Leven van Sinte Christina, de wonderbare. In oud-Dietsche rijmen, naer een perkementen handschrift uit de XIVde of XVde eeuw

In oud-Dietsche rijmen, naer een perkementen handschrift uit de XIVde of XVde eeuw

[fol. xxxviijr]

Hoe datse den selven Greve voerseide ongevoech dat hem was te gescien.

Eenwerf was oec die selve Grave
te Loen in sinen paleis, dat ave
nu es gebroken, daer hi inne lach,
te somertide in midden den dach,
op enen cule, te sinen ghemake;
daer hi doen hadde alrehand sprake
met heren die daer waren doe,
den Hertoghe van Limborgh, ende daer toe
een andren Greve, dies ic nien las
in latine wie hi was…
Ende daer si stonden ende spraken te hope,
so quam Kerstine met snellen lope,
ende riep sus ane den Greve Lodewike,
onverveerlec ende stoutelike:
‘O alder onselechste, met wien heefstu
dijn heimelec sprake? dat segh mi nu:

[fol. xxxviijv]

 

een spreect hier als dijn vrient met di;

 

nochtan so eest daer harde bi,

 

dat ji sal doen aen die sijn hant,

1420

di te verradene, als een viant.’

 

Tehans doend wijs die stimme ut gaf,

 

so gruwelde den verreder daer af;

 

nochtan ontlicsende hijt ende sweegh alstille

 

teer tijt, als hoerde hi daer sinen onwille;

1425

maer men pruefde dit, ende vernam

 

datd waer was eert dinc ten inde quam.