Lache is oonnötteg

[p. 131]

Keersdiner

De dames Beaulieu waore toch wel e bittere opgedrejd, deen ierste keersdaag. E bitteke väöl zelfs.

Ze zaote mèt hunnen twieje in d'n erker en juffrouw Nètteke had ziech al e paar kiere verdaold mèt häör krosjeerwerkske, terwijl juffrouw Corrie d'n hielen tied perbeerde um nao twie kante tegeliek de straot aof te kieke. 't Waor daan ouch neet zoe mer get wat ze verwachde! Dao zouw 'n mevrouw koume dinere! E gans vreemp mins!

In de achterkamer waor de taofel gedèk mèt 't damaste taofellake oet d'n trousseau vaan mama zaoleger en 't servies wat nog 'ne broedskedo waor gewees vaan papa en mama zaoleger. Bij ederen teleur stoonte twie kristalle glazer en hei en dao laog 'n tekske höls mèt roej belkes draon.

Middenin stoont de zèlvere kandelaber mèt de vief boezjies. Allemaol sjus wie mama dat vreuger ouch doog en wie ze 't aon juffrouw Corrie in de loup vaan de jaore gelierd had.

Meh deze kier waor, veur d'n ierste kier nao de doed vaan mama, weer gedèk veur drei maan.

Gei woonder tot ze dao allebei get zenewechteg vaan waore. 't Waor eigelek allemaol begonne mèt Lieske, 'n gooj vrundin vaan hun, die gehouwe of geslage eine kier in de maond, op d'n iersten dinsdag, op viziet kwaom. Die had e paar weke geleie gevraog of zij neet ouch iemand op 't ete wouwe vraoge mèt Keersemes.

Ze hadden häör iers versjrik aongekeke.

‘Mèt Keersemes? Iemand op 't ete? 'ne Vreempde? Toch neet soms...?’ Nein! Nein! Niks vaan Törke of zoe get. Netuurlek neet. Foj! Nein, de bedoeling waor lui oet hun eige milieu, die allein waore mèt Keersemes. Allemaol lui oet gooj femilies huur, meh einzaam, heh. Alleinstaonde zoegezag. 't Idee waor bij hun opgekoume in hun krenske, 't missiekrenske, ze wiste wel. Boe Nètteke ouch wel ins get veur gekrosjeerd had. Ze dogen 't al e paar jaor noe en 't beveel hun hiel good. Veur die lui waor 't geweldeg tot ze mèt Keersemes neet allein zaote en zelf voonte ze 't ouch leuk veur ins get gans anders te höbbe. Get aofwisseling, heh. 't Waor 'n ganse organisatie gewoorde oonderdehand en 'nen houp werk. Meh ze dogen 't mèt plezeer. En jeh... me doog toch ouch nog e good werk demèt, neet.

Dat lèste argumint had veur juffrouw Corrie d'n doorslaag gegeve. Ze waor gek op gooj werke.

Juffrouw Nètteke had wel nog gezag:

‘Jeh, Corrie, diech moos 't mer zègke. Diech zals 't werk demèt höbbe.’

[p. 132]

Dat begreep juffrouw Corrie hiel good. Zij had altied 't hoeshawwe gedoon. Dao had juffrouw Nètteke ouch geinen tied veur es lierares ‘Nuttige handwerken’. En noe, wie ze al versjeie jaore gepensioneerd waor, noe zouw ze 't gaaroet neet kinne al wouw ze.

‘Aoch, zoeväöl werk zal dat neet mèt ziech mètbringe,’ zag juffrouw Corrie. ‘Laote veer 't mer doen. Sjrief us mer op Lieske.’

En noe zaote ze dus te wachte op 'n zeker mevrouw Nelisse, die tegen 'n oor of ein bij hun zouw zien.

Gistere hadde ze same nog de kamers gestöb en alles opgevreve tot 't bloonk wie 'ne spiegel. D'n dressoir, mama zag altied bufèt, en de groete kas oet papa z'n avvekaote-praktiek, die nog deens doog es bokekas en die 'ne ganse moer besloog. En de mahonie-houte selontaofel mèt 't keersstökske wat juffrouw Nètteke hiel kunszinneg had gemaak.

En op d'n dressoir netuurlek 't keerskribbeke!

Juffrouw Corrie had 't hiel veurziechteg vaan de zolder aofgehaold, terwijl juffrouw Nètteke oonder aon d'n trap mer edere kier zag:

‘In Gaodsnaom, veurziechteg, Corrie. Veurziechteg.’

