|
| |
| |
| |
Morgenstond.
Verzadigt ons in den Morgenstond met uwe Goedertierenheid, zo zullen wy juichen; ende Verblyd zyn in alle onze dagen.
Psalm XC. 14.
't Gevleugeld Kind verbeeldt de snelheid van den tyd,
Den tyd des Morgenstonds, die Mensch en Vee verblyd,
De heldre Morgenstar zien we op zyn Voorhoofd straalen,
Zyn omgekeerde toorts ontsteekt het eerste licht,
Terwyl, daar uit zyn Kruik daauwdrupplen nederdaalen,
De vroege Zwaaluw vliegt en toont den Mensch zyn' pligt.
ô Hoe bekoorelyk is de Wandeling in het uur van den nuchteren Dageraad! hoe verkwikkelyk is de bedaarde Stilte der Natuure te mogen genieten, langs de bedaauwde Laanen te treden en 't onberoofde Zoet der frissche Lugt te smaaken!
Hervey. | |
| |
De Nacht verdwynt, — een nieuw geschenk!
Het daglicht ryst, — ik leef, en denk,
En ben‚ door God voor ramp beveiligd.
Zyt welkom lieve Morgenstond!
Myn eerstlíng word' door hart, en mond,
En hand, en pen aan God geheiligd.
Myn danktoon klim' by 't klimmend licht,
'k Hoor 't vroeg gezang der Boschchoraalen,
Ontwaak myn traage Ziel! 'k ben meer dan zy verpligt,
Te zingen God ter eer, by de eerste morgenstraalen.
De Nacht‚ op 't halfrond uitgebreid,
Verborg den glans en heerlykheid
Van 't Schepslenheir voor Sterflyke Oogen:
Maar 't licht, in dit gezegend Uur,
Ontdekt de Schoonheên der Natuur',
Het werk van 't eeuwrig Alvermogen.
ô Eeuwig Licht! 'ô Liefdegloedl!
Mogt ge ook het duister op doen klaaren,
Verdreef uwe' glans den nacht, den nacht van myn gemoed,
Dan zou 'k‚ uw heerlykheid den Menschen openbaaren'.
| |
| |
De Daauw, die vloeibaar diamant
Vertoont op gras, en bloem, en plant,
Verkwikt, in stille Zomernachten,
Het dorstig aardryk, laaft en drenkt
De vrugten van het veld, en schenkt
Haar nieuwen groei, en geur‚ en krachten.
Drenk ook myn Ziel, die naar u zugt,
En laat uw heil haar' grond besproeïen,
Schenk leven, Levens Geest! dan zal 'er de eelste vrugt,
De vrugt van heiligheid op mynen Akker, groeïen.
Maar Zilvren Daauw, hoe schoon ge zyt,
Wat duurt uw glans een korten tyd,
Uw schoonheid steunt op zwakke gronden,
Daar ze in een oogenblik verdwynt,
Als straks de Zon onze Aard beschynt,
Waar wordt uw luister dan gevonden?
Waar' nooit myn deugd den daauw gelyk!
Heer! laat uw kracht haar onderschraagen,
Geef dat ze helder schyn', en nimmermeer bezwyk'‚
A1 brandt de Zon van druk in zwaarbenaauwde dagen.
| |
| |
Hoe wyd zig 't ruim der Heemlen strekt,
Zyn grootte ons ter verwondring wekt
En we op zyn schoonheid blyven staaren:
‘Hy is (roept straks 't verlicht verstand)
Oneindig grooter, Hy, wiens hand
Den Hemel en zyn Heiërschaaren
't Eerst uit hun niet te voorschyn bragt,
En al hun schoonheid heeft gegeeven!’
En Deeze is God, die my in d' afgeloopen nacht
Bewaarde, en in zyn gunst den morgen laat beleeven.
Den morgen — maar wat lief geluid?
ô Leeurik! lokt ge onze aandacht uit?
Laat ge ons uw morgenklanken hooren?
Zing dan — maar hoe! ontvlugt ge ons oog?
Wat klimt ge, kleine zanger, hoog,
Gy schynt de Wolken door te booren.
Myn Ziel! sla zulk een voorbeeld gaê,
Streef, streef in uw Bespiegelingen
Op wieken van Geloof in 't licht van Gods genaê,
En laat uw Morgenzang door Lugt enWolken dringen!
| |
| |
Daar ryst de Zon! — wat Majesteit!
