Gedichten

[p. 151]

De avond.^(*)

Daar daalt de zon - alweêr een dag

Ten einde toe geronnen;

God dank! dat ik herdenken mag

Hoe ik dien ben begonnen,

Hoe menig een die aan Natuur

Den duren tol betaalde,

Eer nog het albezielend vuur

Ter Westerkimme daalde. -

Daar daalt de zon, in gloeijend rood

Versmelt haar hellen luister;

De streek die ze eerst haar glansen bood,

Toont reeds een neevlig duister.

(*) Dit eenvoudige stukje is de kunstelooze teekening van eenen zomeravond, zoo als die bij de vervaardiging zich vertoonde.

[p. 152]

 

Maar ziet in 't West ons starend oog

 

Door 't licht de neevlen scheuren,

 

In 't Oosten praalt de schoone boog

 

Met zeven heldre kleuren.

 

De zon is weg en 's hemels trans

 

Haar gloeijend licht benomen,

 

Slechts geeft haar afgenomen glans

 

Den wolken gouden zoomen.

 

 

 

O Avondstond!.... o stil genot!

 

Dat onze zinnen kluistert,

 

't Is of de hooge stem van God

 

In 't lisplend windje fluistert.

 

Gevoel! gij spreidt geluk in 't rond,

 

Al doet ge ook tranen vlieten;

 

Bij 't sombre van een avondstond,

 

Leert gij den mensch genieten.

 

 

 

't Is alles duister om mij heen,

 

Waarop ik vroeger staarde,

 

Een star, een enkle star, alleen

 

Belonkt de sluimrende aarde. -

 

 

 

De donkre wolken sluiten digt.

 

En star noch lichtstraal fonkelt,

 

Terwijl 't verheven Noorderlicht

 

Door zwarte wolken kronkelt;

 

 

[p. 153]

 

't Is vuur, in gloeijend goud gevat,

 

Robijnengloed en luister;

 

Het zweept en slingert, vlamt en spat

 

En scheurt het straalloos duister.

 

 

 

't Verdwijnt, terwijl het wolkgevaart'

 

Verdunt bij vlammend blikkren;

 

't Verdwijnt, terwijl de knielende aard

 

De starren weêr ziet flikkren.

 

Natuur! o ja, Gods majesteit

 

Heeft u met pracht doorweven;

 

Haar naam staat met haar heerlijkheid

 

Op al uw werk geschreven!

1826.