Gedichten

[p. 140]

Najaars-mijmering.

De gure najaarsadem blaast,

De regen plast, de rukwind raast,

Natuur verstijft het bloed in de aadren:

Zij buigt het hoofd voor 't baldrend weêr;

De hagelslag daalt klettrend neêr

En morzelt de afgestormde blaadren.

Aanminnig schoon, waar toogt gij heen?

Uw purpren bloemgewaad verdween,

O Lente, en de aard zag zich onttooijen;

Uw zuster spreidt haar schat ten toon,

Maar 't feestgewaad werd minder schoon,

Toen Ceres 't goudgeel graan ging strooijen.

[p. 141]

 

En nu - 't is weg! verganklijkheid

 

Is over 't groot heelal verspreid,

 

Natuur ontwaakte om in te slapen;

 

De jeugd verwelkt haar op 't gelaat,

 

Zij wikkelt zich in 't doodsgewaad

 

En sterft - zoo heeft haar God geschapen.

 

 

 

En sterft? o neen! haar zwangre schoot

 

Wordt nooit gesloten door den dood,

 

Ze ontwikkelt slechts vernieuwden luister.

 

Ze is schoon, omringd van jeugdig groen,

 

Ze is schoon, omkranst met bloemfestoen,

 

Maar schoon is ze ook in boei en kluister.

 

 

 

Elk blaadje van haar heerlijk boek

 

Noodt ons tot denkend onderzoek

 

En doet de grootste wondren lezen;

 

't Zij dat haar adem streelt en kust,

 

't Zij dat zij sluimrend ligt en rust,

 

Zij toont eene almagt onvolprezen.

 

 

 

De gouden zomerzonnestraal

 

Schetst ons die magt met pracht en praal,

 

In stroomen lichts die glansrijk vloeijen;

 

Maar ook der stormen holle stem

 

Verbreidt de majesteit van Hem,

 

Wiens wijze wil d'orkaan doet loeijen.

 

 

[p. 142]

 

't Is somber ruw - verschrikbre kracht

 

Herroept en toont ons d' ouden nacht,

 

Die 't gansch heelal eens hield omgeven;

 

Verwoesting teekent zich een spoor,

 

Ontzetting vloeit onze aadren door,

 

En flaauw slaat d' aderslag van 't leven.

 

 

 

De rust vangt aan; die rust is zacht!

 

Schoon alles op uw wenken wacht,

 

Natuur! zij zal uw werk verpoozen.

 

Gij rust, maar spoedig als ge ontwaakt

 

Wordt alles uit zijn boei geslaakt,

 

Gij zegepraalt en - de aard baart rozen.

 

 

 

Zoo ligt het graan in de open voor

 

En staat het snerpendst lijden door,

 

Schoon wintervlagen 't overplassen;

 

Maar spoedig tilt het blij het hoofd,

 

Als 't lentelicht het aardrijk stooft,

 

Om schoon en welig op te wassen.

 

 

 

Natuur! zoo schetst gij ons het beeld,

 

Waar in de trek van 't leven speelt,

 

Zoo brengt de lente ons puik van geuren,

 

Maar 't tweede jaargetijde naakt,

 

De zomerhitte brandt en blaakt

 

En doet den blos der jeugd verkleuren.

 

 

[p. 143]

 

Maar troostvol lacht dan 't voedend graan

 

Den oogst van 't zwervend leven aan,

 

En needrige eenvoud siert die dagen:

 

De herfst biedt ons de rijpe vrucht,

 

Waar naar het rustig harte zucht,

 

Als 't uur des winters is geslagen.

 

 

 

O worde 't zomerschoon onttooid!

 

Schoon dan de tijd zijn sneeuwvlok strooit,

 

Des levens stond gaf rijklijk rente,

 

En naakt de duistre winternacht,

 

De rust schudt onze peuluw zacht

 

En 't stervend zaad verbeidt de lente.

 

 

 

Schoon dan de storm het stof verwaait,

 

Dat zaad, door God alleen gezaaid,

 

Zal voor den dag des oogstes groeijen;

 

Het wast, den hagelslag ten spijt,

 

't Trotseert de wrijving van den tijd

 

En tart de stormen die er loeijen.

1825.