Zwygt Vorsten, zwygt, geen heerlykheid
Kan in uw optogt hierby haalen:
Is 't vreemd dat ze om dien glans voorheen,
Van Volkren zelfs wierd aangebeên,
Die nederboogen voor haar straalen?
Myn Ziel, die zulk een dwaaling weert,
Heeft echter, op vry eedler gronden,
In 't heerlyk Schepzel 't beeld des Scheppers, dien zy eert
Den Vader van het licht, de Bron van heil gevonden.
De Zon verlicht, geeft vreugd en vrugt,
Dryft damp en nevel uit de lugt,
Haar loop bepaalt getyd-en-dagen:
De Zon van heil verlicht het hart,
Verblydt de Ziel in druk en smart,
En doet ze waarheids vrugten draagen.
Den nevel van bekommernis
Verdryftze, en werkt door haar verlichting
By hun, in wier gemoed het nacht en winter is,
Een' dag, een lentetyd van leven, heil en stichting.
| |
| |
De rust, daar Stad en Veld in lag,
Verdwynt, by 't klimmen van den dag,
De stilte vlugt voor bezigheden,
De slaap heeft nu zyn werk verricht,
De ontwaakte Mensch keert tot zyn pligt
Met frissche en uitgeruste leden.
Mogt ook, na 's Waerelds laatsten nacht,
Wanneer het Graf zyn doôn zal slaaken,
Myn rustend Lichaam, ô myn God! door uwe magt
Uit zynen yzren slaap, ter heerlykheid ontwaaken!
De Zorg, die ligt de rust belet,
Verliet al vroeg het zagte bed,
De noestige Arbeid toont zig wakker,
De nyvre Burger slaaft en zwoegt,
De Landman en zyn Huurling ploegt,
Of zaait, of egt den vrugtbren Akker.
Vlied ook myn Ziel de Ledigheid,
Zorg dat ge werkzaam wordt gevonden,
In 't goede werkzaam, als ge, naar Gods wys beleid,
In 's Levens Avonduur, wordt van het vleesch ontbonden.
| |
| |
Gy, die gedrukt door Ziekte of pyn,
Uw Oog naar d' eersten morgenschyn
Vaak van uw leger, hebt geslaagen,
Mogt, na een' slaapeloozen nacht,
Met zugt en smarten doorgebragt,
Nu 't licht van uw geneezing daagen!
Mag ik nog, na een zagte rust,
Aartsgoedheid! weer gezond verryzen?
Schenk by 't vernieuwde licht, vernieuwde kracht en lust
Op dat ik eeuwig roem dees nieuwe gunstbewyzen.
Dit uur, dees dag, myn gansche tyd
Worde u en uwen dienst gewyd!
Zyn u de Mogenofferhanden
Gebragt van Levis Priesterschaar:
Mogt eeuwig, op myn Hartaltaar,
't Dankoffer u ter eere branden!
Myn weg blyf' van uw licht bestraald,
Dan stap ik door de duisternissen
Der Waereld heen, en zal, schoon 't licht van voorspoed daalt,
Aartsheiland, nooit het licht van uw genade missen.
| |
| |
Schyn Zonne der Gerechtigheid!
Dat zig uw glans alom verspreid',
En doe de Ziel geneezing vinden,
Die onder uwe vleuglen schuílt,
Als 't onweer van vervolging huilt,
Ontdek het duister oog der Blinden,
Laat in de Heidensche Woestyn
Het licht van 't Evangelie straalen!
Verlicht de Jooden, dat uw glans ook op hun schyn',
Daar ze in een' duistren nacht, nacht van verharding dwaalen.
Geen Dag, geen blyde Morgenstond
Verlicht' ô Neêrland! uwen grond,
Nooit ziet ge Zon in 't Oosten daagen,
Of zie ook hoe het heuglyk licht
Van Vry-en-Waarheid u verpligt,
Om God de Erkent'nis op te draagen.
Verheerlyk Hem, die, door zyn magt,
Het licht uit duisternis kon trekken,
Vergeet die weldaad nooit, en nooit zal u een nacht
Een nacht van Bygeloof of Dwinglandy bedekken.
|
|
Auteursrechtvrij