|
| |
XXXVII.
‘Als je nu gek bent, snij ik uit. Wat zijn dat voor malligheden?’
Blanche Rokjewip maakte zich bepaald wat ongerust. Ze bevond zich met George Kapel, nadat ze dien weken ontloopen had, op kamer 4 in 't huis ‘Klingeling’. Ze voelde al spijt, dat ze met 'm was gegaan. Hij haalde dezelfde gekkigheid uit, als toen-ie - 't gebeurde 'n paar maal - op haàr kamer was geweest. De vent deed stapel. Waarvoor haalde-ie 'r toch aan, als 't niet om 't ‘gewone’ was? Ze had in 'r praktijk van koopb're amoureuse al heel wat beleefd. Doch zooiets? 't Ging boven 'r coiffure.
Ze hield den knop van de deur in de hand, waarschuwde 'm voor 't laatst. Wòu-ie zich als 'n ordentelijk mensch gedragen?
George zat aan 't andere eind van de kamer, op 'n stoel. Hij staarde voor zich, bleek-bolst, 'n schim, die toch nog op 'n zekere welvarendheid kon bogen. Hij voelde zich afgedriedonders beroerd. Geen wonder! 't Spuitwater zijner ziel, dat-ie per syphon tot in 't oneindige af te leveren dacht, was opeens niet meer gewild. Z'n boekjes gìngen niet meer. Hij had er nog pas
| |
| |
vier te gelijk op de tafel der literatuur gelegd, doch niemand greep er naar. Hoe kwam dat? Stroomde z'n binnenste niet meer met de oude prikkeligheid? O, jawél! Maar 't menschdom vergrofte, wilde rauwer kost. En dat kon hìj ze niet geven, George Kapel, die argeloos z'n zieltje bloot lei, als 'n kindeke de billekijns. Ze begrepen 'm niet. ‘Enkel ziel’ was hun te veel. Ze moesten verhaaltjes, zinnelijke romans. O, God, en hij die heelemaal niet zinnelijk was, niets dan één verlangen naar reinheid, 'n oplossing in 't heerlijke licht, 'n engeltje haast, zij 't nog met 'n broekje aan! Ze vertrapten 'm met hun lompe hakken, de aardelingen. O, God, hij moest er tusschen uit! Werd-ie maar gansch serafijnisch! Zweven zou-ie, als ‘Het Zieltje’, zooals-ie ook gegeven had ‘Het menschje,’ ‘Het heel kleine jongetje’, ‘Het meisje, dat een fijn vinkje werd’. Z'n blanke fijnheid diende gered.
En tòch was-ie nu met Blanche. Die naam dan ook! Dacht je niet dadelijk aan 'n heèl teere roos, 'n bloem van ontzaglijke broosheid, 'n vlinderige blankte? En toch was ze niets dan 'n poel van zonde. Dàt smartte 'm zoo, o, o! Hij had 'r zoo gaarne gered, opgetrokken tot zìjn blinkende hoogte, waar ze zwemmen kon in louter verreining. Maar neen, de zonde hield 'r vast met z'n drakige vingers, onontgrijpbaar. Daar kon hìj niet tegen op, George Kapel. Wat wel droevig was.
Hij sprong op, beslòten. Had-ie dan waarlijk nog gedacht, bij haar dat ééne-mooie te vinden, dat-ie zocht overal, altijd, als 'n wanhopige aanbidder van 't Ideale? Wat was mademoiselle Paulin niet 'n hevige déceptie
| |
| |
geweest! Dat been, waarvan-ie alles gehoopt had! Smartelijkst gewond was-ie toen op den zoek gegaan naar Louis Poepjes, den Gezegende, den Groote, den Eenige! Die zou 'm weer den weg van 't Schoone insturen, 'm verdedigen tegen de bloed-roode passie eener Blanche Rokjewip. En hij had gehold, gedraafd, gezocht, geroepen. Vergeefs! Nergens 'n Poepjes. Heel Hofstad was reeds doodelijk ongerust om dien eminenten romancier, over wiens plotse verdwijning de zonderlingste geruchten gingen. O, noodlot, ramp, opeenstapeling van tegenspoeden! Tòt-ie gevonden had, door 'n wonderlijk toeval. Bij Jacobi!
Hij wist, Kapel, dat de meester dien coiffeur met z'n gunsten vereerde. Hij vond den vermaarden krullebol alleén, in z'n salon, peinzend. En toen-ie 'm opeens de vraag stelde, of hìj niet begrijpen kon, waar z'n cliënt gebleven was, toonde die zich diep ontroerd, liep 'm zevenmaal voorbij, nam 'm dan, in 'n oogenblik van groote mededeelzaamheid èn wijl-ie ook Kapel 'n pen-voerder wist, in z'n vertrouwen. En hij had Poepjes gezien, in ‘De Nieuwe Krul’. Welk 'n ontmoeting! Om z'n leven lang niet te vergeten. Daar stond-ie tegenover 'm, eerbiedig, alleen wat onvast op de beenen, omdat alles om 'm zoo draaide. Poepjes, die juist 'n twintigtal pagina's volgestort had, keek 'm droomerig aan, als zag-ie 'm niet. Wat zat-ie daar beklemd, als in 'n gevangenis! En dat vreemde gelaat met die reine, hoogere-regionen-oogen en den hopjes-mond! Z'n vel was gebloemd, deed denken aan kostbaar porselein. Trouwens, over 't geheel maakte-ie 'n indruk van strak- | |
| |
heid, verstijving, of-ie 'n voorwerp werd, aan 't ontmenschen ging. Diepst ontroerd had-ie 'm aangesproken in welgekozen bewoordingen ten einde 't fijngevoelige oor des terecht beroemden woordkunstenaars niet te smarten. Doch Poepjes antwoordde niet. En hij had 'm de benardheid van z'n zieltje blootgelegd, hem gezegd, hoe-ie, strijdende voor het ideaal-reine, achtervolgd werd door de vrouw der aardsche passie, dat zìjn gebenedijde hand, de hand, die rozen en leliën strooide op 't veld der literatuur, 'm redden moest uit dien snooden greep, òf hij ging verloren, wat zoo jammer zou zijn van de twee-, drie honderd boekjes, welke-ie nog uit z'n ziel te persen dacht. Nog altijd antwoordde Poepjes niet. En hij was op de knieën gevallen, had 'm aangesmeekt als 'n God, 'n heilige, bij wien-ie z'n laatsten troost zocht. En hij had gewèend, ach, traan op traan, wat zoo heèl, heèl mooi was en waar-ie later nog zoo'n rag-heerlijk
hoofdstukje over schreef. Tòen had Poepjes gesproken. Doch vreemde woorden, onbegrijpelijk. ‘Net 't hondje van de douairière van Nebdal,’ zei z'n zachte stem, die nu zelfs moeite scheen te hebben, de zwakste klanken voort te brengen. En, na 'n oogenblik, met iets van radeloozen angst en 'n drift, waarvoor-ie de krachten haast miste: ‘Doe 'm weg, doe 'm weg! Gèdverdèmme, hij doet 'n plasje!’ Tegen z'n wil had Jacobi 'm daarop uit ‘De Nieuwe Krul’ gesleurd, meè de eindelooze kronkels der ‘Lijn van Geleidelijkheid’ af en sinds had-ie zich niet meer bij den coiffeur laten zien, wetend, dat Poepjes 'm toch geen redding wilde zijn. Concurrentie-haat misschien? Wie wist, hij was toch
| |
| |
ook 'n schrijver, die er wezen mocht - er verscheen nu al 'n populaire uitgaaf van ‘'t Menschje’! -, verdrong in de toekomst mogelijk zelfs den grooten Louis. Intusschen, 't geheim van ‘De Nieuwe Krul’ had-ie ongeschonden bewaard.
