Mien leef lui

[p. 67]

Bejaord

‘Menier Hellegers,’ zag mevrouw Du Part mèt e perfietelek munneke boven häör krossjeerwerkske, ‘is volgens miech neet gans normaal.’

Dao veel obbins 'n stèlte in 't grupke vaan veer dames.

Ze zaote in de ‘hoeskamer’ van de bejaordeflat, in 't heukske boe ze edere mörge bijein kwaome tegen 'n oor of tien.

Mevrouw Du Part, mèt twie hooflètters en néét aonein vas, die mèt DMC-twinteg hiel fien krossjeerwerkskes maakde die ze kedo gaof aon nissjekes en ander relaties es die mei of verjaordaag hadde; mevrouw vaan Hare, die veur häör kleinkinder trieko's strikde in alle kleure, medelle en maote; mevrouw Leusens, die altijd borduurde op 'nen houte rink veur God-wèt-wee, en juffrouw Haoze, die door ederein Lieske geneump woord en die niks doog.

‘Iech höb mie gans leve mèt m'n han mote wèrke,’ zag ze altied, ‘en noe, wie iech aajd weur, wèl iech ins lekker niks doen.’

En dat heel ze vol.

Juffrouw Haoze veel eigelek e bitteke oet d'n toen in 't gezèlsjap.

De ander dames kwaomen oet de ‘beter milieus’, wie ze zelf zagte. En mevrouw Du Part zeker. Die häöre maan waor aon 't gerech gewees.

Meh Lieske had häör gans leve gedeend. Wel altied bij gooj femilies, meh toch, ze drejde nao gein deukskes um, waor ze maog gewees.

Meh de uterste rake ziech: 't Waor sjus mevrouw Du Part gewees die Lieske in 't krinkske had ‘geïntroduceerd’ wie ze dat neumde. En umtot mevrouw Du Part noe einmaol de allerdeftegste waor, had gein vaan de ander dames bezwoer gemaak.

‘'t Is e puur good minske,’ had mevrouw Du Part gezag, d'n daag veurtot ze Lieske mètbrach. ‘Geer zalt zien, geer krijg dao geine spiet vaan. Ze is netuurlek neet direk oet eus milieu, meh alloh, veer zitte noe einmaol same in de flat en ze heet niemand dee ze kint hei. 't Sjijnt tot ze geërf heet vaan 'ne menier boe ze 't lèste heet gedeend. Zoe kin ze 't ziech permittere um hei te woene. Meh zeet mer neet oongerös: 't Is e puur good mins, mèt 'n hart wie e wittebroed.’

Zoe waor Lieske daan in 't krenske opgenome en spiet hadde ze neet devaan gehad. Want Lieske, die 't vertikde um te strikke, te krossjere of te bordure, heel de conversatie gaonde, wis vaan väöl lui dinger die de dames neet wiste, en es ze al ins e bitteke ‘groof in de moond’ waor, daan kóste de dames toch dèks e lechske neet oonderdrökke, al zouwe ze neet naolaote um Lieske trop te wieze tot me dat toch eigelek neet kós zègke zoe.

‘Aoch komp,’ zag Lieske daan, ‘veer zien toch mer oonder us meidskes op de slaopzaol, heh mevrouw Depaar?’

‘Dat is zoe,’ zag die daan, ‘meh de moos toch mer e bitteke oplètte, Lieske. Dao loupe nog mier lui roond hei. En of die dat noe zoe appreciëre, dat weet iech neet.’

[p. 68]

Good.

Menier Hellegers waor daan, volgens mevrouw Du Part, neet gans normaal.

Noe waor mevrouw Du Part zeker gei mins wat zoe get vreiseleks mer zoe zouw zègke, dus keken häör de ander drei versjrik aon. De strik- en borduurnaolje vele stèl en allein de krossjeernaolje vaan mevrouw Du Part góng oonverstuurbaar door.

