|
| |
| |
| |
Vrede.
Vrede zy in uwe Vestinge, Welvaaren in uwe Paleizen.
Psalm CXXII. 7.
Zo praalt de schoone Vree, de Steun van Kerk en Staat,
De Vreugd van Gode en Mensch, in 't hagelwit gewaad.
De Olyf versiert haar hand; de Olyf het heuglyk teken
Dat zy de Weetenschap en Kunsten bloeïen doet.
Zy stort een' vollen Hoorn van ryken overvloed,
Gewoon der Volkren Magt en Welvaard aan te kweeken.
Hoe bly en heuglyk is het gelaat van den Vrede? dit doet alles groeïen en bloeïen, geeft ruste van binnen, en veiligheid van buiten; Steden en Landen worden gebouwd; het Veld geeft zyne Vruchten; dieze gezaaid heeft, kanze met vreugde maaïen en in de Schuuren verzamelen, en God met een gerust en vrolyk harte voor zynen Zegen.
Nyloë. | |
| |
Wie wekt op nieuw myn dichtgedachten,
Nu 't jaar vernieuwt? wie noopt my weer?
Wie noopt me, om, met vernieuwde krachten,
Te zingen waare deugd ter eer'?
Zyt gy 't ô Vrede? ô lieve Vrede!
Zyt gy 't ô Schoone? ontsluit ge 't jaar?
Deel dan dit jaar uw' Zegen mede,
En dek zyn' loop voor krygsgevaar!
ô Vrede! een ander mag door 't vuur des Oorlogs blaaken,
Gy kunt my meer vermaaken.
Myn kunst biedt u deez' eerstling aan,
Het eerst dit jaar in 't licht getreden,
Belommerd door Olyvenblaên,
Verhef ik alle uw Zaligheden,
En zing uw nut, ô Heilvorstin!
Vermaak des Hemels, Vreugd der Aarde,
Kunstkweekster, Vriendschaps Hartvriendin,
Juweel van onwaardeerbre waarde,
Sieraad van Jezus Kerk, Bedwingster van 't geweld,
| |
| |
Hoe zielverkwikkend zyn uw wegen!
ô Vrede! waar ge uw stappen zet,
Daar bloeïen Vryheid, Waarheid, Zegen,
Daar leeft het Recht, daar heerscht de Wet.
De Woestheid vlugt op uw verschyning,
De Tweedracht keert naar 't jammerdal,
De Roofzugt, die, door ondermyning
Van 's naasten heil, tracht naar zyn val,
Wordt straks door u gefnuikt; wyl Liefde en Vergenoegen
De Godsdienst, door een vreemde Magt
Benaauwd en onder 't juk gezeten,
Wordt door uw komst in rust gebragt.
Zy mag, in vryheid van geweten,
Weer ongestoord ten Tempel treên.
Zy, die, met traanen op de Wangen,
De smaad des Vyands heeft geleên,
Wydt nu aan God haar lofgezangen.
Door u wordt Zalems muur, (verwoest door 't Krygsgeweld)
In betren staat hersteld.
| |
| |
's Lands Hooggezag, door 's Oorlogs woede
Aan 't wankelen, wordt door u geschraagd,
Der Vadren trouw, en zorg, en hoede
Door 's Vyands list niet meer belaagd.
De Rechter mag ter Vierschaar treeden
Gy strekt het heilig Recht een stut,
En 't Recht een toom der Spoorloosheden,
Zo wordt de Onnozelheid beschut.
En de yzren Roe, geschept door 't heerschend Krygsvermogen,
Gy, eedle Zuil der Maatschappy!
Gy styft de beurs der Handelaaren,
Gy dekt de nutte Koopvaardy,
Niet meer benaauwd door krygsgevaaren,
De Zee wordt met meer rust bebouwd,
De wreevle roofzugt is geweken,
De Koopman ruilt zyn waar voor goud,
En wacht, uit tweepaar Waereldstreeken
Zyn Schepen ryk gelaên, ter haven veilig in,
Verheugd om 't zoet gewin.
| |
| |
De Steden bloeïen, de Ingezeten
Leeft vry, ontheft van Oorlogssmart,
Geen Krygsgeschrei, geen jammerkreeten
Ontroeren meer zyn Oor en Hart.