Nu was-ie weer met Blanche. O, hij kòn zich niet aan 'r bekoring onttrekken. Vooral niet als ze 'r hoed op had met de zwarte veer. Was ze niet 'n heel lief droompje? Dat bepoeierde, gepenseelde kopje, 't had zoo iets onreëels, behoorde zoo tot 'n schimmige fantasmagorie, deed 'm, ja ook nu weer, aan China denken, 't land van de lampions, de zachte avond-schijnsels, de bebloemde wateren, 't land, waarover-ie zooveel gelezen en nagedacht had en dat-ie ééns nog, in z'n drang naar schoonheid, hoopte te bezoeken. Blanche hoorde daar wel thuis, dacht hem. En, wonderlijk, bij voorkeur gebruikte ze voor 'r zakdoek Kiri de Chine.
Ze stond daar aan de deur, wou weggaan, zei ze, omdat ze 'm niet begreep. Ach, ja, wie begreep 'm wèl, den al zieliger George Kapel? Nu goed, liet ze vertrekken. Maar neen, nog één poging moest-ie wagen, 'r op te trekken uit dien zonde-poel, waarin ze gansch dreigde te verzinken. Er moest in haar toch óók schoonheid zijn, als in èlk mensch, doch 't was diep verborgen, zou dra verstikken, als hìj, de man van ‘Het heel kleine jongetje’ en zoo meer, er niet aan te pas kwam. Hij trad op 'r toe - gelukkig, de grendel was nog op de deur. Waarvoor overigens die voorzorgsmaatregel? Blanche dacht toch niet aan slechtigheid bij hèm? - en, 'r bij de pols vattend, wat ze maar half
| |
| |
en half toeliet, gereed leek 't, er 'n eind aan te maken, zoodra 't 'r beliefde, sprak-ie geroerd:
‘Blanche! Ach, Blanche! Hoor je dan niet, hoe m'n binnenste weent om jou, om al de puurheid, welke daar in je te loor gaat? O, Blanche, Blanche! Geef mij lustjes, ja, lustjes, maar heel reine, bleek-blauwe, fijne geneugtetjes, welke niet des lichaams zijn. O, Blanche, 'k ben van onbegrepen droefheid zoo afgedonders regenachtig melancholiek. Laten wij samen gaan de wegen naar 't appelbloesem-blanke, proeven de maagdelijkheid der hemelsche vreugden. O, 'k zie het heil, het licht, het eeuwige heil. Maagdelijkheid, Blanche, maagdelijkheid, niets dan maagdelijkheid!’
Hij staarde 'r aan, of-ie 'n sneeuw-pure kat zag met zeven staarten. Die blik en die toon maakten Blanche, als ze 't zoo maar zeggen mocht, misselijk. Ze wrong zich los, zei toch nog met 'n zekere schalkschheid:
‘Ja, zeg, daar moet je bij mij niet voor komen, dat weet je. 'k Ben geen veertien meer, haha! Nu, hoe wou je? Kòmt er nog iets van?’
Ze haalde 'm even aan, omdat ze 'm 'n heraanknooping van lieflijkheden niet te moeilijk wilde maken. 'r Oogen knipten, 'r mond was bereid. Doch Kapel deinsde terug, als gestoken. Altijd weer dat lage? O, God, o, God! Hij moest naar China toe, 't bleek, en spoedigst. Nièmand begreep 'm. Ze trokken 'm mee naar omlaag. Naar China! Ja, morgen, als 't kon. 't Land van de Schoonheid, de eeuwen-oude, bezongen in de ‘Sji-king’, de ‘Joean-dsjin-pe-tsjong’, de ‘Hao kieoe-tsjoean’ en meer van die fraaiheid, waarin-ie gestudeerd had tot
| |
| |
gek-wordens toe. Daàr zou z'n ziel laafnis vinden. Hij zag zich al loopen onder 'n papieren parasol, 'n schemer-lampion in z'n rechter, voorzichtiglijk op den tast naar 't heel, heèl pure, dat in Keutelland niet te vinden was. Als 'n keizer zou-ie er misschien gevierd worden, als 't 'm gelukte, 'n Chineesche overzetting te leveren van ‘'t Menschje’ en ‘'t Meisje, dat 'n fijn vinkje werd.’ Wat zouden ze juichen, de langstaarten! George Kapel bewierookt als Confucius de Tweede!
‘China!’ riep-ie in vertwijfeling en hij greep naar z'n hoed. Blanche keek 'm zeer onthutst aan. Hij merkte 't niet, trad naar de deur. ‘China, ha!’ schreeuwde-ie geëxalteerd. ‘Kantjoe beridji! Biribiribriboe, Handsjin koean dsjong dsjong pri! Broe, broe, broe!’ Hij snelde de kamer uit, vond de trap. Daar trof-ie madame Joséphine, de bij velen welbekende eigenares van 't huis ‘Klingeling’. Ze blikte min of meer verbaasd.
‘Meneer is niet wel?’ vroeg ze en ze bedacht, hoe-ie nog betalen moest.
Kapel tuurde 'r even aan, weer wat tot zichzelf. Ach ja, die vrouw! Dat was wel 't symbool van 't door-hem-gehate, de vlucht van 't reine, de heel groote zondigheid. Hij tastte naar geld, nam te veel, wierp 't 'r achteloos toe. Dan snikte-ie, heel luid en heel diep, wijl-ie zichzelf zoo intenselijk gemeen vond, dat-ie den schrijver van ‘'t Zieltje’ en meer zulke bloemigheid, gebracht had in 'n huis van schande, 'n, ai foei, 'n rendez-vous! Steviger drukte-ie den hoed op 't hoofd en, in n nieuwen aanval van Chineezigen waanzin, barstte-ie los, terwijl-ie ijlings de trappen afrende:
| |
| |
‘Hadsjie kloekloe-kloe-kloe-tsjing! Tsjri, tsjri, tsjri! Hakker-de-bakker-de-bakker-de-boedji!’. Joséphine wilde 'm nog tegenhouden, want ze zag, van bòven, hoe 'n nieuwe bezoeker - wie liet daar net de deur dan openstaan? Op dit uur! - 'r huis betrad en ze wist maar al te goed, hoe de meesten ontmoetingen vreesden. 't Was echter te laat. Intusschen, die gek zag niets of niemand, stoof den ander voorbij als 'n wervelwind, was weg. Toch keek de laatst-gekomene eenigszins verschrikt, scheen ontstemd, in twijfel, of-ie òok maar niet gaan zou. Madame Joséphine noodde 'm echter boven te komen, maakte 'r excuses. Zoo'n goede klant, die, al kwam-ie zeldzaam, om bijzondere redenen 'n uiterst duur betaler was! Alleen, om dezen tijd, zoo tusschen nacht en morgen, hoe kon ze 'm zoo dadelijk helpen? Enfin, ze had 'r wegen, 'r connecties, kon, als ze er gauw om uit stuurde, binnen 'n uur wel krijgen, wat verlangd werd. Natuurlijk maakte dit de toch al kostbare aardigheid er niet goedkooper op. Enfin, ze wist, tot welk 'n krankzinnige prijzen zulk 'n liefhebber zich soms liet verleiden. Kwam meneer boven?
