|
| |
XXI.
De hondjes van jonkheer Tikkelburg en van freule van Blum-Blum, ieder aan 'n slap koord, aan welks uiteinde zich 'n huisknecht bevond, wandelden ter luchting over 't Hooge Hout. De zware mist deed hen weinig van de stemmige entourage genieten. Misschien waren ze ditmaal wel liever in den tuin gegaan voor hunne aardsche noodzakelijkheden. Doch hun respectieve eigenaar en eigenares, wetend dat over 't algemeen de drukte van de straat hun 'n aangename afleiding was - wat behoefde men ook al 't verganklijke van z'n gediert zelf te bewaren! - hadden order gegeven tot 't gewone quart d'heure. En daar nòch jonkheer van Tikkelburg nòch
| |
| |
freule van Blum-Blum ooit eenige tegenspraak verwachtte, waren de beide huisknechts dadelijk 't Hooge Hout opgegaan, zonder dat ze hun heer of meesteres op de minder gunstige weersgesteldheid durfden attent maken. Ze liepen met groote waardigheid, zooals den dienaars van adellijken paste, keken op noch om. En ze rookten 'n sigaartje.
Ze ontmoetten elkaar voor 't huis van den baron van Priktum.
‘Hoe vaart ge, Tikkelburg?’ vroeg de knecht van de freule van Blum-Blum en hij stak z'n collega drie vingers toe.
‘O, heel wel. En ù, van Blum-Blum?’ informeerde de ander. Dan maakten ze eenige opmerkingen over de hondjes.
‘Het komt mij voor, dat de jonker er niet erg florissant uit ziet’ meende wie zich van Blum-Blum liet noemen. ‘Hij kijkt zoo stil voor zich. Misschien niet veel gebruikt?’
‘Integendeel, van Blum-Blum. Ik geloof juist, dat hij in 't algemeen te copieus dineert. Maar hij neemt te weinig beweging. Als ik er niet zoo fameus 't land aan had, liet ik 'm wat meer loopen. Hij glimt anders toch wel mooi, vindt ge niet?’
‘O, zeker, zeker. Maar toch niet, zooals de freule doet. Kijk eens. Ziet ze er niet hupsch uit? O, ze is altijd erg opgewekt. Alleen misschien wat te nerveus. En zoo aanhalerig! Het dier geeft mij waarlijk soms amusement. Maar, à propos, staat ge me toe, dat wij samen gaan? Het weer is anders abominabel, zeg!’
| |
| |
‘Met alle genoegen, van Blum-Blum. Ja, dat weer! Men moet zich wat voor z'n lievelingen getroosten!’
Naast elkaar liepen ze 'n eindje op, bleven echter voortdurend dicht bij 't huis van van Priktum.
‘Is de freule wel van echt ras?’ vroeg Tikkelburg en hij keek met eenigen argwaan naar 't hondje, dat zich overlief jegens den jonker gedroeg, als was ze gezind tot dartelheden.
‘Maar wat dènkt ge?’ licht-verontwaardigde van Blum-Blum, de freule wat op zij trekkend, opdat 'r gedrag niet te ver zou gaan. ‘'t Zou me zelfs niet verwonderen, als hàar stamboek nog heel wat ouder was dan dat van den jonker. Wij letten erg op 't ras.’
‘Jawel, jawel’ zei Tikkelburg met 'n knipoog. ‘Daar niet van. Doch ge zult me moeten toestemmen, dat in de beste families zelfs van die dingen gebeuren, hm, waarover men 't zwijgen bewaart. En de freule doet wat - hoe zal ik't zeggen? - wat commun, alsof een van 'r voorouders niet bepaald tot de beau monde behoorde. Ze heeft airtjes van.... Kijk, daar begint ze weer. De jonker is er door geëffrayeerd. Hier! Koest, koest! Let eens op, van Blum-Blum!’
't Gecoquetteer van de freule, die den jonker nu eens aanhaalde, dan ontliep, had de twee koorden, waaraan ze vastzaten, dooreen gestrengeld. 't Kostte Tikkelburg en van Blum-Blum eenige moeite, ze weer te ontwarren.
‘Och’ blufte van Blum-Blum dan, die nooit kon velen, dat men iets van de freule zei. ‘Ze heeft èdel bloed, weet ge? Dat stroomt als wijn, bruischt, werkt als vuur. En 't lijkt me, met alle respect, dat de jonker
| |
| |
meer teekenen van degeneratie vertoont. Hij heeft geen pit, maakt zoo'n indruk van afgeleefdheid. Jawel, jawel, educatie? Gebrek aan fut, Tikkelburg! Ge praat van 't stamboek van de freule? Zìjn ouwelui hebben misschien te zwaar geboemeld. Ook dàt komt meer voor, haha!’
Even was er 'n verkoeling tusschen de twee amice's. Tikkelburg had zelfs 'n bits woord op de tong. Doch hij hield zich in, gelijk 'n man van opvoeding betaamde. En, om 't pijnlijke zwijgen niet te doen duren, ging-ie zelfs zóóver van 't eerst 'n toenadering te pogen.
