Mien leef lui

[p. 7]

Hoossjroep

Dao waor ins 'nen aptieker, dee geregeld 'n hoossjruupke maakde.

‘Niks apaarts,’ zalt geer zègke. Niks um in de gezèt euver te sjrieve of um vaan achtereuver te valle. Alle aptiekers make geregeld hoossjruupkes. Dao mote ze vaan leve per saldo.

Meh 't hoossjruupke vaan éuzen aptieker waor gei gewoen hoossjruupke, wie de dokters dat op e pepèrke kribbele es hun patiënte snótsverkajd zien.

Nein, 't waor gemaak volgens e recep boe geinen dokter oets vaan gehuurd had.

In zien praktiek teminste neet.

D'n aptieker had 't zellef oetgevoonde.

Of oetgevoonde...

't Waor eigelek e recep wat ze hiel lang geleie in Fraankriek hadden oetgevoonde, en d'n aptieker haolden 't altied zelf in 'n zaak boe ze häöm neet kinde. 't Zaot in 'n greun fles en op 't etikèt stoond: Rémy Martin.

En 's aoves, es de zaak touw waor en zien assistente nao hoes, sjödden heer in zien aptiek hiel veurziechteg die greun fles um in 'n groete brojn aptiekersfles. En dáo zaot 'n etikètsje op mèt 'nen doedskop en twie gekruusde kneuk. En dao-oet völden heer daan vaan tied tot tied 'n hoossjruupkesfles mèt 'n etikètsje vaan de zaak boe-op stoond: Hoestsiroop. En díe naom heer mèt nao hoes. En de fles mèt d'n doedskop en de kneuk góng achterin 'n kas in de aptiek boe heer allein 'ne sleutel vaan had. Want stèlt uuch veur tot ins eine ziech verdaolde!

De fles mèt Rémy Martin drop goejden heer es 'r nao hoes góng in de glaascontainer. Vaanwege 't milieu en de innergiebespaoring.

Noe huur iech uuch al dinke: M'ne God, wat 'nen ambras allemaol...

Geer höb geliek!

Meh dat zaot zoe: De vrouw vaan d'n aptieker had noets get gedroonke. Teminste niks boe alcohol in zaot. Ze voond 't gewoen neet lekker. Jeh, dat kin veurkoume sjijns.

Dat waor evels nog neet 't ergste. Meh op 'ne vijze kier waor ze in aonraking gekoume mèt 'n vrundin die bij de draankbestrijing waor. En die had häör verhaole vertèld euver levers en nere en draank... Dao zouw 'nen dokter nog beroerd vaan weurde. En vaanaof dat memint waor ze principieel tegen alles wat mer mèt alcohol get te make had!

Noe is 'n principieel vrouw erger es doors! En wie ze daan ouch gezag had: ‘In mien hoes geinen alcohol mie!’ waor d'n aptieker hiel verstendeg neet mèt häör in discussie gegaange euver 't feit tot 't zoe good zíen hoes waor es 't häört en had heer néét gezag tot in bepaolde gevalle get alcohol hiel heilzaam kós zien en tot Noë indertied d'n insegste waor gewees dee vaan de zoondvlood gered waor, vermoedelek umtot heer wienboer waor, en tot Slivvenier in Kana zelf vaan water wien gemaak had... Nein nein, niks daovaan.

Meh heer had ziene plan getrokke.

[p. 8]

Want 'nen aptieker is neet vaan gistere huur. Dee heet get in zie köpke. En wat heer in ze köpke heet, heet heer neet örges anders.

En umtot heer gere 's aoves e kónjekske droonk, mèt maote meh wel gere wie gezag, had heer 'n stratezjie oetgedach boe zien vrouw gein notie vaan had.

Ouch al umtot ze neet zoe good kós dinke wie d'n aptieker zelf.

En al deen umstand mèt die flesse hoort daobij.

Zoe tegen 'n oor of tien 's aoves, es heer in ziene fauteuil zaot, begós heer noe en daan te hooste. Neet te erreg, meh wel hiel naodrökkelek. Daan stoond heer op, houwde ziech ins op ziens boors en zag:

‘Dao begint 't weer. Iech zal miech mer get hoossjroep pakke.’

