Lache is oonnötteg

[p. 23]

Kojak

Wie juffrouw Tina inins achter z'ch hoort keke ‘Kumste hei!’, versjrók ze z'ch stief en bleef, zwoer op 're stek leunend, wie laam stoon.

De jaore tot ze nog hoopde tot ins eine ‘Kumste hei!’ op 'r zouw rope waoren allang veurbij en 're sex-appeal waor in deen tied zoe wied achteroet gegaange tot ze op 'n verkrachting ouch neet mie rekende.

Meh toch, ze voolt 'r hart kloppe in 'r keel.

Veurziechteg en langsaam drejde ze ziech um.

Ze waor sjus langs d'n hier gekoume en 'r stoont nog praktisch vlak achter häör.

Mèt z'ne wandelstek zaot 'r tösse de struuk te reure en 'r wouw weer rope, wie heer häöre zöch vaan oplöchting hoort.

‘Höb iech uuch versjrik?’ vroog 'r.

Mèt 'r hand op 'r plat hart knikde juffrouw Tina vaan jao.

‘G'r dach toch neet tot iech 't op uuch had, heh?’ vroog 'r weer, oongeluiveg. ‘Nein, nein,’ zag ze mèt meujte. ‘Meh...’

‘Nump m'ch neet koelek daan. Die kring zit weer in de struuk en es iech 'm neet gaw droet krijg, kin iech strak weer beginne mèt beurstele en kemme. Kumste noe droet!’ keekden 'r weer.

't Ritselde in de struuk, meh droet kwaom niks.

‘Dee rotzak!’ zag 'r. ‘'r Deit niks liever es hei, oonder die struuk, in d'n drek dabbele. En 'r begaojt ziech zoe mèt die lang haore. En iech kin mer weer zien wie iech 'm zuver krijg. Kumste noe, verdomme?’

'r Houwde noe weus mèt z'ne stek op de struuk en hei en dao veel e blaad of e stök tak nao oondere.

E gans stök wijer kaom obbins 'nen taks te veursjijn. Prachtege, lang, roedbrojn haore en e verstendeg snuutske.

D'n hier maakde, mèt z'ne stek in de huugde, e paar passe in zien riechting en sjriewde weer:

‘Kumste noe of kumste neet, of moot iech d'ch koume hole, nondepie?!’ D'n hoond keek 'm sjlouw aon en wie de mins nog get korterbij kwaom verdween 'r weer mèt 'n rotvaart in de struuk. Blaffe doog 'r neet.

‘Zouwste zoe'ne verrèkkeling noe neet?’ vroog de maan mismeujeteg. ‘Dat deit 'r mèt opzat, huur. Veur miech te peste.’

Juffrouw Tina voont tot 'r z'ch wel get defteger kós oetdrökke. Ze mós niks vaan sjelle höbbe en zeker neet vaan 't soort sjeldwäörd wat de maan in de moond bestorve laog. Ze kraog get kompassie mèt 't hunneke.

‘'r Is neet good opgeveujd,’ zag ze. ‘Höb geer dat gedoon?’

[p. 24]

‘'r Is eigelek neet vaan miech,’ zag 'r gans keduuk. ‘Vaan m'n vrouw zaoleger. Drei weke geleie is ze gestorve. Meh nao die luusterden 'r wel. Meh miech kin 'r vrete.’

‘Maag iech ins perbere?’ vroog ze. ‘Wie hèt 'r?’

‘Kozjak. Dat zal uuch ouch neet lökke, dink iech. De sjlouwe smeerlap.’

‘Kozjak? Wat 'ne rare naom. Dee höb iech nog noets gehuurd.’

‘Nein? Vaan d'n tillevisie. Kozjak. Mien vrouw waor gek op dee kale mèt z'ne lolly.’

‘Iech höb geinen tillevisie,’ zag ze ‘Iech kin dee mins neet.’

‘Eine mèt zoe'ne kale glibber!’ zag de maan hoopvol. ‘En altied 'ne lolly in

[p. 25]

z'n mojl. Noets gezeen?’

‘Noets gezeen,’ zag juffrouw Tina gedecideerd. ‘Meh 'r hèt dus Kozjak?’

‘Jao. Umtot ze voont tot iech op Kozjak liekende. Dee vaan d'n tillevisie daan.’

'r Lufde z'n möts op en of 'r noe wel of neet op 'm liekende, kaal waor 'r. Wie e kindervötsje.

‘Ze zag altied: Daan höb iech teminste éine in hoes mèt haore. 'ne Sjamp op d'n Hollender, heh.’

Heer vreef z'ch euver z'ne kale kop, zat z'n möts weer op.

‘Zit in de femilie,’ wees 'r mèt z'ne vinger nao bove. ‘Miene pa waor al mèt veerteg kaal en iech mèt viefenveerteg. Kozjak! Kom!’

‘Daan heel eur vrouw toch väöl vaan uuch, es ze voont tot geer op Kozjak liekent, boe ze zoe gek op waor.’

‘Jao, dat is woer. En ze käörde m'ch altied euver me glibberke es ze langs m'ne stool kwaom. Dat voont ze fijn, zag ze. Zoe lekker glad. Sjus 'n selbrik voont ze 't. Nou jeh... Jewel, 't waor 'n gooj vrouw. En ze kookde lekker ouch nog.’

'r Keek get verlore roond.

‘Kumste noe droet, nondedzju?’ reep 'r weer en houwde wie 'ne raozende op de struuk.

‘Laot miech noe ins perbere,’ zag juffrouw Tina. ‘Wach mer.’

