Mien leef lui

(1984)–Pol Brounts– rechtenstatus



[pagina 30]
Vörme De bissjop zaot in z'ne zetel midde veur d'n altaor op 't koer en keek de kèrk in. Z'ne mieter begós häöm al te pitse bove z'n ouge en 't waor nog neet tegooj begonne. ‘'n Groete perochie,’ dach heer. Mier es fiefteg kinder die gevörmp móste weurde. Kaom neet zoe väöl mie veur allewijl. En 'n hiel werk! 't Waor de derde poortie al vendaog. Heer begós meuj te weurde oonderhand. Heer waor ouch gein achtien mie en zoe noe en daan kós heer dat good veule. Heer hoopde mer tot de ‘vader’, dee noe 't ‘welkomstwoord’ tot häöm aon 't riechte waor, 't neet te laank maakde. Dee vaan vemörge waor in twie menute veerdeg gewees, meh dee vaan vemiddeg had wel e kerteer treuver gedoon. Of 't niks kosde! Z'ne mieter zjeneerde häöm noe al ech. Dat kaom netuurlek umtot heer häöm al twie kier had opgehad. Kós heer 'm mer aofzètte. Meh dat moch noe nog neet. En heer kós 'm ouch neet get nao achtere duie, want daan zaog heer oet wie 'ne zate Sinterklaos. Heer had dat al ins geperbeerd, veur de spiegel. 't Kós ech neet. Tot dao noe niks aon te doen waor! Heer had 'm al 'ne kier opgesjik, meh heer betwiefelde of ze toen wel ech get traon gedoon hadde, al had 't fiefteg gölde gekos. Geholpe had 't in eder geval neet. Heer stremde teväöl op de veurkop. Dat waor alles. 't Kós toch neet zoe lesteg zien um dao get aon te doen. D'n hoop tot de ‘vader’ get kort vaan stiel zouw zien kós heer wel opgeve. Minsekinder, wat had dee mins väöl te vertèlle. Zoe'ne pestoer mós dao toch eigelek op lètte. E ‘welkomstwoord’ vaan e paar menute waor toch zatop. En veur häöm hoofde 't eigelek gaaroet neet. Meh 't hoort noe eimaol debij. Good daan, es 't mer binne de perke bleef. Strak kós Zjang weer rije wie 'ne wèlle um nog e bitteke op tied thoes te zien. Heer leunde get sjeif veureuver, mèt z'n kin in zien rechterhand. Dat liekende trop tot heer aondechteg luusterde, wis heer. 't Zaot in eder geval get gemekeleker. En dee ‘vader’ góng mer door! Noe waor heer bezeg tege de awwers. Boeveur mós dat noe weer? Dat zouw heer strak toch zelf wel doen? Es dee neet get väöraon maakde, wat mós héér daan nog goon vertèlle? Dao mós heer toch ins aon dinke, tot heer die pestuurs dat ins onder de ouge brach. Verdieme, tot ederein ziech bij zien eige werk heel. Stiekem duiden heer z'ne vinger effe tösse z'ne veurkop en de mieter. Meh heer voolt direk tot dat dink nao achtere begós te sjuive en, dinkende aon 't spiegelbeeld thoes, trok heer 'm gaw trök. Zouwe ze noe neet aon beids kante opzij e stökske slappen èllestik detösse kinne zètte? Mós heer ins aon Anna vraoge.