Deen hoossjroep stoond in 't bufèt. In de fles die heer nao sletingstied zoe veurziechteg gevöld had oet de groete brojn fles mèt d'n doedskop, die heer gevöld had... Enfin, geer kint 't verhaol.

Heer pakde ziech daan 'ne lepel oet de laoj, sjödde ziech dee vol, en mèt e geziech of heer gal preufde, slikden heer mèt klein slukskes zien remedie aof. 't Waor netuurlek neet 'tzelfde es oet e gleeske, meh me moot ziech wete te behelpe, toert?

Daan krösjelde heer nog ins en zat de fles trök op häör plaots.

De lepel lag heer neve ziech op 't bijzèttäöfelke, veur es 't nog ins nudeg zouw zien.

Zoe leefde d'n aptieker rösteg en gelökkeg.

En zien vrouw vertèlden aon ederein dee 't hure wouw tot bij hun geinen draank 't hoes in kaom.

Op 'ne kier, 't waor e paar daog veur Nuijaor, waor d'n aptieker zienen hoossjroep op.

Geine noed, vaanzelf. Heer leep, op weeg nao de aptiek, e sträötsje um, koch ziech 'n nui fles Rémy Martin, en wie de aptiek touw waor begós heer aon zien umsjödderij. 't Waor zoe opgesop en wie heer nao hoes góng had heer 'n vol fles ‘Hoestsiroop’ in zien kelbas.

Noe veel dat jaor Nuijaorsdaag op 'ne maondag en d'n aptieker had deen daag deens vaanaof twelf oor 's middags. Daorum gónge ze 's zoondags al bij get femilie en kinnese ‘Zaoleg Nuijaor’ winse. Edere kier mós d'n aptieker zègke: ‘Nein, daanke, iech drink neet.’

Wie ze 's aoves mèt hunnen twieje bijein zaote kraog d'n aptieker tegen 'n oor of tien obbins 'ne flinken hoosaonval.

‘Foj-foj,’ zag zien vrouw, ‘pak diech mer gaw get hoossjroep.’

‘Dat daon iech,’ zag heer kontent.

Heer naom ziech 'ne flinke lepel vol en, umtot 't bekans al Nuijaor waor, zag heer: ‘Iech zal 'rs miech mer twie pakke, want iech geluif tot iech 't good te pakke höb. Dat kump netuurlek vaan dat in- en oetloupe, vaan de kaw in de wermde en vaan de wermde weer in de kaw. Da's niks gedoon.’

‘Jao, 't waor ouch kaajd vendaog,’ zag zien vrouw.

Dus pakden heer ziech nog mer 'ne flinke lepel en heer voond 'm nog lekkerder es anders.

[p. 9]

‘Iech höb e raar geveul in mien bein,’ zag zien vrouw get later. ‘Sjus of iech ore en ore geloupe höb, zoe laam.’

‘Nou, veer höbben ouch get aofgejats,’ zag d'n aptieker.

‘Dat is 't neet. 't Is anders. Iech geluif tot iech miech ouch get opgeloupe höb. Iech höb ouch zoe'n druug keel.’

‘Pak diech ins 'ne beker werm mèlk mèt get honing,’ zag häöre maan. ‘Dat wèlt wel ins helpe.’

‘Strak,’ zag ze. ‘Veurtot veer nao bèd goon.’

Ze hoosde effe.

‘'t Krets miech zoe in mien keel en iech veul miech get sjoeverteg.’

'n Tiedsje later kraog d'n aptieker weer zoe'nen aonval.

‘Meh nondepie!’ zag heer. ‘Noe höb iech 't toch good te graze. En mörge höb iech deens. Dat moot euver zien. En gaw ouch.’

Heer pakde ziech weer 'ne volle lepel, want 'n opkoumende kaw kin me 't bèste direk flink aongriepe.