Ze leet ziech get lesteg op 'r hoeke zakke, staok ein hand oet of ze doeve góng vore en reep leef:

‘Kozjak... Kozjekske... Kom... Kom bij de vrouw.’

Ietot ze veur d'n twiede kier kós rope gónge de blaajer oeterein en kwaom Kozjak veur d'n daag. Z'ne rögk zaot vol spinnewebbe, bleedsjes en tekskes, meh ze zaog tot 't 'ne prachtegen hoond waor mèt blinketege kerstaanjelebrojn haore en e verstendeg snuutske.

Heer keek iers nao de maan en kwaom toen nao juffrouw Tina touw. Wie ze 'm euver z'ne rögk käörde bleef 'r iers doedstèl stoon, toen begós 'r mèt z'ne start te kwispele en wie ze häöm bleef vrieve lag 'r z'ch op z'ne rögk.

De maan stoont verbaas te loere.

‘Neet te geluive,’ voont 'r. ‘Neet te geluive. Zouw dat zien umtot geer ‘n vrouw zeet?’

‘God wèt,’ zag ze.

Ze góng langsaam rech stoon en d'n hoond spróng tegen 'r op en begaojde mèt z'n drekpu häöre mantel.

‘Neet erg, neet erg,’ zag ze gaw, wie ze zaog tot de maan weer wouw goon keke. ‘Dat beurstel iech zoe draof. 't Is mer stöb.’

Heer doog 't bies ze reemke aon.

[p. 26]

‘Noe zeetd'r ins wie heer weer oetzuut,’ zag 'r. ‘Dao höb iech weer 'n oor werk aon. En iech kin 'm toch ouch neet zoe wie 'r is binne laote, want daan kin iech ouch nog goon stofzuige. Kring.’

‘'t Is entans 'n prachtege bies,’ zag juffrouw Tina. ‘Iech höb vreuger ouch 'nen tekkel gehad. 'ne Korthäörege. Die zien neet zoe bewèrkelek.’

‘Vertèl miech get,’ zag 'r. ‘Meh mien vrouw... Enfin, iech höb 't uuch vertèld. Bedaank tot g'r 'm oet de struuk höb gekrege. Kom, Kozjak.’

Ze keek 't koppel nog eve nao. Sjus wie ze wouw doorloupe, drejde de maan ziech um. Wie 'r häör dao nog zaog stoon, winkden 'r tot ze effe mós wachte en kaom weer nao häör touw.

‘Zègk mevrouw...’

D'n hoond spróng direk tegen 'r op en veegde z'n pu aon häöre mantel aof. Z'ne baas trok 'm rauw achteroet en heel 'm kort.

‘Zègk mevrouw,’ begós 'r weer. ‘Geer vint 'm zoe sjoen, wèlt g'r 'm neet höbbe?’

Oet 't loed geslage keek ze 'm aon.

‘Höbbe?’ vroog ze. ‘Veur te hawwe meint g'r?’

‘Jeh alliech veur te hawwe. Iech hoof 'm eigelek neet. G'r krijg 'm veur niks. Heer heet miech bekans doezend gölde gekos. 't Is 'ne rashoond. Mèt stamboum. E menneke.’

‘Dat had iech al gezeen,’ zag ze neuchter. ‘Meh... Iech... Jeh... Zoe mer...’ ‘De belasting höb iech 'ne maond geleie nog veur 't gans jaor betaold. En es g'r miech eur adres gef, bring iech uuch vendaog nog alles wat iech thoes vaan 'm höb. Z'ne körf, en de pepèrre, en nog 'n tuut voor en e reserve reemke... en...’

‘Jao jao... Dat is wel... Meh zoe inins... Iech moot miech dao toch nog ins good euver bedinke, huur. 't Is per saldo...’

‘En 'r is ech hiel leef,’ kwaom 'r weer. ‘En pas twie jaor aajd. Dee euverleef uuch mesjiens nog.’

Ze reageerde mer beter neet op dat gezègkde, dach ze. Ze bleef in bedink nao d'n hoond kieke.

‘Daot g'r 't?’ vroog 'r. ‘Daot g'r 't? G'r zalt geine spiet devaan höbbe.’

‘Meh zoe bies... Dat is toch gehech aon...’

‘Neet aon miech.’

Heer waor zeker vaan zien zaak zoe te hure.

‘Aon m'n vrouw...’

'r Bleef effe zoonder wäörd nao häör kieke.

‘Wèt g'r... 'r Deit m'ch altied zoe aon m'n vrouw dinke.’

Heer had noe vochtege ouge en haolde z'ne zakdook oet z'n tes.

‘Iech daon 't,’ zag ze kordaot. ‘Meh Kozjak... Iech zal 'm koonjak neume.

[p. 27]

De kleur heet 'r devaan en iech vin dat lekker. Veur Kozjak geef iech geine cent, want dee kin iech neet. Meh Kóónjak... Jao. Heer huurt 't versjèl toch neet.’

D'n hoond had z'ch al aon häör veuj gelag veurtot de maan 'r 't reemke gaof. Ze wisselde nog naome en adresse en toen góng ederein z'ne weeg. D'n hoond leep braaf neven 'r. Geine kier keek 'r um.

Iech bin eigelek gek, dach ze. Meh alloh. 't Is 'n prachbies.

Ze zaog 't neet, meh de maan keek nog ins um en bleef hun naokieke tot ze um d'n hook gónge. Toen zöchden 'r effe.

‘'t Góng neet mèt euzen twieje, Eusj,’ zag 'r tege de wolke.

Heer pakde z'n möts aof en vreef mèt z'ne zakdook euver z'ne kale kop. In z'n eige zag 'r: Niks mie te beurstele en te kemme, goddaank.