|
| |
| |
| |
Kiksjozerije
Iech dink soms: Slivvenier dee moot
zoe noe en daan wel grijne.
Veer meinen 't altied zoe good,
meh't blijf zoe dèks bij meine.
Tied is geld? Tot miene spiet
höb iech evels wieneg tied.
‘Wat is noe 't versjél, menier,
tösse d'n os en 'ne stier?’
vroog de koejong ins aon de slachter.
‘Dao kums diech later nog wel achter,’
zag dee. ‘Daan wéts diech ouch get mie.
Iech sjet 't op 'n oons of twie.’
Wie iech nog joonk waor, waor ‘bekore’
get vaan t'r duvel. En vaan hore!
Noe, wie iech awwer bin gewore,
dink iech: Bekore... Tjeh, bekore...?
Iech hoop tot dat nog lang maag dore.
‘'t Is prachteg,’ zag d'n oonderwijzer.
‘Iech maak de kinder bóve wijzer
mèt belump en tollerantie.
Meh't fijnste is toch de vekantie.’
‘Dao is mer éine,’ zag pestoer,
‘dee alles wét. Meh op d'n doer,
dat moot geer toch mer neet vergete,
kump ouch mien hoeshelderse't te wete.’
‘'t Is d'n allerierste kier,’
‘'ch Höb nog noets mèt 'nen hier
‘Maak diech mer gein zörg, leef dier,’
zag heer. ‘Iech bin geinen hier.’
| |
| |
‘Haw diech toch altied in de gater,’
‘veur die die wèlle trouwe later.
'ch Höb dat éine kier gedoon...’
‘Zjo, noe geiste miech toch doed!’
kreet Merie. ‘Meh geine noed.
Es íech gaon, wèl iech belaove,
laot iech miech bij diech begraove.’
Mèt zien lèste krach zag Zjo:
‘En hei... wouws diech... lits-jumeaux!’
‘Iech höb,’ zag de zaatlap, ‘gein inkel verweer:
Iech bín zaat, iech weet 't. Dat kump vaan 't beer.
Meh dít wèl iech uuch toch wel effe vertèlle:
Es iech noe néét zaat waor... daan zouw iech 't wèlle.’
Dao ligk e maske op de brögk,
en iech gaon in gedachte trök
nao die éin oor mèt Nettie.
Of waor 't Jos? Lies? Anke? Fie?
En zoondag-, maondag-, dinsdagaovend?
Iech weit 't werkelek neet mie!
Meh't waor wél vastelaovend.
E meideke oet Klein Ternejje,
die stoont aon de Maos mer te zwejje
Ze kin beter zwejje es niks-doen.’
De roetewasser zag: ‘De roete,
dat is e vak. De moos 't kinne.
Want was iech binne, zeen iech boete
en was iech boete, zeen iech binne.’
| |
| |
'n Krókkedil laog in 't zand
en dach: Mèt mie sjoen jeske
bin iech wel blij. Meh oonderhand:
Strak bin iech e kelbeske.
‘Iech kin mèt de bèste wèl 't boerum neet begriepe,’
zag de kat-in-d'n-duuster, ‘tot ze miech wèlle kniepe.’
'ne Nachtegaol flötde euverdaag!
De andere waore gans vaan slaag
en repe gifteg: ‘Wat daot géér?!’
‘Iech bin al-ter-na-tief,’ zag heer.
'n Vloej zag: ‘Jeh, iech moot toch leve!
En alle blood is miech um't eve.
Meh'ch krijg wel altied beter zin
es iech ins 'ne zate vin.’
‘Heer is bès 'ne sjoene maan,’
zag de pauwhin. ‘Dao neet vaan.
Wouw heer mer get beter douge.
Meh heer heet miech téväöl ouge.’
‘Hölp! Hölp!’ zag d'n haon.
‘Huur noe dat gekakel aon!
En boeveur, had geer gedach?
Fien heet 'n hel ei gelag!’
‘Iech höb de mins,’ zag God, ‘dat stèl,
Verstand?... Alloh. Meh vrije wèl
zouw iech hun noets mie geve.’
Wee neet alles kin vergeve
dee heet in Mestreech gei leve.
| |
| |
‘Iech krijg,’ zoe zag de spin perplex,
‘e minderwierdegheidscomplex!
Iech spin en weef en daon dat gere,
meh'ch kin nog altied neet crochere!’
De sjèldpad dach: Oonder mien taak
dao zit iech druug, op mie gemaak,
en geine dee 't beter heet.
Mehjeh... naaks vrije kin iech néét.
D'n olifant zat ziene poet
bovenop 'n mier. ‘Die's doed!’
zag heer. ‘Meh ze kós nog leve
es ze veurrang had gegeve.’
D'n ezel zag: ‘Iech zègk “ieja”,
wie iech dat lierde vaan mien ma.
Get anders zouw toch al slech goon:
“Ajíe” zouw geine mins verstoon!.’
ziech oonderein noets vreigele’,
zag de Mestreechteneer. ‘Da's min!
Wat heet 't leve daan veur zin?’
D'n awwen haon zag, gans perplex:
‘Iech geef bekans niks mie um sex!
Iéch bin nog altied eve sjoen,
meh 't zien de hinne neet vaan toen!’
‘Dit wèl iech toch wel effe kwiet.
Geer höb dat wel mesjiens gedach,
meh't is neet altied kale sjiet.’
| |
| |
Dao waor ins e paar in Neeritter.
Zij waor 'n boerin, heer waor fitter.
meh zij woort op d'n doer,
naovenant tot heer minder woort, fitter.
‘In eder versje,’ zag d'n haon,
‘moot iech mer draon! Mer draon! Mer draon!
Manskerels höbbe lekker kletse!
Iéch moot miech dèks 't hart aof vetse
-es 't 'n jong is, die hel löp-
ietot iech ein te pakke höb.
En zij? Ze leze miech de lès,
meh pakke ziech ein op 't nès!’
God maakde lang geleie ins
Ouch plante, bieste, al wat leef
En wie heer gaaroet niks mie wis:
'ch Höb 't altied al gewete:
Doedgoon is nog neet gesjete!
Dat is allewijl zóe déur!
Dao versjutste vaan vaan kleur.
Éine raod wèl iech uuch geve:
Geer kint beter blieve leve.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd