|
| |
| |
| |
Arbeid.
Welgelukzalig is een iegelyk die den HEERE vreest, die in zyne wegen Wandelt, want gy zult eeten den Arbeid uwer handen, welgelukzalig zult gy zyn , en het zal u wel gaan.
Psalm CXXVIII. 1, 2.
Zie hier den Arbeid als een jonge en frissche Maagd:
Die door het groene Kleed, dat ze om de leden draagt,
Haar stille hoop ontdekt op vrugten van haar werken,
Zy houdt een Boek, ten blyk der oefning van den geest,
Terwyl wy aan haar zyde, in d'Os, een werkzaam beest,
De nyvre bezigheid des Lichaams kunnen merken.
Wy moeten naarstig zyn in ons byzonder beroep en bedieninge, in dien staat, welken God ons toegeschikt heeft, hoedanìg die ook zy: 't zy dezelve bestae in den Arbeid onzer handen, of in de verbetering onzes verstands.
Tillotson. | |
| |
Myn Dichtkunst vlegt een Letterkrans
Voor 't eerlyk hoofd des wakkren Mans,
Die naarstig in zyn pligtsbetrachting,
Verdíent der Braaven liefde en achting.
Zy roemt den Arbeid, door geen zweet,
Of moeite, of lasten afte schrikken,
Die 's Levens vlugtige oogenblikken
Nooit ledig, maar met vrugt besteedt,
De nyvre Poëzy, door werkzaamheid gedreven,
Poogt aan de Werkzaamheld verdienden lof te geeven.
Schoon logge Traagheid u veracht,
Elk, die bedaard het nut betracht,
Dat Land en Huis door u erlangen,
Noemt u, ô voorwerp myner Zangen!
Een' sterken steun der Maatschappy,
Een' staf daar de Armoede op mag rusten,
Een' teugel voor verboden lusten,
Een' Zuil van Neêrlands Koopvaardy,
Een' Vriend van weetenschap, Bron van rechtschapen' weelde,
Die Rykdom, Rust en Eer door 't noestig werken teelde.
| |
| |
Gy wilt, door Dankbaarheid bestierd ,
't zy God uw' geest met wijsheid siert,
Of 't Lichaam vormde sterk van leden,
Die weldaad tot dat eind' besteeden,
Waar toe gy die van hem ontfingt.
Hoe zoudt ge 's Hemels dierbre gaaven .
Zo vrugteloos in de Aard begraaven?
Eer poogt ge, daar uw pligt u dringt,
Door 't u vertrouwd Talent het algemeen te sterken,
En zo met Lyf en Ziel, voor Ziel en Lyf te werken.
Ge aanbidt een Alverzorgers hand,
Wiens mildheid Weide en Akkerland
Moet Zonneschyn en Regen geeven,
Op dat 'er Mensch en Vee van leeven:
Maar ploegt, en egt, en mist, en zaait,
En werkt ge niet met alle uw krachten,
Gy zult vergeefs op vrugten wachten.
Geen Graan wordt van het Land gemaaid ,
Waarop de Luiaart slaapt: zo zeker wordt Gods zegen,
Door ernstig bidden, en door naarstig werk, verkregen.
| |
| |
Ook eischt het nodig onderhoud,
Om 't Huisgezin, uw zorg vertrouwd,
En om uzelf te vergenoegen,
Uw yvrig waaken, zweeten, zwoegen.
Uw Kroost wacht van uw hand het brood,
En gy verkwíkt die liefdepanden
Door 't noestig werken uwer handen,
Zo hebbenze in den jongsten nood,
Gesterkt door uwe vlyt, min voor 't gebrek te dugten,
Terwyl des Luïaarts huis moet onder Armoê zugten.
Des Scheppers voorbeeld spoort u aan;
Hy kan door zyn doorluchte daên,
In al 't geschapen klaar te ontdekken,
U door zyn werk tot werken wekken.
