Mien leef lui

[p. 59]

Ouge

Vaanoet 't arsjief leep heer door 't Laank Gressje nao de Pieterstraot.

Oonder 't loupe blaajerden heer geïntresseerd 't book door wat heer ziech sjus gehaold had en keek iers op wie heer, kort bij 't heukske vaan 't Hilariussträötsje, 't getiktak hoort vaan hoeg hekskes.

't Meidske waor toen al kort bij häöm en, wie heer geweend waor, keek heer häör rech in häör geziech.

Heer meinde dao neet direk get mèt, meh heer voond tot me, es me iemand tege kaom op 'n stèl plaots, wel vruntelek kós zien en goojendaag zègke.

Veural jong meidskes toch zeker.

Zoe waor heer noe eimaol.

Dus: Heer keek häör aon.

En, wat haos noets gebäörde, zij keek häöm ouch aon.

Mèt e paar groete, grijs ouge, wie hiel klaor water euver 'ne boojem vaan rotse. Heer had al dèkser in meidskesouge gekeke, meh zoe ein had heer nog noets gezeen!

Heer waor op slaag oet zienen doen en vaan zienen apperpo aof.

‘Dáág,’ zóng ze vruntelek.

‘Eh... dáág,’ zag heer.

Toen waor ze langs.

Noe waor heer wat me neump 'ne flotte jong.

Neet allein flot in d'n umgaank, meh ouch in 't dinke en doen.

Heer bedach ziech daan ouch neet, meh rende op z'n dikke rubber lappe 't Hilariussträötsje door, de Taofelstraot in en stoond op 't Heukske vaan 't Gressje ietot 't keend in de buurt kaom.

Heer waor 'ne getrainde sportsmaan.

Heer hoort häör hekskes korterbij koume, pakde ze book en begós zoegenaomp te leze en op 't sjuste memint drejden heer d'n hook um en leep in gedachte en gans verdeep in zien lektuur tegen häör op.

't Klopde allemaol persijs.

‘Oh, pardon!’ zag heer en snapden häör bij 'nen erm um veural mer te zörge tot ze neet veel.

Wéér keek heer in die ouge.

Ze waore wied ope en keken häöm versjrik aon.

‘Wie... wie kin dat noe?’ vroog ze.

‘Wat: Wie kin dat noe?’ vloog heer heppeg trop in. ‘Wat bedoelt g'r?’

‘Meh,’ wees ze achter ziech, ‘bin iech uuch neet sjus tegekoume dao op 't heukske vaan 't Hillariusträötsje? Dat waort geer toch?’

‘Iech? Meh nein. Iech kom hei sjus d'n hook um, dat zeet geer toch? Iech waor aon 't leze en daodoor lètde iech neet op en leep iech uuch bekans understebove.’ ‘Jehmeh... Zeet geer daan soms vaan 'nen twierling?’ vroog ze, gans verpóp-

[p. 60]

zak. ‘Iech höb uuch toch goojendaag gezag.’

‘Miech?’ 't Oongeluif spötden häöm z'n neusgater oet. ‘Miech? Wie kin dat noe? Geer zeet toch tot iech hei sjus d'n hook um kom? Veult geer uuch wel good?’

‘Iech bin gans in orde,’ zag ze gedecideerd, ‘en wat iech gezeen höb, höb iech gezeen. Iech bin neet döl. Sjus bin iech eine tegekoume, dao bij 't Hilariussträötsje, en iech höb häöm goojendaag gezag. Es geer 't neet waort waor 't 'nen andere, meh daan wel eine dee op uuch liekent wie twie dröppele water.’

‘Wie is 't meugelek, wie is 't meugelek,’ stróddelden heer. ‘Eine dee op miech liekent wie twie dröppele water? Oongeluifelek! Meh daan höb geer wel gelök gehad.’

Heer begós wie langer wie mier in zien illemint te koume. De spanning vaan zoe'n mominte... heer voolt 't in ze gans lief.

‘Want zal iech uuch ins get zègke? Wee heet al 't gelök um op éinen daag, nein, in éi kerteer, twie kier zoe'ne sjoene jong tege te koume? Noe zègk ins zelf?’

‘Da's woer,’ lachde ze. ‘Iech zal 't noets vergete.’

Dao laog 'n hiel klein bitteke mier naodrök op dat ‘noets’ es tot nudeg waor. Ze getraind oer hoort dat direk.