[pagina 31]
Langsaam en zoonder ziene kop te bewege leet heer z'n ouge roondgoon euver de kinder mèt hun awwers, die veur häöm zaote. 't Waor gein rieke perochie, wis heer. Väöl wèrkeloeze. Heer kinde dat wel. Euveral góng 't slech. Höllep! De ‘vader’ pakde weer e nui vel wat gans volgesjreve stoond! Es dee mins neet oetsjeide kreeg heer venaovend weer ins verzawweld ete. En e laank geziech vaan Anna! Die kraog veur zien bissjoppeleke wierdegheid wie langer wie minder respek. Sjus of heer get traon doen kós. Of heer veur ze plezeer te laat thoes kaom. Ze mòs mer ins hei zitte, verdieme! Wat had dee mins toch allemaol te vertèlle? Tot heer noe ins 'n ind draon maakde, in Gaodsnaom. Zeker 'nen oonderwijzer. Of 'n hoof vaan sjaol. In eder geval 'nen interlektuweel, wie Zjang dat altied neumde. Euver zien hand eweg en zoonder ziech te verreure, loerden heer noe de benk väöraon langs. Dao zaote ze, de vörmelinge. Eders kier 'ne jong of e meidske tösse twie awwers. Hei en dao eint wat mer éine groete bij ziech had. Waor de pa zeker mèt 'n ander detössenoet. Dat kaom wie langer wie dèkser veur. Wie mós dat toch wijer goon? Die erm sjäöp waore mer de dupe. Obbins sjtókden häöm zienen aosem bekans in z'n keel. Goojenach daan, wat waor dat veur e vreiselek leilek mins, dao in de twiede baank? Dao zalste toch mèt gestraof zien, mèt zoe e geziech! Of 'nen havegare get in 'ne kloomp leim had zitte duie en daonao nog get demèt gekaoseld had! Oongeluifelek. ‘Geschapen naar Gods beeld en gelijkenis’? Heer zouw bekans vaan ze gelouf aofvalle. Wie waor 't toch meugelek! En die roej pruuk debove! Get veur de vastelaovend. Heer keek gaw örges anders. Noe begós häöm dee mieter toch wel erg te pitse. In 't vervolg zat heer 'm neet mie op. Dat doog heer neet mie. Ze kósten häöm allemaol umvalle. Heer waor toch geine merteleer? Tot ze mer iers ins zörgde tot die ‘welkomstwoorden’ get korter woorte. Dat waor gei werk op die meneer. Bis mer neet bang tot dee vaan de paus ouch zouw pitse. Dee kós 'm gerös de gansen daag ophawwe. Heer dóóg 't néét mie, deh! Heer zat 'm in 't vervolg pas op es heer góng preke. Noe kós heer 'm neet mie aofzètte. Stoond 't mörge in de gezèt. Mèt 'n foto debij. En dee pestoer zaot mer vruntelek te loere of niks aon de hand waor. Gei woonder. Dee had niks op ziene kop. Meh heer zouw 't häöm strak toch ins flink vertèlle: E kort ‘welkomstwoord’ en daomèt oet!
[pagina 32]
De ‘vader’ sjeide eindelek oet. Gelökkeg. Noe waor 't zien beurt. Heer góng rechop zitte, veerdeg um dalek nao de preekstool te goon es de pestoer häöm kwaom hole. Meh de keplaon, dee neven häöm stoond, fluusterde häöm in z'n oer tot nog 'n ‘moeder’ get zouw zègke. Tege de kinder. Geslage zakden heer weer oonderoet. Venaovend zaot alles tege. Stèllekes duiden heer toch de mieter get achteroet. Zoe, dat holp e bitteke. En es noe eine voond tot dat raar stoond, zouw heer dee impassant ins get vertèlle euver mieters die neet good gemaak waore en toch han vol geld kosde en boe sjijns geine get aon kós doen. Tot ze mer kwaome! Dat lielek mins in de twiede rij zaog heer nog altied zitte. Heer kós z'n ouge haos neet vaan häör aofhawwe. 't Waor zoe get wie duie op e puiske: 't Doog pijn met de kès 't neet laote. 't Keend wat neven häör mós zitte zaog heer neet. 