Mien leef lui

[p. 85]

Hoond

‘Höllep Marius, wat höbste noe bij diech?’ vroge ze, wie heer de kaffee binnekwaom.

‘'nen Hoond. Dat zuuste toch,’ gaof heer ten antwoord.

‘Neums diech dat 'nen hoond? Dat neum iech 'n oetgegreujd kaaf.’ zag de Leuke. ‘Goojenach daan wat 'n prij! Is dee vaan diech?’

‘Dee is vaan me zwaoger,’ zag heer. ‘Die zien e paar weke op vekantie en noe höbbe veer häöm. Neet tot iech dao-op zaot te springe, mehjeh, wat deiste heh?. Ze kóste dit jaor mèt hunnen ajdste zoon mèt, nao Bretagne. Meh zoonder hoond. De wèts wie dat is aon de grens: Pepèrre, pepèrre, pepèrre, anders kumste neet demèt binne. Veural in Fraankriek neet. Zoedus. Meh heer wèlt neet bij m'n vrouw allein blieve. Gek heh? Mèt miech geit heer euveral nao touw. Meh thoesblieve bij m'n vrouw... niks devaan. Daan begint heer direk zoe lammenadeg te joonke... vaan es iech weg bin totdat iech trök kom... neet veur aon te hure. M'n vrouw weurt dao gek vaan.’

D'n hoond had ziech aon de teek oonder de krök gelag boe z'ne baas op zaot. Heer lag ziene kop op zien väörpu, loerde nog effe roond en góng toen, oongeïntresseerd, slaope.

‘Bis mer blij totste neet mie wèrks,’ zag eine. ‘Hejste 'm mèt kinne numme nao de werk.’

‘Aoch, 't is 'n röstege bies,’ zag heer. ‘Gei leid mèt 'm. Allein tot heer neet bij mien vrouw wèlt blieve. Gek.’

‘Iech höb neet zoeväöl verstand devaan,’ kaom 'nen aandere, ‘meh iech kin miech toch wel get aon hun. Mesjiens heet dien vrouw häöm ins get gedoon. Häöm gestamp, of op ziene start getrooje, of op zien pu. Bieste zien wat dat betröf hiel raar dèks. Die oonthawwe zoe get. Mie broor had zoe klein kefferke, wètd'r? Zoe pitsjerke. Stoond altied op zien pu te razele of heer verrèkde vaan de kaw. Meh bleffe! Tot diech hure en zien vergóng! Nou, dee is ins bekans oonder 'nen oto gekoume. Heer stoond neve mie broor op 't rendsje vaan de stóp, aon ze reemke huur, zuut aon d'n euverkant 'nen hoond, wèlt euverrenne, en vlaak veur 'nen oto! Me broor kós häöm nog sjus trökriete, anders waor heer kepot gebleve. Nou, sinds deen tied kós heer geir en oto mie zien of heer zat 'n stroot op vaan jewelste. Tegen ederen oto! Heer heet 'm mote weg doen. Dee deeg niks aanders mie es bleffe es heer mèt 'm oetgóng. Mooste diech veurstèlle! En daan mós me broor häöm ouch nog good vashawwe, want zoe klein wie heer waor, heer wouw trachteraon! De gifsjieter! Mie broor had dao hendeg leid mèt. Of z'n vrouw mós häöm op d'n erm pakke.’

‘De broor?’ vroog de Leuke.

‘Jao,’ zag de ‘kinner’. ‘Mèt d'n hoond. Meh dee waor zoe zwoer neet.’

‘Es,’ góng heer door tege Marius, ‘es dien vrouw häöm noe, zègk mer, es ze noe eige mèt häöm wèlt weurde heh, tot heer ouch aon häör geit haange en tot heer bij

[p. 86]

häör blijf es diech eweg bis, wètste wat ze daan moot doen? Daan moot zíj häöm ze voor geve.’

‘Wèlt 'r neet!’ veel Marius häöm in de reie. ‘Hoof iech neet te perbere. Wèlt heer neet. Vaan miech pak heer 't, meh vaan häör neet.’