Ze waoren allebei opgelöch wie de does op 'nen handdook op de taofel stoont en ze hiel, hiel langsaam en perceis de beeldsjes kóste goon oetpakke. ‘Wie aajd zouw dát noe wel zien?’ had juffrouw Corrie weer gevraog.

‘Hiel, hiel aajd,’ had juffrouw Nètteke netuurlek gezag. 't Hoort bij 't ceremoniëel. ‘Papa zaoleger heet 't nog gekrege vaan zien mama. 't Is echte porcelein. Oet Duitsland. Jao, dat moot al gaw... Papa zouw noe twie-en-ne-geteg zien gewees... E stök euver de hoonderd jaor toch. Dat is ech antiek.’

't Kribbeke waor nog gans kompleet en dao waor nog gei stökske örges aofgebroke. 't Waor nog wie nui. Es kinder hadde ze noets draon mage koume en e paar daog nao Dreikeuninge had mama altied veurziechteg de beeldsjes aofgewasse, in klatspepier gedrejd en in 'n stevege kertonge does opgeborge. Dao zouw gein maog 't riskere um ouch mer mèt 'ne vinger draon te rake.

Juffrouw Corrie doog 't nog altied sjus zoe.

Noe stoont 't weer in al zien glorie oetgestald en veur 't kinneke brande 'n theeleechske in e roed gleeske. Juffrouw Corrie had sjus nog e nuit drin gezat en de reuk vaan de zwegel kós me nog ruke door dee vaan de dennetek achter de sjèlderije eweg.

En in d'n erker dus zaote de dames te wachte in de zedelere vaan mama en papa zaoleger.

Al e paar kiere had juffrouw Corrie ziech haaf opgeluf en gezag:

‘Dao kump ze, geluif iech.’

[p. 133]

Meh 't waor mer vals alarm gewees.

‘'t Is ouch nog te vreug, Corrie,’ had juffrouw Nètteke gezag. ‘'t Is nog gein ein oor.’

Daan góng juffrouw Corrie mer weer ins in de keuke kieke, boe 't heerlek rook nao greuntesop en sajs en vaan alles. Juffrouw Corrie waor 'n vollierde kook. Ze hoopde mer tot mevrouw Nelisse neet te laat zouw koume.

Meh um e paar menute nao ein góng de groete trèkbel in de gaank daan toch eindelek.

Geagiteerd spróng juffrouw Corrie op, streek häöre rok glad, vreef nog ins euver häör haore en góng de gaank in.

‘Noe neet zoe zenewechteg, Corrie,’ vermaonde juffrouw Nètteke häör nog. Meh ze keek zelf toch ouch nog gaw effe in de spiegel bove d'n dressoir en lag häör krosjeerwerkske e bitteke oet 't oug op 't erkertäöfelke. Mèt häöre kop get sjeif bleef ze luustere nao wat góng gebäöre.

De deur nao de gaank had juffrouw Corrie nao geweente opegelaote, zoetot ze alles kós volge. Dat doge ze altied. Veur de veilegheid.

En zoe kaom 't tot ze juffrouw Corrie de deur hoort opedoen en 'n mannestum hoort zègke:

‘Goojemiddag, mevrouw Beaulieu. Hei bin iech daan. Miene naom is Nelisse. Zjozèf Nelisse.’

Ze hoofde 't geziech vaan juffrouw Corrie neet te zien. Ze wis sjus wie die noe zouw kieke. Mèt 're moond get ope en mèt hiel groete ouge vaan verbazing.

‘Eh... eh... Bij wee mósd'r zien?’ vroog juffrouw Corrie eindelek.

Meh juffrouw Nètteke stoont al neven häör.

‘Komp binne, menier... eh... Nelisse,’ zag ze. ‘Hei is netuurlek spraoke vaan e misverstand, meh dat kinne veer beter binne oet de deuk doen.’ Menier Nelisse waor wat mama zouw geneump höbbe ‘'nen échten hier’. Heer zaot good in de kleier en heer had 'ne groete stroek blomme bij ziech. En netuurlek kós me zoe iemand ouch neet in de gaank oontvaange. Zelfs neet veur e misverstand op te heldere. En kós me zoe iemand daan wel, nao die opheldering, weer aon de deur zètte?

Dus, naotot gebleke waor tot op d'n amvelop vaan de breef vaan 't organiserend comité wel degelek Mevr. Nelissen stoont, meh e bitteke lesteg te leze en eigelek neet opvallend genóg um 'nen hier wie menier Nelisse dalek maotregele te laote numme, woort menier genuujd um daan toch mer de plaots vaan mevrouw in te numme en mèt te dinere. Wat menier leet zègke tot heer eigelek 'ne groete bóffer waor veur bij zoe'n twie charmante dames te kinne dinere umtot iemand ziech verdaold had.

