Mien leef lui

[p. 45]

Es

Es Jean dee mörge neet mèt z'nen dikken tien in d'n èllestik vaan zien oonderbrook waor blieve haange, of es heer z'ch örges aon had kinne vassnappe, of es heer neet sjus mèt z'ne slaop op d'n hook vaan 't nachkeske waor geslage... jeh daan...

Meh ‘es’ is 'n krom lètter en dus bleef heer wél mèt d'n dikken tien vaan ziene rechtervoot in d'n èllestik vaan zien oonderbrook haange wie heer drin wouw stappe, spróng nog e paar kier op ze linkerbein, wat al trin zaot, op en neer, snapde z'ch vas aot 't lempke vaan ze nachkeske, wat netuurlek neet väöl hawvas gaof, veel toen mèt 'ne ‘godmieljaar’ en 'ne smak sekuur op de punt vaan 't nachkeske en lag ziech veurgood deneer.

Geinen doed um noe direk sjrijvers vaan helde- of heilegeleves enthousias te make. En gein lèste wäörd um door historici opgeteikend en veur 't naogeslach bewaord te weurde.

Wee had dee ‘godmieljaar’ trouwens kinne hure? Slivvenier, jao.. Meh dee mins begrip väöl en zal 't Jean neet naogehawwe höbbe. Dee heet wel mier mètgemaak.

Zoe laog Jean dao veur ze bèd. Oet z'ne kop dröppelde get blood op 't kerpètsje, meh dat heel gaw op. Mèt z'n ouge wiegelwagel ope keek heer nao de plefong boe niks te zien waor en boe heer niks zaog ouch. Hei-oonder zouw heer noets mie get zien.

'nen Oonnuzelen doed eigelek. Es heer 't ziech had moten oetzeuke zouw heer wel get anders bedach höbbe. Meh me kin neet alles geteikend höbbe, toert?

Dink noe neet tot dalek z'n vrouw en kinder kaomen aonloupe, want Jean waor noets getrojd gewees. Heer woende in e groet flatgebouw mèt sjoen ingeriechde kamers allein. Want Jean waor neet d'n ierste de bèste. Heer waor bookhawwer, en 'ne gooje, op e groet febrik, verdeende good geld en had 't ziech altied ouch good devaan genome.

In de loup vaan de jaore waor heer get dikker gewoorde, meh heer zaog nog altied good oet. Es heer in de kleier zaot teminste. Zoe wie heer dao noe laog, mèt die Schiesser-oonderbrook haaf aon, pareerden heer vaanzelf neet erg.

Meh good. Jean kós dat allemaol niks mie bomme. Heer waor al gans örges anders, boe heer gein oonderbrook mie vaandoon had.

Op ze kentoer begóste ze pas um 'n oor of haaf tien get oongerös te weurde. Dat waor wie d'n dirrekteur belde of Jean effe kós koume. De sikkertaresse, want die had Jean ouch, zag e bitteke geagiteerd tot ze menier vaan Heuge nog neet gezeen had, en tot ze dat vreemp voond want tot menier ouch neet gebeld had, en tot heer anderd hiel punctueel waor en praktisch noets te laat, en tot heer, és dat al ins gebäörde, altied belde, en tot ze ouch niks devaan begreep.

Boe-op d'n dirrekteur zag tot ze menier vaan Heuge - geer höb al wel begrepe tot dat Jean waor, neet? - mer ins mós belle. Mesjiens waor heer kraank en waor get

[p. 46]

mèt d'n tillefoon, zoetot heer neet kós belle, en me mós ziech neet direk oongerös make, dao kós vaan alles zien wat häöm opgehawwe had. Mesjiens 'ne leke band, of get anders aon de wagel, of God-wèt-wat.

En zoe waor 't noe persijs: God wís 't! Meh dee zag niks. Heer waor d'n einegste dee 't wis, meh dat kós menier d'n dirrekteur neet wete. Dee zag dat mer zoe tössedoor. Jaomer eigelek. Es heer 't gewete had, hej heer gruuts trop kinne goon. Enfin, de sikkertaresse belde dus nao Jean. Dee z'nen tillefoon stoond op ze nachkeske, heer had twie touwstèlle daank zij de P.T.T., en heer had gemekelek d'n hoorn aof kinne pakke es... jeh, es heer neet doed gewees waor.