‘Laten wij van dit onderwerp afstappen, wilt ge? 't Pleit voor ons, dat wij beiden, ieder voor zich, onze lievelingen hooghouden. Hebt ge wat vuur voor me?’
Hij stond andermaal stil. Van Blum-Blum, zich eenigszins schuldig voelend en momenteel ook de mindere van wie daar zulk 'n doorslaand blijk gaf van z'n savoir-vivre, toonde zich dadelijk bereid, de hand ter verzoening te accepteeren. Hij sprak zelfs 'n woordje van ‘pardon’, ‘excuus’, ontstak dan 'n vlammetje voor Tikkelburg, wijl ook zìjn sigaar was uitgegaan. Hierdoor kwam 't, dat-ie 't koord, waaraan de freule bevestigd was, 'n oogenblik minder secuur vasthield. Dìe, of ze 't bemerkte, ontsnapte in 'n wip. Van ontsteltenis slaakte van Blum-Blum 'n uitroep, wat Tikkelburg, die niet begreep, 'n tel genoegzaam verwarde, om hem ook den jonker, tegen z'n zin, de vrijheid te doen geven. Deze, wellicht aangestoken door 't dartelende gedrag van de freule, zette 't eveneens op 'n loopen. 'n Vroolijk gekef weerklonk. En beiden verdwenen, in de mist.
| |
| |
Van Blum-Blum en Tikkelburg keken elkaar 'n seconde sprakeloos aan. Mon Dieu, de freule en de jonker! Dan stoven ze weg, de dieren te achterhalen.
Vagebond, die den heelen morgen was bezig geweest aan 't samenstellen van 'n kort verhaal, waarmee-ie van Priktum hoopte te vermaken, stond juist voor 't raam, toen 't hondje van jonkheer Tikkelburg - voor de hoeveelste maal misschien al? - langs liep. In die mist, welke reeds twee dagen aanhield, was 't 'm bijna ontgaan. ‘Hemel, dat lijkt 't hondje wel van freule van Blum-Blum. Hoe komt 't dier ontsnapt?’ dacht Vagebond. Z'n vergissing was begrijplijk. De diertjes leken als druppels water op elkaar, beide van 'n miniatuur windhondenras. En van 't bestaan van jonkheer Tikkelburg wist-ie niet; die woonde heel aan 't eind van 't Hooge Hout.
Hij belde den huisknecht. 't Hondje, in verdwaling, stond bibberend even op drie pootjes. De knecht trad binnen, keek, in strakke houding, Vagebond aan met 'n niet gansch bedwongen spotting in de oogen. Sinds die in 't huis 'n soort van belangrijke rol ging spelen, had-ie 'm met steeds stijgende verbazing betracht, in 't minst niet wijs wordend uit zulk 'n zonderling menschenproduct. En langen tijd had-ie niet geweten, of-ie 'm uit de hoogte, dan wel minzaam of met respect behandelen zou. Thans stond-ie tusschen 'n aangename familiariteit en 'n neerbuigende vergoelijking. Vagebond gaf 't 'n geheime vreugd, den pseudo-aristocraat in volkomen duister omtrent z'n persoon te laten.
Hij maakte 'm attent op 't stakkerige dier buiten.
| |
| |
De knecht, dadelijk serieus - hij had vroeger bij de freule van Blum-Blum gediend; men kon nooit weten, hoe-ie daar misschien nog eens terecht kwam - bood aan, 't hondje oogenblikkelijk terug te bezorgen bij z'n meesteres. Hij moest toch nog uit voor 'n boodschap. Dat kon dan in één moeite door.
Vagebond, voor 't raam, zag 'm gaan. Maar geen drie minuut daarna kwam 't windje alweèr voorbij, alleen, nu wat kittiger dan straks, maar toch in zoeking. ‘Stommerd!’ dacht Vagebond. ‘Kan-ie dat dier nog niet eens houden?’ En hij besloot, er nu maar zelf op uit te tijgen, freule van Blum-Blum gelukkig te maken met z'n vondst.
Aan haar huis werd-ie met eenige verwondering opengedaan. ‘Hé!’ zei de meid en ze trok 'n vreemd gezicht. ‘Is ze alweer weggeloopen? En de knecht van den baron van Priktum heeft 'r juist teruggebracht. Hoe is 't mogelijk! Als u even....’ Ze sprak niet uit. Achter 'r klonk gekef, waarop 't hondje, dat Vagebond droeg, aan z'n arm ontsnappend, vroolijk langs 'r sprong, op 't andere dier af, dat zulk 'n blijde herkenningskreet had geuit. Vagebond keek lichtelijk onthutst. De meid sloeg de handen in elkaar. Aan 't eind van de gang tuurde de freule van Blum-Blum sprakeloos door 'r lorgnon. Hemel, wat had dat te beduiden?
‘Welke is nu van mij?’ schreide haast de freule, wier hoogste levensvreugd 't hondje was. ‘Die domme Gerard ook! Zoo roekeloos te zijn met m'n lieveling! Hij krijgt dadelijk z'n ontslag!’