Langzaam steeg dokter Vogelaars op. Hij zag bleek, z'n onderlip trilde, er ging 'n beving door heel z'n lichaam. Tot 't uiterste had-ie zich verzet, van allerlei gedaan, zich dat makkelijke genot uit 't hoofd te zetten, dat-ie bij madame Joséphine, ten koste dan ook van uren wachten soms en 'n leelijken duit, altijd vinden kon. Doch de Natuur, de grillige immers, die nooit te ontraadselen was - hìj, de medicus, stond elk oogenblik weer voor 'n nieuw wonder, zoodat-ie 't hoofd
| |
| |
schudde, geslagen - bleek weer de sterkere. De strijd, welken-ie voerde, brak 'm ten langen leste nog meer, dan 'n enkel toegeven aan z'n zondigen drang 't 'm zou doen, al nekte ook dát 'm voor dagen, voor weken soms. Dus begaf-ie zich wederom naar 't huis ‘Klingeling’, zooals vóór maanden. En 't zou de laatste keer niet zijn waarschijnlijk, neen! 'n Mensch had af te wachten, wat 'm gebeurde, was voor z'n daden ontoerekenbaar. O, de zedenmeesters mochten praten!
Hij was nu boven. Madame Joséphine keek nadenkend. Ja, hoe hielp ze 'r klant zoo gauw? Zoo'n vreemden tijd als-ie ook had uitgezocht! Maar liet meneer daar niet blijven staan! Er kon altijd iemand uit een van de kamers komen.
Vogelaars luisterde. Gezang! Hé! 'n Duet nog wel? Dat was-ie in 't stemmige ‘Klingeling’, waar anders alleen de belletjes van de kamers, onder de matten, onder de loopers 'n soort joyeuse muziek lieten hooren, niet gewoon. Hij zag de rendez-vous-houdster vragend aan. Ook die luisterde, verwonderd.
't Kwam van dichtbij, uit kamer No. 1. Daar was... Hm, ja, daar kon ze niets aan doen. Je had zoo van die enkele begunstigers, die boven àlles stonden. 't Wàs nu eenmaal zoo in de maatschappij.
‘Viens, viens!’ zong 'n hooge stem, die niet vast stond, maar zoo'n beetje luk-raak dreef op 'n glas champagne te veel.
‘Une caresse!’ diepte 'n volle bariton, die 't kòn.
‘Ah, encore, encore!’ ging 't vrouwengeluid weer, dat zich verloor in 'n gekietelde hoogte, of 'r iets heel
| |
| |
grappigs overkwam.
‘Une caresse!’ herhaalde in allen ernst de bariton, die zich zoo gauw niet van z'n stuk liet brengen.
En de stemmen gingen saam, wat wel 'n beetje valsch klonk, maar toch niet onaardig in die kalmte van ‘Klingeling’, welke maar 'n schijnbare was.
‘Hm, l'Hercule’, bromde Vogelaars, die nu toch wel ergens wilde binnengaan. Madame Joséphine knikte. Juist, 't was de ‘Hercule’, de bekende met.... Enfin, dat behoefde niet eens gevraagd. Hoe had de dokter z'n stem zoo gauw herkend? Vogelaars bedoelde echter enkel, dat die gezongen melodie uit de opera ‘l'Hercule’ was. 't Kwam niet bij 'm op, dat de gevierde Chantefort met z'n barones zich op die kamer bevond.
No. 3 was nog onbezet, de mooie met de spiegels. Vogelaars werd er binnengelaten, de lichten gingen hoog op. De gordijnen hingen al. De oude jeune homme, die vanavond z'n lichtste dasje aan had, zette zich dadelijk. Lèkker, die stoel. Hèhè, nu kon-ie uitblazen. Ook de vorige maal was-ie in deze kamer geweest, niet? Hij herkende 'r. 't Wekte herinneringen, welke 'm opnieuw 't tragische van z'n toestand deden gewaarworden, hoeveel-ie verder ook verwachtte van 't komende uur. Z'n onderlip beefde, dat-ie 'r stutte met de hand. Ja, 'n mensch was wel ontoerekenbaar! Hij, die zich toch zoo stellig beloofd had, nooit weer te zullen vervallen in die fout!
Hem werd, op z'n verzoek, wijn gebracht. Daarop liet madame Joséphine 'm alleen.
| |
| |
In de gang stond ze 'n oogenblik in beraad. 't Beste, ja, was altijd, dat ze er zelf even op uit toog. Maar moeilijk kon ze 't huis overlaten aan 't personeel, vooral niet om dezen tijd. De al bejaarde Aag anders, 'n ver familie-lid van 'r, die ze zoo'n beetje uit medelijden had opgenomen, doch van wie ze gaandeweg veel plezier beleefde, was wel vertrouwd. Doch 't mensch sliep nu, was altijd, zeker door dien hoogen schouder van 'r, zoo korzelig, als ze tusschentijds gewekt werd. Neen, ze deed 't verstandigst, met eerst eens de bekende adressen op te bellen, al twijfelde ze, of men 'r daar wel helpen kon. Dan nog altijd kon ze zien, wat 'r te doen stond. 't Was wel lastig.
Ze liep de trap op, bleef echter halverwege staan, omdat iemand 'r nakwam. Hm, de bekende Blanche! O, ja, dat was waar ook, waarom was haar meneer daar juist zoo holderdebolder 't huis uitgevlucht? Ze had er niets van begrepen. Mankeerde 't 'm hiér?
Blanche haalde de schouders op, onverschillig. Wat konden haàr al die kerels eiglijk schelen? Gelukkig dat-ie van te voren wat afgeschoven had. Anders was ze heelemàal verkouden geweest. En, op Joséphine's informeeren, gaf ze 'n heel cru antwoord, 'n toespeling op Kapel's onvermogen tot zekere daad, waarvan ze 'm wel verdenken moest na al die malligheid, welke ze van 'm beleefde. ‘Hij heeft alleen maar 'n zieltje’ zei ze nog met verklaarbaren spot. ‘Sneu, hè? Hij moest dat ding maar opzouten, vind ik. Zoo'n lammeling!’
Ze wou gaan. Joséphine echter, nadenkend, hield 'r even tegen. Als ze Blénche eens vroeg, of ze niemand
| |
| |
wist, geschikt voor kamer 3? Zij zelve had wel wat op 't oog, had nog eergister iets opgeduikeld voor 't geval, dat men voor dat bijzondere weer eens aanklopte bij haar. Doch dan moest ze heelemaal naar 't andere eind van de stad èn ze was niet zeker van 'r zaak. Als Blanche dus misschien... Maar neen, ze deed toch beter, die buiten 'r zaken te houden. Trouwens, was ze ooit gemeenzaam met een van dat soort, waarvan ze weliswaar voor 'n deel bestond, doch dat ze toch nooit had kunnen luchten? Ze behandelde dat koopb're goed met 'n zekere minachting, iets van wrok zelfs, wijl 't in 'r gedood had dat geloof in 't niet-zondige, waarnaar ze, als jong meisje reeds, smachtte, zij 't half onbewust en dat ze nooit had mogen vinden, altijd als ze zich bevond in dat boeven-milieu van placeurs, lichte vrouwen en wat daaraan connexe was. Ze had zichzelf weleens belachen om 'r verlangen naar iets, dat ze nu eens waarlijk rein, mooi mocht heeten. Was dat iets ziekelijks in 'r, 'n reactie op al 't gemeene, dat 'r voortdurend omgaf? Zij, madame Joséphine, van 't huis ‘Klingeling’, reikhalzend naar 'n kinderachtige onbestaanbaarheid? Ze mocht 't wel als 'n diep geheim stil in zich bewaren, of ze maakte zich nog ridicuul. Trouwens, er gingen wel maanden heen tegenwoordig, dat ze aan die gekkigheid niet dacht, de oude wonde om de leelijkheid van 't leven niet voelde. Doch telkens weer, bij buien, kwam 't op. Enfin, er zich tegen verzetten, was 't eenigste.
