Hojheh!

[p. 43]

Breur

Wie ze Breur nao boete droge waor 't e biesteg weer.

Allewel tot 't nog oktober waor, störmde 't en ratelde de rege op de perreplu's die nog ope gehawwe kóste weurde en daobij waor 't kaajd, kaajd, kaajd.

Gei weer veur 'n broelof. Meh Breur vierde gein broelof, zij 't mesjiens in d'n hiemel, meh heer woort begraove.

‘Dee ligk teminste druug,’ zag Miel stèllekes tege de mins neven 'm. Heer kós 'm neet, meh umtot ze al in de kèrk nevenein hadde gezete, had heer 'm mètgenome in zienen oto en hele ze ziech noe ouch mer bij-ein.

De maan keek 'm get oonderzeukend aon.

‘Nou jeh,’ zag 'r toen. ‘Dat maag ouch wel. Heer heet vaan ze leve genóg water gekrege in die veerteg jaore. Of neet gans veerteg, meh toch zeker viefendaarteg.’ Miel mós 'm geliek geve.

‘Jeh, 'ne posmaan moot mer dedoor. Weer of gei weer, de breve en de res, 't moot allemaol op tied binne zien, anders krijgste de groetste póppekas. Zoe zien de lui noe eimaol. Compassie kinne ze neet es 't um hun cent geit.’

Ze spraoke allebei nog stèllekes, meh in feite zouw geine mins verstande höbbe wat ze zagte. De wind maakde zoe kebaal tot de wäörd amper wijer reikde es hun lippe.

De krejje veurop, die veur de frime hun hand aon de berie op reedsjes hele, hadde mie meujte um hunnen hoege zije op hunne kop te hawwe en plechteg rechop te loupe um nog e bitteke decorum aon d'n dreuvegen optoch te geve, es mèt 't duie vaan Breur in zien zerk. Dee wouw zoe noe en daan devaandoor mèt dee wind.

Väöl lui lepe neet achter 'm. Zien vrouw waor al mie es twinteg jaor doed. Joonk gestorve aon 'n hartimfark. Kinder hadde ze neet gehad.

Niemand vaan de paar femilielede had meujte hove te doen um 'n plaots te zeuke veur 't graaf: heer zouw bij Mia begraove weurde. Gemekelek.

D'n directeur vaan de pos waor debij en get posmaander in uniform. En de posfamfaar mèt de veendel mèt de zwarte wimpel.

‘Posthuum’ stoont dao-op. Dat waor 'n vonds vaan de tuba indertied gewees. Op 'ne kier, wie ze weer eine de Toongerse Poort oet brachte mèt ‘Zo gaat Jantje naar de bliksem toe’, waor inins de geis euver dee gekoume en had heer haverweegs de berg gezag: ‘Meh nóndedjouw! Tot veer dao neet ieder aon gedach höbbe!’

Op de volgende rippetitie had heer aon de andere gevraog wat zij devaan dachte en me waor zoe anthousias tot me häöm 'n daverend applaus had gegeve. Einen trommeleer had wel nog geopperd tot me dee wimpel daan noets veur get

[p. 44]

anders mie es veur begraffenisse kós gebruke, meh wie ze häöm hadde dudelek gemaak tot 'ne zwarte wimpel allein en oetslutend veur begraffenisse gebruuk kós weurde en tot posthuum beteikende tot de mins doed waor en tot heer nao zienen doed nog de famfaar mètkraog en tot dat Post vaan Posthuum zoe sjoen oetkaom bij Postfamfaar, góng heer ouch akkoord.

Zoe waor dee wimpel dus bestèld en, touwvalleg of neet, meh de tuba waor d'n ierste dee mèt de Posthuum-wimpel begraove woort.

Ederein had dat frappant gevoonde en de keplaon had bij 't graaf nog drop geweze tot Gods wegen wonderbaar waore en dèks neet te volge veur 'ne gewoene mins, meh wie daan ouch, de tuba waor d'n ierste gewees.

Bij Breur wejde de wimpel zoe versjrikkelek hel tot me gaaroet neet kós leze wat drop stoont, meh alloh. Me kint neet alles höbbe en Breur zouw 't toch wel wete. Deen tied vaan mèt de famfaar veur de zerk oet d'n Toongerse berg opkretse waor allang veurbij noe. De famfaar vertrok nao de mès direk mèt de geheurde gemeintebös nao 't kèrkhof en stoont dao al in d'n oonderdoorgaank veerdeg es de liekewagel stopde. En daan kós ze sebiet starte mèt Jantje dee nao de bliksem góng. Hiel plechteg waor dat en aongriepend en de blozers wiste tot ze de femilie en vrun zoe aon 't kriete kraoge. En veural es Breur op zien trompöt hiel leiherteg e paar note de tössedoor blaosde. Heer had die zelf oetgevoonde en geinen dirigent dee dat nog droet kraog: heer zouw alle muzikante kwiet zien geraak. De famfaarlede voonten 't zelf ouch prachteg en kóste deen oethaol vaan Breur neet mie misse. Hiel emotioneel.

