Mien leef lui

[p. 63]

Zomernach

Wie heer haverweegs de brögk waor, zaog heer häör stoon: E mager, iel figuurke, gans in 't wit.

Ze hóng wied euver de leuning en keek nao 't water oonder häör.

Wie ze z'ne stap hoort keek ze versjrik in zien riechting en sloog toen ei bein euver de rand, of ze wouw goon springe.

Heer voolt 'n eigenaordege sensatie.

De law zomernach hóng um häöm.

De stad bromde nog mer get, boe ze euverdaag gebröld had.

Boven häöm stoond d'n have maon en glinsterde de stare en dao waor wijer geine mins te zien op straot.

Gei woonder trouwens: De nach waor al wied op weeg.

Goodsmoods waor heer vertrokke vaan zien vrun wie de lèste, lange robber eindelek oet waor. De wien en 't feit tot ze gewonne hadde gaoven häöm e kontent geveul, en heer had in zien eige loupe neurieje.

En noe, hei op de brögk, zaog heer e meideke, mier kós 't nog neet zien, dach heer, wat euver de leuning in 't water wouw springe, zoe te zien.

Heer leep geine pas helder.

Dao waor 'n zekerheid in häöm die 'm totaal vreemp waor.

‘Es ze noe springk,’ dach heer, ‘zal geine mins häör kinnen helpe. Ouch iech neet. 't Is häör leve en, mesjiens, höören doed. Iech moot miech dao neet mèt bemeuje.’

Wie ze zaog tot heer neet gebierde, trok 't meideke häör bein weer trök en góng weer euver de leuning haange.

Wie korterbij tot heer evels kwaom, wie oonrösteger tot ze woord. Ze keek nog e paar kier nao häöm um en wie heer nog 'ne meter of tien vaan häör aof waor, kledderde ze inins op de leuning. Noe zaot ze mèt häör twie bein boven 't water. Heer zag niks, heer reep neet, heer leep neet helder.

‘Häör leve,’ dach heer allein.

Ze zaot nog altied zoe wie heer bij häör waor.

Ze had 'n ing witte brook aon en e wit T-shirtsje. Tegen 't duuster vaan 't water zaog 't oet wie e wit perpèrre figuurke opgeplak op e stök zwarte kertong. 'n Umgedrejd silhouètsje.

Bekans zoonder stèl te stoon lag heer, hiel liech, zienen erm um häör sjouwers en zag allein mer: ‘Kom.’

En zoonder ziech treuver te verbaze zaog heer wie ze vaan de leuning aofkwaom. Heer leet z'nen erm boe heer waor en zij pakde de revers vaan zie zomerpak vas en duiden häör geziechske tegen häöm aon.

Zoe lepe ze door.

E vreemp koppel.

‘Ze is zelfs nog te joonk um mien dochter te kinne zien,’ dach heer.

[p. 64]

Dao waor 'n hiel oonbekind geveul in häöm. Heer kós 't neet vatte zelf.

Heer waor gans rösteg en toch, dao mós get vaan häöm nao häör oetgoon.

Get vaan spanning, die heer neet voolt, meh die d'r wel waor.

Heer prakkezeerde mer neet treuver.

Langs de kortste weeg leep heer nao e perkske boe 'n baank stoond.

Dao zat heer ziech langsaam deneer en leet häör veurziechteg zakke, of ze vaan porcelein waor.

Heer had z'nen erm nog um häör sjouwers en häör geziech had heer nog neet gezeen. Ze heel 't nog altied tege ze jeske verborge.

Meh heer waor zelfs neet nuisjiereg denao.

Ze zaote dao doedstèl.

Boven hun en roontelum roesjde de blaajer vaan de buim en noe en daan hoort heer e klein geluidsje vaan 'ne vogel in ziene slaop.

Wied eweg hoort heer d'n aosem vaan de stad. 'n Aonhawwend zoenre, bromme, wie 'n bies die stèllekes snörkde.

Heer vroog ziech neet aof: ‘Wat daon iech hei? Wat moot iech noe?’

Heer wis hiel zeker tot heer dao mer hoofde te zitte. Wijer niks.

Mèt e meideke dat tegen häöm ophóng en mèt 'nen erm um häör sjouwers.

‘Bin iech dat?’ dach heer wel mèt einege verbazing.

Meh 't sjókkeerden häöm neet.

Heer voolt ziech erg gelökkeg, meh boeveur dat wis heer neet.

Dao waor dat geveul wat heer neet thoes kós bringe.

‘Leefde?’ dach heer.

Oonmeugelek! Heer kós häör neet, had häör geziech zelfs noets gezeen.

Meh ze waor d'r wel!

Häören aosem rook nao kauwgom en oonder zien hand voolt heer häör sjouwer. Hiel stèl zien, hiel rösteg allein mer dao zitte, niks doen, niks dinke, niks zègke veural.

'n Unieke situatie, wis heer.

Inins trok ze häör bein op de baank, lag häöre kop in ziene sjoet, pakde z'n hand vas en lag ze oonder häör kin, en veel in slaop.

Heer waor zeker devaan tot ze sleep, meh heer keek zelfs neet nao häör.

‘Laot häör mer,’ dach heer. ‘'t Is good zoe.’

Inins had heer zin um get te goon zinge, meh heer dorfbekans nog geinen aosem te hole vaan d'n angs tot heer häör wakker zouw make.

