Lache is oonnötteg

[p. 127]

Keersstal

In 't huiske vaan Flup mós 't, volgens de ingewijde, 'ne raozetege rotzooj zien. Alles laog dao vol mèt sjrouve, negel, reedsjes, dräödsjes, beukskes, teikeninge en godwèt wat nog allemaol.

Flup woende aon 't ind vaan 't dörp, boe 't hiel touwpasselek ‘G'n Ind’ hètde, in e brekske wat ziene pa hiel vreuger nog zelf gebouwd had op e stökske groond wat heer ins geërf had.

Flup waor dao gebore, zien awwers waore dao gestorve en noe zaot heer dao allein. Al mier es sesteg jaor. Wie lang perceis wis geine mins en 't waor nog de vraog of heer 't zelf wél wis.

Es jongejong had heer nog ins gevrijd mèt Ketrien vaan de pos, meh vaan trouwe waor noets get gekoume. Ketriensje waor noe e klein, verfroemeld wijfke, wat al hiel lang bij häör zuster inwoende en dao 't hoeshawwe deeg en Flup waor joonkmaan gebleve.

De meininge in 't dörp waore dao-euver verdeild.

‘Umtot heer Ketrien neet had kinne kriege,’ zag de ein hèlf.

‘Umtot Flup wel had wèlle vrije, meh neet had dörve trouwe,’ zag de aander. Wie daan ouch, heer waor e bitteke raar devaan gewoorde, vaan dat alleinzien. 'ne Zoonderling, dee mèt niemand kontak had en haos noets get zag. Heer leefde eigelek vaan niks. Teminste, zoe zaog 't oet. Achter zien huiske had heer 'ne moostem boe heer get greunte en eerappele trok en heer haolde ziech eder week twie groete, hel boerebroejer bij de bekker. Meh de slachter zaog häöm noets en in 'ne winkel kaom heer neet. Zoemin wie in 'ne kaffee.

Meh es in 't dörp ins eine ziene wèkker kepot waor, zag me: ‘Gaank mer nao Flupke.’

En es örges de zekering spróng en geine mins wis wie dat kaom, daan góng me Flup hole en dee maakde 't weer in orde.

‘Gef mer 'ne gölde,’ zag heer, es de lui häöm vroge wat heer kraog.

Miestal gaove ze mier, umtot ze ziech zjeneerde veur häöm mèt 'ne gölde aof te sjepe. Flup staok 't in zien tes en góng. Bedaanke doog heer neet. Heer had deveur gewèrk.

Op e gegeve memint waor dat evels gedoon mèt die ripperaties. De ierste die 't mèrkde waor e boeremins die mèt häör klok kaom. De koekoek kaom wel nog nao boete, meh heer piepde allein mer effekes in plaots vaan te koekoeke, wie ziech dat veur 'nen ordenteleke koekoek huurt.

‘Iech höb geinen tied,’ zag Flup.

‘Diech? Geinen tied?’ vroog 't mins verbaas.

[p. 128]

‘Nein. Iech bin 'ne keersstal aon 't make,’ zag Flup.

't Waor middenin de zomer en gleujeteg heit en 't mins waor daan ouch mèt stomheid geslage.

‘'ne Keersstal?’ vroog ze veur de zekeregheid.

‘Jao, 'ne keersstal,’ zag Flup. ‘Iech höb geinen tied mie. Veur niks. Zègk 't mer aon de aandere.’

Nou, dat zouw ouch wel gebäörd zien es Flup niks had gezag.

't Góng wie e loupend vörke door 't dörp: Flup is 'ne keersstal aon 't make. Dao waoren 'rs netuurlek die hun conclusie dalek bij de hand hadde: Dee is gek gewoorde. Andere meinde tot heer geine zin mie had veur klokke, wèkkers en èllentrik te make en tot 't e smoesje waor.

Meh Flup vreutelde wijer in ziene moostem, haolde zien broejer edere zaoterdag en kaom neet mie boete.

Wie 't Keersemes woort waor ederein benuid. Zouw Flup ziene keersstal veerdeg zien? En zouwe ze häöm te zien kriege?

Meh Keersemes kaom en góng en vaan 'ne keersstal bij Flup waor niks te bekinne.

De bekker vroog 't häöm nao drei weke rechoet.

‘Nog neet veerdeg,’ zag Flup. ‘Nog allang neet.’

Zoe góng 't e paar jaor laank.

Ederen december waor de keersstal vaan Flup wel hei of dao oonderwerp vaan 't gesprek, meh Flup gebierde neet.

Tot heer, 't waor vief jaor later, op d'n daag veur Keersemes bij de bekker kaom veur zien broejer. Wie heer ze geld op de winkelbaank lag zag heer inins: ‘Heer is veerdeg.’

De bekker ziene moond veel ope.

Neet allein vaan dee veerdege keersstal, meh ouch 't feit tot Flup zoe mer oet zien eige get vertèlde waor zoe oetzunderlek tot heer niks kós zègke.

