|
| |
| |
| |
Armoede.
De Arme, wandelende in zyne oprechtigheid, is beter dan die verkeerd is van wegen, al is hy ryk.
Spreuk. Sal. XXVIII. 6.
De Vrouw, die bleek van kleur en mager van gelaat,
Ons hier verbeeld wordt in een oud verscheurd gewaad,
Zien we‚ om een liefde gift, haar rechte hand uitstrekken,
De linke drukt haar borst, waarin haar onschuld woont,
Zy ziet ten Hemel, om van daar haar heil te ontdekken,
Terwyl ze ons de eigenschap der deugdzaame Armoe toont.
De Armoede doet geen kwaad den geenen, die niet meer begeert dan de Natuur van nooden heeft, en al wie meerder begeert doetze goed: want zy dwingt tot soberheid. Weinig te hebben, en daar mede te vreden te zyn, is een groote Rykdom.
Du Moulin.
| |
| |
Gy, die op uw vermogen roemt,
En waant dat uw verkregen schatten
Het grootst geluk in zig bevatten‚
Maar de Armoede als rampzalig doemt,
Verwaande Rykaarts! staakt uw oordeel,
En denkt niet dat het Zaligst voordeel
Bestaat in ryken overvloed:
't Is misverstand, komt, hoort my zingen,
En ziet hoe de Armôe vaak in 't welbewust gemoed
Smaakt eedler Zegeningen.
ô Eerlyke Armoede! onder 't lot.
Van 't nypende gebrek gezeten,
Die, niet beschuldigd van 't geweten,
Bukt lydzaam voor de hand van God,
En, zonder morrend onvernoegen,
U weet naar zynen wil te voegen,
Bespiegel met my uwen Staat:
En, zo wy dien te recht betrachten,
Dan zult ge u‚ hoe ge van de Waereld wordt versmaad,
Niet zo rampzalig achten.
| |
| |
't Is waar, 't gemak ontvliedt uw Stulp,
Daar is geen weelde of pracht te vinden,
Ge ontmoet by Grooten weinig vrinden,
En vaak by Mindren weinig hulp,
Schaars moogt ge, by uw lastig wroeten,
Met schraale spys uw eetlust boeten‚
Pas kunt ge 't naakte Lichaam kleên,
Pas 't voor de felle koude dekken,
En als de nacht verschynt, dan moet ge uw moede leên
Op 't harde leger rekken.
Dog treur om zoveel onspoeds niet,
Ween niet, of laat myn dichtvermogen
De traanen van uw wangen droogen,
En troosten u in uw verdriet.
By 't licht, der onbesmette reden,
Vertoonen all' die tegenheden
Zig niet zo schriklyk voor 't verstand,
Als ze in het oog der Ryken scheenen;
Dan zyn het roeden, in uws Vaders liefdehand,
Om u van de aard' te speenen.
| |
| |
Zy leeren u voor ydlen waan,
En logge Ledigheid u hoeden,
Door arbeid nutte kunsten voeden,
En naar volmaakter Schatten staan,
Zy noopen u om d' Ongezienen,
Om God niet om het Brood te dienen,
Zy hoeden u voor overdaad,
Zy doen u min voor onspoed dugten,
En 't dreigende gevaar, dat meest den Rykdom schaadt,
Met mindre moeite ontvlugten.
De Rust woont in een laage Hut
Meer dan in 't ruim Paleis der Grooten;
De zorg wordt uit geen Hof gesloten,
Schoon 't door de Lyfwacht wordt beschut;
Door weelde, uit overvloed geboren,
Gaat ligt de glans der deugd verloren;
De pracht, die 't meest op 't Schepsel ziet,
Heeft meest des Scheppers toorn te wachten;
Wie zal de Vriendschap, die men ons om 't voordeel biedt,
Een waare Vriendschap achten?
| |
| |
Al ziet ge met geen kostbaarheên
Van spys en drank uw' disch belaaden,
De sobre spys kan ook verzaaden;
Met weinig is Natuur te vreên:
By overvloed van lekkernyen
Zal uw gezondheid meerder lyen,
Dan daar de schraale kost u voedt:
Men kan zyn dorst door 't bronnat stillen,
Dat minder schaê verwekt, dan daar men tyd en goed
Durft by den wyn verspillen.
Al pronkt gy in geen Purpren Kleed,
De grove Py kan ook verwarmen,
Kan 't pronkgewaad u meer beschermen
Voor Ziekte, kwaal en drukkend leed?
A1 rust ge ook op geen Zwaanenveeren,
Gy zult nog minder rust ontbeeren
Dan hy, díe steeds naar schatten tracht,
Zelfs als zyn leên op dons zig strekken.
Een vroom gemoed slaapt ook op 't hardste leger zagt,
Geen gouddorst zal het wekken.
| |
| |
Hy 's minder arm, die in zyn' staat
Met luttel goeds vernoegd kan leeven,
Dan die, door Goudzugt wordt gedreven,
En door het goud niet wordt verzaad.
Vaak kunt ge 's Hemels liefde slagen,
ô Lydzaame Armôe! beter draagen,
Dan Rykaart al zyn lastig goud,
Dat ligt zyn vreugd hem doet vergeeten,
Zyn rust beneemt, hem meest met moeite werkzaam houdt,
En vaak van angst doet zweeten.
De Nyd, die 't eerst den Rykdom plaagt,
Tracht u niet ligt naar 't hart te steeken,
Niet ligt wordt de Armôe door de treken
Der snoode Vleïery belaagd;
Gy kunt by dieven rustig zingen,
Geen Plonderzugt zal u bespríngen,
Om 't geld met moeite en zorg gespaard:
Uw Stulp vreest voor geen roofsoldaaten,
Die zullen, schoon geen slot uw Kist of Kas bewaart,
| |
| |
De Ryke door het goud verblind,
Zal meer op goud dan God vertrouwen,
Hy laat zyn schuuren grooter bouwen,
Vermits zyn schat meer schatten wint.
Hy streelt zig met zyn volle kassen,
Tot hem het Sterflot komt verrassen,
En straks van al zyn heil ontbloot:
Maar gy, die aan geen goud blyft kleeven,
Uw schat in 't aardsch niet zogt, verwagt getroost den dood.
Deeze aarde is niet uw Vaderland,
Hier moet ge in ballingschappen zwerven,
En vaak het nodig voedsel derven.
Zou ook het meerverlicht verstand
Zig nog met blinkend slyk belaaden,
Wanneer 't langs moeïelyke paden,
In zandwoestynen wandlen moet?
Gy, vreemd van 's Waerelds schynbaarheden,
Maakt eedler voortgang, min bezwaard met tydlyk goed,
| |
| |
Uw Reistogt duur' dan lang of kort,
Gy weet, de Hoeder van uw leven
Zal deugdzaame Armôe nooit begeeven,
En schoon uw spys verminderd wordt,
Zyn liefdezorg zal nooit vermindren,
Hy blyft de Vader van zyn Kindren,
Hy die Elia Vleesch en Brood
Door Raaven zond, met hem bewogen,
Beweegt voor u het hart der Ryken in den nood,
Zie, zie 't weldaadig Leeuwendaal,
Zyn liefdepligt aan u bewyzen!
't Verkwikt uw hart door drank en spyzen,
Het kleedt uw naaktheid, zalft uw kwaal,
Giet Wyn en Oly in de wonden,
Helpt Weezen, die geen helper vonden,
En leert de Waereld hoe men moet
Noodlydenden tot heil verstrekken.
Dat de Albeheerscher lang de Volkren dekke en voed'
Die d' Armen voên en dekken!
|
|
Auteursrechtvrij