Mien leef lui

[p. 56]

Nol

Dao stoop gein huiskes mie tege de binnekant vaan de walmoer op 't Klein Gressje, wie Olterdissen dat besjreve heet.

En dat waor mer e gelök veur Nol.

Want dee had ruimde nudeg.

De ganse breidde vaan 't sträötsje had heer nudeg, vaan walmoer tot aon de gievels vaan de hoezer aon d'n euverkant.

Nóg e gelök waor, tot heer die ruimde gans kós gebruke ouch nog. Want wee löp al euver straot op 't Gressje um haaf drei 's nachs, neet?

Jeh jao, Nol, want dao höbbe veer 't euver.

Meh wijer waor gein doej ziel te bekinne.

Wie kump zoe'ne mins wie Nol noe middenin de nach op 't Gressje, boe heer toch op de Toongersestraot woende?

Dat mós geer Nol neet vraoge.

Heer waor oet de kaffee gekoume, dat waor zeker, en vermoedelek stief in gedachte, de verkierde kant op geloupe.

Meh sjus wie 'n reisdouf had heer op e gegeve memint toch zoe oongeveer de riechting trök gevoonde en noe leep heer dus op 't Gressje, nao de kant vaan de Ververhook.

En umtot heer zoeväöl te dinke had, waajelde heer vaan links nao rechs wie gezag, had heer alle ruimde nudeg die heer kós vinde en dach heer in de veerste veerte neet aon Olterdissen mèt zien huiskes en 't nejkiste vaan vrouw Verzjevee.

In ei woord: Nol waor stroontzaat, al wis heer dat zelf neet.

Heer had 't väöl te drök mèt dinke euver d'n touwstand in de wereld en in 't biezunder in Mestreech.

Kontent liekende heer allermins treuver.

Heer moompelde d'n hielen tied in zien eige en reep noe en daan Slivvenier aon es heer bekans veel euver 'nen oetstekende stein. En dao waore väöl oetstekende stein, geluif dat mer.

Es d'n deke bij häöm gewees waor, meh dat kin me neet verwachte um die oor, daan had dee woersjienlek nog neet éinen daag aoflaot verboonde aon de gebeie vaan Nol, umtot d'n titel Godmieljaar nog altied neet officieel door de kèrk erkind is. Meh Slivvenier, dee um drei oor 's nachs nog op is, zal Nol wel gehuurd höbbe en 't moot häöm good gedoon höbbe tot de mins, in al zienen elend, nog aon häöm dach.

Want al had Nol daan de wien vaan Kana neet gedroonke, meh 't pèls vaan Brand, heer waor toch 'ne mins. En geine slechte mins, want heer góng edere Keersemes nao de mès en ouch nog e paar kier door 't jaor es eine begraove woord en heer neet droonderoet kós.

Iech wèl mer zègke: Al laog d'n deke daan ouch op ein oer, God vergief 't häöm, Nol waor neet allein op 't Gressje. Slivvenier beloerden häöm vaanoet de huugde

[p. 57]

en, alliech, Nol z'nen ingelbewaorder hóng, mèt vief vinger en e benajd hart, vlaak boven häöm. Heer had z'n han vol um Nol vaan de walmoer of de gievels aon d'n euverkant aof te hawwe, al nao tot Nol links- of rechsaof wouw, boe niks links- of rechsaof te goon waor.

Zoe kaom Nol toch oetindelek zoonder oongelökke op 't brögkske euver d'n Eker.

Dao bleef heer obbins stèl stoon of häöm eine mèt 'n hout veur de kop had gehouwe.

Heer staok 'ne vinger in de loch en luusterde ingespanne. Klaorbliekelek hoort heer get.

‘Water!’ zag heer toen in volle euvertuiging. ‘Water! Boe ku... kump hei noe water... vvv... vaandan?’

Heer sjravelde nao de steine leuning en loerde veurziechteg nao oonder. Dao roesjde d'n Eker in alle rös oonder häöm door.

‘De... Maos is oet, godmieljaar!’ zag Nol.

En inins voolt heer tot heer hoegnudeg mós.

Dus perbeerden heer bovenop de leuning te kleddere, um vaan dao-oet zien poortie bij te dragen aon de waterstand.

Dat lökden häöm goddaank neet.

Z'nen ingel zal wel mèt hand en voot aon häöm gehaange höbbe, want Nol bleef mer perbere.

Ten lètte gaof heer 't toch op.

‘Da... daan mer tr... treuver eweg,’ zag heer vasbeslote en heer maakde aonstalte.

Noe moot geer dát ins perbere!

Dat is 'n huugde huur, zelfs veur 'ne neuchtere mins op klaorliechten daag. Iech wèl zwiege vaan Nol, in zienen touwstand en in d'n hartstikken duuster.

Heer kraog 't daan ouch neet veerdeg, al waor heer zeker devaan tot alles good góng. Heer hoort 't dudelek klatere.

Wel voolt heer obbins tot zien brookspiepe mèsnaat waore en tot heer 't water in zien sjeun had stoon. Zelfs 'nen ingelbewaorder kin neet op alles lètte, heh?

‘Re... regene, mot... motverdomme,’ zag Nol. ‘iech mmmoot nao hhhoes.’ Heer borg zien zake weer op en, gans opgeluuch es heer ziech voolt, zat heer ‘Allons enfants de la patrie...’ in en sjeveerde de Ververhook oet nao de Linkelestraot.

Op d'n hook bleef heer e memint in bedink stoon.

‘Linksaof P. vaan de A., rechsaof C.D.A.,’ zag heer. ‘Awhoorderij.’

Naotot heer nog geperbeerd had of heer neet rechdoor kós, leet häöm zien instink toch de riechting vaan de Toongersestraot insloon.

Zoe kaom heer toch nog thoes.

't Waor veer oor in de nach wie heer ze bèd in toemelde: 'ne Zate joonkmaan in zien goof jaore, mèt 'n loch bij ziech vaan 'ne mèstem in Heugem.

Z'nen ingel zal wel meuj gewees zien, meh d'n daag trop had dee vrij, want Nol kaom ze bèd neet oet. Heer had sjeel koppijn.

[p. 58]

Heer heet poets gewete wie heer vaanoaf de Vriethof op de Toongersestraot is gekoume.

Slivvenier zal zoeget neet vertèlle en ingelbewaorders, dat wèt geer wel, zien geboonde door 't beroopsgeheim.

En dat is mer good ouch.

Veur Nol, en veur uuch, en veur miech.