Mien leef lui

[p. 51]

Sinterklaos

Sinterklaos leep geagiteerd door de hiemelzaole.

Eigelek pas dat neet veur 'nen heilege. Heer zouw kalm en plechteg höbbe mote loupe, wie ziech dat huurt veur 'ne bissjop, meh dao had heer geinen tied veur. Want 't waor weer zoe wied: Dalek góng heer trök nao de eerd um ze jaorleks werk te doen.

Heer waor d'n einegen heilige dee eder jaor roond haaf november ze liechaam veur e paar weke trök kraog. De andere zouwen allemaol mote wachte op d'n daag vaan 't Lèste Oordeil, meh Slivvenier had veur häöm 'n oetzundering gemaak. 't Waor netuurlek nog neet ze verhierlek liechaam. Dat kraog heer ouch pas geliek mèt de andere. 't Waor 'tzelfde lief boe heer zoeväöl hoonderd jaor geleie mèt had roondgeloupe. Meh heer kós ziech demèt behelpe.

't Zouw ouch oonmeugelek veur häöm gewees zien um zien pliech te doen dezoonder.

Me moot neet traon dinke tot de kinder en de groete lui Sinterklaos neet zouwe kinne zien es heer allein mer 'n ziel had gehad. Dink uuch ins in: 'n Ziel op e peerd! Dat zouw toch gei geziech zien gewees.

Daovaandan tot heer eder jaor vaan Slivvenier, heer had 't mèt häöm besproke, veur 'n week of drei ze liechaam trök kreeg um euver de eerd roond te goon.

Ietot 't evels zoe wied waor, had Sinterklaos e gans jaor achter de rögk vaan prakkezere en sjrieve. Want 't waor de geweente, en heer kós 't ouch neet laote, tot heer veur ederen heilege 'n surpries maakde. Mèt e versje!

Nou, geer kint wel dinke tot dat 'n hiel werk waor, want dao kaomen 'rs eder jaor nog bij ouch, al woord dat de lèsten tied ouch wie langer wie minder.

Este veur ederein get origineels wèls höbbe, mèt e leuk versje... daan biste wel effe bezeg.

Dit jaor waor heer weer, sjus wie de ander jaore trouwens, mer op 't nipperke veerdeg gekoume demèt. Veur ederein laog 'n surpries klaor, mèt de naom trop en e versje debij. Sint Berreb zouw trop lètte en ze op de veuraovend vaan z'ne verjaordaag oetdeile. Aon die had heer Goddaank 'n gooj hand hölp.

't Waor wel jaomer tot heer zelf noets debij kós zien es de pekskes oetgepak woorte. Heer had die geziechter wel ins wèlle zien. Eder jaor had heer e paar hiel gooje debij. Dit jaor veur Paulus beveurbeeld. Heer had dee 'nen ‘Eerste brief aan de Inwoners van Sjietekoven’ gemaak. Euver de emancipatie! Dee ze geziech had heer gere wèlle zien!

Meh de pliech geit veur.

Noe, wie heer dalek mós vertrèkke, waor heer toch e bitteke zenewechteg. 't Waor neet niks, die oetstepkes. Al woord ze liechaam neet awwer, de wereld veranderde allewijl zoe hel en zoe gaw woord alles weer anders, tot heer soms wel ins bang deveur woord.

[p. 52]

Wie heer nao oonder keek, nao Madrid in Spaanje, zaog heer tot z'n Zwarte Piete, die eder jaor op tied veerdeg móste stoon, nog neet dao waore.

Zouw heer z'ch verdaold höbben in d'n tied? Volgens häöm hejje die allang bij de boot mote zien. Noe zien in d'n hiemel gein klokke of horloges. De iewegheid heet gein behoefte aon ore, menute en seconde. Dao doort alles zoe lang wie 't doort. Niemand hoof z'ch te spooje: Tieds genóg.

De ander heilege kóste daan ouch noets good begriepe tot heer, dee dao-oonder netuurlek persijs op tied mós zien, soms zoe gehajd waor.

Heer leep sjus langs 'n trupke ziele wat drök in gesprek waor, wie heer obbins ein ziel hoort zègke: ‘Nou, tot mèt Sint Kerfitsel daan, heh.’

Sinterklaos bleef stoon of einen häöm mèt e stök hout veur z'ne mieter had gehouwd!

Wat hoort heer dao? Sint Kerfitsel?

Heer loerde um wee dat gezag had, meh dao waor geine mie te zien.

Wat heer zeker wis: 't Waor 'ne Mestreechteneer gewees!