‘Maag iech m'ch effe veurstèlle?’ vroog-kommandeerden heer. ‘Zjaak Huits.’ Heer staok z'n hand oet.

E bitteke oonzeker naom ze die aon en zag: ‘Iech bin Margot Lemmens. Meh noe...’

‘Noe goon veer op de Vriethof eve op 'n terreske zitte!’ veel heer häör in de reie. ‘Mèt zoe weer en zoe gezèlsjap... dat laot iech m'ch neet oontgoon.’

‘De vraogs neet of iech dat wel wèl, heh?’ tutoyeerde ze häöm. ‘'nen Echten awwerwètse maan! Kommandere, verordenere en nik vraoge. Nog noets gehuurd vaan emancipatie zeker?’

‘Jewel, zeker meidske... eh, Margot,’ pakden heer z'ne kans. ‘Meh de moos zoe dinke: Wee neet gaw is vingk geinen haos. De geis toch mèt, heh?’

‘Iech bin geinen haos en vaange laot iech m'ch neet,’ ketsde ze. ‘Meh umtotste 't miech zoe vruntelek vraogs, en umtot 't zoe sjoen weer is, en umtotste miech bekans understebove geloupe höbs, en veurál umtot iech zin höb in e pèlske, gaon iech mèt.’

Wie gries waore toch die ouge boe ze häöm mèt aonkeek! Wie klaor water...

Meh dat had heer al ins gedach. Heer verdroonk bekans trin. Dao voonkde get in, dao lachde get in... Heer waor kepot devaan.

Neet tot häöm zoeget veur d'n ierste kier euverkaom! Greun waor heer zeker neet. Integendeil: Heer waor 'nen echten Don Juan. Heer had alles mèt, en 'n hart zoe weik wie boter die neve de verwerming laog. Heer stoond dalek in vuur en vlam, al doorden 't miestal neet lang. Dao waore zoeväöl aordege en leef meidskes...

Noe waor heer in topvörm. Gelant, charmant, veurkoumend, gevat... in ei woord: D'n ideaole maan.

Heer leet häör sjoen rechs loupe, vergaot veural neet um zoe noe en daan häören

[p. 61]

èllebaog effe vas te pakke es ze de stóp aof móste, lag gans oonbevaange hiel eve z'nen erm um häör sjouwers wie ze opzij móste veur 'n kinderkojts en praotde en vertèlde hoonderd en gein ein.

En oondertösse kwaom heer aon de weet tot ze 'n kamer had in de Lurestraot, tot ze studeerde - Aojao? Boe?... aon de universiteit... psychologie - en tot ze eigelek in Breda woende, meh tot ze in Mestreech gebore en gezoge waor en tot häör awwers e paar jaor geleie daonaotouw verhuis waore umtot häöre pa waor euvergeplaots en tot... en tot...

Ze waor hiel gespriekelek en vertèlde hiel ope euver ziechzelf, sjus wie heer dat ouch doog.

Op de Vriethof waor 't drök op de terreskes, meh nao get zeuke voond heer toch twie steulkes en woord z'ch e pèlske en nog e pèlske gedroonke.

En zoe dèks wie heer kós keek heer häör in häör ouge... zoe klaor, zoe doorziechteg en toch zoe misterieus.

Bezwoer maakde ze neet detege. Ze keek häöm edere kier es heer dat wouw rech aon. En zelfs es heer 't neet mèrkde ouch nog wel ins.

Zjaak woord wie langer wie dölder.

‘Luuster,’ zag heer, wie de pèlskes op waore en zij geint mie wouw, ‘iech höb 'n idee. Diech bis allein en höbs niks te verlètte. Iech ouch neet. Veer goon us dalek get ete hei of dao en veer make samen 'ne gezèllegen aovend devaan. Wat tunkstiech?’

‘Wat miech tunks?’ vroog ze min of mier ziechzelf aof, ‘wat miech tunks?’

Dao späölde get um häöre moond wat heer neet thoes kós bringe.

‘Miech tunks totstiech gei graas treuver lies greuje,’ zag ze toen.

Aochot, die ouge!

Heer kós dat neet oontkinne netuurlek, dat vaan dat graas, meh heer begós häör oetveureg oet te lègke tot dat noe sjus ein vaan zien bèste eigensjappe waor, neve alle aandere die heer nog had, en tot lang prakkezere in zoe'n umstandeghede hiel slech veur de gezoondheid waor en tot me dao jaore spiet vaan kós kriege, en slaopeloes nachte en nog väöl erger dinger, en...

