De bron-swaan, of mengeldigten

Op de Af-beeldinge van mijn Eerwaarde versturven Vader en Moeder, hangende in mijn Kamer.

HIer sie ik twee die my de werelt deden kennen
Haar oogen stralen nog vol troost op mijn gesigt
En schijnen wijlse my soo waarde panden bennen
Te willen seggen iets van grooter reen gewigt
Daar 't spraak-lit dat weleer met tedre minlijkheden
My streelde, is beklemt, hoewel de lippen gaan
Soo 't schijnt, en my helaas! voel in het Hert gesneden
Als ik met aan dagt schouw mijn lieve Ouders aan,

Dog wijl de Doot tevroeg m' Haar by sijn quam ontschaken
Soo troost ik my! dat my haar Schetsen nog vermaken.