't Ligk gans veur de hand tot heer dus niks doog.

De sikkertaresse, Mej. A.H.B. Lemeir wie ze op de loenlies vaan de febrik stoond, belde weer nao menier d'n dirrekteur um te vertèlle tot menier vaan Heuge klaorbliekelek neet thoes waor, want tot heer neet opnaom.

Geer zeet wie gemeekelek tot de lui, ouch Mej. A.H.B. Lemeir, soms ganse verkierde conclusies trèkke. Jean waor wél thoes! Meh 't kós häöm niks mie sjele tot d'n tillefoon góng. Zoe waor dat.

Menier d'n dirrekteur zag tot menier vaan Heuge daan wel oonderweeg zouw zien en tot ze mer ins rösteg mósten aofwachte. Mesjiens waor wel örges 'n oongelök gebäörd - ‘Höllep! God spaor us!’ reep Mej. A.H.B. Lemeir - jeh, neet mèt menier vaan Heuge netuurlek, meh get boedoor tot heer neet dóór kós en me mós neet dalek 't ergste dinke. Nein, dat voond Mej, A.H.B. Lemeir, Anneke wie menier vaan Heuge altied zag, daan ouch. Meh toch: 't Waor vreemp.

Es Jean dao gewees waor zouw heer Anneke ins euver häör haor gekäörd höbbe, of örges anders, en gezag höbbe tot niks aon de hand waor. Meh wiet geer wèt: Jean had wel get anders te doen en d'n tied vaan käöre waor veurgood verbij.

Dat kós Anneke neet wete, anders had ze ziech gein tas koffie laote bringe door de jongste bedeende. Jean waor häören aofgod. Es me zoeväöl jaore samewèrk, allebei oongetrouwd is, allebei gezoond en appetietelek, nou jeh... wat wèlt g'r? Um haaf èlf belde menier d'n dirrekteur weer. Of menier vaan Heuge al dao waor? Heer had häöm per se nudeg.

Nein, menier vaan Heuge waor nog neet dao en heer had ouch niks laote hure. Juffrouw Lemeir begós ziech ech oongerös te make noe. Of menier 't good voond tot ze ins nao de flat vaan menier vaan Heuge góng um te kieke?

Nou jao, dat voond menier d'n dirrekteur toch ouch wel nudeg noe. Meh juffrouw Lemeir mós neet allein goon. Heer góng mèt. Of zij soms 'ne sleutel vaan de flat vaan menier vaan Heuge had?

Juffrouw Lemeir kraog 'ne kop tot achter häör oere, meh dat kós menier d'n dirrekteur neet zien gelökkeg. Nou nein, netuurlek neet! Meh, wach ins... mesjiens had heer wel 'ne sleutel in ziene bureau ligke! Dat kós bès. Jao, wie ze ziech noe treuver bedach... Ze waor wel haos zeker devaan... 'ne Reservesleutel... Jao, dee had heer wel ins koume hole wie heer z'nen eige sleutel vergete had. 'n Ougenblikske, daan zouw ze ins effe kieke. Ougenblikske.

Juffrouw Lemeir lag veurziechteg d'n hoorn neve 't touwstèl, sjuifde get mèt e paar laoje vaan de bureau vaan menier vaan Heuge en haolde toen de sleutel oet häör kelbeske.

[p. 47]

Jao! Ze had häöm gevoonde. Good tot ze dao-aon gedach had! Heer laog in de underste laoj vaan de bureau, jao. Es menier d'n dirrekteur dus wouw goon kieke? Dat wouw menier d'n dirrekteur. Oonder aon d'n hoofingaank zouw heer op häör wachte. Heer zouw z'ne chauffeur belle. In 'n menuut of vijf daan? Aofgesproke.