‘Menier Hellegers?’ vroog Lieske. ‘is dat dee roeje dee op 't ierste woent vlaak bij de lif dao?’

‘Nein, nein, dee roeje menier,’ zag mevrouw Du Part mèt e snuifke naodrök op dat ‘menier’, ‘hèt Jansse. Nein, iech mein deen hier dee e paar weke geleie hei is ingetrokke. Heer kump neet väöl in de hoeskamer, meh geer höb häöm mesjiens toch wel ins gezeen. Zoe te zien 'nen echte hier, mèt sniewit haor en 'ne knievel en heer rouk altied sigare.’

Nein, de dames kóste menier Hellegers toch neet thoes bringe.

‘Boe woent heer?’ vroog mevrouw vaan Hare.

‘Op nommer 54-C, e paar deure wijer es iech. 't Is 'ne wedemaan zoonder kinder. Heer heet, mein iech, bij de belasting gewèrk.’

Nein, ech, de dames kósten häöm ziech neet veur de geis hole.

‘En wát zag geer noe? Is dee neet normaal?’ vroog mevrouw Leusens.

‘Jeh, luuster ins, dat mein iech mer. Zeker wete daon iech 't neet netuurlek,’ zag mevrouw Du Part.

‘Wie komp geer dao daan bij? Heet heer get geks gezag? Of höbd'r get geks vaan 'n gezeen?’ vroog Lieske.

‘Iech höb 't neet gehuurd, iech höb 't neet gezeen, meh iech höb 't gevéúld,’ zag mevrouw Du Part mèt e fien lechske um häöre moond.

‘Gevéúld? Gevéúld?’ vroog Lieske mèt zoeväöl oonbegrip in häör stum of ze ziech neet kós veurstèlle tot mevrouw Du Part oets get zouw veule.

‘Jao: Geveuld!’ zag mevrouw Du Part. ‘En, dames, es iech zègk: Geveuld, daan mein iech ouch geveuld.’

Ze lag 't krossjeerwerkske in häöre sjoet en bókde z'ch veureuver nao de ander dames.

‘Komp get korterbij,’ zag ze. ‘Dao heet geinen andere get mèt te make. Meh 't is mesjiens good es geer 't wèt.’

De drei andere sjuifde hun steul get naoder en buigde ziech nao mevrouw Du Part touw, die noe wie 'ne samezweerder begós te fluustere.

‘Wie iech vemörge hei naotouw kwaom,’ lispelde ze, ‘kwaom menier Hellegers sjus oet zien flat. Iech zag uuch al: Heer woent e paar deure wijer es iech. En in tot iech bij häöm waor, iech wouw häöm sjus vruntelek goojendaag winse, kump heer neve miech loupe en zeet: ‘En, mevruiwke, wie geit 't vemörge?’ En toen - mevrouw Du Part keek ins euver häör sjouwer of soms geine in de buurt waor - toen houwden heer miech op... mien derrière!’

Mevrouw Du Part góng rech zitte en keek 't krinkske roond, meh de ander dames bleve veureuver haange. Ze waore mèt stomheid geslage.

Behalve Lieske daan, want die vroog hel-op: ‘Boe zègkd'r mevrouw Depaar?’

[p. 69]

‘Sjsjsjsjt!’ kiesjde de andere versjrik.

Mevrouw Du Part, die 'n hiemels gedöld kós opbringe es 't Lieske betrof, fiezelde weer, mèt häöre kop bekans tege die vaan de andere aon: ‘Op mien derrière, Lieske. Op mien... achterwerk!’

Noe, wie 't hoeg woord troet waor, gónge de dames allemaol rechop zitte.

Zelfs Lieske voolt tot zoe get toch te wied góng.

Meh kontent waor ze allermins.

Ze buigde z'ch weer nao mevrouw Du Part touw en oet angs um mer get te misse doge de andere 't häör dalek nao.