De Werkman arbeidt wel te moede,
Hy trekt nu loon voor vlyt en zweet,
Zyn huis verblydt zig in het goede,
Terwyl 't zyn brood in stilheid eet,
Weer ruimer adem haalt, en looft, voor die verkwikking,
's Algoedheids wyze schikking.
Bestraalt uw Zon het kwynend veld,
Straks tieren Menschen, Beesten, Landen,
De bloei schynt met de rust hersteld,
En Bouwman slaat op nieuw zyn handen
Aan 't noestig werk; geen Roofsoldaat
Zal hem nu in zyn arbeid stooren,
Hy zaait met vreugd zyn vrugtbaar zaad,
En maait verblyd het rype koren,
De Herder zingt by 't Vee, uw blyde komst ter eer'
En vreest geen Krygswolf meer.
| |
| |
De Kunst en Weetenschap herleeven,
En bloeïen, daar gy leeft en bloeit.
Die Schoonen, door den Kryg verdreven,
Of door zyn woest gedruis vermoeid,
Ontsluiten weer haare Oeffenschoolen:
Haar Priesters leiden, by uw licht,
's Lands Jonglingschap, hun zorg bevolen,
Op wysheidsspoor; hun onderricht
Beschaaft, versiert en vormt die jeugdige verstanden,
Tot heil van Kerk en Landen.
De Ryke, die door 't Krygsgeweld
Zig van zyn Schatten zag ontbloten,
Leeft nu weer ruimer van zyn geld,
Tot nut van Land-en-Stadgenooten
En treurende Armoê, die op hulp
By d' Oorlogsstorm vergeefs moest wachten,
Verblydt zig in haar laage stulp;
Milddaadigheid, krygt nieuwe krachten,
En biedt van lasten vry, nu met een mildre hand,
| |
| |
De Kryg gespt Volken tegen Volken,
En gy hereentze en heelt hun schaê
De Kryg scherpt Spietzen, Zwaarden, Dolken,
En gy het Kouter en de Spaê.
De Kryg verwoest Stad, Dorp en Wooning,
En gy bouwt Wooning, Dorp en Steên.
De Kryg ontdekt een Schrikvertooning,
Een Schouwburg van onmenschelykheên,
En gy een Paradys, daar rust en vreugde bloeïen,
En zegenstroomen vloeïen.
ô Heilryk Volk, gelukkig Oord!
Daar gy, gezegende Voogdese!
Heerschst eeuwig, vry en ongestoord;
Het Volk dat, naar der wyzen lesse,
U meer dan de Overwinning mint,
Die helden in den Kryg behaalen.
Het oord dat kent en ondervindt
Dat nooit door 't bloedig Zegepraalen,
Maar door uw zacht bestuur, op Liefde en Trouw gegrond,
Zyn heilstaat veilig stond.
| |
| |
Schyn Vredezon in vollen luister!
Schyn… dat uw glans bestendig straal'!
Geen dondrende Oorlogswolk verduister'
Uw heldren gloed, in Leeuwendaal.
Verlicht 's Lands trouwe Vredevadren
Beziel Hen, als zy welberaên
Tot nut van 't vrye Volk vergadren,
Zo moet ge ook, als een Krygsorkaan
Van verr' dees Landen dreigt, de wolken op doen klaaren,
En d' Oorlogstorm bedaaren.
Mogt nooit Europe uw heerlyk licht
Zien zinken in een Zee van traanen!
Verborgt ge u nooit voor zyn gezigt;
Zo wierd door Mekkaas halvemaanen
Uw glans verdonkerd nog besmet,
Zo bleef dit jaar aan u geheiligd,
En Sion, thans in druk gezet,
Voor 's Vyands list en magt beveiligd!
Uw frische Olyf ô Vree! versier jaar uit, jaar in,
|
|
Auteursrechtvrij