Juffrouw Lemeir waor noe in éine luter. Ze sjaarde häör kelbeske, staok de sleutel weer trin, kemde in 't privé-toilèt nog gaw ins door häör haore, streek nog get lippestif op häöre moond, bekeek ziech nog ins good en vloog nao de lif.

Oonder stoond d'n dirrekteur al op häör te wachte.

‘Kom,’ zag heer gemaak opgewèk, ‘veer zallen ins goon kieke boe tot dee koejong oethingk. Bèr steit al veerdeg.’

Heer pakden häör bij 'nen erm of heer bang waor tot ze 'n appelflawte zouw kriege en brach häör nao de groete Mercedes.

‘Bèr nao... Jeh, boe woent menier vaan Heuge eigelek?’

E gelök tot juffrouw Lemeir zoe good 't adres wis, anders had ze nog ins trök mote goon um te zeuke. Meh noe kós Bèr rech trop aon rije.

‘Hei is de sleutel, menier,’ zag juffrouw Lemeir. Ze waor bleik en had e geziech wie e fletske kies.

Menier d'n dirrekteur lag zien hand op häören erm. Aoch, heer zaog ouch liever 'n aordege vrouw es 'n aajd verreke en menier vaan Heuge had dao-op gelèt wie heer juffrouw Lemeir aonnaom indertied. Wat dat betrof waore ze 't altied eins gewees. Menier d'n dirrekteur meinde ouch niks demèt, mèt die hand, meh heer voond 't plezereg en juffrouw Lemeir voolt dat good aon.

Ze pakde effe die hand en zag: ‘Iech bin toch ech oongerös huur. 't Is zoe niks veur häöm um zoe mer weg te blieve.’

‘Aoch jeh,’ zag d'n dirrekteur en heer gaof häör e kneepke, ‘veer mote neet direk 't ergste dinke. Dao kin zoeväöl zien gebäörd. 't Hoof allemaol niks te beteikene.’

Wie ze evels get later veur de deur vaan Jean zien flat stoonte en d'n dirrekteur al drei kier gebeld had zoonder tot ziech get boezjeerde, begós heer toch ouch get oonzeker te weurde.

‘Zouwe veer noe zoe mer die flat in mage?’ vroog heer. ‘Zouwe veer neet beter de pelitie belle?’

‘Menier vaan Heuge is vemörge neet oetgegaange,’ kwaom obbins 'n stum vaan achter hun.

In de deur vaan de flat tegeneuver die vaan Jean stoond juffrouw Mellers.

Neet tot menier d'n dirrekteur dat al wis, meh 't minske stèlde ziech dalek veur: ‘Iech bin juffrouw Mellers. En zien gezèt zit nog in zien brevebös oonder. Dat höb iech sjus gezeen. En iech höb häöm ouch neet gehuurd vemörge. Iech huur häöm anders altied z'n deur slete en zinge en zoe. Meh vendaog... niks.’

Ze loerde effe mèt 'n sjeel oug nao juffrouw Lemeir.

‘Iech vin 't mer benkelek esd'r 't miech vraog. Gisteraovend is heer neet mie oetgewees. Dat weit iech zeker. Iech huur hei alles. Zouw heer kraank zien mesjiens?’

‘Kint geer menier vaan Heuge good?’ vroog d'n dirrekteur.

[p. 48]

‘Aojao,’ zag juffrouw Mellers. ‘Veer zaogen us zoe dèks heh. Op d'n trap, of oonder bij de brevebös, of hei op 't pertaol. 'ne Keurege mins huur. Altied vruntelek. Heer naom ederen donderdag mienen drekzak mèt nao oonder. Dat moch iech neet zelf doen veur häöm. ‘Iech bin nog joonk,’ zag heer altied. ‘Es iech zoe aajd bin wiet geer, maag geer mienen drekzak mèt nao oonder numme.’ Heer heel wel vaan e lolletje. Nein, iech vertrouw 't neet. Iech had zelf al ins wèlle belle, mehjeh...’

Ze trok häör sjouwers eve op vaan ‘Me wèt soms neet good te doen...’

Juffrouw Lemeir waor noe zoe wit wie e lake.

