Stoute jongens en meisjes

[p. 10]

Pronkziek pietje.

Ons pietje was een modepop

Gezet op fraaije kleêren,

Zij schikte zich gestadig op

Met doeken en met veêren,

Zij kon, belachlijk aangedaan,
Soms uren voor den spiegel staan,
Eens ging zij, weder rijk bestrikt,

Gedoscht in bonte doeken

En - zoo zij dacht, fraai opgeschikt

Een korenveld bezoeken;

En raad eens wat haar aandacht trok!
Haar bont gewaad hing op een stok!
Die stond daar tot een vooglen schrik

Die hem en haar ontvlogen.

Toen was zij weinig in haar schik

En kreeg een traan in de oogen,

Zij zei: ‘die boer is boos en gek’
En sloop weêr naar het kleedvertrek.

[p. 11]

 

 

Maar daar, o wee! was 't ook niet pluis

 

Een aap van pietjes broeder,

 

Hield schriklijk in de kleedren huis,

 

Van haar en van haar moeder.

 

Hij had van 't kleeden weinig slag.

 

Maar deed wat hij van pietje zag.

 

Een roode sjaal, een geel gewaad,

 

Mogt aan zijn' leden prijken;

 

Zoo zat hij, met een blij gelaat,

 

Zich grijnzend te bekijken.

 

En blijkbaar was neef kees gestreeld,

 

Bij 't zien van zijn bekoorlijk beeld.

 

En rood van woede en wit van schrik,

 

Stond pietje pronk te gluren

 

En zei: ‘deze aap doet net als ik;

 

Heb ik dan apen-kuren?’

 

Ik weet niet wat het antwoord was,

 

Maar al haar moois ging in de kas.

 

Loopt zij nu weêr door 't korenveld,

 

Dan heeft zij niet te vreezen,

 

Dat iedre stok tot schrik gesteld,

 

Haar evenbeeld zal wezen.

 

Zij kleed zich net en met fatsoen,

 

Dàt kunnen apen toch niet doen