‘Heer houwde uuch dus op eur bats!’ smiespelde Lieske.

‘Jao Lieske, este 't zoe wèls neume: Heer houwde miech op mien bats. Op de rechter,’ zag mevrouw Du Part. 't Kosde häör väöl meujte um z'ch zoe plat oet te drökke, dat zaog me dudelek.

‘Jehmeh... De rechter!... M'ne gooje God boe goon veer toch naotouw?’ zöchde mevrouw Leusens. ‘Hei in de flat... Wee had zoe get oets kinne dinke!’ Mevrouw vaan Hare sjöddelde mer mèt häöre kop vaan links nao rechs.

‘Neet te geluive!’ zag ze. ‘Neet - te - ge - lui - ve!’

‘Hel?’ kwaom Lieske weer.

‘Wat hel?’ vroog mevrouw Du Part.

‘Jeh, iech mein: Houwden heer hel? Deeg 't pijn?’

‘Nein. Dat had nog debij mote koume! Nein, hel waor 't neet. Mier kloppe eigelek es houwe. Houwe is get sterk oetgedrök. Meh toch!’

‘Mesjiens wouw heer uuch allein mer effe euver eur bats käöre,’ veroonderstèlde Lieske.

‘Nou jeh, huur ins hei, iech gaon dao neet wijer op in. Of heer noe houwde of klopde of käörde, dat maak allemaol gei versjèl. 't Geit trum tot heer miech op mien derrière... eh... nou jeh...’

Mevrouw Du Part waor e bitteke vaan häören apperpo aof. De klein nuances, boe Lieske sjijns zoeväöl weerde aon hechde, waoren in häör milieu gaaroet neet bekind. Me doog zoeget neet en daomèt oet.

Meh Lieske heel pin.

‘Ouch neet geknepe? Effekes mer?’ vroog ze hoopvol.

‘Nein! Hiel zeker néét!’ zag mevrouw Du Part get kortaof. ‘Foj, Lieske!’

‘Daan zalt geer ouch neet väöl geveuld höbbe,’ zag Lieske kontent. ‘Mèt eur corsèt aon.’

Noe waor dat corsèt vaan mevrouw wel ins dèkser ter spraoke gewees in 't clubke. Zoe noe en daan had ze leid vaan benajdegheid en dat lag ze daan altied op häör corsèt.

‘Meh dezoonder kin iech neet loupe, mèt mie posteur,’ zag ze daan.

Daan knikde de ander dames, die neet väöl posteur mie euver hadde, begriepend en mèt compassie. Mevrouw Du Part waor nogal flink vaan poeten en oere.

Wie Lieske evels noe 't corsèt aonsnooj in verband mèt menier Hellegers, kraog mevrouw Du Part obbins e kleurke, winkde mèt 'ne kromme vinger de köp weer bijein en sisde, mèt e geziech of ze get feiseleks rook: ‘Dat zag héér ouch!’

[p. 70]

‘Watte? Watte?’ fluusterde Lieske heppeg.

‘Heer zag... heer zag: Geer zeet steveg ingepak! Noe geer!’

Me kós de stèlte snije!

Op dat memint stapde de hiere die in 'n ander heukske hadde zitte kaarte op, zoetot de dames rechop kóste goon zitte. Ze hadde de hoeskamer noe veur ziech allein.

‘Tssss...’ doog mevrouw vaan Hare tössen häör tan en häöre kop góng vaan links nao rechs of ze häöm los wouw sjrouve.

‘Boe blieve veer toch, boe blieve veer toch?’ kuimde mevrouw Leusens.

‘Dat had heer daan gaw geveuld,’ zag Lieske neuchter. ‘Dee heet 't in zien vinger huur.’

Mevrouw vaan Hare sisde mer door en mevrouw Leusens zöchde mer, tot Lieske obbins naodinkelek zag: ‘Me huurt zoeväöl allewijl... 't Zal toch gein sex-ammoniak zien?’