Neen, Blanche vertrouwde ze 'r moeilijkheid om dokter Vogelaars niet toe. Ze moest zèlf handelen. En ze liet
| |
| |
't juffertje Rokjewip gaan, dat eiglijk, vond ze, in 't in 'n gerucht van degelijkheid staande Klingeling niet op 'r plaats was. Zulke lichtekooien weerde ze meer en meer. Doch, natuurlijk, als ze met ‘fatsoenlijke’ lui kwam, kon ze 'r niet weigeren. De deur was dicht? Ze liep naar 'r telephoon.
't Duurde, voor ze aansluiting kreeg. Geen wonder! Hoe laat, beter hoe vroeg was 't al? Eindelijk sprak ze met 't nummer, dat ze aangevraagd had, 't zoogenaamde hoedenmagazijn, waar men echter gelegenheid vond voor nog heel andere dingen dan 't uitkiezen van 'n Parijsche nouveauté. 't Verwonderde 'r, dat daar nog iemand op was, want die affaire werd uitsluitend overdág bezocht, door zeer, zeer chique clientèle. Enfin, 'n geluk voor haar. En ze trad in 'n voorzichtig gesprek, dat 'n ongewenschte beluisteraar niet goed zou begrijpen, echter duidelijk genoeg scheen te zijn voor wie 't aanging. Madame Joséphine bofte. Waarlijk wist men daar, en nog wel vlak bij, iets dat 'r bepaald zou voldoen. Men beloofde, dat zaakje voor 'r in orde te brengen. Waarschijnlijk over 'n uur al, nog eerder misschien, kon ze 't verwachten in ‘Klingeling’. Madame Joséphine zuchtte. Ze was al bang geweest, dat ze zich tot 'r andere, liet ze 't noemen, succursalen had te wenden, welke echter niet telephonisch aangesloten waren. Nu was ze in ééns uit de klem. 'n Tref!
Ze haakte af, zette zich, vermoeid. Ze zuchtte weer. Zoo'n affaire ook! Ze kreeg 't hoe langer hoe drukker, men liet 'r geen uur meer met rust. De drang naar zinnen-vreugd in Hofstad werd al sterker. 't Leek wel,
| |
| |
of men er in alle rang en stand door aangestoken werd. Zijzèlf stond dikwijls verstomd, wie er al niet aanbelandde in ‘Klingeling’! En de belletjes gingen maar, onophoudelijk, van uit de kamers, onder de matten, de loopers, van overal. ‘Ring-ring-ring’ ‘ring-ring-ring’, 'n dolle muziek, of overal 'n geheime pret gevierd werd, 'n pret, jawel, waarvan zij de naweeën wist, ellende dikwijls, ontgoocheling bijna altijd. Vreugd was 't niet, geen échte althans. 'n Woede naar zelfvernietiging greep de lui aan, alsof ze zat van 't leven waren, inplaats van dat ze 't, gelijk 't licht den schijn had, overmatig beminden. Nu, voor 'n deel kon ze 't zich begrijpen. Was 't heele bestaan niet 'n aaneenrijging van troosteloosheid, troosteloosheid om leed van hartstocht, wrang genot, wreede ontnuchtering? Zìj wist tenminste van 'n ander leven niet. 't Was zeer droevig.
Vannacht had men ‘Klingeling’ als 't ware bestormd. Zoo goed als geen kamer had ze leeg. Ze had eerst niet goed begrepen, herinnerde zich dan, dat er 'n groot feest was van de schilders. Reageerde dàt ook al op ‘Klingeling’? Ach ja, er waren altijd van die na-fuivers, die, de officieele vreugd ten eind, op hun eigen houtje de stemming er bleven inhouden, waar en hoe dan ook. Vanzelf kwamen er dan eenigen terecht bij haar, waar immers steeds gelegenheid was voor 'n extra jolige flesch, 'n intiem samenzijn of ook wel 'n gezamenlijke grappenmakerij op 'n wat afgelegen, groote kamer, waar 't kabaal voor de anderen zoo niet hinderde, 'n bacchanalig ge-dol, dat au fond van vrij onschuldigen aard was. Ja, bij haàr vond men zoo van alles. Niet voor
| |
| |
niets had ‘Klingeling’ zulk 'n bijzonderen naam. 't Was geen gewoon, plat rendez-vous, alsjeblieft!
Er gingen weer klingeltjes. Kamer 7 en kamer 11. Er werd veel besteld vanavond, of vanmorgen mocht ze zeggen. De meid ging kijken. No. 7, juist, daar was de gravin van Montrose. 'r Metgezelle kende ze ook, de schandalige Olga. 't Was al eens meer geweest, dat de gravin in dergelijk gezelschap in Klingeling verscheen. Vreemde verhoudingen! En op No. 11... dat begreep ze niet goed. Wat deden de graaf van Montrose en z'n bekende maîtres, de freule van Nebdal, bij hàar? De laatste kende ze enkel van gezicht, den graaf wel van vroeger. In z'n jongen tijd had die er zelfs 't zijne toe bijgedragen, al was-ie zich daar wellicht niet bewust van, ‘Klingeling’ uit z'n ouden staat van louche-heid op te werken, 'n renommée te geven van 'n zekere fatsoenlijke deugdelijkheid. Nog nooit, natuurlijk, waren ze samen geweest in haar huis. Hoe ze daar nu toe kwamen, was 'r gewoon 'n raadsel. Enfin, op 't gebied van liefde zag je de vreemdste dingen.
Ze wou wel naar bed gaan. Zou ze Aagje wekken, die dan maar verder voor alles zorgen moest? O, 'n flesch champagne en... 'n glas, zei de meid? Ja, op No. 7 was iets gebroken. O, jawel, madame Joséphine zou 'r helpen. Ze kon nog niet gemist worden, 't was duidelijk. ‘Ring-ring-ring!’ O, op de bekende bovenachterkamer, waar 'n heel clubje gecostumeerden zat, pretmakers van 't leuke soort, die maar klonken en dronken en malligheid uitvoerden. Ze hadden twee vrouwen bij zich, die ze óók wel kende, natuurlijk. Wie,
| |
| |
waar maar 'n steekje aan los was, kende zìj niet, Joséphine! Hoe kwam echter de baron van Priktum tusschen dat troepje verzeild? Die wist anders z'n apart hoogtetje wel te bewaren. ‘Ring-ring-ring!’ Jawel, hemel, wat 'n haast! Dàar zou ze zèlf maar even gaan kijken.
Als 'n ernstige vrouw, die leeft voor haar werk, zich laat afleiden door niets, ging ze de trap op, bedaard. De meid, 'n waarachtig ordentelijk persoontje zou je zoo zeggen, volgde met de champie voor 11 en 't glas voor 7. ‘Klingeling’ was 'n huis, waar je kòmen kon. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
‘Vagebond!’ Werd daar zìjn naam geroepen? Hij dacht 't zèker. En wiè riep? Hij stond stil, luisterde. God, die stem - 't drong eerst nù tot 'm door - was van... ‘Vagebond!’ Hij kreeg 'n schrik recht door z'n hart, ook 'n uitzinnige vreugde, welke 'm 'n wijl zóó beklemde, dat-ie van grond noch van iets anders meer wist. Kaatje! Kaatje? Hier? Bij hem? Hij wankelde. De trap onder 'm leek 'm 'n koker, die zóóg. Had-ie zich niet vastgehouden, hij was gevallen. Hòe, hòe was 't mogelijk?
