Gedichten

[p. 144]

De winter, aan Frozine.

Hoe loeijen de stormen door 't bladerloos hout,

Frozine, de Winter genaakt:

Hij blaast ons de wangen zoo rood en zoo koud

En plondert en teistert en schaakt.

Zijn adem zoo ijzig en barsch en zoo guur,

Heeft takken en twijgen omkorst.

Kom hier, mijn Frozine, bij 't knappende vuur

En rust aan mijn blakende borst.

Ik kus u de rozen weêr op het gelaat,

Door d' adem des najaars gevaagd;

Dan lonkt nog de vreugd door het somber gewaad,

Dat de alheid nu kwijnende draagt.

[p. 145]

 

Al toeft ons geen vreugd bij de kabblende bron,

 

Geketend met krakend kristal,

 

Al koestert geen gloed van de wijkende zon

 

In 't eenmaal zoo lagchende dal.

 

 

 

Al wordt door geen bloempje de lente gevierd,

 

Al schijnt de Natuur nu zoo boos,

 

De gloeijende blos, die uw wangen versiert,

 

Hergeeft mij de lieflijke roos.

 

 

 

Laat grommen dien oude, dien geessel voor de aard,

 

Wij spotten met al zijn bedrijf:

 

Wij jagen hem blij aan den vlammenden haard,

 

Zijn vijand, den Zomer, op 't lijf.

 

 

 

En stuiven de vlokken ons kil in het haar,

 

En vormen ze een somberen tooi,

 

Wij lagchen als of 't in de lente nog waar,

 

En maken den Winter toch mooi.

 

 

 

De Meimaand begroette ons, toen waren wij blij,

 

Zij noodde de landlijke jeugd;

 

Toen was het een feestdag voor u en voor mij,

 

Herinn'ren we ons heden die vreugd.

 

 

 

't Herdenken der blijdschap, Frozine, is zoo zoet

 

En spreidt ook genot om zich heen;

 

Want als ons eens weder de Lente begroet,

 

Dan denken we aan 't heden alleen.

 

 

[p. 146]

 

En kleurt weêr de Zomer het golvende graan,

 

Dan moeten onze uren besteed;

 

Dan lagchen we elkander maar even eens aan

 

En zwoegen ons verder in 't zweet.

 

 

 

En kwijnt in den oogst weêr het krakende loof,

 

Dan denken we aan vreugde nog juk,

 

Dan maai ik de halmen, dan bindt gij uw schoof,

 

Dan hebben wij beiden het druk.

 

 

 

Zie daarom, Frozine, dan treurig noch bang,

 

Wanneer ons de Winter begroet;

 

Verschrik en verjaag hem met vrolijk gezang

 

En plonder zijn schoon en zijn zoet.

1827.