‘Sex-maniak, Lieske,’ verbeterde mevrouw Du Part. ‘Jeh... iech weet 't neet. Iech vin 't in eder geval néét normaal veur 'ne mins vaan ziene leeftied. En daan mèt 'n daam vaan mien jaore al gaaroet neet.’

‘Mesjiens is 't wel zoe eine... Jeh, wie hèt dat... Die vreem wäörd allemaol... Zoe get veur op te fietse, meh daan aanders... eh...’

‘Veur op te fietse?!’ kloonke drei stumme tegeliek.

‘Jao... aoch, geer wèt wel... zoe'n dink watste in de kamer kins zètte en daan kinste dao-op fletse... veur te oefene...!’

‘Ao... 'nen Hometrainer, meinste?’ vroog mevrouw Leusens, die al ins in de revalidatie gewees waor.

‘Sjus! Meh daan aanders... 'nen Home... 'nen homefiel! Dat is 't. 'nen Homefiel. Dat zal heer toch neet zien?’

‘Maak d'ch mer gein zörg, Lieske,’ zag mevrouw Du Part, die dèks mier wis es tot ze leet mèrke. ‘'nen Ho-mo-fiel is 't zeker neet. Meh dames, wat doen veer noe? Iech kin dat toch neet mer euver m'ne kant laote goon, neet? Zouw iech ins mèt de directrice goon praote? Wat tunks uuch?’

Ietot de dames evels get kós tunke, góng de deur vaan de hoeskamer ope en 'n zwoer stum kloonk: ‘Goojemorge same!’

Mevrouw Du Part had emperkes d'n tied um te sisse: ‘Dat is 'm!’, meh, geroutineerd es ze waore in zoe'n situaties waore ze al weer drök aon 't werk en góng 't vaan: ‘Iech geluif tot iech noe toch moot goon mindere,’ en ‘Boe höb iech noe toch dat liechblauw gare gedoon?’ es of ze de ganse mörge nörges anders euver gepraot hadde.

‘Dao kump 'r!’ kiesjde Lieske detössedoor.

En jao huur, dao stoond de misdiedeger aon hun täöfelke.

‘Mevruiwke,’ zag heer tege mevrouw Du Part, ‘veer höbben al kinnes gemaak. Zojt geer miech aon de ander dames wèlle veurstèlle?’

Jeh, wat mós mevruiwke? Ze kós toch slech zègke: ‘Menier, veer wèlle mèt uuch niks te make höbbe. Geer zeet 'ne fiessak en mesjiens wel 'ne sex-maniak. Maak uuch eweg!’

[p. 71]

Dat geit toch neet in 'n fetsoundeleke bejaordeflat?

Dus stèlde ze menier aon de dames veur.

‘Jeh, iech bin al veertien daog in de flat,’ zag menier,’ meh iech höb 't zoe drök gehad mèt oetpakke. Al die beuk veural, dat hèlt op. Meh noe moot iech die sjaoj toch ins gaw goon inhole, neet?’

De dames knikde get benepe.

Heer pakden 'ne stool, zag: ‘Maag iech effe?’ en zat z'ch aon hun täöfelke. Dao hóng 'n eigenaordege stèlte. Stiekem beloerde ze häöm, meh geine zag get. 't Kós neet oetblieve of menier mós dat mèrke.

‘Is 't altied zoe stèl hei?’ basden 'r. ‘Of steur iech uuch mesjiens in eur werk? Of zit uuch get dweers?’

Toen naom Lieske 't woord.

‘Menier Hellegers,’ zag ze, ‘iech bin neet geweend um 'nen duvel op mien hart te laote beerste. Veer zitte mèt úúch in euze maog. Want geer kint neet mèt eur han vaan mevrouw Du Part häör batsen aefblieve!’

Dat waor 'ne sjlaag!