't Waor verborge achter 'ne groete, zwoere mins, dee häöm 't oetziech benaom. Meh de pa zaog heer wel! En heer waor zeker devaan tot 't de pa waor, wie heer 'm ins good bekeek. Heer waor zoe meugelek nog lieleker es die vrouw. Meh bij 'ne maan vèlt 't neet zoe op. ‘Op eder pötsje pas 'n dèkselke,’ dach heer. Meh Slivvenier had 't neet mote doen. Es heer de mins daan nao ‘zijn beeld en gelijkenis’ had gesjaope, hej heer neet veur 'ne lachspiegel mote goon stoon. Dat waor 'n goof, dach heer. Die zouw heer ins aon de vicaris vertèlle. Kós dee ouch nog ins lache, dat grieniezer. Heer had pijn aon z'ne kop. Veurziechteg duiden heer nog ins aon de mieter, staok toch mer effe z'ne pink oonder de rand en zaot zoe, hiel oplèttend, te kieke, mèt ein hand veur z'n oug. Inins sjeide de ‘moeder’ oet. Ze drejde ziech nao häöm um, knikde defteg, e woonder tot ze geine kniks maakde, en góng nao häör plaots. Noe stoond de bissjop rizzeluut op. Dao moch niks mie tösse koume, egaal wat ze vaan plan waore. Noe waor heer. In Gaodsnaom. Heer stievelde op de preekstool aof en begós 'n hiel kort wäördsje tot de aonwezege, boebij heer neet vergaot te zègke tot de ‘vader’ en de ‘moeder’ eigelek alles al gezag hadde wat heer had wèlle zègke en tot heer daorum gaw veerdeg zouw zien. Meh heer kós 't toch neet naolaote um, noe wie heer euver de ierste baank eweg kós kieke, effe te uige nao 't keend vaan die twie lielekerds. Heer raakde bekans vaan zienen apperpo wie heer 't in de gater kraog. 'n Ingelke! E meidske mèt groete zwarte ouge en e snuutske of Rafael 't gesjèlderd had!
[pagina 33]
Wie waor dat meugelek? Wie kós dat in 's hiemelsnaom? Heer maakde toch nog 'n ind aon ze prevelemintsje en góng, nog gans verpópzak, zitte um te vörme. Nog effe flink zien en daan kós dee mieter teminste aof. Mèt twie han lufden heer 'm eve op en zat 'm toen weer gaw op z'ne kop. 't Zouw toch nog z'nen tied dore. Fiefteg kinder vörmste neet op e kerteer. Heer winkde vruntelek nao de ierste baank en ein veur ein kaome de kinder nao väöre, tössen hunne pa en ma in. ‘Dit is onze Titia’... ‘Dit is onze Diana...’ Strak kaome zeker Apollo en Venus ouch nog. De zouws dinke totste weer bij de aw Romeine missionaris waors. De heilege waore neet good genóg mie zeker. Dao kwaom dat lielek stèl, mèt tössen hun in 't printsje vaan Rafael. ‘Dit is onze aangenomen dochter...’ De bissjop versjoot vaan kleur. Meh nondepie, nondepie! Wee zouw tege die lui gezag höbbe tot ze dat zoe móste zègke? Boe 't keend bij stoond notabene! Dee zouw heer noe mèt leefde 'nen tramp geve! ‘Onze aangenomen dochter...! ‘Dat dach iech al,’ zag heer vruntelek. 't Waor häöm troet ietot heer traon dach wie vreiselek tot dat kós klinke. ‘Höb geer zelf gein kinderkes?’ ‘Jewel monseigneur,’ lachde de vrouw, ‘twie. E jungske en e meidske. Meh die zien nog te klein.’ ‘Zoezoe,’ zag monseigneur. ‘En toch nog eint... debij genome?’ ‘Jewel eerwaarde,’ kaom de maan. ‘Twie! Höbbe veer euvergenome vaan häör nissje. Heh Miranda?’ Heer lag 'n hand op 't keend ze köpke. ‘Die is zeve jaor geleie veroongelök in Italië. Häöre maan waor 'nen Iteljaon, wètd'r. Oto-oongelök. En noe is Miranda vaan us, heh keend?’ Heer käörde ins euver de peekzwarte haore. Mèt hunnen drie stoonte ze dao gans gelökkeg veur häöm. Heer vörmde 't keend, filiciteerde de ‘awwers’ en keek ze in gedachte nao wie ze tröklepe nao hun baank. Toch ‘naar Gods beeld en gelijkenis’? Soms is 't zelfs veur 'ne bissjop lesteg um Slivvenir gans te begriepe!

Vorige Volgende

Vörme