Hij keerde zich om, als voorzichtig, ging langzaam af, hoe snel-ie ook gewild had. Doch er was 'n vreeze in 'm voor 'n zinsbegoocheling, hij wilde niet de dupe zijn van z'n zenuwen, die 'm misschien 'n part speelden, waar-ie ze wat al te hard ingespannen had den laatsten tijd. Maar neen, daar stònd ze, op de derde of vierde tree! Ze wàs 't, Kaatje. Met 'n sprong was-ie bij 'r.
| |
| |
Hij huilde opeens. En, 'r zoenend, stamelde-ie: ‘Kaatje, m'n schat, m'n lief, m'n reine, m'n eenige! En ik, die nog wel juist zoo naar je verlangde deze uren. Ik dacht al, hoe wacht ik tot morgen? Engel, lieveling! Maar hoe kàn 't? Moeten wij elkaar hièr vinden, kind? Loopt heel m'n verblijf in Hofstad dan uit op Klingeling? 't Was te voorzien, ja: 't is 'n wuft boeltje. 't Wordt hard tijd, dat ik Keutelland doorkruis. Maar kind, kind, wat 'n heerlijkheid, dat ik je zie! Hoe kòmt 't? Of er tooverij bij is! Vertel! Kind, 'k ben zoo gelukkig.’
Kaatje zei niets, liet zich maar zoenen, 't gelaat vol, op de krulletjes, ook den hals. Die plotse uiting van groote liefde bij Vagebond, welke 'r overviel als 'n sterren-regen, vergoedde opeens veel van wat ze om 'm leed. Zoo kon-ie trouwens wel meer zijn en 't overtuigde 'r telkens opnieuw van z'n waarachtige aanhankelijkheid. Ze was nog te vol om te spreken, te geroerd, liet 'm dus maar begaan, in 'n gansche overgaaf aan hem, wien ze behoorde. Maar waar was ze eiglijk? En werd 't niet te dol, zoo onder aan die trap? 't Leek heusch wel, of Vagebond.... iets gedronken had! Wàs dat zoo?
Vagebond sprak 't niet tegen. 't Ging bar vroolijk toe, daar boven, met de strevendste jongeren van Purpurae. Voornamelijk Pulureux, wien 't feest wel in 't hoofd scheen geslagen, had den boel aan den gang gebracht. Tritons toeterden oorverdoovend en Gertrude en Rosine, die elkaar best konden verdragen al dongen ze dan naar de gunsten van één meester - oach, dat
| |
| |
was moar voor 'n oârigheidje, nie woar? - hadden gecancaneerd, wel wat zwaar-Keutellandsch, maar toch zóó, dat 't heele clubje er vreugd aan behaalde. Van Priktum keek toe, kalm, betalend. En bij oogenblikken schoof-ie zoo dicht bij Gertrude, dat de anderen begrepen. Gertrude zelf leek van die opmerkzaamheid niet ongediend. Ach ja, als je nu eens voor 'n keertje vroolijk uit was
Vagebond, gaandeweg in stemming, liet zich niet onbetuigd. Met vrij gelukkig gebaar zei-ie de ballade, hem door de hondjes van freule van Blum-Blum en jonkheer Tikkelberg geïnspireerd. 't Wekte daverend applaus. En van Priktum maakte de misschien niet onverstandige opmerking, dat-ie goed zou doen met, indien z'n reis door 't dierbare vaderland nog doorging, hier en daar eens voor te dragen. De gewichtige Keutellanders waren waarlijk niet verwend op 't gebied van humor. 't Werd al vroolijker. En Vagebond, aangezocht om 'n ondeugendheidje, was zoo goed of zoo kwaad niet geweest, of hij gaf 'n heel gewaagd verhaaltje ten beste, 't avontuur van 'n volgeling van Amie die, op n zeer vreemde wijze verdwaald, hoogst zonderlinge dingen beleefde. Hoewel anders vrij matig, liet-ie 't daarbij niet bij één glas champagne. En ook op Purpurae had-ie reeds 't noodige gebruikt. Dus raakte-ie zeer lichtelijk boven z'n theewater. Edoch, al uitte zich dat in wat luidruchtigheid, van binnen voelde-ie 'n stilte bij zich groeien, welke als aandacht vroeg voor iets van meer gewicht. Z'n zièl was bij dat alles niet en dat gaf 'n groot gemis. Hoe vulde-ie dat aan? ‘Kaatje!’ riep 't al dringender
| |
| |
im 'm, als om de al-eenige, die 'm geven kon, waarnaar z'n innerste hunkerend ging. En hij raakte vol van 'r beeld.
Op 'n oogenblik dat-ie 'r als zàg, in heel 'r jonge blondheid, had madame Joséphine 'm op den schouder getikt, 'm gevraagd, even mee te gaan. Aan welk verzoek-ie voldeed. En ze vertelde 'm, dat de auto der van Priktum's vòòr stond. Wist hìj misschien, of 't voor den baron was of voor... enfin, zìj was er ook. ‘Zoo zoo!’ keek Vagebond. Maar waarom klampte ze juist hèm aan, de eigenares van ‘Klingeling’? Ze had zeker al van 'm gehoord, 'm misschien reeds herhaalde malen opgemerkt in 't gezelschap van een dier bewoners van 't Hooge Hout. Zulke vrouwen, je begreep 't soms niet hoe, waren van alles op de hoogte. Ja, hij dacht, 't zou wel voor de barones zijn. De chauffeur wist 't toch zeker? Die wachtte echter zonder bellen. En madame Joséphine kon hèm natuurlijk niet laten merken, dat èn meneer èn mevrouw, ieder op eigen gelegenheid, zich in Klingeling bevonden. Nu, Vagebond zou wel eens even praten met den chauffeur. En, zonder hoed op, trad-ie naar buiten.
De vroeg-ochtend kilde. De chauffeur, slaperig, in z'n vacht, zat als 'n nijdig ineengedoken dier, dat liefst z'n stekels zou opzetten ter vijandelijkheid. Vagebond, dadelijk drie kwart ontroesd, voelde tegenover die stilte van den ontwakenden dag des te sterker de leegheid van 't rumoer-binnen. Hij zou er maar tusschen uit gaan, gauw. En vòòr 't 'n vijftien uur verder was, zag-ie Kaatje! Natuurlijk, zooals-ie gedacht had, voor de
| |
| |
barones! Hij zou 't madame Joséphine zeggen, ging weer naar binnen. Moest de deur open of dicht? Hoe ging 't in zoo'n huis ook weer? De trap op! Hij liep toch nog fiksch. Dàar.... ‘Vagebond!’ had 't geklonken. Als uit 'n andere wereld! Z'n Kaatje! Was 't wonder, dat-ie eerst niet geloofd had? Maar nu bleek 't wel zeer werkelijkheid. Hij hield 'r in z'n arm.
Vagebond trok 'r mee in de kamer, waar de telephoon hing. Ze waren er alleen. En Vagebond, 'r alles te zeggen, wat 'm op 't hart lag, vertelde 'r, nadat ze elkaar hadden uitgelegd, hoe ze hier kwamen, veel, dat 'r 'n zeer groote vreugd was. Raakte ze nu zoo opeens uit al die ellende in 't lang begeerde geluk? Ze kon 't haast niet gelooven!
