Lache is oonnötteg(1994)–Pol Brounts– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 99] [p. 99] Verhäölselkes veur kinder [pagina 100] [p. 100] Dao waor ins... 'nen olifant, dee zaot te kriete aon de kant. Heer reep: ‘Iech moot toch zoe hel kriete, umtot iech haos neet mie kin biete.’ Toen kaom sjus Majke aon, de kat. Die vroog: ‘Höbs diech 'n pats gehad? En wee heet diech die daan gegeve? Zègk op! Daan zál iech dee ins eve!’ ‘Nein!’ reep deen ermen olifant, ‘iech höb zoe'n pijn aon mienen tand! Iech kin bekans neet ins mie biete en daoveur zit iech hei te kriete.’ Kat Majke zag: ‘Daan höbste pech. Iech kin neet helpe. Iech moot weg. Iech weet 't: tandpijn is hiel erreg, meh iech moot nao de Pietersberreg. Dao trouwt mie neefke, Sjele Pie. Haw diech d'ch good, huur. Nou, adie.’ D'n olifant kreet dikke traone. Dao kaom 'n hin aon, mèt twie haone. Die hin die hètde Poependik, de groetsten haon dee hètde Sik, de kleine hètde zoe mer Harie. 't Waor 't hoeshawwe Bombarie: Pa haon, Ma hin en hunne zoon. Pa vroog: ‘Wee heet diech get gedoon, tots diech zoe hel hei zits te kriete?’ ‘Iech kin bekans neet ins mie biete!’ reep weer deen ermen olifant. ‘Iech höb zoe'n pijn aon mienen tand!’ ‘Kom,’ zag Ma hin, ‘neet euverdrieve! Veer kinne tóch neet bij diech blieve. Jao, tandpijn is gaaroet neet leuk, mehjeh, veer moten op bezeuk. Gaank mer get speule op 't weike. Strak lègk iech diech wel e veers eike.’ Toen zaot deen ermen olifant [pagina 101] [p. 101] weer gans allein mèt zienen tand. Dao kaom e muiske aongeloupe. 't Wouw mojzekeutelkes goon koupe umtot 't dao zoe gek op waor. 't Hètde Lieske Ingelehaor. 't Vroog e bitteke verlege: ‘Höbs diech op diene kop gekrege?’ ‘Meh nein!’ reep weer d'n olifant, ‘Iech höb zoe'n pijn aon mienen tand! Iech kin bekans neet ins mie biete en daoveur zit iech zoe te kriete. Strak gaon iech vaan d'n hoonger doed! Aoch hellep miech toch oet de noed!’ ‘Laot miech ins kieke,’ zoe zag Lieske. ‘Iech bin wel mer 'n hiel klein bieske, meh iech bin slum! Boe zit deen tand dee diech zoe'n pijn deit, olifant?’ D'n olifant heel op mèt rope en deeg toen ziene moond wied ope. ‘Aon deze kant,’ zag heer. ‘Jao, hei. De lèste vaan de ganse rij.’ En Lieske reep: ‘Jao, zeker wete: d'höbs sókkere-besjuut gegete!’ ‘Jao, gistre,’ zag d'n olifant, ‘Besjuut mèt muiskes. Bij mien tant. Die kraog obbins 'n olifentsje. 't Waor e jungske. Zóe klein ventsje. En iech kraog sókkere-besjuut, mèt muiskes oet zoe'n groete tuut.’ En Lieske zag: ‘Iech zeen 't zitte: 'ne Mojzekeutel! 'ne Witte. Dee zit tösse dien tan gepits en es diech örregens op bits daan deit dat pijn. Diech höbs vergete dien tan te pótse! Zeker wete! De höbs d'n eige wel geköld, meh d'höbs toch neet veur niks gebröld. Haw diene moond ins hiel wied ope en laot us mer 't bèste hope. Iech gaon nao binne, dus pas op! [pagina 102] [p. 102] Haw ope en haw diene kop.’ 't Muiske leep toen nao de keutel en mèt get vringe en gevreutel kraog 't häöm los. 't Reep gans blij: ‘Iech höb 'm! Kiek noe toch ins hei.’ D'n olifant zag: ‘Leven hiemel, dat waor toch nog e gans gefriemel, meh 'ch veul tot iech gein pijn mie veul en da's 'n herelek geveul!’ Vaan blijdsjap góng heer aon 't zinge, jao, heer begós serjeus te springe en toen... dansde deen olifant, hiel plechteg en hiel illegant mèt muiske Ingelehaor e welske, mèt ziene poet um häör klein helske. ‘Aoch,’ zöchde muiske Lieske toen, ‘wat is 't leve noe weer sjoen!’ En toen blaosde d'n olifant 't vertèlselke oet vaan zienen tand. Vorige Volgende
Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd