Gedichten

[p. 58]

Lied van een jongen krijgsman.

Haal vlug - haal vlug mijn borstpansier,

Mij valt het flikkrend schild niet zwaar!

Hervoort mijn trapplende Arabier,

Nog schugter van mijn beukelaar.

Hervoort - hervoort! op krijg verhit
En knarsetand op 't blank gebit.
Prat op den toestel dien gij torscht,
Bespat het schuim uw breede borst.

IJl voort! draag mij door gloeijend zand!

Berg op - berg af, met vluggen hoef,

Die naauw zijn rustpunt zoekt op 't land,

En schud den kop met fier gesnoef.

Ren voort waar 't zonlicht nuchter straalt
En toef waar 't in de kimmen daalt,
Waar zich de dag ter ruste strekt
En met het kleed des nachts zich dekt.

[p. 59]

 

Wanneer ik niet te strijden heb'

 

Dan schudt ge uw manen kloek en stout,

 

Dan trappelt ge aan de steenen kreb,

 

Dan jeukt u 't hart naar 't woeste woud.

 

Rek dan de kittelige pees;

 

Jaag naar den roem, veracht de vrees

 

En voer mij trots, als ik verwin,

 

De poorten van mijn woning in.

 

 

 

De veer golft om den tulband heen

 

En kronkelt om den fonkelgloed

 

Van 't reine vocht van d' eedlen steen,

 

Die 's vijands oogen schittren doet.

 

Zoo rende, in blank gewaad gekleed,

 

Op 't brieschend strijdros Gods Profeet;

 

Toen schoot van Meccas blaauwen trans,

 

De zilvren maan haar maagdenglans.

 

 

 

Geen blikkerende vrouwenlonk

 

Boeije ooit den krijgsman aan haar borst;

 

Geen wellust ademende vonk

 

Verteer' hem die naar glorie dorst.

 

Maar, knapen! als ge op lauwren rust,

 

Dan dubbel teeder haar gekuscht.

 

De maagden zelv' geleiden ons

 

Dan naar het wachtend rozendons.

 

 

[p. 60]

 

Voort knapen! verwt de zwaarden rood,

 

Dingt naar den opgehangen prijs;

 

De roem staat lagchend naast den dood

 

En die wijst ons op 't paradijs,

 

Waar gij, door heilgen drank verrukt,

 

De maagden in uwe armen drukt.

 

Zoo vest ge uw roem wijl u verbeidt

 

Genot en zaalge onsterflijkheid!

November 1826.