Hojheh!

[p. 29]

Janssen

D'n tillefoon op menier Janssen ziene buro belde hiel discreet, zoe wie heer 'm had aofgestèld. Menier Janssen kós neet tege hel geluide en heer had 't touwstèl vlaak neve zien linkerhand stoon, dus 't hoofde neet te kabale.

Mèt z'n ouge en z'n herses bij de breef dee heer aon 't type waor, sjaarde heer nao d'n hoorn en zag zoonder väöl verzej:

‘Janssen’.

‘Haaaa, dag menier Janse,’ zag 'ne maan aon d'n andere kant. ‘Mèt Janse’.

Menier Janssen loerde op. Heer had wel dèkser Janse's aon de lijn gehad, alliech, meh dit kloonk zoe anthousias en opgewèk, tot 't 'm toch frappeerde.

‘Dag eh... menier Janse’, zag 'r get veurziechteg.

‘Twie?’ vroog d'n andere.

‘Pardon. Wie zègk d'r?’ Menier Janssen bleef attent.

‘Iech vroog: Twie?’ zag de stum.

‘Ao... Twie wat?’ Heer snapde get neet sjijns.

‘Twie esse netuurlek!’ lachde d'n oonbekinde. ‘Janse mèt twie esse of mèt ein?’

‘Ao. Wiezoe wèlt geer dat wete?’ Menier Janssen woort get oongedöldeg. Heer meinde te veule tot 't z'ch neet handelde um 'ne klant. En wat mós de mins daan mèt zien esse?

‘Zoe-mer. Mèt twie dus?’ zag d'n tillefoon.

‘Jaojao. Meh...’

‘En?’ vroog Janse weer.

‘Wát noe en? Menier iech bin aon 't wèrke en iech höb ech geinen tied veur smoesjes. Wèlt geer 'n bestèlling plaotse of wat?’

‘Mèt of zoonder -n, bedoel iech. JanseN of gewoen Janse zoonder get drachter’.

‘Nou, iech bin Janssen mèt twie esse en 'n -n. Is 't noe good?’

Menier Janssen wouw de hoorn neergoeje wie 'r d'n andere hoort zègke:

‘Aha! De rieken tak dus. Mèt twie esse én nog 'n -n. 't Kin neet op. Geer höb gebóf, menier Janssen. Geer höb gebóf.’

Toch nuisjiereg noe vroog 'r:

‘Gebóf? Wiezoe?’

‘Nou, geer höb alles mèt. Wie gezag: Twie esse én nog 'n -n. Da's vaan de rieken tak. Jaojao. Geer höb gebóf. Geer zalt wel knabbe höbbe.’

Menier Janssen dach aon zien zaak die dit jaor slech gedrejd had en aon de klein winste die in zien branche gemaak woorte en doog veurziechteg vaan:

‘Nounou...’

Meh d'n andere waor al wijer.

‘Menier Janssen,’ zag 'r mèt twie dikke esse en 'n vètte -n, ‘jeh, noe móót iech

[p. 30]

wel menier zègke. Meníér Janssen, iech zal uuch zègke, iech bin bezeg mèt miene stamboum, de Janses mèt éin s en zoonder -n, op te zeuke. Genealogie, wèt d'r wel. En noe höb iech oontdèk tot mien femilie, iech bin al in 1810, Napoleon wèt d'r wel, tot mien femilie vreuger twie esse heet gehad. Gein -n, meh wel twie esse. En zoe kaom iech op uuch. Wèt d'r tot veer nog femilie zien, geer en iech? Neet direk oet de lèsten tied. Meh in de Fransen tied heet 'nen ambteneer ziech verdaold in 't bevolkingsregister en 'ne zoon 'nen andere naom gegeve es z'ne pa, en kiek: Dao kump inins 'ne zoon op de proppe dee Janssen hèt mèt 'n -n! Meh zien breurs, iech mein e stök of zès, hètden allemaol, al-lemaol zoonder -n. Zoe góng dat indertied.’

‘Meh wat höb iech dao daan mèt te make?’ vroog menier Janssen mèt twie esse en 'n -n.

‘Meh, geer zeet vaan dat ei broor mèt die -n!’ reep Janse-zoonder oetgelaote.

‘En iech vaan ein vaan die breurs zoonder -n. Begrep d'r? Menier, veer zien nog femilie vaanein. En neet vaan Adamswege, meh vaanaof 1810. Deh daan!’

‘Meh geer zag “vaan de rieken tak”. Wat bedoelt g'r daomèt daan?’ vroog menier Janssen.