'n Hoog geschouderde juffrouw trad binnen, Aagje, madame Joséphine's rechterhand. Ze keek wat vreemd, in die kamer 'n paar te vinden, van wie ze één al ontmoet had boven-achter. Kaatje zag wat gegeneerd, als kwam ze eerst nù recht tot 't besef, in wat huis ze zich bevond. Aagje, 't bemerkend, begreep er nog minder van. Vagebond wenkte 'r, heen te gaan. Toen verdween Aagje weer, bescheiden. Intusschen, in diè kamer, 't was niet volgens de regels. Ze zou 't toch even zeggen aan 'r nicht.
De trap af kwam dokter Vogelaars, in 'n voor hem ongewoon haastigen stap. Hij keek min of meer schuw, schrikte even voor Aagje, deed dan, alsof-ie 'r niet zag. En hij was de deur uit, vóór ze 't wist.
Ze ging òp. Voor kamer No. 3, de mooie met de spiegels, hield ze even stil, luisterend. Jawel, die andere was er
| |
| |
nog. Die oude meneer ging altijd alleèn weg, vooruìt. Of-ie gelijk had! Je kon niet voorzichtig genoeg zijn!
‘Ring-ring-ring!’ Hemeltje, alweer bezoek? 't Hield niet op. En 't was toch al ochtend. Ze zou opendoen, ging weer af. Ze vermeed de belletjes onder den looper, niet meer te doen klingelingen dan noodig was. Nu was ze beneden. Ze keek door 't raampje. Alweer 'n oude heer! Dien kende ze niet. Ze liet 'm binnen.
De nieuwe bezoeker keek 'r onbestemd aan, of-ie over dingen dacht, die-ie 'r niet wou bekennen. Aagje stond vragend. Dat was toch weer geen liefhebber voor kamer No. 3? Dan kwam-ie juist als geroepen. En wat stak er onder z'n hoed uit? 't Leek wel gras, zee-wier. Zeker leelijk aan den pimpel geweest, vreesde ze.
Leefdaag, om toch ìets te zeggen, begon alvast te knorren. Hoe kwam-ie aan z'n doel? Hij mocht zich niet verraden, of hij werd natuurlijk met 'n leugen afgescheept. Ja, 't beste was maar, zich leuk te houden, te doen, alsof ook hìj van de partij was. Hij zocht naar woorden, bromde iets, dat niemand kon verstaan. Aagje werd ongeduldig. Eindelijk bracht Leefdaag er uit, en hij sidderde, waarvan de andere de reden niet begreep:
‘De jonges van Purpurae. Joa, joa. Ik mot de jonges.’
Purpurae? O, Aagje begreep! Of meneer maar mee ging, naar boven. Daar was 't heele gezelschap. Zou ze vóórgaan?
Leefdaag knikte, volgde 'r langzaam. ‘Mooi, mooi!’ knorde-ie onwillekeurig. Nu hàd-ie ze! Hij voelde
| |
| |
haast blijdschap, door al z'n verontwaardiging heen. Die jonges, die jonges! Alles deed-ie voor ze, voorde kunst! Hij gaf ze z'n geld, z'n protectie. Moâr woue ze nou òok nog z'n maîtressen? Foei, foei! 'n Voorzitter zóó weinig te eeren!
Nòg 'n trap op? Hij vond 't goed, goed, best, als-ie ze maar snapte! Op 't bal had-ie al argwaan gekoesterd. Èn Rosine èn Gertrude op 't feest, licht en donker? Dat was niet naar z'n zin. Hoe waren ze binnengekomen? Maar in z'n hooge vreugde om't Neptunus-schap had-ie 't maar weer door de vingers gezien. Oach, joa, vrouwe moste 'n oarigheidje. De jonges hadde ze bepoald binnen gebracht. Nou, hij wou d'r niks van zegge. Maar later had-ie ze gemist. En toen 't feest ten einde was, had-ie zich naar Rosine laten rijden. Blond was toch wel mooi, joa. Hij vond 'r echter niet thuis. Hé?! Toen naar Gertrude. Ook heel mooi! Daar wachtte 'm dezelfde teleurstelling. Hij zat verslagen. Wat most-ie doar van denke? Hij reed terug naar Purpurae, vond nog 'n paar laters in ‘'t Zwijntje’. Hij informeerde. Niemand wist wat. Hum, hum! De portier eindelijk, bij wien-ie zeer aandrong, zelfs opspeelde, alsof die weten mòest, liet wat los. 'm Alles te ontwringen, kwam Leefdaag met twee rijksdaalders aan. De portier bezweek, zei, iets opgevangen te hebben van 'n na-fuif in ‘Klingeling’. Klingeling? Jawel, meneer wist wel, dat huis, waar... O, juist! En Leefdaag, zonder bedenken, was er op los gestapt. Die jonges, die jonges! 't Rijtuig hield-ie niet aan. Hij wilde loopen, beweging.
| |
| |
Nu was-ie, waar-ie wezen moest. Nog 'n paar treden misschien en... Daar kwam madame Joséphine te voorschijn. Voor ze nu toch ter ruste ging - zelfs dat Aagje op was, had 'r hiertoe niet kunnen doen besluiten - maakte ze even 'r tournée door 't huis. Ze schrikte van Leefdaag. Wist Aagje dan niet, in welke verhouding deze tot de dames van boven-achter stond? Ze dacht er nog 'n seconde over, 'm op een of andere wijze te weerhouden. Dan echter, begrijpend dat 't daarvoor te laat was, ging ze, met 'n tikje van onverschilligheid, op zij. Er moest maar van komen, wat wilde. Trouwens, ze had wel eens gehoord, dat die rijke schilder zoo'n kwade nog niet was.
Ze kwam langs kamer 3. Was die nog bezet? Zóó lang bleef dokter Vogelaars gewoonlijk toch niet. Enfin, hij had reeds betaald, den hoogen prijs, welken ze voor 't hem verstrekte extraatje mocht bedingen. Verder kon ze dus ook dit overlaten aan Aagje. Ze gaapte, beu. Vooral tegen den vroeg-morgen overviel 'r nog wel die oude triestigheid. Wen 't groote licht te schijnen begon, z'n eerste koele klaarte goot over de ontwakende dingen, voelde ze eerst recht de ellende van menig schijnbaar vreugd-vertoon. De nacht was voorbij met z'n hartstochts-woelingen, z'n misdadige verlangens, z'n krankzinnigheden. Nu trad de dag aan, onverbiddelijk, wreed, koud belichtend, wat goèd geheeten mocht worden, wat kwàad, hìj, de rechter, de wreeker, de groote beoordeelaar. Niets bleef over van de driften der donkere uren, één zwarte brand van zondigheid. Klaar vlamde de ochtend, met één tong-lek vernietigend de
| |
| |
laatste restes van 't voorbije. Was er feést geweest? Men zou zeggen gewèld, misdaad, moord-gewoel. ‘Klingeling’ was 'n huis van treurigheid, wàt men er ook van praten mocht. Zìj althans had er nog nooit gelachen.
Ze stond beneden, trad niet dadelijk de telephoonkamer in, want moest àchter zijn, 'n kast te sluiten. Toen ging ze meteen maar door 'n andere deur, welke 'r in 'n vertrek bracht, grenzend aan dàt, waarin Vagebond zich met z'n Kaatje bevond. Die kamers stonden met elkaar in verbinding. De deur er tusschen was niet gesloten, waardoor madame Joséphine, wat vóór gesproken werd, duidelijk verstaan kon. Ze luisterde, verwonderd, gaandeweg meer en meer geïnteresseerd. Wie sprak zòò? In haàr huis! 't Gezochte!
