Mien leef lui

[p. 11]

Pestoer

In 't restaurant hadde ze nui toilètte gemaak.

Oonder in 't sousterrain, mèt sjoene malleber, greun mèt vlamme drin.

‘Prachteg, prachteg,’ zag de pestoer, wie heer ze veur d'n ierste kier gebruuk had. ‘Dat höbste good gedoon, jong. E plezeer veur te zien.’

De pestoer, al jaorelaank emeritus, waor 'n ‘abonnemintsje’ en dus vaste klant. Edere middag kwaom heer werm ete. Heer zag ‘jong’ tege d'n ober, al had dee allang Abraham gezeen, en ‘Harie’ tege de jonge baas. Dee had heer nog geduip. Es heer 's middags, punctueel um kerteer nao twelf, binnekaom, zag heer de ganse zaak goojendaag mèt 'ne vrunteleke ‘Goojemiddag’, hóng ziene jas aon de kapstok en sjravelde nao zie vas pläötske.

Heer waor klein, mager en heer droog nog altied 'ne zwarten toog.

Heer kinde ederein en ederein kinde häöm, en heer waor daan ouch nog neet direk op zien plaots. Hei maakde heer e präötsje en dao wisselden heer e paar wäörd. En oonderwejl keek heer op de lui hunnen teleur wat heer te ete zouw kriege. Want dat waor ederen daag 'n verrassing boe heer alle plezeer oet haolde wat trin zaot. Heer aot gere good, meh heer had gein oetgesproke veurkäör. En kontent waor heer altied.

Mesjiens had heer teväöl elend gezeen en gehuurd um néét kontent te zien.

‘Höb iech 't soms neet good? Aozoe! Dao huur iech diech zag d'n douve,’ waor zien antwoord es einen häöm vroog wie 't góng.

Aon taofel had heer zoe ziene vasten tuier. Bij 't ete droonk heer Spa, heer aot perfietelek en op zie gemaak en denao droonk heer ziech 'n tas koffie mèt e kónjekske. Daobij loos heer daan de gezèt en zoe bleef heer nog 'n haaf eurke zitte ‘um 't get te laote zakke’.

Had heer z'ne koffie, z'ne kónjak en zien gezèt oet daan stoond heer veurziechteg op, heer had get las vaan rummetiek, winsde ederein weer 'ne ‘Goojemiddag’ en vertrok, nao tege d'n ober gezag te höbbe tot 't häöm good gesmaak had. Dat zouw heer noets vergete.

Wie noe evels die nui toilètte waore gekoume, kaom dao 'n ceremonie bij.

Es 't ‘gezak’ waor, góng heer neet rechstreeks nao boete, meh brach iers e bezeuk aon 't sousterrain. Iers ins eine kier op de drei, meh mèt en mèt greujde dat oet tot ederen daag. 't Woord e vas oonderdeil vaan 't program.

‘Waar men eet, laat men zijn mest, zègke de Chineze,’ vertèlden heer ins aon de vrouw vaan de baas, die aon de receptie zaot boe heer langs mós um aon d'n trap nao oondere te koume.

Of heer dat es exkuis of es verklaoring bedoelde, waor häör neet dudelek.

Op ze gemaak voolt heer ziech dao-oonder sjijns wel, want nao 'n tiedsje begós heer debij te zinge. Heer had nog 'n gooj stum veur ziene leeftied, gesjaold in etteleke hoegmèsse, en 't kloonk door tot bij de receptie en, es de deur opestoond, tot in de zaak. 'ne Prachtege galm zaot traon mèt al dee malleber, en 't kloonk hiel

[p. 12]

stiechetelek. Want de pestoer zóng altied Letijnse mèsgezange. Zoe hoorste daan bove obbins ‘De profundis clamavi’ of ‘Credo in unum Deum’ of ‘Gloria in excelsis Deo’, al nao tot 't häöm beleefde en nao tot 't häöm aofgóng mesjiens.

Soms woord de zaank obbins oonderbroke, um effe later mèt nog mier voluum los te beerste.

Dat waore zeker de cruciaol mominte, meinde de baas en z'n vrouw en d'n ober.

En op 'ne gooje kier zag de baas mèt 'ne gekke slaag, wie de pestoer weer bove water kaom: ‘Perficia, menier pestoer.’

‘Daanke jong, daanke. Dat heet miech good gedoon,’ zag de pestoer. En sinds deen daag woord ouch dat in 't ceremonieel opgenome.

't Gebäörde evels ouch wel ins tot de Credo of de Gloria of wat heer daan ouch zóng langsaam oetstorf en neet aon zien ind kaom. Es de pestoer daan bove kaom sjöddelden heer e bitteke mèt z'ne kop en leep get mismeujeteg nao z'ne jas.

‘Neet gelök,’ dachte de baas, z'n vrouw en d'n ober daan. En geine zag ‘Perficia.’ Ze leefde mèt häöm mèt.

Op 'ne kier, 't waor twiede Paosdaag, had de pestoer zoe lekker gegete tot heer, alveures aon z'ne beiweeg nao oonder te beginne, effe de keuke in leep um de kok e komplemint te make.

‘Heerlek gegete, jong. Heerlek. De bis 'ne kunsteneer,’ zag heer.

‘Dat deit m'ch plezeer, menier pestoer,’ zag de kok. ‘Laot 't uuch good bekoume.’

Effe later klaterde de ‘alleloeja's’ d'n trap op wie 'n umgedrejde waterval. De vrouw vaan de baas wachde oonbewus op de stèlte die mós koume. En jewel huur, de zaank woord oonderbroke. Vlaak drop waor 't weer ‘alleloeja’ in fortissimo. Händel waor dao e klein keend bij.

Wie 't stèl woord, kwaom de pestoer neet nao bove. En wie ze nao 'n tiedsje gónge kieke voonte ze häöm veur de wastaofel ligke. Gans kontent.

‘Dát heet heer teminste nog gehad,’ zag d'n ober.

‘Heh Pie!’ reep mevrouw in traone.

Nog weke laank pakde d'n ober edere middag otomatisch e fleske Spa, ietot heer weer traon dach.

En mevrouw voond dèkser es ins: ‘'t Is stèl oonder.’