‘Zal iech uuch vertèlle, zal iech uuch vertèlle. Huurt. Iech bin nog neet gans veerdeg mèt oetzeuke, meh iech höb oontdèk tot de breurs, zoonder -n dus wie d'r wèt, tot die allemaol pachters waore. Boere zoonder eige land dus, heh. Meh, lèt op, dat broor mèt die -n, dee heet 't wied gebrach. Dee is op e gegeve memint köster gewoorde vaan de perochiekèrk vaan... boe waor dat ouch weer... 'n ougenblikske, iech had dat hei toch ligke... enfin, iech zeen 't zoe gaw neet, meh in eder geval dus, dee is köster gewoorde, heet 'n erfenis gekrege vaan 'ne zekere Bastiaens dee niemand mie had um veur 'm te zörge en dee heer heet begraove, Jansen dus heet dee Bastiaens begraove, en daoveur heet heer dee zien geujere geërf en is zien femilie, want heer had mein iech, tien zäöns en döchter bij-ein, in eder geval 'ne gansen houp, is die mèt en mèt riek gewoorde. Geer wèt wel wie dat geit, neet: Geld trèk geld. E paar gooj houweleke debij, en dat hölp ouch al weer. Jao, zoe geit dat soms.’

D'n tillefoon zweeg effe en menier Janssen maakde vaan de gelegenheid gebruuk um nog ins te vraoge wat heer demèt te make had. Heer waor in eder néét riek en dus...

‘Meh toch zeet geer nog oet die femilie, vaan dee rieke Janssen. 't Kappitaol zal mesjiens örgens verdwene zien, in d'n ein of anderen oorlog, of gestole of Godwèt wie, meh 't kin bekans neet anders of geer zeet 'nen achter-, achter-, achterkleinzoon vaan de köster. Eure pa hètde toch Cornelis, neet?’

[p. 31]

‘Nein!’ zag de rieke Janssen dee ze kappitaol waor kwiet geraak. ‘Nein! Pa is al jaore doed, meh heer hètde Zjozèf. Goddaank! Dag menier Janse.’

Meh menier Janse keekde:

‘Neet neerlègke! Neet neerlègke!’

‘Menier Janse, wat daan nóe nog? Iech bin neet dee Janssen vaan uuch mèt knabbe, iech höb gei geld en iech höb 't noets gehad, miene pa hètde neet Cornelis meh Zjozjèf en iech höb al tied genóg verdoon aon eur präötsjes. Dus noe lègk iech neer en gaon wijer mèt mie werk. Dag menier Janse!’

Meh wie heer d'n tillefoon wouw neerlègke, reep d'n andere Janse in paniek:

‘Meh iech kom neven uuch woene!’

Menier Janssen heel d'n hore weer aon z'n oer.

‘Wát zag d'r dao? Komp geer neve...’

‘Jao,’ zag de gewoene Janse. ‘Teminste... Jeh, veer kinne 't hoes neven uuch koupe, meh iech zègk tege mien vrouw: Godwèt boe veer neve koume te woene. En dat is toch vaan väöl belaank, neet? Een goede buur is beter dan een verre vriend. Neet daan? Dus wouw iech uuch get naoder liere kinne ietot veer 'n beslissing naome. Meh noe bin iech gerös drop. Geer zeet 'nen aordege mins. Geer wèrk hel en geer zeet geinen opsjöpper. Geer hajt ouch wel vaan e präötsje, meh geer zeet goddaank geine mins dee ganse daog in 't arsjief zit te mojze in die aw registers. Dat verhaol tot veer nog femilie zien is netuurlek neet woer. Iech daon wel get aon genealogie, meh mien veurvaajere kinne miech gestole weurde, menier Janssen. Mèt mien femilie debij! Gestole! Meh iech kin uuch noe teminste. Jao, mörge goon veer de koupakte teikene. Dus tot zeens, menier Janssen!’

‘Tot zeens, menier Janse,’ zag Janssen.

‘Zègk mer Jean, menier. Gewoen Jean. Dat zeet mien vrouw ouch tege miech. Die zeet trouwens nog ganse ander dinger tege m'ch. Ha ha ha ha ha! Tot zeens.’

‘Nooit!,’ dach Janssen-mèt-alles, plechteg op z'ch Hollands. ‘Noets vaan ze leve. Noe bin iech zéker blij tot veer koumende maond goon verhuize. Goddaank!’

Wie heer, nao-prakkezerend, de zitkamer bij zien vrouw binneleep, zag 'r:

‘Zègk mer Jean’.

‘Boeveur zouw iech Jean zègke?’ vroog die verpópzak.

't Kosden 'm 'n haaf oor oetlègkes.

Toen trok heer 'n gooj fles ope. Die hadde ze wel verdeend, voonte ze.

[p. 32]

Kèrmeskeend