Mien leef lui

[p. 81]

Gesprek

Same kaome ze de kaffee binne, drök in gesprek, zeukde ziech 'n täöfelke en zatte ziech, nao twie vinger in de huugde gestoke te höbbe nao d'n hospes.

‘Ierlek gezag, iech geluif dao niks vaan,’ zag d'n ierste. ‘Es, iech zègk “es” huurste, es heer 't gezag heet is 't 'ne groete batteraof. Meh iech geluif 't neet. Wat zouw heer demèt veur höbbe? Miech 'ne poet oettrèkke? En wat daan nog? Dao weurt héér toch neet beter vaan?’

‘Jeh,’ zag d'n aandere, ‘iech zègk diech allein wat Mieske miech vertèld heet. En zij had 't vaan ze zuster. Dus ze kin 't wete. Al zal iech neet zègke totste häör gans kins vertrouwe. Die heet wel ins mier get gezag wat achteraof gaar neet woer bleek te zien. Wètste nog toen mèt de famfaar? Tot ze vertèlde tot dao de groetste ruizing waor gewees? Dao waor ouch niks vaan aon. Meh ze blaajerden 't wel euveral oet! En ze wis 't zus zeker en zoe zeker, want dee en dee had 't gezag en die en die waore zelf debij gewees en die hadden 't ouch gezag. Meh allemaol oet häören dikken doum gezoek. Nein, iech zouw geine pink deveur in 't vuur dörve steke. En toch... 't weurt mer weer vertèld. Mesjiens wèt heerzelf niks devaanaof. Zoe geit dat dèkser.’

D'n hier dee aon 't täöfelke neven hun zaot mós wel alles hure, of heer wouw of neet. Ze spraoke neet direk hel, meh toch hel genóg um 't lesteg veur häöm te make. Heer doog wel of heer verdeep waor in zien gezèt, meh ech leze deeg heer neet.

De twie zaote noe effekes stèl veur ziech oet te kieke.

‘Es iech häöm zeen,’ zag toen d'n ierste langsaam, ‘daan vraog iech 't 'm. Deh. Moot heer miech ins antwoord geve. Iech loup mesjiens de kans tot heer m'ch noets mie aonkiek, meh dat vin iech neet zoe erg es tot iech altied dat achterdinke moot höbbe. En daan zal heer toch veur d'n draod mote koume demèt. Es zien eige zuster 't zeet moot wel get devaan woer zien. Iech zègk neet tot heer 't persijs zoe gezag heet wies diech sjus vertèldes, meh get zal heer toch wel gezag höbbe. En daan wèl iech dat weite. Dao höb iech toch rech op zeker? Iech hoof miech toch neet veur sjendaol te laote zètte zoonder tot iech get traon daon? Jeh neet?’ ‘Bis veurziechteg!’ zag d'n andere. ‘Luuster good: Iech zègk neet totste 't neet moos doen, iech zègk allein mer: Bis veurziechteg! Iech kin häöm beter es diech en iech zègk: Bis veurziechteg! De wèts bij dee noets boe 't op oetdrejt. D'n eine kier zal heer goodsmoods nao d'ch luustere, meh haw d'ch in de smieze es häöm touwvalleg get dweers zit. Daan is heer in staot veur diech ein te versoppe. Wètste neet mie, iech rappeleer miech dat nog good en diech moos 't ouch wete, want de waors debij, toen mèt dat kaarte? 't Is al lang geleie, mesjiens wel e jaor of tien, meh iech weit 't nog wie d'n daag vaan gistere. Wie heer toen dee vaan... jeh wie hètde dee ouch weer... get mèt 'n eh... Herremans! Wie heer dee vaan Herremans deneer heet gehouwe? Wètste 't nog? En boe góng 't toen um? Tot dee zag tot heer eine kier neet bedeend had. Nou, toen sjoot heer miech toch obbins in 'n

[p. 82]

keleer! Höllep höllep! Ietot dee good en wel waors oetgesproke laog 'r al oonder de taofel! Mèt zóe'n oug. Dee heet toen drei daog in bèd gelege. Iech zeen 't nog veur miech. 'n Consternatie! Iech wèl mer zègke jong: Bis veurziechteg!’

