Mien leef lui

[p. 5]

Sjterrek

‘Mien leef lui,’ zag de veurzitter en heer houwde mèt zienen hamer op de taofel, ‘mien lééf lui, boe zien veer noe eigelek mèt bezeg?’

Heer voond dat 'n sterke vraog. Op d'n tillevizie had heer 't e paar kier gehuurd en 't had depen indrök op häöm gemaak.

Dat ‘veer’ allein al! Dat sloog netuurlek neet op degene deed de vraog stèlde. Integendeil. Dee wis verdomp good boe heer mèt bezeg waor. Nein, 't plaotsde häöm hoeg bove de massa en 't sloot häöm abseluut en oontegesprekelek oet vaan datgene boe de andere ziech mèt ammezeerde.

Dat zaot get sinisters in, voond heer, um aon 'n deil lui die ziech örges dik euver zaote te make inins, klaatsjt'ch, te vraoge wat ze aon 't doen waore. Of ze e stèl haafgare waore, die mer get veur ziech oet zaote te fisternölle, zoonder noe persijs te wete wat ze doge.

't Had get eweg vaan 'nen oonderwijzer dee aon Harieke vraog: ‘Harieke, waar zijn we weer mee bezig?’ terwijl heer verduveld good wèt tot Harieke mèt 'n èllestikske zit te speule en niks gehuurd heet vaan die som euver de winkeleer dee in ziene maog zit mèt twie mud split-erte en die moot verkoupe mèt 'n korting vaan twelf-en-'n-haaf percent. Harieke kin al slech get anders doen es z'n èllestikske wegfoetele en mèt 'ne roeje kop ‘Niks meneer’ zègke. Wat de meister daan sjoen de kans gief um dao-op-in te goon en Harieke oetgebreid en oongenuteg oonder 't oug te bringe tot dát daan ouch 't einegste is boe Harieke boete-medels in oetblink: In 't niksdoen.

't Waor 'n superieur vraog, meinde de veurzitter, en ze misde ouch noe häör oetwèrking neet. 't Woord op slaag doedstèl aon de vergadertaofel.

Bertus, dee al e kerteer laank vervelende vraoge aon 't stèlle waor euver 't financieel beleid vaan de veurzitter en de penningmeister, leet z'ne moond wiegelwagel opevalle en loerde verbófkoont en gemein euver zie leesbrèlke en de taofel eweg nao 't daogeleks bestuur in 't algemein en nao de veurzitter in 't biezunder. Dee keek um ziech heer mèt 't geziech wat bij zien vraog pasde, nao zien euvertuiging altans: Wie vaan 'ne mins dee hoegnudeg ins mós, meh wis tot in de wijen umtrèk gein toilèt te vinde waor.

Ziene sikkertaris zaot mèt 'nen depe froons in ze geziech klaorbliekelek ingespanne nao te dinke euver de portee vaan de vraog. De penningmeister, dee vaan z'n eige al 'ne roeje kop had, liekende noe op 'ne giftege sjroethaon. De mieste lede keke get gezjeneerd veur ziech of zaote mèt hun pen te speule. Op Wöllemke Sevrijns nao, dee netuurlek weer niks gehuurd had en get verbaas de taofel aofuigde.

En zoe kaom de veurzitter weer bij Bertus.

Wat heet dee mins toch e sjtom geziech, dach heer vruntelek. Zeldzaam. Dao mós toch indertied get mis gegaange zien bij ziene pa en ma, want dit kós oonmeugelek de bedoeling gewees zien. En wat waor heer vervelend. Um euver die paar gölde

[p. 6]

te blieve doorzege! Of ze niks beters te doen hadde.

Noe doog Bertus z'ne moond touw. Zien valse tan klatsde opein mèt 'ne slaag of eine 'ne windbuks aofsjoot. 't Waor dudelek te hure.

De veurzitter waor hiel kontent.

‘Zouwe v'r ins wijer goon?’ vroog heer.

Meh Wöllemke Sevrijns staok zien hand op.

‘Maag iech ins get vraoge, menier de veurzitter?’ vroog heer.

‘Meh zeker, menier Sevrijns, zeker. Gaot eure gaank.’

‘Wat vroog geer eigelek aon Bertus, wie dee bezeg waor euver de cent?’ zag Wöllemke.

‘Ao... eh... Iech vroog: Mien leef lui, boe zien veer noe eigelek mèt bezeg?’ zag de veurzitter geforceerd leef.

‘Da's sjterrek!’ zag Wöllemke. ‘Iech waor e bitsje d'n draod kwiet. Meh dat had iech sjus ouch wèlle vraoge. Sjterrek.’