| |
XXIV.
Waar in de Korte Schouwburgstraat 'n bordje uithing ‘Chambres garnies à louer’, boven de garage, woonde Chantefort. Hij was net op, toen z'n juffrouw 'm zei, dat er iemand voor 'm was.
‘C'est un type distingué?’ vroeg de zanger, z'n gezicht uit de waschkom en hij maakte 'n zoekbeweging naar den handdoek.
| |
| |
‘Je crois bien, monsieur’ meende de hospita, die jaren in 't buitenland had vertoefd. ‘C'est un monsieur un peu.... comment le dire?.... un peu sans façons. Vous comprenez. Ce serait bien possible qu' il chante comme vous. Un artiste’.
‘Ah!’ Chantefort wreef ruw over z'n vol gelaat, dat nog de laatste sporen droeg van de ontschminking van gisteravond. ‘Je viens à l'instant’ zei-ie dan. ‘Laissez monsieur au salon.’ De juffrouw ging.
Zoodra Chantefort met z'n toilet gereed was, liet-ie z'n bezoeker geen minuut meer wachten. En hij bevond zich tegenover 'n oolijk uitziend persoon, die - hij dorst er op zweren - duchtig had rondgeneusd, nù zich aan 'm voorstelde met 'n wijdsche strijkage, als waande-ie zich aan 'n Oostersch hof.
‘Monsieur’ begon die, één hand op 't hart, de andere in de zij en hij vond er, scheen 't wel, 'n soort vermaak in, 't zij met of zonder opzet, 'n zeer geradbraakt Fransch voort te brengen. ‘J'ai l'honneur de me présenter à vous. Mon nom ne fait rien. J'en ai tant que vous voulez. Et si je vous disais que je me nomme Jan Pieter Saladebak, personne ne vous convaincrait qu'en vérité je suis Karel Gerardus van Voor-in-'t-veldje. Mais laissez cette matière. “What is in a name?” Lisez Shakespeare! - Ce que je voulais dire: mon nom ne fait rien, parceque ce n'est pas pour moi que je viens. Non, chanteur illustré, je ne suis que l'humble pilote qui dirigera le vaisseau tremblant de bonheur dans le port de ses désirs. O, monsieur, la mer est très émue. Elle cravache ses vagues
| |
| |
jusqu' aux cieux, qui sont très hauts comme vous savez. Un orage de passion éclate. Les feuilles d'hiver s'en vont avec une vitesse de je ne sais combien de Kilomètres dans l'heure. C'est moi-même qui à peu près succombait dans cette tempête. Et c'est pourquoi je je me dirige à vous, homme à la voix tonnante, aux bras forts, aux jambes jambonneux, pour venir à mon aide. Une personne, monsieur, ah je vous assure, une personne très distinguée....’
‘Ah, monsieur. Assez! Je comprends’.
Met 'n mat gebaar trachtte Chantefort 'n einde te maken aan Vagebond's welsprekendheid. Hemel, begon dat zoo vroeg al? Hij was nog half verzonken in de heerlijkheid van 't slapen, als reeds 'n meneer gereed stond, 'n nieuwe liefde bij 'm te introduceeren. En daar op tafel.... waarachtig, twee geparfumeerde briefjes, één rose, één violet. En die bloemen gisteravond. Waarvoor was-ie dan toch in Hofstad geëngageerd? ‘Pour chanter, n'est-ce pas?’ Eh bien, lieten ze dan naar 'm gaan hooren en verder geen aardigheid. 'n Artist was niet heelemaàl 'n publiek amusement.
Vagebond echter, van 's zangers gepeinzen niet wetend, hield aan. ‘Monsieur, si vous permettez’.... begon-ie weer. Doch Chantefort, nu bruusk, brak af: ‘Mais non monsieur, je ne permets rien. Ah, ça devient trop fort. Une personne, une personne très distinguée! J'en connais des douzaines de ces personnes distinguées! Ça ne finit pas, c'est un rage. Elles sont folles, ces femmes Keutellandaises! Pour qui me prennent-elles? Je ne suis pas... Ah, monsieur, je suis indigné. Comment
| |
| |
osez-vous... Je ne comprends pas... Et vous, qui êtes artiste vous-même, n'est-ce pas? Vous en avez l'air pourtant. Comment vous vous appelez, vous dites?’
Nu gaf Vagebond toch z'n kaartje over.
‘Va-ge-bond’ las Chantefort langzaam. ‘Ah! Pseudonyme? Nom de guerre?’
‘Mais non’ ontkende Vagebond kalm. ‘Je suis un Vagabond non falsifié, de la race originale. Vous ne pouvez pas voir ça? Je porte l'estampe de l'Errant sur mon front. Et mon nez, monsieur, mon nez! Veuillez bien faire attention!’
Chantefort keek 'm even aan, met 'n glimlach. Hij apprecieerde de minste uiting van esprit, werd er in Keutelland niet mee verwend. En hij stak 'm de hand toe, hartelijk.
‘Enchanté de vous voir. Nous tous, nous sommes de la même famille. Au diable les bourgeois! Ahah! - Ah oui, mais une minute!’
