Mien leef lui

[p. 22]

Mong

't Kin netuurlek altied gebäöre, en me dink en sprik dao ouch al ins euver, meh toch... wie Mong obbins vaan de baank aof sjievelde en veureuver in de kiezel veel, waore ze alledrei verpópzak.

Sjèf zag nog: ‘Verrèk Mong, wat maakste noe?’ meh Leio zag direk: ‘Meh nondedjouw, dao geit us dee!’

Ze zaote nevenein stief op de baank en keke nao Mong.

Dee laog dao, z'ne moond get ope, z'n neus get sjeifgeduid tege de groond en z'n rechter oug haaf ope. Heer keek e bitteke verneukeratief, wie heer dèkser doog. En oonwèllekäöreg dachte ze alledrei: ‘Zouw heer weer get feil höbbe?’

Meh Mong zouw noets mie streke oethole, dat wiste ze zeker. Heer boezjeerde gaaroet neet en heer aosemde neet mie.

‘Zoe, “zag Harie,” zoezoe... Da's daan sjoen. Wat noe gezoonge?’

Ederen daag troffe ze ziech, die veer. 's Winters in de kaffee op de Pieterstraot en 's zomers, es 't sjoen weer waor, aon de baank op de Vief Köp. Ze kinde ziech al vaanaof de lieger sjaol, hadde ziech oet 't oug verlore wie ze trouwde en 'n hoeshawwe kraoge, meh hadde ziech toch weer trök gevoonde:

Veer aw mennekes, mèt niks mie te doen.

Gelökkeg waore ze nog allemaol good ter bein en waor zelfs d'n trap vaan de Vief Köp gei bezwoer. En zoe waor die baank daobove 's mörges um haaf nege - op dee leeftied sliep me neet mie zoe lang - hunne rendez-vous.

En noe laog miech Mong dao in de kiezel. Get bleik, get raar ineingekrunkeld, mèt z'nen hood haaf op, haaf neve z'ne kop en z'n brannende sigaar nog tösse z'n vingers.

Veurziechteg pakde Leio häöm die oet z'n hand. Heer zaot denao te kieke of 't de ierste sigaar waor die heer oets gezeen had.

‘Zouwe veer häöm neet op z'ne rögk drejje?’ vroog Sjèf.

‘Boeveur?’ zag Harie. ‘Biste bang tot heer 'ne stijve nek krijg?’

‘Jeh nein, meh...’

't Waor weer stèl.

Zoe noe en daan zöchde eine ins, of krösjelde get, meh ze reurde ziech neet.

Stief in gedachte waor Leio de sigaar vaan Mong aon 't oprouke.

‘Heer waor toch al langer get aon 't sukkele,’ zag Harie ten lèste. ‘Heer had soms leid vaan döllegheid, vertèlden heer e paar weke geleie’.

‘Aoch, dat zeet niks,’ wis Sjèf. ‘Da's de blooddrök. Dat heet ederein wel ins.’ ‘Veer mage,’ zag Leio langsaam, ‘eigelek gaaroet neet aon häöm koume. De moos häöm zoe laote ligke. Dat zègke ze altied. De pelitie moot dat zien zoe wie 't is. Zoonder tot eine get veranderd heet.’

‘Diech bis gek!’ veel Harie oet. ‘Veer höbben 'm toch neet vermaord zeker? Dao zal toch geine zoe gek zien veur te meine tot veer häöm get aongedoon höbbe? Jao, es 't verdach is, daan moot dat. Meh zoe... Gaank noe.’

[p. 23]

De zon woord wie langer wie wermer. De veugel flötde of ze kèrmes hadde en zij zaote dao veur ziech oet te kieke mèt hunnen dreie of ze gein tien kóste tèlle. Mong loerde nog altied e bitteke sjeel nao hun op.

‘Jeh good,’ begós Harie weer. ‘Wat doen veer noe? Veer kinnen häöm hei neet zoe mer laote ligke. Veur häöm maak dat niks oet, meh iech kin dat toch neet euver mien hart verkriege.’

‘Alliech neet,’ veel Sjèf häöm bij. ‘Iech laot häöm neet allein. Heer maag daan doed zien, meh iech blijf bij häöm.’

De andere knikde allein mer.

De wermde vaan de beginnende zomerdaag laog euver en roontelum hun en d'n einegsten dissonant waor Mong dao op de groond veur hun veuj.

‘Zègk,’ zag Sjèf obbins, ‘iech geluif tot heer achter in z'ne moond gaaroet gein tan heet. Is uuch dat oets opgevalle? Mooste zien... väör heet heer wel tan, meh achter... Iéch zeen niks.’

‘Heer had al minstens viefentwinteg jaor e gebeet,’ zag Leio.

‘Daorum, daorum,’ zag Sjèf. ‘Höbs diech oets e gebeet gezeen mèt vaan achtere gein tan? Mong waor toch neet gek! Jao, dee leet ziech dao 'n haaf gebeet inzètte. Veur de goojekoup zeker. E gebeet is e gebeet en dao zitte zoe naoventrint daarteg tan aon. Meh bij häöm zeen iech achterin niks.’

‘De loers neet good,’ zag Harie. ‘Netuurlek heet heer tan achter in z'ne moond. Dat zouw miech toch te gek zien.’