Noe mós de twiede trompöt 't doen, meh nao d'n ierste kier al wis ederein tot 't noets mie zouw weurde wie 't gewees waor. 't Kós noe beter wegblieve. Breur waor d'n einegste gewees dee dat kós. Jaomer.

Oonderwijl hadde de paar dames die debij waore beslote um neet mèt te goon nao 't graaf meh oonder d'n ingaank te blieve wachte veur trök te goon. Allein ein mèt 'n lang brook aon riskeerde 't, meh wie häöre perreplu umsloog en de berleine häör um de oere vloge kaom ze stroontnaat ouch mer wachte oonder de poort.

Geine kós häör, meh 't zouw wel ins 'n aw leefste vaan Breur kinne zien, dach me. Zij waor de einegste die noe en daan mèt 'ne zakdook langs häör ouge vreef en häör neus oetsnoufde.

Bij 't graaf woort door de pestoer de plechtegheid daoneg beknot en beperk tot 't allernoedzakelekste. Heer zag... weer... hei... Breur... en noe... Nog e kruiske en daobij bleef 't. De famfaar begós weer mèt Jantje, meh nao tien maote sloog d'n dirigent mer aof. Bij 't graaf waor geine mins mie te bekinne. Zelfs de krej

[p. 45]

mèt 't wiewater veur 't kruiske waor eweg. Dat waor ouch lesteg veur dee mins, um z'nen hood vas te hawwe en de lui wiewater aon te reike mèt 't ummerke tegeliekertied. 't Waor trouwens nog de vraog of me dat, in die verdunning, nog wiewater kós neume.

Vaan Breur ze spaorpötsje had 'ne neef 'n invoudege koffietaofel bestèld en de begraffenisoondernummer kaom aon ederen oto vertèlle tot de lui dao welkom waore en woe tot dat waor. Ouch 't bestuur vaan de famfaar. Niemand had dao-op gerekend, meh 'n tas koffie wouw ederein wel höbbe.

De pestoer, d'n directeur en d'n dirigent lete ziech evels veroontsjöldege. Geinen tied helaos.

En veur de famfaar stoont in 't vereinegingsgebouw get te drinke veerdeg. Ouch welkom.

Aon de koffietaofel, nao de traditioneel stèlte en de nudegen ernst, zag eine vaan 't bestuur: ‘Iech zouw wel ins wèlle weite of ze daobove ouch 'n famfaar höbbe. En of Breur dao ouch ziene solo de tössedoor kin bloze.’

De neef dee alles geregeld had, zag tot noonk Breur in eder geval z'n instrumint bij ziech had.

Dat begreep me neet zoe direk. Wiezoe z'n instrumint bij ziech?

Nou, de neef had 't e sjoen idee gevoonde veur noonk Breur zien trompöt mèt in 't graaf te geve. Heer had ze zelf neven 'm in de kis gelag.

Toen versjoot eine gans vaan kleur en reep: ‘Meh, die waor gaar neet vaan Breur! Die waor vaan de famfaar!’

't Deurste instrumint wat ze hadde, waor 't. Umtot Breur de solo's mós speule! En noe? Heer góng trök. Mesjiens waor Breur nog neet begraove. En daan móste ze de kis mer opemake. 't Waor hun instrumint en wat kosde dat neet? 'n Ganse consternatie. Netuurlek waor de femilie detege veur Breur weer aon 't daagleech te bringe veur zoe'n sjtom trompöt.

Wat sjtom trompöt? Wiste ze wel...

Oetindelek hele ze 'n collecte en umtot e paar lui good bijdroge, veural de veurzitter vaan 't bestuur leet ziech neet kinne, kós de famfaar gerös zien. Moch 't neet genóg zien, zag de veurzitter, daan zouwe ze nog ins in de vereinegingskas kieke. Gelökkeg waor zoe alles nog good geregeld.

Allein de maan dee veur de veendel en de wimpel mós zörge had later nog 'n surpries. Heer oontdèkde tot e paar lètters eweg waore.

‘Post um’ waor nog euver.

Ouch neet gek eigelek, mehjeh...