Chantefort luisterde. Beneden stampte 'n auto, die uit de garage gereden werd. De zanger liep naar 't raam, hief zich, den blik gansch verticaal, op de teenen. Dan keerde-ie zich weer tot Vagebond.
‘C'est si amusant tous ces auto's devant ma porte. Ça me distrait. Je crois, si j'en avais une à ma disposition, j'en profiterais toute la journée. Un peu énervant, peut-être? Mais nous, gens du théâtre, peuvent bien supporter des émotions pareilles!’
Hij keek weer naar buiten, geïnteresseerd. Vagebond bestudeerde 'm van terzij. Hm, Chantefort viel 'm mee. Hij was niet zoo geparfumeerd, als-ie gevreesd had,
| |
| |
was zelfs van 'n aangenamen eenvoud niettegenstaande z'n wel wat erg Fransche, doch niet onechte chic. Eveline encanailleerde zich niet te bezwaarlijk, als ze zich met dien bariton inliet. Hij had z'n tusschenkomst beloofd, waar ze den Hercule nu eenmaal niet uit 't hoofd kon zetten. Hij hoopte zelfs, dat 'n persoonlijke kennismaking met den chanteur veel van 'r illusie zou ontnemen, 'r gloed dooven mocht als met 'n waterstraal. Dan zou ze weer de Eveline zijn, die 'm hoogst sympathiek was geworden, de Hofstadsche clownes par excellence, wier snaaksche invallen en onvatb're grilligheid 'm vaak op 't idee brachten van 'n grappig geval, waarmee-ie later haarzelf, soms ook haar heer gemaal en eenige intimi vermaakte. Maar nu moest-ie vreezen, dat Chantefort best de vergelijking met den tooneelheld kon doorstaan. Hij voorzag reeds, als de zanger tenminste niet ontoegankelijk bleek voor adoratie, dat 't 'n zeer ernstige passie werd bij Eveline. Enfin, 't ging buiten 'm om. En beter nog zoo'n liaison van langen duur dan al dat gefladder van den hak op den tak. Al geloofde-ie Eveline eer immer op den zoek naar 'n nieuw divertissement, lichtelijk pervers dan wel zwaar gepassionneerd, zonder liefde kon ze toch niet en waar van Priktum en zij in hoofdzaak met elkaar omgingen als jolige kameraden, was zoo'n minnaar als Chantefort misschien zelfs 'n uitkomst. Over z'n minder fraaie rol van valet d' Amor zette-ie zich maar luchtigjes heen. Op die manier compromitteerde Eveline zich nog 't minst. En 't gaf 'm de gelegenheid, eens nader kennis te maken met die luidjes
| |
| |
van de opera, die 'm 'n niet oninteressant wereldje leken. 'n Vagebond zocht telkens weer wat nieuws.
Andermaal zei Chantefort iets over automobielen. Dadelijk trok Vagebond nu partij van diens blijkbare voorliefde voor die machines. Gladjes trok-ie 'm in 'n strik.
‘Ah mais, monsieur, si vous avez la passion de l' auto, j'ai deux, trois tuf-tufs à votre disposition. Ca sera pour la personne, de qui je vous parlais, un vrai plaisir de vous laisser faire “pouf-pouf”, partout où vous voulez. Elle aime les artistes, monsieur, ah, beaucoup! Elle considère les chanteurs français à Hofstad, dont elle est la principale représentante, comme ses hôtes. Vous aimez le jeu de pouf-pouf? Eh bien, monsieur, pouf-pouffons!’
Chantefort keek 'm weer even aan met 'n glimlach. 't Was 'n raar sinjeur, die monsieur Vagabond. Z'n Fransch potsierlijkte als z'n persoon. En van wie kwam-ie in 's hemelsnaam? 'n Laatste wantrouwen deed 'm in z'n houding aarzelend zijn. Dat zag Vagebond. Daarom haastte die zich:
‘Monsieur, ayez confiance. Mon nom de Vagebond doit vous persuader, que je ne favorise pas quelque chose de louche. La personne très distinguée, pour qui je parle, s'intéresse beaucoup pour vous. Elle est pleine d'admiration pour tous vos qualités, hm, d'Hercule. Vous l'avez enchanté. Elle est très passionnée pour la musique. Et c'est en reconnaissance, qu'elle vous offre, dans vos heures de liberté, toute récréation que vous désirez. Vous pouvez disposer de tous les amusements, que sa fortune lui permet. O, on
| |
| |
ne vous parle pas d'amour, monsieur! Pardonnez! Ah, je ne veux pas dire, qu' à la longue.... Enfin, on ne veut que votre bonheur. J'ai une lettre pour vous.’
Vagebond haalde 'n briefje uit z'n zak. De groote, steile letters vielen dadelijk op. 't Zag er niet uit als afkomstig van 'n alledaagsch persoontje.
Chantefort keek wat ernstiger. Hij nam 't briefje aan, scheurde 't open, las. Dan verhelderde 'n lach z'n gelaat.
‘Ah, c'est très joli. Lisez-vous-même, s'il vous plaît!’