‘Zielsveel houd ik van je, Vagebond’ zei 'n zachte stem, welke 'n zon-beschenen weening had. ‘Maar niet hìer, ik bid je. Ik weiger je niets, nooit, want 'k ben immers je vrouw? Maar hier niet, Vagebond! Nadat ik zoo làng zóó naar je verlangd heb, ons geluk ver... vernederen in dit huis? Ik dacht dat je meer van me hield, Vagebond! En denk om het kind, lieve man. Dat eisch ik van je. Weet je wel, hoe we dikwijls zeien, dat zonder 't kind al die liefde geen beteekenis had? 't Mag geen spel meer tusschen ons worden, Vagebond! Daarvoor zijn we beiden nu te ernstig. Ik ben nog altijd je bezit, maar jij behoort mij ook, vollèdig. Denk daarom. En niet hìer! Hoe kon je 't vragen, nù?’
Er was even stilte. Madame Joséphine luisterde, met vier ooren. Binnen in 'r ging iets open, dat heel mooi was, de witte kelk van 'r geheim verlangen naar 't ééne- | |
| |
reine, dat ze ergens toch altijd was blijven vermoeden, al had ze 't meer en meer opgegeven, dat ooit nog te vinden. Daar wàs 't, vlak bij 'r. Niet voor niets trilde 't opeens zoo in 'r van sterke ontroering. En, wat 'r later eerst recht klaar werd, 't gevondene was van 'n andere reinheid dan welke ze zich altijd had voorgesteld. Want ook hièr was de lièfde, niet 'n bovenmenschlijke onthouding van wat op 't eerste gezicht vaak leelijk leek, oorzaak, bron, drijfkracht. Doch welk eene! 'n Groote, schoone, sterke! Kinderlijk, toch alomvattend. Hecht, in al 'r teerheid. Blank, toch rood van bloedstroom. Wie sprak zóó? In haàr huis! 't Was 't wonder!
Toen sprak Vagebond.
‘M'n eenige! Kijk, of je 'n engel was, kniel ik voor je. Je bent meer dan engel, kind, want op aàrde behoud je al je goedheid. Vergeef me maar. 'k Had je in zoo lang niet gezien en er is veel in me omgegaan vanavond. 'k Heb ook meegedaan, aan 't feest. Maar nu ben 'k weer sterk, kind, en zoo rustig, omdat ik bij jou ben. De vrouw is àlles. En jij bent eene, die uitsteekt boven allen, die ik kende. Ik zoen je, op je voorhoofd nu. Ook je oogen. Huil je? Ach, 'k huil ook. Liefde is 'n zacht lijden, geloof 'k.’
Madame Joséphine wachtte nog even, geboeid. Dan, na 'n tikken op de deur, trad ze binnen, kìjkend! Meneer Vagebond, jawel. Hij zag om, bij de sofa, waarop 'n tenger figuurtje gezeten was, één eenvoud. 't Blonde kopje was 'r dadelijk allersympathiekst. De betraande oogen waren 'r 'n heiligheid. Ze knikte, starend. De
| |
| |
andere, bedremmeld, stond op, wist niet goed, hoe ze zich bewegen zou. Gelukkig kwam Vagebond 'r te hulp, zei, dat ze dan maar gaan moesten, nu. ‘Graag!’ bekende ze onwillekeurig. Joséphine knikte weer. Dan vroeg ze, als wilde ze 't antwoord vooral goed verstaan, 't nooit te vergeten:
‘Hoe heet je, kind?’
Kaatje keek met eenige bevreemding. Ze opende den mond. Doch Vagebond, met 'n lach, die niets van rumoerigheid had, was 'r vóór.
‘Wel, m'n Kaatje!’ sprak-ie gezwind en hij armde bij 'r in. ‘M'n Kaatje! Onthoud 't, madame. Er zijn namen, die 't er bij zullen afleggen op den duur.’
Kaatje lachte terug, zacht, bij de deur.
‘Kaatje’, herhaalde madame Joséphine en ze scheen 't beeld van dat persoontje daar voor eeuwig in zich te willen griffen. ‘Die naam zal onthouden worden. Ik voorspel 't, ìk, de.... de beruchte dame, jawel, van “Klingeling”. Kaatje.’
Vagebond en de zijne zagen eenigszins vreemd op om dien ernst, welke uit 'r toon sprak. Wat bedoelde ze? Ze stonden al half in de gang. ‘Ring-ring-ring’, ‘ring-ring-ring’, ‘ring-ring-ring’! Verschillende belletjes gingen, niet van de kamers, maar onder de loopers, de kleedjes, de matten. Op die manier werd Joséphine altijd gewaarschuwd, als iemand zich uit een van de kamers begaf. Verschillende personen kwamen afwaarts. ‘Wacht’ zei ze daarom en trok Vagebond en Kaatje weer even binnen. Ze wist niet, wie ‘Klingeling’ daar gingen verlaten. En ontmoetingen waren in haar huis zelden gewenscht.
| |
| |
‘Nièt mooi, nièt mooi,’ hoorde ze, zijzelf in de gang. En Leefdaag vertoonde zich, tusschen z'n lichte en z'n donkere in, die 'n weinig sipjes keken, onder de hand toch trachtten, 'm weer wat in z'n humeur te brengen. Ze streken 'm onder de kin en zeiden ‘oârigheidjes’. Hij verzette er zich niet tegen, keek zelfs 'n beetje toegevend. 't Was 'm dan ook meegevallen, dat ze enkel voor 'n drink- en schreeuwlolletje waren meegegaan. Toch, 't was ‘niet mooi, niet mooi’ van de jonges van Purpurae. Hun voorzitter niet meer te eerbiedigen! En wie wist, waar 't op uitgeloopen was, als Neptunus niet zoo onverwachts z'n macht op de Tritons weer had doen gelden! De aanwezigheid van den donateur van Priktum kwam 'm wat verdacht voor. Hij wist, die hield van vrouwen!
Joséphine opende de voordeur, liet den schilder-Maecenas uit met z'n twee ‘oarigheidjes’. Dadelijk achter ze aan kwamen de jonges van Purpurae, Pulureux aan 't hoofd, als 'n vroolijke operette-bent, welke maar niet van uitscheiden wist. Ze escorteerden als 't ware 't drietal, dat daar vooruit liep. O, dat mocht Leefdaag wel, joâ, joâ. Eerbied bij de jongeren, dat hoorde zoo. De God der wateren had minstens recht op eenig gevolg.
Joséphine sloot de deur weer. Ziezoo, die waren alvast weg. Maar den baron van Priktum, neen, dien had ze niet gezien. En de barones, die boven was! 't Toeval mocht niet willen, dat die elkaar troffen! Als de baron de auto zag.... Of kwam die om hèm? O, ja, meneer Vagebond moest ze dat vragen.
Ze trad weer de kamer in, waar de telephoon hing.
| |
| |
‘Voor Eveline.... de barones, jawel!’ herstelde zich Vagebond. ‘Is die hier?’ vroeg Kaatje verwonderd en 'n wantrouwen kwam even in 'r op. Vagebond had toch gezegd, dat-ie met den baron en vrienden was. Vagebond begreep, wat er in 'r omging. Hij lachte, zóó eerlijk, dat Kaatje's achterdocht alweer ging wijken. ‘'k Zal je vertellen, buiten,’ zei-ie en hij drukte 'r tegen zich aan. ‘Je kan je dan zelfs van m'n onschuld overtuigen, als je er rondloopt, tot de auto ons achterhaalt. Kijk dan maar goed, wiè er bij m'n Eveline zit.’ Kaatje zei niets meer, wou liefst maar heel gauw weg. Joséphine stond 'r weer aan te staren. 't Werd haast hinderlijk. ‘Ring-ring-ring!’ Joséphine keek. O, kamer No. 1, bij de barones. Gauw, ze zou zèlf even gaan zien. 't Beviel 'r niets, dat èn de baron èn de barones boven waren. Ze ging haastig.