Hiel, hiel veurziechteg haolden heer mèt zien linkerhand z'n sigrètte oet de tes vaan ze jeske, vreutelde zoe lang tot heer ein droet had, pakde z'nen aonsteker en, mèt z'ne kop gans opzij gedrejd um te veurkoume tot mesjiens get vuur op häör veel, staok heer ze aon.

Zoe zaot heer dao te rouke en 'n groete vrei waor in 'm. Heer waor gans vol devaan.

De rouk vaan z'n sigrèt dreef lui weg in d'n duuster.

Oonder z'n rechterhand voolt heer 't blood kloppe in häören hals.

En op ze bein voolt heer de wermde vaan häör geziech en häören aosem.

[p. 65]

Wie hiel in de veerte 'nen trein aonkaom en heer 't kebaal vaan de raajer op de rails korterbij hoort koume, hej heer wel kinne vloke. Meh ze sleep rösteg door, heer hoort 't aon häören aosem.

Ze bein begós langsamerhand pijn te doen vaan 't stól zitte, meh heer verreurde ziech neet.

Dit mós dore zoelang wie meugelek waor.

‘Wat zouw noe gebäörd zien es dee lèste robber neet zoe lang gedoord had,’ vroog heer ziech aof. ‘Of es iech ins waor goon keke en renne? Es iech ins in paniek waor geraak? Zouw alles daan anders zien geloupe? Zouw ze in 't water zien gesprónge? Ech? Verdroonke?’

Heer kwaom neet troet.

't Hoofde ouch neet veur häöm.

Dit, dit tèlde.

Die baank, dat perkske, dit meideke en de law nach.

Al drei sigrètte had heer noe gerouk en 't zouw neet lang mie dore.

Tegeneuver häöm begós heer de contoure vaan de hoezer te zien. D'n hiemel begós te kläöre. Zomernachte zien kort. Nog 'n oor mesjiens en de zon zouw opgoon.

De stad zouw wakker weurde en 't kebaal zouw weer beginne.

't Jakkere, 't moppere, 't vloke, 't lache, 't keke...

Dao mós heer noe neet aon dinke! Noe nog waor heer gelökkeg, hiel gelökkeg.

Stèllekes pakden heer weer de sigrètte.

Nog mer ein zaot trin.

Die roukde heer noe neet op, dach heer. Die waor veur strak, es 't veurbij waor.

Heer lag ze veurziechteg neve z'nen aonsteker op de baank.

't Begós al te sjiemere, zaog heer.

't Kós neet lang mie dore.

Dalek zouw 'ne brommer langs koume, örges dao achter de buim, of 'ne vrachwagel, en daan zouw ze wakker weurde.

Daan waor 't veurbij.

Heer keek ins, haos verlege, nao z'ne sjoet.

Häör geziech kós heer neet zien. Häör lang brojn haore laoge treuver oetgespreid.

Dat waor ouch beter zoe. Heer hoofden häör neet te kinne.

Ze bein doog noe toch benkelek pijn.

Meh zoe lang es 't hoorde zouw heer 't neet verreure! Nog veur gei goud. Heer had ouch raozetege zin in die lèste sigrèt, meh heer pakde ze neet.

Strak! Strak es 't gedoon waor.

Zoe bleef heer mer nao de stad stare, rech veur ziech oet, boe noe dudeleker en dudeleker de hoezer te zien waore.

Heer hoort noe ouch al de veugel wakker weurde en avventouw 'nen oto örges wied eweg nog.

En inins wis heer tot ze wakker waor.

Of heer 't hoort aon häören aosem, tot dee anders góng, of tot ze ziech verreurd had?

[p. 66]

Wie daan ouch, heer waor hiel zeker devaan.

Noe laog ze mèt groete ouge veur z'ch oet te kieke, meinden heer.

Ze mós ziech nog realisere boe ze waor en wie ze dao gekoume kós zien.

Gelaote wachden heer op wat koume mós.

Toen lag ze veurziechteg z'n hand opzij, góng langsaam rechop zitte en streek mèt häör han häör haore nao achtere.

Heer keek neet op of um.

Langsaam pakden heer de lèste sigrèt en heel ze in z'n hand. 't Waor nog neet zoe wied.

Obbins stoond ze rech veur häöm.

't Kosden häöm bekans meujte um nao häör te kieke.

Mèt häör twie han pakde ze zien hand en lag ze tegen häör linkerwang, boe ze op gelegen had. Ze gleujde gans.

Mèt 'n woonderlek depe stum veur zoe'n jong vrouw zag ze:

‘Merci. Iech zal 't nóets míe dóen.’

Hiel vlot en liech puunde ze häöm op z'ne moond en leep weg, in de riechting vaan de stad.

Doedstèl bleef heer zitte.

Noe waor 't veurbij.

Heer staok de sigrèt aon en leunde achtereuver op de baank.

Dao waor nog allein e groet geveul vaan verwoondering in häöm.

‘Dit,’ dach heer, ‘dit zal iech noets aon iemand kinne vertèlle. Nein. Dat zouw geine begriepe en dat zouw geine geluive.’

Stief stoond heer op.

Z'n kneeje dege pijn en heer mós hiel veurziechteg loupe.

‘Noets,’ moompelden heer.

Heer zouw häör noets mie zien en és heer häör zaog zouw heer häör neet kinne.

Meh dit, dees nach had ze häöm gegeve.

‘Neet te geluive!’ zag heer hel-op.

Langsaam góng heer op hoes aon.