Lachentere gaof ze touw: Ze góng mèt huur, al waor 't allein al mer umtot ze daan thoes neet hoofde te koke en ouch umtot ze bès zin had in get lekkers.

En lekker waor 't. Dao zörgde Zjaak wel veur.

En 'ne gezèllegen aovend woord 't ouch same.

En wie heer häör, al laat, nao hoes brach, euver de Pietersberg umtot dat wel neet de kortste weeg waor, meh wel de plezeregste, en wie heer häör dao, örges in d'n duuster, in z'n erm pakde en häör vertèlde tot ze zoe'n prachtege grijs ouge had, boe zijzelf gaar geine weet vaan had, en tot heer zoe gek op häör waor, en wie zij toen zag tot zij ouch zoe gek op häöm waor al had heer daan gein grijs ouge, meh brojne, en wie ze nog väöl mier zagte um de poze op te völle tössen 't knoevele door, toen voolt Zjaak ziech toch e bitteke gepeerdskeuteld umtot heer häör zoe veur de gek had gehawwe 's middags. Later zouw heer häör dat wel ins vertèlle, naom heer z'ch veur. Dao waor noe geinen tied veur.

Meh wie ze eindelek en ten lèste in de Lurestraot veur häör deur stoonte, zag zij

[p. 62]

obbins: ‘Noe luuster ins... iech moot diech nog get zègke... Iech vin totste dao noe rech trop höbs. Kom mèt.’

Aon z'n hand trok ze häöm mèt 't Laank Gressje op. Bij 't heukske vaan 't Hilariussträötsje bleef ze stoon. Ze sloog häör erm um z'nen hals en fluusterde aon z'n oer:

‘Hei heh, hei höb iech diech neet veur d'n ierste kier gezeen. Leeg neet: Diech waors 't, Zjaak! Iech weet 't zeker, want iech had diech als ins ieder gezeen. Op de fuif bij Mimi Stevens. Dao waors diech ouch. Wètste nog? Meh toen hadste 't te drök mèt Annie Bovens, heh? De zaogs miech nog neet! Tösse zoe'n hoonderd maan... Meh iech höb díech wél gezeen. En daonao zaog iech d'ch bekans edere goonsdag nao 't arsjief goon. Dat kin iech vaanoet mien vinster zien. En daan góngste altied door 't Laank Gressje trök. En zoe... en zoe kwaom iech op 't idee. En umtot 't vendaog zoe sjoen weer waor, dach iech... Enfin, iech bin door de Taofelstraot geloupe en höb bij de Waolse kèrk stoon wachte tot iech diech zaog aonkoume. En es iech neet gedách had totste miech zouws naokoume! Meh dat waor hendeg vaan diech um gaw roond te vetse en miech weer tege te koume en m'ch bekans understebove te loupe... Meh este noe dachs tot iech gek waor, tot iech zouw geluive tot 'rs zoe twie roondloupe in Mesreech, en ouch nog allebei op 't Laank Gressje, en ouch nog allebei mèt e zije humme aon vaan euver de seveteg gölde en mèt e book in hun han... daan kinste miech toch neet. En iech studeer ouch neet aon de universiteit, meh aon de toneelacademie en psychologie moot iech dao wel here... En... en... iech vin totste 't wete moos. Alles.’

Toen lag ze häör köpke tege zien boors en lachde... lachde... hiel stèllekes, mèt häör voes in häöre moond geduid um gei kebaal te make veur de lui die allang slepe.

Zjaak stoond geslage.

‘Doe... doe sjinaos,’ brach heer eindelek oet. ‘Doe toej... doe mirakel! Nondedjouw... Miech veur gek zètte... En iech dach nogal... Doe verdölde kring! Dao krijg iech diech veur!’

En toen keekde ze 't allebei oet vaan de lach.

Um de lui neet te steure trokke ze mer nao 't perkske bij 't Paoter Vink teurensje. Dao hele ze nog ins 'n rippetitie vaan de Pietersberg en 't woord nog väöl later ietot heer häör aon de deur aofzat.

Door 't Laank Gressje trok Zjaak nao hoes. Noe en daan bleef heer effe stoon. Deep in gedachte sjijns.

Bove, op zien kamer, misden heer obbins 't book vaan 't arsjief.

‘Ouch dat nog!’ dach heer.

't Is niks gewoorde mèt die twie.

Allebéi zoe geraffineerd, dat kin noets good goon.