‘Kin zien,’ zag de kinner. ‘Meh zie moot häöm vore. Diech neet, meh zie. Hun zien dao geveuleg veur. Wee häöm ze voor gief, dao hech heer ziech aon. Dat is ziene baas. Dat is nog get vaan oet d'n tied wie ze wolve waore. Höbste noets zoe'ne film gezeen euver wolve op d'n tillevizie? Zoe'nen tróp heet 'ne baas. Dat is de groetste, de sterkste. Alle ander wolve luustere nao dee. Es ins eine get deit wat häöm neet bevèlt, daan krijg dee 'n petej en daan wèt dee 't weer. En dee zörg ouch tot ederein zien poortie krijg. Zoe blijf heer de baas. Es noe dien vrouw häöm ze voor gief, geit heer meine tot zij de baas is en daan veug heer ziech ouch. Daan perbeert heer zelfs veur bij häör in de guns te koume. Zalste zien.’

‘Meh es heer noe neet wèlt?’ vroog Marius zwaak.

‘Neet wèlle? Neet wèlle? Dao is niks te wèlle!’ zag de kinner euvertuig. ‘De deis 't zoe: Num aon 't is tied veur ze voor heh? De reups häöm, paks ziene bak mèt voor, en es heer daan good kiek giefste dee aon d'n vrouw en die gief 't häöm. Wèlt heer 't neet, paks diech 't weg en zèts 't örges boe heer neet traon kin. Daan krijg heer niks. Nao e kerteer perbeerste 't weer. Wèlt heer nog neet: Weer eweg demèt. Iech zègk diech: Gein veer kier, daan pak heer 't wel. En daan kin dien vrouw häöm zoe good vore wiestiech, dat maak häöm niks mie oet. En iech wèd hoonderd tegen ein tot heer daan ouch bij dien vrouw blijf. En zoonder joonke.’

‘Meinste?’ vroog heer. ‘Jeh, m'n vrouw moot eigelek neet väöl vaan häöm höbbe. Heer is häör te groet.’

‘En dát veult zoe'n bies noe!’ reep de kinner blij. ‘Dát is wat häöm dweers zit, Marius. Die kring véúlt gewoen tot d'n vrouw häöm neet kin proume en dus moot heer häör ouch neet. Logisch! Zouwstiech eine achternao blieve loupe dee d'ch liet mèrke totste häöm geklawd kins weurde?’

‘Iech neet,’ zag Marius gelaote. ‘Meh zoe'nen hoond? Meinste ech tot dee get kin veule? Ech veule?’

‘Is 't 'ne rashoond?’ vroog de kinner.

‘Nein 't is 'n krusing vaan de stier vaan boer Bolle mèt 'ne goudvès! Is 't noe good? Me broor heet nondepie mier es dreihoonderd gölde veur häöm betaold. Mèt 'ne ganse stamboum vaan godwèt wie laank. Allemaol kampioene! Is 't 'ne rashoond! De mochs lije totste zoe ras waors.’

‘Iech vraog toch mer,’ zag de kinner get verlege. ‘Kiek, 'ne rashoond, dee kin veule. Bij krusinge is dat dèks weg. Meh neet bij rashun. 'ne Vrund vaan miech had 'ne rashoond. 'ne Spaniel. De wèts wel mèt vaan die groete oere. Die mós heer häöm altied mèt e waspinneke bijein doen es heer góng vrete, anders hóng heer demèt in ze voor. Good, dat heet niks demèt te make. Nou, op 'ne vijze kier weurt m'ne vrund kraank. Serieus kraank, neet zoe mer get. En vaanoaf d'n iersten daag laog d'n hoond oonder de stool boe heer altied in zaot. M'ne vrund. De gansen daag! Kaom neet troonder oet veur te vrete of te drinke, sjus veur effe te goon... z'n behoefte te goon doen. Meh wijer laog heer dao mer. Meh, en noe

[p. 87]

lèt op, twie daog véúr tot m'ne vrund aon de beterhand waor, twie daog deveur huurste good, begós heer obbins weer levendeg te weurde, te vrete, te drinke en door 't hoes te renne. Dus toen waor z'ne baas nog lang neet beter, teminste volgens d'n dokter neet. Meh héér wis 't! Snapste wat iech bedoel? Zoe'n bies veult dat. Die wis al tot m'ne vrund weer gezoond waor aon 't weurde. Geine wis 't, meh heer wel!’

‘Da's sjterrek!’ verbaasde ziech Marius. ‘En dinkste noe, es m'n vrouw häöm geit vore, tot heer ouch aon häör geit haange?’