Heer spraok ze Mestreechs netuurlek eve good es ze Spaons, of z'n Ingels of zelfs z'n Hollands. Taole waore veur häöm gei probleem.

Meh dao góng 't 'm neet um.

't Góng um dee Sint Kerfitsel!

Heer wis zeker tot heer veur deen heilige geín surpries had gemaak!

Heer mós z'ch effe op 'n wolk zètte, want z'n kneeje begaoven 't bekans. Dat waor e naodeil vaan e liechaam: 't Wouw soms neet wie me zelf wel wouw. Dao hadste mèt 'n ziel gei leid vaan.

Sint Kerfitsel? Sint Kerfitsel?

Heer kós z'ch dee naom neet rappelere.

Sterker nog: Heer wis zeker tot heer häöm noets had gehuurd!

Sinds wienie waor dee in d'n hiemel?

Dat mós in eder geval nog mer pas zien, anders had heer häöm wel op ze lieske gevoonde.

Umtot heer bang waor tot de naom häöm zouw oontsjete, sjreef heer 'm in de binnekant vaan ziene mieter.

Toen bedach heer z'ch neet en góng op weeg nao Sint Pieter. Dee mós wel wete wee heer binnegelaote had. En dee zouw zeker wel wete wee Sint Kerfitsel waor. Meh wie heer in de buurt vaan de hiemelpoort kwaom, zaog heer al vaan wiedaof tot 't bij 't lokètsje vaan Sint Pieter waor: ‘Er zijn nog vele wachtenden vóór u.’ Meh daoveur had heer geinen tied. En um z'ch véúr te dringe, dat doog heer neet gere. Heer had vaanzelf, es eine vaan de ajdste heilege, zeker rechte. Meh heer voond 't vaan andere altied verfelend es ze 't doge, en op al die nuie die dao stoonte te wachte zouw 't toch geine goojen indrök make es heer z'ch had veurgeduid. Dao zouw geine z'ne moond dörven opedoen, zoe vlaak veur tot heer bij Sint Pieter mós koume, meh 't zouw veur de lui gei good veurbeeld zien. Nein, dat doog heer neet.

Meh boe noe opaon?

Gabriël? Michael?

[p. 53]

Nein, wach ins! Ursula! Die zouw 't zeker wete. Die mèt häör doezend maagde... Meh 't zaot häöm tege vendaog. Ursula mèt häör maagde waore sjus 'ne nuie psalm aon 't instudere. En daobij mochste häör neet steure! Hölp nein! Daan kós ze d'ch aonkieke wie 'n moederoverste die mèt tandpijn waor opgestande, meh ziech flink wouw hawwe. En wachte tot de rippetitie veurbij waor hoofden heer ouch neet, want die doorden altied vreiselek lang. Ouch al umtot die vrouwlui neet bij de zaak kóste blieve en ziech dèks oonderein vaan alles te vertèlle hadde.

Nein, heer mós mer ins kieke of heer neet hei of dao 'ne Mestreechteneer voond. Want dee mós 't wel wete. Vermoedelek waor Sint Kerfitsel eine oet Mestreech. 't Kloonk häöm tenminste erg Mestreechs in zien oere.

En oondertösse woord 't mer later en later!

Gelökkeg zaog heer z'n zwarte Piete nog neet stoon te wachte. 't Waor sjijns toch nog te vreug.

Zoe leep Sinterklaos vaan hot nao haar door d'n hiemel, op zeuk nao 'ne Mestreechteneer. Want dao zien noe ouch weer neet zoeväöl Mestreechtenere in d'n hiemel totste treuver vèls.

Op 't lèste begós heer in z'nen elend te rope: ‘Is hei eine oet Mestreech bij?! Heila! Is hei soms eine oet Mestreech in de buurt?’

't Holp allemaol neet väöl.

Meh, wie 't altied geit mèt Sinterklaos, obbins had heer gelök.

Oet e stèl heukske reep 'n stum: ‘Jao hei, Sinterklaos!’

't Waor 'nen awwe lieraar Nederlands, dee in ze leve nog ins e book had gesjreve euver ‘Het Leven van Sint Nicolaas van Myra.’

Zoe kinden heer häöm daan ouch direk trök.

Heer kaom nao d'n heilege touw en wouw häöm z'ne rink pune.

‘Neet zoe awwerwèts! Neet zoe awwerwèts!’ zag Sinterklaos, dee geinen tied kós verdoen aon pune. Heer waor, door zien bezeuke aon de eerd mét z'nen tied mèt kinne goon trouwens.