Heer droonk in eine klók ze pèlske oet en winkde veur twie nuie.

D'n ierste zaot in bedink.

‘Kiek ins,’ zag heer mèt 'ne rumpel in z'ne veurkop, ‘es 't um miech allein góng, kós 't miech nog neet zoeväöl sjele. Daan zouw iech kinne dinke: Tot heer doedvèlt mèt z'n präötsjes! Meh es mien vrouw dat oets ter oere kump... Kinste 't diech veurstèlle? Tot die vendaog of mörge zoe get huurt vaan d'n ein of aandere? Ze hoof mer örges in 'n zaak of op straot iemes tege te koume dee devaan aof wèt. Dee get gehuurd heet hei of dao. Nou, de höbs altied vaan die figure die niks fijnder vinde es zoe get vertèlle. En oetgerekend aon degene dee 't zeker neet moot wete. Snapste? Iech zal diech dát zègke: Es mien vrouw dat huurt, daan... iech vreet 'ne bessem op es ze 't neet geluif. Deh. En daan bin iech nog neet mèt häör veerdeg! 't Is e good mins, meh mèt zoeget...! Nein jong, iech zouw gei leve mie mèt 'r höbbe. Ze zouw miech dat noets vergeve. Iech zègk nog ins: Es 't um miech allein góng, daan kós iech 't mesjiens vaan miech aofzètte en dinke: Beter tot heer 't zeet es eine dee bij ze volle verstand is. Meh iech moot aon mien vrouw dinke. En... aon mien kinder. Die zien op 'ne leeftied tot zoeget hel zouw aonkoume. Kinste 't diech indinke? Mien dochter is zevetien en m'ne zoon vieftien. 'ne Gevierleke leeftied. Begriepe zouwe ze 't neet, daoveur zien ze nog te joonk. Meh ze zouwen 't wel kinne geluive. Hunnen eige pa! Jong, jong, iech moot neet traon dinke.’

Heer had de traonen in zien stum en zaot ineingezak en geslage veur ziech oet te kieke.

‘Noe kom, noe kom,’ zag d'n andere. ‘Noe neet direk 't ergste dinke. Per saldo... geine wèt 't nog. Dien vrouw neet en de kinder neet. Dus maak diech nog gein zörg veur d'n tied. Iech zouw ouch neet weite watste noe moos doen. Iech höb 't diech vertèld umtot iech meinde totste 't mós wete. Veer zien toch altied gooj vrun gewees, neet? En de bis vrund of de bis 't neet.

Es zoeget vaan iemand vertèld weurt is 't meistal zoe tot heerzelf nörges vaan wèt en niks devaan huurt, meh tot wel ederein dreuver sprik. Dus dach iech: Iech zègk 't häöm. Mehjeh, totsdiech zoe oet dienen doen devaan zouws rake, dat kós iech neet weite. Jao, iech weet 't: De höbs geliek! Groet geliek. Meh dao sjutste niks mèt op. Boe 't um geit is: Wat kinste draon doen?’

Ze zaote dao 'n haaf glaas euver te dinke.

Toen begós d'n ierste weer: ‘En es iech noe ins mèt häör góng praote? Zij is toch ouch debij betrokke heh? Veur häör is 't eve erg es veur miech. Ze heet daan wel geine maan, en dat maak e groet versjèl, meh toch... 't Is veur häör ouch neet leuk es zoeget vertèld weurt. 't Mins zouw ziech kepot versjrikke es ze op 'ne vijzen daag get hoort. Daan kin iech 't häör beter zelf vertèlle. Allewel tot iech häör gaaroet neet zoe good kin, huur. Good begriepe: Iech tref häör wel ins hei en dao, meh kinne, kinne is 't woord neet. E präötsje noe en daan euver vaan alles en nog get, de wèts wie dat geit. Meh ech kinne... nein. Meh iech zouw, zoe langs

[p. 83]

mien neus eweg kinne vraoge... es iech häör touwvalleg örges tegekom of zoe...’

