Dao waor ins...
E jungske dat Wöllemke hètde en dat 'ne pa had dee kós touvere.
Jao, ech touvere.
Dee touverde zoe mer e wöllemke oet dien oer of oet dien haor en es heer gooj zin had 'ne gölde. Dat kin netuurlek neet ederein! Daoveur mooste touveneer zien. Wöllemke waor hiel gruuts op ziene pa.
Meh bij Wöllemke op sjaol, dao geluifde geine häöm es heer zag tot ziene pa 'nen touveneer waor.
De jonges en meidskes lachden 'm oet.
‘Wèèèh,’ repe ze, ‘diech vertèls mer get. Diene pa kin vas touvere! De maaks us get wies. De wèls us kölle!’
Dat voont Wöllemke neet leuk. Noe had heer 'ne pa dee ech kós touvere en noe geluifde ze häöm neet.
‘Wach mer,’ dach heer, ‘iech krijg uuch nog wel.’
Thoes vertèlde heer aon zienen touverpa tot de kinder häöm neet wouwe geluive.
‘Noe, Wöllemke,’ zag ziene pa, ‘die zalle veer ins get laote zien. Iech lier diech 'n touverkuns en este hun die lies zien daan mote ze d'ch wel geluive. Want es iech neet kin touvere, wie zouw iech 't diech daan kinne liere? Lèt op: Iech gaon noe e look laote verdwijne.’
‘E look?’ vroog Wöllemke. ‘Kin dat daan?’
‘Lèt op,’ zag pa. Heer góng mèt zien hand in zien tes en zag: ‘Kiek good, iech haol e look oet mien tes. Hei is 't.’
Heer leet Wöllemke 't look zien.
‘'t Zit tösse mienen doum en miene vinger. Zuuste 't? E roond look.’
‘Jao,’ noe zaog Wöllemke 't.
‘En noe,’ zag pa, ‘hokus... pokus... pas...’ en heer klapde in zien han... ‘deh, noe is 't eweg! Of zuuste 't nog?’
Nein, Wöllemke zaog ech gei look mie.
Heer oefende good en d'n daag daonao, op sjaol, reep Wöllemke alle kinder oet zien klas bijein en vertèlde tot ziene pa häöm touvere had gelierd. En heer leet hun 't kunske zien vaan 't look en ze waoren allemaol verpópzak. Zelfs de meister. En heer moch 't veur 't bord nog ins doen en in alle klasse vaan de ganse sjaol en ederein voont tot Wöllemke ziene pa 'ne groeten touveneer waor en Wöllemke ouch al.
Zoe zuuste mer.
Auteursrechtelijk beschermd