obbins nao hun euverleunde en fluusterde: ‘Ze zitte weer achter miech aon!’

't Kwaom zoe oonverwachs tot ze häöm allebei neet verstoonte.

‘Pardon,’ zag heer, ‘wie zagd'r?’

De jong sjuifde 'n bats korterbij hun en fluusterde naodrökkelek: ‘Ze zitte weer achter miech aon!’

Mèt zienen doum wees heer stiekem op de struuk achter de baank.

‘Wee zit achter uuch aon?’ vroog mevrouw verbaas.

‘Zij!’ zag heer stèllekes. ‘Veurziechteg! Laote ze uuch neet hure.’

Heer wees mèt z'nen doum veur z'ne boek en zien ouge opzij gedrejd.

‘Wee zien zíj?’ vroog menier, oonwèllekäöreg ouch hiel stèllekes.

‘Sssst,’ doog heer, mèt 'ne vinger op z'ne moond. ‘Neet te hel! Ze huren alles en verstoon alles.’

‘Meh wee zien dat daan?’ smieselde mevrouw noe in zien oer. ‘Zien 't maander? Of vrouwe? Of kinder?’

Heer zaot noe vlaak tegen häör op.

‘Mennekes,’ zag heer. ‘Klein mennekes mèt hiel groete ouge. Ze zitte miech al achternao vaan wie iech thoes weg góng.’

‘Luuster ins hei,’ zag menier noe hel-op, ‘iech haw neet vaan die smoesjes. Klein mennekes bestoon neet.’

De jong waor inein gekroompe wie heer die hel stum hoort en heer keek weer sjouw achter ziech.

[p. 90]

Mevrouw stoetde mèt häören èllebaog häöre maan aon.

‘Laot 'm noe.’ zag ze. ‘Heer zuut ze.’

‘Iech zeen ze zeker,’ zag de jong. Heer spraok nou ouch gewoen. ‘'t Heet noe geine zin mie um stèllekes te fluustere. Ze höbben us toch allang gehuurd. Heh?’ vroog heer aon de struuk achter hun.

Mevrouw kraog 'n sjevraoj devaan.

‘Foj,’ zag ze, ‘wie akelek.’

Ze keek angsteg nao de struuk.

De jong zat ziech echtersteväöre op de baank en wees en tèlde: ‘Ein... twie... Dao moot nog eine zien... Iech höb 'rs toen strak drei gezeen... Ao, dao zitste! Kom mer ins oet es geer dörf!’

Heer had zien twie vuus euver de leuning gestoke wie 'ne bókser.

‘Iech... iech zeen toch niks,’ zag zij benajd.

‘Vaanzelf neet,’ zag häöre maan. ‘Dao is ouch niks.’

‘Is dao niks? Is dao niks? Meh daan kiek ins good. Dao, achter dee groete stroek mèt die doonkergreun blaajer. Kort bij de groond. Heer zit noe op zien hoeke. En dao, e bitteke nao rechs, zit d'n twiede. Kiek häöm loere! En d'n derde... Noe bin iech dee weer kwiet. Meh dee zit dao-achter örges. Iech höb häöm wel gezeen toen strak.’

Ze zaote noe alledrei nao de struuk te uige.

‘Veer hove noe neet bang te zien. Veer zien mèt euzen dreie,’ zag de jong, ‘meh es iech allein waor, kós iech weer renne.’

‘Zie ze... gevierlek?’ vroog mevrouw, in eine luter noe.

Geine zag get.

Ze zaote gespanne oonder de blaajer door te loere.

Toen zag mevrouw hiel stèl: ‘Iech zeet get bewege! Dao, Lex. Links vaan dee groeten tak... dao krup get euver de groond... Zuuste häöm?’

Menier perbeerde ziene kop zoe kort meugelek bij dee vaan zien vrouw te bringe en keek euver häöre vinger nao de plaots die ze aonwees.

‘Jao, dat is d'n ierste,’ zag de jong neuchter. ‘Dee höb iech al d'n hielen tied in de gater. Meh iech zeuk nog altied nao d'n derde. D'n twiede zit noe dao.’

Heer wees naoventrint middenin 't perkske.

Mevrouw kwaom mèt häöre kop neve de zijne en keek euver ziene vinger.

Ze had groete angsouge en aosemde zwoer.

‘Jao, jao... dao geit 'r. Dee krop nao links, nao deen aandere,’ zag ze. ‘Zuus diech deen eine nog, Lex?’

‘Iech zéén häöm nog neet, meh iech höb wel get zien bewege,’ zag de maan.

‘Iech haw dee in de smieze. Zeuk geer deen derde mer.’

‘Iech geluif tot iech häöm höb,’ aosemde de jong in mevrouw häör oer. ‘Verdomme, dee is in de struuk geklummeld. Ze kinne alles. Kiek, dao tösse de blaajer... get hoeger...’ Mevrouw hóng bekans gans op häöm.