Meh zoeget doort bij bekkers noets lang en wie Flup de zaak oet waor leep heer 't hoes in veur 't aon zien vrouw te vertèlle en heer zag 't ouch tege de volgende klant en tege dee dee daonao kaom en ietot 't keersaovend waor wis ederein 't: De keersstal vaan Flup waor veerdeg!

Um twelf oor 's nachs, wie de nachmès oet waor, trok 't gans dörp achter Flup aon wie heer nao zien huiske góng. Heer verwachde sjijns neet anders, want heer keek neet op of um, góng nao binne, doog de deur touw en trok toen de gerdijne veur zien einegste vinster ope.

Boete stoonte de lui ziech te verdringe um te kieke en 'ne zöch vaan bewoondering góng op wie me binne de keersstal zaog. Heer besloog 't gans kemerke! Allein e gengske waor ope vaan de deur nao de vinster. De res waor allemaol rotspepier en naogemaakde buim.

[p. 129]

In 't midde, in 'n grot, laog 't kinneke in zie kribbeke. Maria zaot op häör kneeje deneve en Sint Joezep stoont drachten En wijer herders in alle gruutdes, drei keuninge, sjäöp en herdershun, twie kemele en e peerd... Al waor dao wat bij 'ne keersstal huurt.

Toen góng 't leech oet.

Oet 't publiek kaom 'n teleurgestèld ‘Heeeh...’ Meh toen begós bove in de loch 'n staar te floonkere en oet de grot kaom e zach, roed leech.

Tegeliekertied begóste de Wiener Sängerknaben ‘Stille Nacht’ te zinge.

't Woort doedstèl veur de vinster.

En toen zaoge ze obbins boeveur tot Flup zoe lang aon dee keersstal gewèrk had!

't Kinneke begós inins mèt zien ermkes te zwejje en mèt zien veutekes te trampele, Slevrouw buigde gestiedeg häöre kop op en neer, Sint Joezep keek get oongedureg vaan 't kinneke nao d'n os en d'n ezel en die twie sjöddelde mèt hun köp en kwispelde mèt hun stert. De drei keuninge hun erm gónge de huugde in um hun gaove te prizzentere, de sjäöp sjeide wie op kommando oet mèt graze en dogen hunne kop umhoeg, de kemele kwispelde ouch al en 't peerd stampde mèt ziene rechter väörpoet. Daobij sjijnde 't nogal te störme, want alle buim zwejde vaan links nao rechs en e knijnsje, wat oet 'n hooi in 't rotspepier kaom, vloog wie 'ne wind echtersteväöre weer trök nao binne um effe later weer ins te koume kieke.

En dat allemaol tegeliek!

't Waor euverweldegend.

Bij 't ind vaan ‘Stille Nacht’ begós ouch nog 'nen ingei hoeg in de loch mèt zien vleugele te houwe of heer zoe wouw wegvlege en wie de meziek oet waor hoort me de sjäöp bläöke, de hun bleffe en nog get boe geine mins raod mèt wis, meh wat vermoedelek de kemele móste zien.

Toen woort 't weer duuster, um effe later opnui te beginne.

't Dörp waor in alle staote vaan. 't Waor bekans twie oor ietot de lèste vertrokke, want geine dee väöraon stoont wouw zie pläötske zoe mer opgeve ietot heer alles good gezeen en gehuurd had.

Toen doog Flup de gerdijne touw en 't leech oet.

Keersdaag waor 't bij zie vinster e koume en goon of get veur niks te kriege waor en twiede keersdaag kaome ouch lui oet de dörpe roontelum.

Zelfs de pestoer kaom kieke.

Heer stoont wel e kerteer veur de vinster, sjöddelentere mèt ziene kop en moompelentere: ‘Wie is 't meugelek, wie is 't meugelek!’

Es heer noe bedoelde wat heer zag, hej heer Flup mer hove te vraoge. Want dee wis perceis wie alle dräödsjes lepe, boe 't cassètterecorderke oonder 't rotspepier stoont, boe d'n transformator en de sjakeleer.

[p. 130]

Meh mesjiens meinde de pestoer get anders.

Moeder euverste oet 't kluusterke zag tege häör zusterkes tot 't ‘een knap stukje werk’ waor, meh veur häör get té technisch. Wat alle zusters mèt häör eins waore. Alliech!

Veur Flup waor 't allemaol mesjiens teväöl gewees. Véúr Paose storf heer. Toen hoorte de lui tot heer 76 waor gewoorde.

Zien huiske mèt wat drin stoont vermaakde heer aon Ketriensje. Dat had heer laote besjrieve.

Ze waor tien jaor jonger es heer en heet nog 'nen hielen tied in 't brekske gewoend. Mèt in de kamer de keersstal, dee noets aofgebroke woort.

Wee hej 'm weer inein kinne kriege ouch?

Eder jaor mèt keersnach woorte de gerdijne opegetrokke en zónge de Wiener Sängerknaben.

Daan stoont Ketriensje ouch veur de roet en lepen häör soms nog de traone euver häör wange.

Zoe sjoen voont ze 't.