‘Iéch deeg 't neet!’ zag d'n andere gedecideerd. ‘Iech zouw 't noets doen. Veural, en sjus, umtotste häör neet good kins, wieste zègks. 't Zouw wel ins gans verkierd kinne valle. Wèts diech wat ze vaan diech dink? Wie ze 't oppak? Nou daan! De löps nog 't risico tot zij 't weer wijer geit vertèlle en Godwèt wat daan gebäört! Ze kin wel vaan 'ne sjeet 'nen donderslaag make. En es heer 't dáán huurt...! Daan is de hèl los. Daan kinste d'ch berge. Nein, iech déég 't neet. Meh... kinste 't noe neet gewoen aon d'n vrouw vertèlle? Es iech diech waor deeg iech dat. Die zal d'ch toch wel geluive?’

‘De kins 'r neet,’ zag d'n ierste. ‘De kins 'r neet. 'n Gooj vrouw, dao neet vaan, meh de moos häör neet tenao koume. Iech kaveer diech tot dat oetlöp op de groetste ruizing. Nein, dat geit neet. Daan gaon iech nog liever nao Mieske touw en vraog die wat noe woer is. Of heer dat vertèld heet en wie heer draon kump. Kin iech altied nog zien of iech tegen häöm zègk tot heer z'ne moond moot hawwe en neet kletse euver dinger boe heer niks vaan wèt. En anders... anders gaon iech nao de pelitie! Wie hèt dat ouch weer? ‘Eerroof’ of zoeget. Dat kin iech wel ins naovraoge. Mie gelök steit op 't speul. En dat vaan m'n hoeshawwe.’

D'n andere keek häöm aon of heer 't in Kölle hoort dondere.

‘Mehmehmeh jong, noe mooste 't ouch neet erger make estot 't is,’ zag heer. ‘De wèts toch wie dat geit mèt die kletspräötsjes? Euver e paar weke is ederein 't vergete en sprik geine mins mie dreuver. Jeh, dát is mesjiens nog 't bèste watste kins doen! Nörges nao gebiere! Wie mie tot me in de stroont reurt wie helder tot 't geit stinke.’

‘Noe weurt 't gans sjoen,’ veel d'n ierste oet. ‘Wee reurt in de stroont? Iech toch zeker neet? En wee heet dee stroont gemaak? Heer toch zeker? Jao, iech zal dao gek zien veur mien eige zoe op straot te laote bringe!’

‘Rösteg! Rösteg! Neet zoe hel. De wèts noets wee diech huurt. Laote veer us nog eine pakke en daan de zaak nog ins op eus gemaak bekieke.’

Zoe gebäörde.

Nao 'n tiedsje zag d'n ierste: ‘Meinste ech tot zoe get neet wijer geit? Tot dat doedbloojt? Kiek, es iech dat wis, daan heel iech m'ne moond. Daan kós heer miech umvalle. Zoe good vrund bin iech noets mèt häöm gewees. Um noe te zègke tot iech zoonder häöm neet zouw kinne leve, dat is zwoer euvertrokke. Meh mien vrouw, dat is veur miech 't punt. En mien kinder daan. Meh die zouwe miech mesjiens nog wel geluive op mie woord. Allein zij... Es iech zeker wis tot zij 't neet zouw hure, daan heel iech m'ch stèl.’

‘En dat deeg iech ouch es iech diech waor. Riskeer 't trop. Zouw, zóuw 't oetkoume daan kinste altied nog zien watste deis. Daan is 't nog tieds genóg um nao häöm touw te goon. Of nao häör. Iech riskeerden 't trop. Kump tied, kump raod.’

‘Iech daon 't!’ zag d'n ierste. ‘Iech zègk niks. Iech wach aof. Kom, v'r goon. Iech wèl neet te laat thoes koume noe.’

Ze vertrokke.

[p. 84]

D'n hier dee neven hun gezete had lag, deep in gedachte, zien gezèt neer.

Heer bestèlde ziech nog 'n tas koffie en zaot nog e kerteer veur ziech oet te kieke. Toen zag heer in zien eige:

‘Es iech häöm waor... iech weet 't neet...’

Heer rekende aof en góng nao boete.