‘Menier,’ zag ze, ‘iech dörf dao neet binne. Vas neet. God wèt wat veer vinde.’

Twie traone lepen euver häör wange.

‘Mehmeh, juffrouw Lemeir toch!’ zag d'n dirrekteur. ‘Rösteg noe. Dao is jummers nog niks aon de hand? Höb geer tillefoon, juffrouw Melders?’

‘Mellers,’ zag die. ‘Mellers. Meh zeker. Komp mer. En geer,’ tege juffrouw Lemeir, ‘geer gaot mèt miech mèt en daan maak iech gaw 'n tas koffie. Mèt 'ne sjeut kónjak trin. Dat is nog e middelke vaan miene pa zoaleger en dat hölp altied. Komp. Dalek gaot geer miech vaan de zokke.’

Ze pakde juffrouw Lemeir stevig bij 'nen erm en zag tege d'n dirrekteur:

‘Komp mer. Mienen tillefoon steit hei in 't helke.’

In de kamer installeerde ze juffrouw Lemeir in 'ne groete fauteuil, kneep häör effe stiekem in häör hand en smiespelde: ‘Iech haw m'ne moond wel keend. Bis mer neet bang. Iech bin ouch joonk gewees, mooste mer dinke.’

Oonderwijl waor menier d'n dirrekteur aon 't belle nao de pelitie.

Tege d'n tied tot die kwaome had juffrouw Lemeir häöre koffie-mèt-kónjak al oet. Ze voolt ziech e stök beter dedoor.

Twie deenders kwaome nao bove. Eine get awwere, 'ne groete mins, en eine e kleisper ventsje wat pas oet 't ei gekrope waor zoe te zien.

Juffrouw Mellers had de deur opegelaote, zoetot d'n dirrekteur de hiere mètein kós inlaote.

Meh Mevrouw de Weduwe Janse-Jongen, vaan oonder de flat vaan Jean, en Mijnheer Houwaert, met aa-ee alstublieft, vaan daoneve, waore toen al op 't portaol bove.

‘Die aw pinneus ruuk gewoen es get loos is,’ zag juffrouw Mellers tege juffrouw Lemeir.

Slech nuits heet gooj bein: Ietot de pelitiedokter dao waor stoond 't portaol veur de flat vol bewoeners.

‘Dee is vas vermaord,’ zag mevrouw de Weduwe.

‘Kom, kom,’ zag mijnheer Houwaert met aa-ee, ‘kom, kom, dat gaat zo maar niet. Dan hadden wij toch zeker iets gehoord? Nee, nee, dat kan ik niet geloven.’

Noe geluifde dee mins zoe-wie-zoe neet väöl. Meh deze kier had heer geliek.

Meh spannend waor 't wel!

De pelitie oontdèkde tot menier vaan Heuge um persijs twie menute nao haaf ach waor gestorve. Dat maakde ze op oet 't feit tot d'n elektrische wèkker oet 't stopkontak waor getrokke en op die oor waor blieve stèl stoon.

[p. 49]

‘Es dee wèkker teminste good leep,’ zag de jongsten deender sjerrep. ‘En es neet 'nen aandere häöm heet oetgetrokke. Of verzat, of tot...’

‘En es diech noe ins diene moond heels,’ zag d'n awwere collega. ‘Mooste weer zoe nudeg mennekes make? Dao is hei niks te vinde wat wijs op braak, deefstal, ruizing of wat daan ouch. Dee mins is gevalle! En zal iech diech ins zègke wie? Ja? Op 't nachkeske. Hei op d'n hook. En zal iech diech ins zègke boedoor tot dee mins gevallen is? Ja? Kiek: Zuuste dat metsje veur 't bèd? Ja? En zuuste die ploej dao-in? En zuuste tot dee mins mèt ziene linkervoot achter die ploej zit? Haaf troonder zelfs? Ja?’

Geïntimideerd knikde de jongste vaan ‘jao’. Heer zaog 't allemaol.

D'n ajdste keek häöm deep in de oonsjöldege ouge en vroog: ‘En wat... dinkste... wát mage veer daan clon... concludere? Ja?’