Heer stoond op en leet ziech langsaam veureuver op zien kneeje zakke. Mèt z'ne kop bekans op de groond, vlaak veur dee vaan Mong, perbeerden heer dee in ziene moond te kieke.

Gespanne keke de anderen häöm aon.

Veurziechteg sjravelde Harie indelek weer op, ze hoorte zien kneeje krake, en zat ziech weer op de baank. Heer klopde z'n brookspiepe aof en veegde nog ins mèt z'ne mouw treuver.

‘En?’ vroog Sjèf ten lèste oongedöldeg. ‘En?’

‘Jeh, este 't miech vraogs...’ zag Harie in gedachte, ‘este 't miech vraogs... iech zeen ouch niks. Mehjeh, heer heet z'ne moond haaf touw. Dus zéker kin iech niks zègke. Kiek diech ins Leio.’

‘Iéch bin gek!’ zag dee. ‘'nen Doeje mooste mèt rös laote. Wat kin miech dat noe sjele of heer wel of neet tan in z'ne moond heet. Nudeg heet heer ze in eder geval neet mie.’

't Woord weer stèl op de baank.

Mong laog debij of 't häöm allemaol niks aongóng.

‘Boe maag heer noe zien?’ vroog Harie ziech hel-op aof.

‘Jeh jong, wee dat ins wis,’ zag Leio. ‘Volgens de broeder vreuger moot heer noe allang in d'n hiemel, de hèl of 't vagevuur zien. Mèt de mieste kans op 't lèste. Umtot heer nog wel ein en aander good te make zal höbbe. Es kräölke höb iech altied mote zinge “In Paradisum...” Mes es iech de nuie keplaon moot geluive... Iech weit 't ouch neet mie. Miene neef, dee is brojne paoter, dee zeet altied: “Dat zien we morgen dan wel weer.” Aon zoe eine höbste ouch al niks mie allewijl.’

[p. 24]

‘Laote veer hope tot heer good terech is gekoume,’ zag Sjèf godvröchteg. ‘Meh tot heer noe altied zoe braaf is gewees... Vreuger, wie heer joonk waor, heet heer ouch wel hei en dao get oetgevrete. Heer vrijde dèks mèt twie, drei meidskes tegeliek. 't Waor 'ne sjoene toen. Meh es de hore aajd weurde, pisse ze wiewater. De lèste jaore leep heer de kèrk plat.’

‘Aoch plat... plat... Zoe waor heer noe ouch weer neet,’ kaom Harie detösse. ‘Good, heer góng edere zoondag nao de hoegmès in Slevrouwe, dat wel. Meh dat is toch neet euverdreve, heh?’

‘God is bermherteg,’ zag Leio hoopvol. ‘Iech moch lije tot iech zoe'nen doed had. Zit hei rösteg z'n sigaar te rouke en inins, paatsj-boem, weg is heer. Gein pijn, gei lije... Iech teiken deveur.’

‘Jeh iech ouch,’ zag Harie. ‘Meh ze hove z'ch veur miech neet te spooje. Iech höb d'n tied. 't Is good zoe.’

‘Bestèlle kinste 't neet jong,’ filezefeerde Leio. ‘Es dien kaart getrokke is, daan geiste. Kak of geine kak, op de pot zatste.’

‘Kin dat noe neet get fetsoundeleker?’ vroog Sjèf gifteg. ‘Hei ligk 'nen doeje bij.’

‘Nou jeh,’ zag Leio get verlege, ‘dee huurt 't toch neet.’

‘Ao nein? Ao nein?’ vroog Sjèf gesjaggerneerd. ‘En boe wèts diech dat vaan? Bistiech al ins doed gewees? Aozoe! 't Kin bès zien tot Mong eder woord vaan us huurt. Wee zal dat oetmake?’

Drifteg houwden heer mèt z'ne stek nao 'n mösj die häöm get al te kort bij Mong ze geziech kaom.

‘Noe kom,’ zag Harie. ‘Es Mong alles hoort zouw heer 't zeker neet leuk vinde tot geer ruizing maak. Dat kós heer noets good fele, dat wètd'r wel.’

Dao-op wis geine get te zègke en ze zaote get gezjeneerd veur ziech oet te kieke.

‘Is d'n hier neet good gewoorde?’ vroog inins 'n stum.

't Waor 'n aajd dameke dat oongemèrek waor koumen aon loupe.

‘'r Is doed!’ zagte ze alle drei tegeliek mèt 'n graafstum.

‘Zjözzesmaria, zoe obbins?’ vroog 't minske. ‘En heer ligk dao aocherm zoe in d'n drek. Boeveur höbd'r häöm neet op de baank gelag?’

‘En boe móste veer daan zitte?’ vroog Harie.

‘Jeh jao... meh... Is de pelitie al gewaarsjouwd?’

‘Nein,’ zag Harie. ‘Veer wouwen häöm neet allein laote.’

‘Dat snap iech,’ zag 't aajd. ‘Wèt geer wat? Iech gaon de pelitie belle en geer blijf bij häöm tot ze koume.’

Weg waor ze.

Wie ze later Mong de Toongersepoort oet brachte, same mèt hunnen dreie in 'ne volgwagel, zag Harie:

‘Iech höb al ins gedach... Mèt dreie kinste eigelek neet good tóppe... Iech höb al ins gedach aon Zjeraar...’

De andere knikde mèt instumming.

Mong zouw dat zeker good vinde.