Mevrouw Du Part zaog oet of ze e beslaag góng kriege, mèt 'ne kop of ze de hèl had gebloze.

Mevrouw vaan Hare woord zoe wit wie 'nen dook, doog häör ouge touw en lag häöre kop op de leuning vaan häöre stool.

Mevrouw Leusens keek of ze sjus 'n houte keend had gekrege. Häör kin hóng bekans op häöre navel en ze aosemde zwoer.

En menier Hellegers loerde of ze häöm veur de liewe hadde gegoejd.

Meh Lieske góng door: ‘En mèt mevrouw häör corsèt höb geer niks oet te stoon. Bemeujt uuch dao neet mèt: Dat zien eur zakes neet. Hawt uuch in de gater in 't vervolg!’

Ze doog häör erm euverein en beloerde 't effek vaan höör touwspraok.

Dat waor in ei woord duujelek. De slaag vaan Waterloo in 't klein.

Mevrouw Du Part heel häör twie han op häör linkerboors umtot ze dao-oonder häör hart vermoedde en stoond sjijns vlaak veur 'n oontplóffing.

Mevrouw vaan Hare zaog oet wie 'n dreidaogs liek en mevrouw Leusens häöre moond góng open en touw wie dee vaan 'ne kerp in zwoer vervojld water.

En menier Hellegers? Dee waor haaf opgestande, leunde zwoer op 't täöfelke en stamelde: ‘Bat... batse? Corsèt?...’

‘Jewel, zeker. En of geer noet trop wèlt houwe, of kloppe of tot geer mer ins treuver wèlt käöre, dat maak allemaol niks oet. Geer höb mer devaanaof te blieve. Aozoe!’ zag Lieske nog.

Hiel langsaam leet menier Hellegers ziech weer op z'ne stool zakke. Heer keek nao Lieske of ze de lebendegen duvel waor en z'ne groeten adamsappel góng op en aof of heer häöm wouw oetspeie.

't Doorde wel effe ietot ederein weer get bij zien positieve waor.

Mevrouw Du Part kaom 't ierste bij.

‘Lieske, Lieske toch!’ kuimde ze boeten aosem.

Meh toen trooj menier Hellegers op. Heer waor get bekoume vaan de sleeg die

[p. 72]

heer had gekrege en zag noe kerdaot:

‘Dames, iech weur hei besjöldeg vaan vaan alles boe iech bij mie wete niks mèt te make höb. Iech eis, huurt geer mevrouw Haoze, iech eis opheldering. Zoe get kin me neet mer zoe zègke tegen iemand, zoonder bewieze. Dus: Wat is gebäörd? Wienie? Boe? Door wee? Wee is getuige gewees? Enzoewijer enzoewijer. Iech wèl dit oetgezeuk höbbe. Iech bin neet veur niks jaorelaank rechter gewees en...’

‘Rech... rechter?’ kaom mevrouw Du Part. ‘Aoch gooje God!’ Ze snapde weer häör boors vas.

Meh noe naom Lieske häör taak weer op. Ze voolt wel tot mevrouw Du Part oonmeugelek tegen 'ne maan kós vertèlle euver häör batse, um vaan häör corsèt nog mer te zwiege. Dus vertèlde zij vaan punt tot draod wat mevrouw Du Part waor euverkoume.

Oonder dat oetveureg en levendeg vertèld verhaol kóste de dames weer get bijtrèkke. Noe en daan knikde ze zelfs mèt get instumming es Lieske hei en dao e bitteke euverdreef. Beter get teväöl es get te wieneg, dachte ze.

Wie Lieske oetvertèld waor, en ze naom häören tied deveur, zaot menier Hellegers effe stèl veur ziech oet te kieke. Toen stoond heer op, knuipde ze jeske touw en góng veur mevrouw Du Part stoon of heer häör veur 'n denske wouw oetnudege.