‘Tot heer mèt ziene linkervoot is blieve haange in 't metsje,’ zag d'n andere braaf.

‘En wat,’ vroog d'n ajdste weer, ‘en wat... dinks diech... tot toen gebäörd is? Ja?’

‘Toen is heer gevalle netuurlek,’ mós de jonge touwgeve.

‘En noe kiek!’ De routinier wees op Jean. ‘Noe kiek! Dee mins heet niks aon. 'n Oonderbrook haaf, jao. Meh wijer niks. Boe kwaom dee mins vaandan, dinks diech? Ja?’

‘Oet de badkamer vaanzelf. Want heer sleep neet naaks. Dao ligk ziene piezjema op 't bèd.’ De jonge waor noe good op dreef.

‘Ao-ao! Rösteg! Rösteg! Veer zallen ins kieke. Kieke, kieke, kieke! En daan dinke.’ Meh heer klopde z'ne collega op zien sjouwer. Heer waor hiel kontent. Dee had weer väöl gelierd.

Ze voonte nog oet tot d'n douchebak naat waor, tot de handdeuk naat waore, tot de zeip gebruuk waor, tot nate veuj op 't badkamermetsje stoonte, tot Jean glad gesjore waor, tot 't sjeerapparaat neet zuver gemaak waor en tot de kraon vaan de wastaofel get leekde.

En oet dat alles clon... concludeerde ze:

a.	Tot Jean 'n douche had genome, mèt zeip;
b.	tot heer ziech mèt twie handdeuk had aofgedruug;
c.	tot heer ziech gesjore had.

E sterk stäölke!

D'n dokter waor 't gans demèt eins: Jean waor op 't nachkeske gevalle. En, es heer z'ch neet verdaolde meh zeker kós heer dat neet zègke meh 't liekende wel trop, tot Jean 'nen extra-dunne sjedel had, meinden heer. Neet tot dat vaan väöl belang waor, meh heer zouw 't wel in zie rapport zètte. Oonder veurbehaajd.

‘Es heer 'nen helm had opgehad...’ perbeerde de jongsten deender nog.

Meh d'n ajdste keek häöm zoe smereg aon tot heer 't inins erg werm kraog.

Heer pakde teminste zien möts aof en vreef ziech euver z'ne veurkop.

Heer mós toch nog väöl liere.

Wie alles later achter de rögk waor en Jean begraove, gans in stèlte, zoonder femilie want die had heer neet, naom Mej. A.H.B. Lemeir oontslaag.

[p. 50]

Ze waor bij 'ne notaris mote koume en dee had häör 't testamint vaan Jean veurgeleze. Zij erfde alles. En dat waor neet zoe bitsje: De flat die Jean gekoch had, mèt alles wat trin stoond, en alles wat Jean had euvergehawwe in de lèste, laote veer zègke, viefendaarteg jaor. En dat waor hendeg väöl.

't Waor allemaol veur häör.

‘Als dank voor alles wat zij voor mij gedaan en betekend heeft,’ loos de notaris veur.

Heer mós daobij effe krösjele. D'n awwen daag zeker, of teväöl sigare. Wee zal dat zègke?

Menier d'n dirrekteur had 't volste begrip veur de situatie. Heer zaog Juffrouw Lemeir neet gere goon, dat zeker neet, ze waor altied 'n gooj krach gewees en vaan väöl verdeenste veur de zaak... en veur menier vaan Heuge in 't biezunder... meh heer kós gans good begriepe tot ze noe, wie menier vaan Heuge op zoe'n tragische meneer aon zien ind waor gekoume... en daobij in dees umstandeghede... en heer waor häör daankbaar veur alles... en heer zouw, es heer häör örges mèt kós helpe, ze hoofde mer te kikke... tragisch, tragisch...’

Heer puunde häör warempel drei kier, ten aofsjeid.

Aoch jeh, ze waoren allein in zie kentoer en ze waoren allebei gein kinder mie. Jean hoofde neet zjeloes te zien.

En dat zal heer ouch wel neet gewees zien.

Boeveur nog?