Boven, aan de eerste trap, stond Chantefort. Hij vroeg dadelijk naar de auto. Joséphine knikte bevestigend. Daar ring-ringde 't alweer, van boven. Iemand kwam afwaarts. God, als 't van Priktum was. Ze tròk Chantefort haast mee naar beneden, want 't was te laat voor 'm, No. 1 weer te bereiken en de andere kamers waren bezet. Chantefort begreep niet, verzette zich echter niet te sterk. Madame, vermoedde-ie, moest 'r redenen wel hebben, zoo te handelen. Ze zei dan ook, naar woorden zoekend, wijl ze, niettegenstaande den naam, welken men 'r gegeven had, zoo goed als geen Fransch sprak: ‘Le baron est ici. Vite, vite! Dans cette chambre. Et attends jusque je reviens. Ici! Vite!’ Ze opende de kamer weer, beneden-voor. In 's hemelsnaam, Vagebond
| |
| |
met z'n... ‘Kaatje’ moest-ie er dan maar treffen. Doch neen, die waren er niet meer. Al heengegaan? 't Speet 'r haast. Enfin, toch beter zoo! En andermaal ging ze de trap op, allèèn.
Ze hoorde praten, op de eerste gang. Ze keek. Groote God! De barones was uit 'r kamer getreden en daar stond ze nu met van Priktum. Ze had dus goed geraden, toen ze dat laatste ‘ring-ring’ aan hèm weet. Wat moest daarvan komen? Ze bleef op de tree staan, waar ze was, kon niet weg, want mocht geen getuige zijn van die ontmoeting vóór No. 1, moest echter ook, als 't 'n heftige scène dreigde te worden, kalmeerend tusschenbeide komen. Hoe 't ook juist zóó loopen kon!
Maar 't wèrd geen scène. Hoe zat dat? Verkocht de baron daar niet 'n grapje? Verstònd ze wel? 't Was niet mogelijk!
Doch ze verstond zeer goed. Ze had dan ook te doen met de van Priktum's! O, de baron zou niet ontkend hebben, dat-ie hoogst onaangenaam verrast werd, toen-ie zich daar opeens tegenover z'n vrouw bevond. 'n Allergekste historie! Gertrude, met wie-ie voornemens had, ontsnapte 'm - dien Leefdaag verwenschte-ie hartgrondig. Hij schoot juist zoo aardig op, leek 'm - en daar trof-ie Eveline. 'n Oogenblik pijnde 't 'm wel. Ze mochten dan goede kameraden zijn, die elkaar vrij lieten in alles, tòch, zulk 'n duidelijk bewijs van 'r wangedrag moest 'm stuiten. Hij keek, naar den ànder. Ook in Eveline's oogen was 'n onrust. Als Chantefort nu in 's hemelsnaam maar wegbleef! Ze liep naar de trap. Ah, madame Joséphine! Dan kwam alles ook in orde.
| |
| |
Ze keken elkaar weer aan, de twee bewoners van 't Hooge Hout. Eveline, brutaal 'r figuur te redden, vertrok 'r mond met de haar eigene clownigheid. Van Priktum begreep daaruit, dat de ‘amant’ - 't zou de zanger wel zijn, vermoedde-ie - reeds in veiligheid was. Dat gaf 'm 'n groote verluchting. Den-beleedigden-echtgenoot-spelen, zou 'm zeer moeilijk afgaan. Ziezoo, dat was dus alvast van de lucht. Ook op zìjn gelaat speelde nu 'n soort van glimlach. Eveline, gerust, maakte 'n halve draai op 'r hooge hakjes, keek op haàr beurt naar de àndere. Wiè had van Priktum bij zich? 't Benieuwde 'r toch wel.
‘We zullen dus 't genoegen hebben, samen te gaan?’ zei van Priktum galant. En, 'r blik volgend: ‘O, ìk ben alleèn. M'n arm is vrij. Komaan!’
Eveline kneep de oogen half dicht, één guitigheid. Alleen? Jawel, hm, hm! Evenals zìj. Intusschen, 't was de beste oplossing zoo. Ze accepteerde z'n arm, was al ge-hoed en gemanteld. Ze maakten aanstalten, àf te gaan. Zich te redden, kwam Joséphine, voor haàr doen nogal haastig, nu òp, zei, dat de auto vóór was. ‘De auto?’ vroeg van Priktum en hij keek Eveline aan. ‘Ja, die hebben we toch besteld?’ zei Eveline leukjes. ‘O, juist, juist’ ging van Priktum daar dadelijk kalm op in. Maar hij dacht: ‘Hm, dat moest ze toch niet doen. De chauffeur... Enfin, wat maakte 't uit? 't Was eiglijk wel krànig ook.’
Zoo verlieten ze samen, als goede kameraden, 't huis ‘Klingeling.’ Echtgenooten behoorden te weten, wat elk hunner toekwam. Wanneer men op 't Hooge Hout
| |
| |
woonde, had men recht op amusement, veèl amusement. Dat begreep de bourgeoisie zoo niet, natuurlijk. Daar konden zìj zich echter niet aan storen. ‘Madame!’ groette vriendelijk van Priktum. Ook Eveline knikte, als was Joséphine iemand, die men wel eenigszins ontzien mocht. Die liet ze zeer beleefd uit, met 'n nijging. Daar stond de auto? 't Gezicht van den chauffeur was onbetaalbaar.-
Toen Chantefort haastig, in zoover z'n zware figuur dat toeliet, nog even naar boven ging, z'n jas te halen, werd juist de deur van kamer No. 3 geopend, de mooie, met de spiegels, waar dokter Vogelaars eenige uren vertoefd had. 'n Jong meisje trad uit, van zóó twijfelachtigen leeftijd, dat ze ook nog wel 'n kind kon zijn. 'r Brutaal uiterlijk echter scheen dat vermoeden toch weer niet te wettigen. Chantefort keek 'r aan, 'n weinig verbaasd. Zoo jong nog! Madame Joséphine moest oppassen, dacht 'm. Doch, z'n jas aanschietend - en hij keek rond, niets te laten liggen op No. 1 -, haalde-ie er alweer de schouders om op. Oppassen? Alsof de politie wat deed aan 'n huis, waar zulke hooge bezoekers kwamen! ‘Klingeling’ stond waarschijnlijk onder protectie van 't gezag.
't Was goed afgeloopen met ‘le baron’. Maar nu moest-ie wàndelen. Enfin, dat gangetje naar de Korte Schouwburgstraat was gezond.
Reeds gingen Aagje en de meid aan de opruiming van No. 3 en 1. Joséphine kwam langs 'm. O, neen, hij kwam er zèlf wel uit! En, vóór madame beneden kon zijn, was-ie buiten.
| |
| |
Toen zocht Joséphine 'r kamer op. Ze was dood-af. Buitengewoon, zooals de zaken liepen in ‘Klingeling’! Doch 't liet 'r onverschillig. Wat had ze aan dat alles? Ze was er immers zoo meer dan beu van! Werk, werk, o, 't doodde veel, maar niet alles. Kom, liet ze de dingen koel bekijken, zìj, de eigenares van ‘Klingeling’! Echter, 't was waar ook, welke lieve herinnering woelde er in 'r hoofd? O, juist! Dat simpele dametje van dien meneer Vagebond! Hoe heette ze? Kaatje! Om te onthouden: Kaatje, Kaatje.
Met dien naam sliep ze in.
|
|
Auteursrecht onbekend