D'n diner woort e groet succes. Juffrouw Corrie had ier vaan häör werk en

[p. 134]

menier Nelisse had gein wäörd genóg veur häör te complimentere mèt häör kookkuns. En menier Nelisse waor 'ne vlotte vertèller, dee, dat wis juffrouw Nètteke häöm mèt en mèt te oontfutsele, al vief jaor wedemaan waor, vreuger op de griffie had gewèrk en gein kinder had.

Vaan d'n andere kant hoort menier Nelisse netuurlek euver papa zaoleger en euver de ‘Nuttige handwerken’ vaan juffrouw Nètteke en wat wijer wetensweerd waor.

Nao d'n dessert, bij de mokka, zag juffrouw Nètteke:

‘Corrie, dao moot in d'n dressoir nog 'n fles cógnac stoon. Ze is neet zoe joonk mie, meh dat kin cógnac neet sjäöje. En iech dink, - ze keek menier Nelisse werempel get méchant aon - iech dink tot menier nog wel e cógnekske bij de mokka zouw wèlle.’

Touwvalleg bleek dát noe sjus menier ziene leefste wins te zien. En menier zouw ouch nog gere get wèlle vraoge.

‘Vraog mer niks,’ zag juffrouw Nètteke, ‘papa roukde ouch altied bij de koffie 'n sigaar. Es g'r ein bij uuch höb? Want die höbbe veer neet mie.’ Meh menier wel en es de dames ech gei bezwoer detege hadde, nein?, anders móste ze 't rösteg zègke, nein? Daan zouw menier hiel gere ziech 'n sigaar opsteke. Dat voont heer altied de lekkerste sigaar vaan d'n daag. En heer had 'n speciaal Keers-sigaar. Zaoge de dames wel? Mèt 'n ech keersstelke op 't bendsje. Jao, me mós ze wete te kriege.

De dames voonten 't wél e bitteke raar, zoe keerskribbeke op 'n sigaar, mehjeh... 't Waor good bedoeld zeker.

Ze hadde noe allebei e kleurke, de dames. Vaan de wien mesjiens en vaan de agitatie. En ze voonte ouch, sjus wie menier, tot me ziech eigelek... op hunne leeftied... en oonder die umstandeghede, neet?... wel kós tutoyere. En zoe bleven Nètteke en Corrie en Zjozèf nao d'n diner nog gezèlleg get bijein zitte. En pas nao de souper woort 't toch langsamerhand tied veur Zjozèf um ins op te stappe.

Heer had toen alle sjèlderije en meubelstökker bewoonderd en 't kribbeke en 't hoes en heer waor werkelek oonder d'n indrök.

‘Geer woent hei prachteg,’ voont heer. ‘Geweldeg! Gei woonder tot geer... eh... altied hei zeet blieve woene.’

Dat kóste de dames neet oontkinne en ze waore blij tot Zjozèf alles zoe sjoen voont.

Wie ze, laat op d'n aovend al, alles opgeruimp hadde, zag Nètteke:

‘Iech voont 't 'nen echte fijnen aovend. Iech bin blij tot veer 't gedoon höbbe. Iech veul miech gans... wie zal iech zègke...’

‘Dat kump umtotste e good werk höbs gedoon,’ zag Corrie deskundeg.

‘Daan krijgste dat.’

[p. 135]

‘Dinkste?’ vroog Nètteke mèt get twiefel in häör stum.

‘En veer hadde allang neet ins mie gelache,’ zag Corrie. ‘Dat maak ouch väöl. 't Is 'ne geistege mins.’

‘En 'nen híér!’ zag Nètteke. ‘Zevensesteg is heer, sjus wie iech.’

Ze had persoenlek d'n asbak leeg gemaak en éi stumpke sigaar in e stökske plestik in de tes vaan häöre sjolk geduid. Es souvenier.

D'n anderen daag zag Corrie:

‘Heh, iech höb lekker geslaope. En 't ruuk hei in hoes sjus wie vreuger, wie papa nog leefde. Lekker.’

‘Mesjiens kóste veer häöm ouch ins zoe op 't ete vraoge,’ zag Nètteke. ‘Boete de keersemes bedoel iech. Per saldo...’

‘E good werk kin me altied doen,’ zag Corrie. ‘Daoveur hoof 't neet per se keersemes te zien. Al is 't wel zoe tot 't keerskinneke eigelek debij huurt. Meh good, alles op z'nen tied. Iech höb dat stumpke oet d'ne sjolk gehaold. In de keuke kin iech dee reuk neet höbbe. 't Ligk in de nachkeske.’