Vagebond, na 'n zeer nauwkeurige betrachting van
| |
| |
de beide hondjes, bemerkte toch 'n niet te loochenen onderscheid. En waar-ie uit 't spreken van de meid reeds begreep, dat de freule 'n teèfje koesterde, gaf-ie als z'n stellige meening te kennen, dat 't laatst gevonden hondje 't gezochte was. Doch de freule van Blum-Blum, hoogelijk geagiteerd, protesteerde met 'n stem, die bijkans schreeuwde:
‘Daar weet u niets van, meneer, niets, niets! Er is geen verschil. De kleur, de oortjes, de oogjes! Zelfs de koordjes zijn eender. Waàr is 't onderscheid, meneer? Zie zelf!’ En, met 'r lorgnon vlak over de hondjes gaand, wond ze zich meer en meer op.
Juist keerde de onvoorzichtige Gerard terug, die, alvorens naar de politie te gaan, toch even kwam zien, of 't hondje misschien niet uit zichzelf 't huis teruggevonden had. Groot was z'n verheuging, toen-ie nu zelfs ook den vluchteling van jonkheer Tikkelburg aanwezig zag, wat 'm met geduld den stortvloed van verwijten deed ondergaan, waarmee-ie ontvangen werd. Dan, in 'n oogenblik van stilte bij z'n meesteres, zei-ie met overtuiging, welke 't hondje van den huize was. Doch freule van Blum-Blum, 'm bijna niet aan 't woord latend, bleef er bij, dat zelfs 't scherpste oog geen verschil kon onderkennen. En in 'n zenuw-schreiing beide hondjes met zich voerend, sloot ze zich in 'r kamer op, betuigend, dat ze met dien jonkheer Tikkelburg niets te maken had en zich voor niets ter wereld 'r lieveling liet ontnemen. Vagebond en de huisknecht keken elkaar met verstomming aan. 't Was dan ook 'n hoogst delicaat geval.
| |
| |
Tot Vagebond, die dat net 'n kolfje naar z'n hand vond, z'n tusschenkomst beloofde. En, uitgelaten door den knecht, liet-ie zich 't huis van Tikkelburg wijzen.
't Kostte 'm eenige moeite, toegang te verkrijgen tot de binnenkameren van den jonker, die even afgezonderd leefde als de freule van Blum-Blum. Slechts aan z'n list, te zeggen dat-ie van den baron van Priktum kwam, dankte-ie 't, dat-ie niet afgewezen werd. Tikkelburg hoorde 'm met bevreemding aan. Dan nam-ie dadelijk z'n hoed, jas en stok en liet zich aandienen bij de freule van Blum-Blum.
De freule toonde zich hoogst gereserveerd en in 't minst niet bereid, een van beide hondjes af te staan, hoe duidelijk ook aan 't reutje was te zien, dat-ie z'n baas herkende. Tikkelburg, gaandeweg bekoord door 't komische van 't geval en ook niet goed wetend, met welke woorden hij 't kiesche van den toestand ontvouwen moest, drong niet erg aan, verklaarde op 't eind zelfs, dat-ie er niets tegen had, de hondjes 'n poosje bij elkaar te laten. Freule van Blum-Blum, blij, dat althans voorloopig de grootste moeilijkheid was opgelost, werd wat toeschietlijker, gaf hoogelijk op van 't stamboek van 'r lieveling. Tikkelburg luisterde met steeds meer aandacht. ‘Ja, men heeft in onze familie altijd erg op 't ras gelet’ besloot de freule. De ander knikte. Dat had men bij de Tikkelburg's oòk altijd gedaan, zei-ie dan nog even. En hij gìng, in gedachten. Freule van Blum-Blum had 'm toegestaan, nu en dan eens naar de hondjes te komen kijken, waar een van de twee toch van hèm moest zijn.
| |
| |
Steeds geregelder werden nu de bezoeken van Tikkelburg aan dat andere huis op 't Hooge Hout. Zelfs kwamen er dagen, dat z'n belangstelling in z'n rechtmatig bezit zóó groot bleek, dat-ie er tweemaal naar kwam zien. En op den dag, toen 't hondje van de freule van Blum-Blum, dat zich voor haar als 't ware reeds in twéé windjes had omgezet, zich tot 'r groote verbazing vervièrvoudigde, vroeg-ie om de hand van haàr, in wier familie men altijd, evenals in de zijne, zoo erg bezorgd was geweest voor 't ras. 't Leven had nu voor de freule van Blum-Blum één mysterie minder.
Toen Vagebond, die zich door den huisknecht op de hoogte had laten houden van 't verloop van de historie, dit einde vernam, ging-ie languit op 'n stoel liggen, even van 'n schatering te bekomen. Dan nam-ie papier en pen en fluks ontvloeide 'm 'n schoone ballade, de verloving bezingend van twee, die elkaar ontmoetten in de mist en waarbij 't niet altijd recht duidelijk was, of-ie 't over tweebeeners dan wel over viervoeters had. Deze zang had veel succes bij de van Priktum's, verbreidde z'n naam in nog wijder kring. Vagebond knikte tevrêe. 't Was moeilijk, weer telkens iets nieuws te verzinnen.
|
|
Auteursrecht onbekend