‘Jao! Dao zeen iech häöm!’ reep ze. ‘Dao zit de smeerlap! Haw häöm in 't oug. Dee kump us neet mie eweg. Boe is deen twiede noe? Noe bin iech dee weer kwiet.’

[p. 91]

‘Iech höb 'm!’ zag menier. ‘Kiek, dao oonder deen tak door dee zoe get sjeif hink. Dao zit heer. Op z'n hoeke. Meh deen ierste zeen iech nog altied neet. Iech zeen wel de struuk bewege en de blaajer, meh iech zeen häöm nog altied neet.’

‘Heer is entans good te zien,’ zag de jong. ‘Vaan hei-oet zeen iech ze noe alle drei. Komp mer ins kieke.’

Ze góngen achter häöm stoon en loerden euver z'ne wielvinger.

‘Dao, dat is d'n ierste. Dao in dat kuilke. En dao zit d'n twiede. Zeet geer häöm? Op z'n hoeke achter deen dikken tak. En d'n derde... meh daan moot geer uuch effe bókke... Kiek, dao achter die blaajer... dao zit 'r. Op deen tak...’

Mèt hunnen dreie hónge ze noe, de köp op de leuning vaan de baank, te perbere oonder de blaajer door te kieke.

‘Dat is miech toch de gek,’ zag menier obbins. ‘Wat mote die oonnötte? Us oetloere en oetspionere?’

Heer pakde z'ne wandelstek vas in zien han.

‘Wat wèlste doen, Lex?’ reep mevrouw. ‘Bis in Gaodsnaom veurziechteg!’

‘Iech gaon trop aof!’ antwoordden heer. ‘Iech houw ze kepot, verdieme! Wat zien dat veur streke? Op klaorleechten daag hei in de struuk roondhaange en de lui euver hun toere jaoge? Iech zal die liere!’

‘Neet allein!’ zag de jong. ‘Neet allein menier. Ze zien mèt hunnen dreie. Veer ouch. Meh neet allein. Daan höbbe ze uuch zoe te graze.’

‘Wat zouwe ze toch?’ zag heer. ‘Zoe'n sjietkerelsjes! Iech houw ze mèt eine slaag nao de verdommenis.’

‘Lex! Lex toch! Beheers d'ch!’ keekde mevrouw. ‘Bis toch veurziechteg! De wèts neet wat die kinne!’

Meh de jong zag bedaard:

‘Niks kinne ze. Es veer mèt euzen dreie zien teminste. Daan pakke veer eder eine. Blijf oet de buurt vaan hun han, want kretse kinne ze. Meh veur de res niks. Meh neet allein menier! Daan mote veer alledrei goon.’

Mevrouw pakde häör kemissiekelbas bij d'n hingel en zag kerdaot: ‘Iech gaon mèt! Iech laot diech neet allein goon Lex.’

‘Good zoe,’ zag de jong. ‘Iech gaon vaanzelf mèt.’

Heer trok zien gimsjeun oet en pakde in eder hand eine.

Toen winkde heer hun nao ziech touw, e stökske vaan de baank aof.

‘Luustert,’ fluusterde heer. ‘Noe doen veer of veer weggoon. Geer dee kant oet en iech zoe-op. En es iech daan ‘Noe!’ roop, daan...’

Ze knikde tot ze 't begrepe hadde.

Ze gaove ziech 'n hand, wie gooj vrun die oeterein goon. Mevrouw puunde menier op z'n twie wange en käörden häöm effe euver z'ne kop.

‘Bis veurziechteg,’ zag ze nog ins, ‘meh laot diech neet kinne!’

‘Höb mer geine bang,’ antwoordde heer. ‘Tot zeens!’ reep heer toen, get euverdreve hel.

Ze lepen oeterein.

Wie ze aon beids kante vaan de baank waore, reep de jong: ‘Noe!’

Mèt hunnen dreie goejde ze ziech in de struuk.

[p. 92]

Mèt de stek, de sjeun en de kemissiekelbas houwde ze roontelum ziech wie bezete. Blaajer vlogen in de runde, tek braoke, struuk woorte plat getrooje... Wie ze weer troet kwaome zag de jong opgelöch:

‘Zoe, die zien veer veurluipeg kwiet.’

Heer klopde z'n spiekerbrook aof, trok z'n sjeun aon en gaof hun allebei 'n hand.

‘Merci,’ zag heer, ‘en tot zeens.’

Toen wandelden heer rösteg weg.

Ze stoonte ziech oonderein verpópzak aon te kieke. Ze zaogen alle twie oet of ze ziech behuurlek gebeursteld hadde.

't Perkske waor 'n ruïen.

‘Hads diech noe ech get gezeen?’ vroog heer.

‘Iech weit 't neet... Iech meinde vaan wel...’ zag ze, get understebove.

‘Mehjeh... iech dach... Kom, laote veer mer nao hoes goon.’

Ze gónge.

Nao 'n tiedsje zag heer: ‘Laote veer 't mer neet vertèlle.’

‘Zeker neet!’ zag zij. ‘Ze - ker - neet!’