Wie heer de fles weer in 't bufèt wouw zètte, zag zien vrouw: ‘Zouw iech miech ouch mer neet get pakke? Iech geluif zeker tot iech miech 'n kaw of 'n griep höb opgeloupe. 't Waor bij Tinie ouch vreiselek werm. Iech veul miech zoe raar.’

‘Jehjeh,’ zag d'n aptieker mèt e bedinkelek geziech, ‘of dat noe zoe good deveur is...’

‘Es 't good is veur díen kaw, is 't ouch good veur de mijn,’ zag zien vrouw terechte.

‘Nou jeh... Iech weet 't neet. Lekker zalste 't neet vinde,’ zag d'n aptieker, dee in de pits zaot wie 'ne sjeet in 'n ziemslere brook.

‘Middecijn is neet veur de lekker, meh veur de gezoondheid. Jeh neet?’ zag zij. ‘Good, good. Wieste wèls. Meh wach, daan daon iech get in e gleeske. Daan hoofste 't neet zoe inins aof te slikke mèt zoe'ne ganse lepel en kinste 't mèt klein slukskes innumme,’ zag d'n aptieker, dee zien hart vasheel.

Heer pakden 'n dröpkesgleeske en sjödde 't haaf vol.

‘Doeg 't mer vol,’ kaom zij. ‘Zoe bitteke zal neet väöl helpe.’

‘Geliek höbste. Meh iech dach: De zals 't wel vreiselek vijs vinde. Zal iech get water debij doen?’ perbeerden heer nog.

‘Biste gek. Iech bin toch gei klein keend,’ zag ze gepikeerd.

Dao kínne ziech situaties veurdoen boe ouch 'nen aptieker geine raod mèt wèt. Heer sjödde häör gleeske vol en zat 't neven häör.

Ze rook ins traon en trok e geziech of ze mèt häör neus in 'n koojflats waor gevalle.

‘'t Ruuk nao draank,’ zag ze.

‘Jao, dat kin. Dat is vaan de... eh... Vinum Multiflora. Dat ruuk zoe,’ zag d'n aptieker.

‘Bah! Dat is toch neet te drinke,’ zag ze vijs.

‘Jeh, de meins toch neet tot iech 't veur mie plezeer drink?’ vroog heer veroontwierdeg. ‘'t Is veur mie good, en dat moos diech ouch mer dinke.’

‘Meh iech gaon dat neet mèt klein slukskes drinke,’ zag ze kordaot. ‘Beter eine kier erreg vijs es tien kier e bitteke.’

[p. 10]

Ze droonk 't gleeske in eine klok oet en begós toen te hooste of ze noets mie droet zouw koume.

‘Dao! 't Begint al los te koume, “zag d'n aptieker.” 't Höllep good.’

Wie ze eindelek weer spreke kós, zag ze:

‘Wat 'ne rommel. Meh geef miech nog mer get. Iech wèl mörge neet beroerd zien es de kinder koume.’

‘Of 't dao noe good veur is?’ vroog d'n aptieker ziech hel-op aof.

Meh heer sjödde häör nog e gleeske vol en oet kompassie mèt häör en häör krenkde zag heer:

‘Iech pak miech ouch nog mer get. In e gleeske. Zoe gaw achtereen is toch wel erg smereg.’

Noe waor d'n aptieker mier geweend es zien vrouw, meh heer had ouch al mier gehad.

En zoe kaom 't tot ze tege haaf twelf allebei in hunne stool laoge te snörke.

Wie um twelf oor de klokke 't nui jaor inlojde en veur doezende göldes vuurwerk de loch in vloog, woorte ze e bitteke wakker.

Meh wie 't weer rösteg waor boete, hoorte de naobers get in 't hoes vaan d'n aptieker, boe 't altied zoe rösteg waor.

‘Stèl ins!’ zagte ze tegenein. ‘Wat huur iech noe?’

Wie ze aondechteg luusterde hoorte ze twiestummeg zinge: ‘Stille nacht, heilige nacht...’

‘Miene God, die ligken 'n week achter,’ zagte ze.

Meh dat hoorte d'n aptieker en zien vrouw neet.

Ze voonten 't e sjoen leedsje en ze waoren in jaore neet zoe kort bijein gewees wie noe.