‘Neet allein!’ zag de kinner. ‘Neet alléin vore! Ze moot vaan die bies goon hawwe. Ze moot häöm laote mèrke tot ze häöm leuk vint en tot ze häöm braaf vint en zoe. Ze moot 'm ins käöre en aonhole. 't Is geinen hoond veur ins op d'ne sjoet te pakke, meh heer wèlt noe en daan ins weurde geknoeveld. Daan geit heer ouch vaan häör hawwe. Anders noets. Iech zègk d'ch toch sjus: Die bieste höbbe geveul! Heer moot dat veule, tot ze häöm gere heet. Dat is de kuns. En häöm vore. Ouch netuurlek.’

‘Iech zal diech zègke, zoe'n bies altied bij diech este ins effe oet wèls, da's ouch neet alles. De kins neet euveral mèt häöm nao binne. Es 't neet waor tot me zwaoger altied klaorsteit es heer miech kin helpe, doog iech 't neet. Meh me moot al ins get trök doen, heh? Meh dat mèt mien vrouw, dat vore en zoe... Es ze mer wèlt.’

‘Is heer soms zjeloes?’ kwaom de kinner weer.

‘Zjeloes?’ keek Marius op. ‘Zjeloes op wee? Op wat?’

‘Op dien vrouw! Wie deit heer este dien vrouw ins lekker duis?’

‘Mien vrouw ins lekker dui?’ 't Laog dudelek op ze geziech tot heer wied trök mós dinke. ‘Aoch jeh, veer zien al bekans daarteg jaor getrojd. Dao weurt neet mie zoeväöl geduid bij us, heh. Iech mein...’

‘Doeg 't ins!’ De kinner bleef enthousias. ‘Doeg 't ins! En lèt daan ins good op, wat heer deit. Dui d'n vrouw ins lekker este thoes kums en lèt ins op häöm. Geit heer gromme? Trèk heer z'n lip op? Geit heer mesjiens bleffe? Wèlt heer biete? Dat zien allemaol teikes, wètste. Es heer dat deit, daan is heer zjeloes. Gebiert heer neet denao, daan kin 't häöm neet sjele. Kinste duie totste 'n oons waogs. Is heer neet zjeloes.’

‘Jeh...’ Heer keek noe toch get benkelek, Marius. ‘Iech weet 't neet. Mien vrouw zal mesjiens dinke tot iech gek bin gewoorde. Iech zègk diech toch: Veer duie neet zoeväöl mie. En daan zoe obbins... veur deen hoond... Iech zeen dat neet zoe zitte.’

‘Doeg 't noe! De kins toch zègke boeveur toste 't deis? Dat versteit heer toch neet. Doeg 't ins. De moos zoe'n bies liere begriepe, anders kinste häöm noets good behandele.’

‘Jao meh... Noe good... Iech kom thoes... Iech zègk tege m'n vrouw: Kom ins hei, iech moot diech ins lekker duie. Boe d'n hoond bij is. Iech huur 't al: Diech bis geluif iech op de köpke gevalle! Iech höb gaar geinen tied veur te duie, iech bin aon 't koke. En anders duiste m'ch ouch allein mer mèt Nuijaor. Wat vèlt d'ch in?... Veulste? Zoe gemekelek is dat neet.’

[p. 88]

‘Nein,’ zag de kinner in gedachte. ‘Iech veul 't. Meh de moos dat ouch neet zoe zègke. De moos ins met häör treuver praote iers. 't Häör oetlègke. Mesjiens tot ze daan toch... Jeh dat weit iech neet, iech dink mer.’

‘Iech gaon 't iers ins perbere mèt dat vore. Dat duie kin altied nog. Meh dat vore en käöre, dat zal iech häör wel vertèlle. Dat zal ze toch wel doen, heh? 't Is ouch neet leuk es heer de gansen daag aon 't joonke is. Iech perbeer 't. Bin benuid of 't hölp. Kom Piero!’

D'n hoond stoond lui op en rèkde ziech.

‘Zoe hèt heer,’ deeg heer get oonbenölleg. ‘Piero. Héér hèt Pierre, me zwaoger, en zij hèt Roos. En dao höbbe ze Piero vaan gemaak. Leuk heh? Mèt dat zwart en wit vaan häöm kaom dat ouch nog sjoen oet. Kom jong!’

Dansentere leep d'n hoond achter häöm aon de kaffee oet.

'ne Wit-zwarte Piero.

Heer wis nog neet wat häöm bove de kop hóng!