Heer maakde zelfs e klein buigingske en zag:

‘Mevrouw Du Part, 't spit miech werkelek tot iech get gedoon höb wat uuch zoe heet aongegrepe. Dat waor zeker neet mien bedoeling. Iech maak uuch m'n oprech gemeind excuis daoveur. Toch mein iech te mote wieze op e paar klein misverstande, die aon eure kant heerse. Op de ierste plaots: Iech bin miech gaaroet neet bewös devaan tot iech uuch op eur... eh... derrière geklats zouw höbbe. Es iech miech de situatie good rappeleer höb iech mer effe m'n hand op eur taille gelag, um uuch te laote veurgoon. Good. Dat is 'n kwestie vaan plaots.’

't Lachde effe um zien moondheuk.

‘Iech kin netuurlek neet persijs wete boe eur taille ophèlt en eur... eh... derrière begint. Noe dat gezègkde vaan miech. Mevrouw, dat had niks mèt eur, excuseer, corsèt te make, meh dat sloog op 't feit tot geer mèt dit werm weer zoe'nen dikke sjaal um eur sjouwers droog. Dat frappeerde miech. Mier neet. En iech bedoelde dao niks mèt. Ech neet. Iech kin miech evels good veurstèlle tot geer e bitteke vaan streek waort, es iech perbeer 't vaan eure kant te bekieke. Iech hoop vaan harte tot geer miech wèlt vergeve. Zelfs de kèrk zeet tot me oonwetend neet kin zundege. En iech waor oonwetend. Meh in mien... eh... oonsjöld höb iech uuch toch 'nen oonplezerege mörge bezörg. Dat zouw iech gere good make. Daorum nudeg iech uuch alle veer oet um 'ne kier, es uuch dat sjik, mèt miech örges get te goon ete. Es geer uuch teminste mèt zoe'ne sjoojer wie iech dörf te vertuine! Zègk miech mer wienie tot 't uuch oetkump en iech maak 't in orde. Iech höb gezag!’

Heer maakde weer e klein buigingske en bleef, mèt 'n vraog in zien ouge, stoon. Oonder zien tirade waore de damesharte gesmolte wie boter in de zon. Wie

[p. 73]

heerlek waor 't toch es 'ne maan zóe ierlek en zoe sjoen kós spreke en zoe knap, voonte ze toch wel, oetzaog op dee leeftied. Ze hejjen häöm wel kinne pune.

Neet tot ze dat doge, vaanzelf neet, meh heer had hun harte gestole.

Mevrouw Du Part, nog get roed in häör geziech, zag vruntelek:

‘Meh zèt uuch toch menier Hellegers. Geer höb miech ten volle euvertuig. En iech vergeef uuch gere en vaan harte. Wat eur oetnudeging betröf, jeh, dat zal iech iers ins mèt de dames mote bespreke. Meh dat presseert ouch neet zoe. En dee sjaal... nou, iech höb es 't evekes örges trèk dalek las vaan pijn in mien sjouwers en m'ne nek. Dee sjaal num iech dus altied mèt veur 't geval tót. Hei in de geng trèk 't altied e bitteke en me kin neet veurziechteg genóg zien, heh.’

De vrei waor geteikend. 't ‘Krenske’ waor weer tot rös gekoume.

't Waor 'nen turbulente mörge gewees.

Goddaank tot 't achter de rögk waor.

Menier Hellergers woord 'ne gere gezene gas in 't krinkske.

Neet tot heer góng handwerke, meh heer had 'ne sjaakkompjoeter, wie Lieske 't neumde, en dèks zat heer ziech bij de veer dames en sjaakde tege 't mesjiensje. Oondertösse naom heer ouch nog deil aon de gesprekke. Dee mins kós alles!

Veural mèt mevrouw Du Part woord heer good vrund. Ze gónge dèkser es ins bijein op bezeuk.

Meh of heer oets... toch nog... mevrouw häör bats...?

Lieske is noets trachter kinne koume.