Zelfs moet de bezigheid en de aart
Der kleine en redelooze dieren,
Daar 't groote heir der nyvre Mieren
Zyn brood voor schaarzer tyd vergaart,
En 't Bytje uit bloem en Kruid, den honig weet te zuigen,
Den Mensch van zynen pligt tot werken overtuigen.
| |
| |
Gods Kerk, die magtlooze Armoê schraagt,
Ook de oude Stok door druk geplaagd,
En 't vroegverlaaten Weesje zugten;
Zy smeeken om een deel dier vrugten,
Die gy door 't eerlyk werken wint;
Ik zie u met hun leed bewogen,
Door dubble vlyt hun traanen droogen.
Gy doet, tot weldoen steeds gezind,
(Laat vry de vrek alléén om eigen voordeel zweeten)
Ook van uw handenwerk den schaamlen Naasten eeten.
Gy zyt, by uwe bezigheên,
Met sobre spyzen meer te vreên
Dan Luiaarts die by volle disschen
Het edel vergenoegen missen.
Gy eet met smaak, en drinkt met lust,
En dankt de Aartsgoedheid voor het goede,
Zo leeft en werkt ge wel te moede,
En saapt na 't werk met meerder rust
Dan zy, die werkloos vol bezwaarende gedachten,
By al het Aardsch geluk zig ongelukkig achten.
| |
| |
Verleiding, die de Ledigheid
Zo vaak verrast, zo ligt verleidt,
Zal zonder vrugt haar looze netten
Voor nyvre Werklién open zetten.
Schoon ook de Onkuischheid lokt en streelt,
Zy vindt by u geen luistrende ooren,
Haar vleitaal kan uw vlyt niet stooren,
Wyl u haar vuil geklap verveelt.
Uw liefde en lust, om trouw in uw beroep te werken,
Beletten u, om op haar Zotterny te merken.
Wie d'eedlen tyd, die, voortgesneld,
Door schat of magt niet wordt hersteld,
Ook mogt in ydelheid verliezen:
Hy, voor het fynste goud te kiezen,
Wordt met meer nut van u besteed:
Dat andren, in hun laatste dagen,
Zyn jammerlyk verzuim beklaagen
Gy schat hem dierbaar want gy weet
Dat God, de Heer des tyds‚ den tyd niet heeft geschapen,
Op dat men dien verkwist met ledig zyn en slaapen.
| |
| |
Schoon ook na 's Menschen val, onze aard'
Vervloekt wierd! en uw werk bezwaard,
Toen Adam had zyn' pligt vergeeten
En in het zweet zyn brood moest eeten:
Bragt (hoe hier Luiheid tegen pleit)
De Aartsvader dog zyn heilig leven,
Niet ledig door in Edens dreeven,
Maar mogt reeds (in zyn wys beleid
En magt nog ongekrenkt) die zalige Landouwen,
Daar doorn nog distel wies, met vrugt en vreugde bouwen.
Ook heeft het Godgezind geslacht
ô Arbeid! nimmer u veracht,
Gy waart in vroege en laatre dagen,
Der Vadren lust en welbehaagen.
Men zag hen reeds in eedlen vrêe,
Het vrugtbaar Land alom bereiden,
Den Wyngaard planten, Schaapen weiden,
Wol, Melk en Boter van hun vee,
Graan van den Akker‚ en van Byen honig trekken,
Om zig en 't Huisgezin te voeden en te dekken.
| |
| |
Gy bouwt en onderhoudt de Steên,
De ryke welvaard drukt uw schreên,
Ook schraagt gy, door uw sterk vermogen,
De Koopmanschap, wier loflyk poogen
Uw zweet en vlyt met winst beloont.
Gy leidt de nyvre Jeugd by trappen,
Naar't Koor der nutte Weetenschappen,
Daar zy haar yver ziet gekroond:
En, daar gy lyf en geest poogt tot hun pligt te wekken‚
Zult gy de Kerk zowel als 't Land tot voordeel strekken.
Zo zag de nyvre Batavier,
Die Luiheid wraakte in zyn bestier,
Zyn heil, door 's Hoogsten ryken zegen
En noeste vlyt ten top gestegen.
Dat lang die gloed dit Volk bestraal'!
Lang zien zyn rechtgeaarte Zoonen
Hun Arbeid door de welvaart Kroonen!
Zo leert het vrye Leeuwendaal,
Zolang het bidt en werkt, aan twee paar Waereldstreeken,
Dat Deugd, verstand en vlyt den bloei der Landen kweeken.
|
|
Auteursrechtvrij