Vagebond kende den inhoud reeds. Er stond:
‘L'Hercule, redouté partout à cause de sa force, n'est dangereux pour moi que par ses charmes. Elles ont plus de puissance sur moi que sa vigueur. Sa force peut me tuer, mais ses charmes me font vivre dans une douleur si cruelle, que la mort est plus douce. Ayez pitié de moi, mon Hercule! Une femme n'est que faiblesse’.
Chantefort, in gedachten, trommelde met de vingers op 't raam. Beneden stampte 'n tweede auto voor. Hij keek. En, als onverschillig, vroeg-ie onderwijl:
‘Son nom?’
‘Ah, monsieur! Vous êtes discret, j'espère?’
‘Ça va sans dire.’
‘Eh bien, je serai franc avec vous comme un Keutellandais qui vend ses fromages. Ça ne veut pas dire une chèvre petite. Ouvrez vos oreilles aux grands battants, chanteur bienheureux. Je suis l'ambassadeur de....’ (hier fluisterde Vagebond met groote geheimzinnigheid) ‘de la baronne van Liktum Priktum. Ssst!’
| |
| |
Chantefort keerde zich opeens ten volle om.
‘Priektuum, Priektuum, vous dites?’ verraste-ie. Hij scheen zich te herinneren, in z'n oog blonk 'n blijde herkenning. Hij werd wat verward. Vagebond merkte 't zeer goed op. 't Rouwde 'm niet. Als de sympathie van twee kanten kwam, komaan!
Chantefort, in z'n gemakkelijkheid van comediant, herstelde zich gauw. Luchtigjes, met den aangenaamsten klank van z'n stem, alleen wat drukker gebarend dan straks, gooide-ie op:
‘Ah, Priektuum! Oui! Je sais. C'est ce baron, qui s'intéresse tant pour l'opéra. Et sa femme.... On me l'a montré dans sa loge. Toutes les représentations de L'Hercule.... Ah, c'est cela!’
Zich niet willend verspreken, keek-ie voor de zooveelste maal naar buiten. Klaarblijkelijk had Vagebond's laatste mededeeling 'm aangenamer verrast dan-ie weten wou. De auto stampte. Dat bracht 'm op 'n idee. Hij lachte.
‘Mais c'est dans le garage ici en bas que monsieur le baron de Priktum garde ses auto's, n'est-ce pas?’
‘Si, si!’ stemde Vagebond toe.
‘Alors, ça serait très commode. J'aurais une voiture tout près de moi?’
‘Mais, oui, oui! Je vous répète: tous les choses agréables de la baronne sont à votre disposition.’
Chantefort scheen meer en meer onder de bekoring te komen van 't aanbod. Hij liet z'n tanden zien, alsof-ie z'n vergenoegdheid niet op kon.
‘Pourquoi pas?’ overdacht-ie dan luid. ‘Je ne vois
| |
| |
pas pourquoi je refuserais. L'offerte est tellement gracieuse.... Monsieur Vagebond, il faut profiter de la bonne chance. Je ne serai pas trop orgueilleux. Pour vous le prouver: je suis libre aujourd'hui et donc, si vous avez le temps, faisons un beau tour. J'adore l'auto.’
Vagebond maakte 'n strijkage, dat z'n overhemd in de plooi kwam. Met 'n eerbiedige bereidwilligheid beval-ie:
‘Mettez votre chapeau, monsieur et je vous suivrai.’
Chantefort, steeds meer in z'n humeur, excuseerde zich, dat-ie eerst 'n kleinigheid ontbijten wou. O, 't was haast de moeite niet. Één minuut!
Dien tijd benutte Vagebond, in de garage, waar men 'm kende, z'n orders te geven. Van Priktum's passie voor auto's was alweer aan 't luwen. In dagen soms werden z'n twee machines niet gebruikt. Echter, Eveline kreeg er den smaak wat van beet.
Toen Chantefort maar niet beneden kwam, ging Vagebond 'm halen. Hij had 'n extra mooie das om gedaan, zager uit à tirer. Vagebond knikte goedkeurend. De ander nam 'm onder den arm, naar de deur. Voor ze echter de trap afgingen, hield Chantefort nog even stil.
‘Et vous, mon ami, dites: en quelle position vous trouvez-vous envers la... personne distinguée? Que dois-je penser de cela? Vous n'êtes donc pas un favori disgracié, un de mes prédécesseurs? Quoi?’
Vagebond zette 'n borst als 'n duif, uit komiekigheid. Toch sprak er ernst uit z'n stem, als-ie antwoordde:
‘Monsieur Chantefort, je suis marié! Un Vagabond
| |
| |
n'aime qu'une fois et passionnément. Pour la baronne je suis, tout au plus, un amant spirituel. Nommez moi son troubadour, si vous voulez.’
Tevreden klopte Chantefort 'm op den schouder. Ze daalden af. Beneden, weer in z'n rol, opende Vagebond met wijdsch gebaar de deur voor den zanger.
‘Pouf-pouffons, monsieur’ noodigde-ie dringendst uit. ‘C'est la joie de la vie. Pouf-pouffons, pouf-pouffons!’
De auto reed voor.
|
|