‘Luuster!’ zag heer. ‘Zègk miech ins gaw, want iech höb geinen tied mie: Wee is Sint Kerfitsel? Is 't 'ne Mestreechteneer? 'ne Marteleer? 'ne Belijder? 't Zal wel gein vrouw zien, heh? 'nen Heilege bissjop? Alloh! Alloh!’

D'n awwe lieraar lachde e bitteke verlege. Zien ziel daan.

‘Sint Kerfitsel?’ vroog heer. ‘Jeh, esd'r 't miech vraog...’

‘Alloh noe toch! De huurs toch tot iech 't diech vraog? Kom, zègk op! Iech zit al zoe krap in m'nen tied en iech moot veur dee nog 'n surpries make en e versje. En iech höb noets vaan dee mins gehuurd. Dus? Wee is dat?’

‘Nou,’ zag de lieraar, ‘veur dee zouw iech noets 'n surpries make, esd'r 't miech vraog.’

Sinterklaos, dee vaan de zenewe in ziene knievel stoond te biete, heel 't haos neet mie. Mèt väöl meujte en genaoje-vaan-staot kós heer ziech nog inhawwe, meh 't liefste hej heer de lieraar ein um die oere versajs, al is dat lesteg bij 'n ziel.

‘Luuster! Opgelèt!’ zag heer zoe rösteg wie heer kós. ‘Este 't noe... direk... zègks... maagste m'ne rink pune! Meh daan ouch gei gezanek mie, huurste! Kom op!’

[p. 54]

[p. 55]

‘Dee besteit neet!’ reep de lieraar, blij tot heer nog 'ne kans kraog.

‘Dee besteit neet? Meh dat geit neet!’ zag Sinterklaos, dee 't rijme nog in had. ‘Iech höb zelf gehuurd wie 'ne Mestreechteneer zag: ‘Tot mèt Sint Kerfitsel’! Zoedus: Gein smoesjes. Wee is 't? Boe zit heer? Wat heet heer gedoon? Sinds wienie is heer in d'n hiemel? Boe kump heer vaandan? Boedoor is heer heileg verklaord? Dat moot iech allemaol wete.’

D'n awwe lieraar dee ze gans leve tot aon ze pensioen geperbeerd had um aon oonwèllege kinder get te liere en dee 't gans leve vaan Sinterklaos oet z'ne bloete kop kós opzègke, keek häöm noe aon wie e jungske wat zien hoeswerk neet gemaak heet.

‘Meh ech, Sinterklaos good heileg maan,’ zag heer wie e besjete keend, ‘dee besteit ech neet. Dat zeet me zoe in Mestreech: Tot mèt Sint Kerfitsel. En doceerden heer noe op d'n toen dee heer op eerd jaore-en jaorelaank had gebruuk - men bedoelt daarmee: Te eniger tijd of nooit.’

Sinterklaos z'ne baard veel ope.

‘De maaks miech niks wies?’ vroog heer mèt achterdinke. ‘Want anders krijg iech diech nog wel es iech trök kom. Dus: Sint Kerfitsel besteit neet, en heet noets bestande en zal ouch noets bestoon?’

‘Dat leste höb geer miech neet hure zègke,’ zag de lieraar sekuur. ‘De woondere zien de wereld nog neet oet. Me wèt mer noets heh? Maag iech noe eure rink pune?’

Dat moch heer.

Gans gelökkeg góng heer weer in zien heukske zitte. Heer mós nog 'nen houp hoeswerk naokieke, want heer gaof bijlèsse. Dao waoren 'rs genóg die dat kóste gebruke, al brach 't niks op.

Sinterklaos trok ziech verpópzak trök.

‘Ze zien neet te vertrouwe, die Mestreechtenere,’ dach heer.

Toen zaog heer tot bij z'ne boot in Madrid zien Zwarte Piete stoonte te wachte! Heer góng nog gaw God de Vaajer, de Zoon en d'n Heilege Geis goojendaag zègke, puunde Slevrouw op häöre väörkop en winkde zjoviaol nao Sint Joezep boe heer erg dik mèt waor.

‘Tot de zevende!’ reep heer nog in 't algemein.

Zwejjentere mèt z'ne staaf trok heer door de hiemelpoort nao boete, nao de eerd dao-oonder, boe al zoeväöl kinderkes hun sjeun veur de centraol verwerming hadde stoon en boe in de sjaole al wekelaank de Sinterklaosleedsjes door de geng galmde.

‘Sint Kerfitsel!’ zag heer oonderweeg nog e paar kier in z'n eige. ‘De moos mer trop koume!’