|
| |
X.
Heel 'r lichaam schokkend van emotie, kreet ze 'r ellende uit, 'r niets-dan-ellende. Eerst hadden 'r tranenomnevelde oogen nog gestaard in de boomen, die zich rijden langs de Oude Gracht voor 'r huis, waarin de winter-treurnis al begon te zang-ruischen. Vaak tuurde ze zoo naar die pracht van loof daar vlak voor 'r ramen, waartusschen en onderdoor ze op 't Herteveld keek, Hofstad's geadeldste oog-verrukking van heuvelig gazon en rank gewei-dier. Altijd was 't 'r trots geweest, dat juist haár kamers uitzagen op die koninklijke heerlijkheid. Veel van 'r leven had 't vermooid.
Nù zag ze er niets van. De oogen toe, niet willend weten van wat 'r bekoren kon, van 't Herteveld niet, van de boomen noch van 'r eigen rijke vertrekken, waarvan de kasten zeker nog meer kostbaarheden verborgen dan welke al zichtbaar waren, stond ze, 'n zakdoekje krampig verwringend, aan de tafel onder den kroonluchter, ten prooi aan 'n heftige smart, welke 'r zóó schokte, dat geen deel van 'r lichaam er door onberoerd bleef. 'n Kreet slaakte ze, onverstaanbaar, welke sprak van wanhoop, pijn en diep mêelij met zichzelf. En nog wat onsaamhangende klanken bracht ze voort, rauwig haast, die 'r zelf verschrikt zouden hebben, indien ze ze gehoord had. Dan viel ze op 'n stoel neer, de
| |
| |
armen stuttend op de tafel, beide handen aan 't hoofd, dat ze telkens nog bewoog als in wringing van smart. Doch huilen deed ze haast niet.
Als met moeite ontwrongen zich nog 'n twee tranen aan 'r saamgeperste wimpers. Dan leek heel 'r tranenschat wel gedroogd. Freule van Nebdal kòn niet weenen.
Dàt maakte 'r nog rampzaliger. Was dan zelfs die smart aan 'r niet geheel echt, was dan alles, alles comedie, comedie met zichzelf, comedie met iedereen? O, dat poppenspel van 't leven, waarin ze meehuppelde, meegrimaste, mee-révéransde als de meest losdradige marionet, dat eeuwig zevenmaal verdoemde poppenspel, dat alle echt stroomend bloed deed stollen, elken waarlijk geschreiden traan kilde, allen hartklop tot 'n bevinkje maakte van niets, dat vloekb're spel van niets dan vormen, bêtises en overeengekomen begrip, waaraan ze had meegedaan van 'r jongemeisjes-jaren af, dat spel dat 'r leven was! God bewaarde 'r, zou dat altijd zoo duren? Nee, dat mòcht niet!
Wild rukte ze zich op, sloeg met de vuist op de tafel. Nee, nee, dat mòcht niet, dat zou ze niet gedoogen! Altijd die gevangenis, altijd die knellende banden van 'r maatschappelijken kring! Ze zou breken, breken met alles, behalve met 'r zelf, dat ze nog diep in zich voelde leven, snakkend naar lucht. 't Moest ùit zijn zoo, uìt!
Brieschend stortte ze zich in 'r slaapkamer, waarvan de schuifdeuren openstonden. 'r Oogen staarden met 'n angst-vraag, 'r handen zochten als om iets te breken. 'r Gang was stormend, alles aan 'r in woeling
| |
| |
van verzet. Doch tegelijk dat ze zoo ging, werd ze 't gewaar, zag ze zichzelf, zooals ze deed en 't ietwat tooneelmatige ervan trof 'r, zooals daareven ook dat niet-kunnen-huilen van 'r 't haar gedaan had. Alweer spel, spel? O, ellende, de ellende van 't niet-echte, de onnatuur, 't nimmer-meer-spontane! Met 'n snikkreet sloeg ze de handen aan 'r hoofd, hield dat vast, als was ze bang, dat men 'r ook 'r denken ontnemen zou, gelijk men er altijd op uit was geweest, 'r haar ziel, haar kostelijkst eigen-bezit te ontrooven. O, was 't niet om gek van te worden, die warreling van 't eigen-leven dwars door 't poppenspel van de conventie heen? O, ze zou 't nog uitschreeuwen van ontzetting, als dat niet ophield! Krankzinnigheid dreigde òm 'r.
Daar zag ze zich in den spiegel, 'r heele persoon, den grooten spiegel, die 'r weerkaatste elken dag zooveel maal, kort soms, soms lang, als ze zich bewonderde in nieuw toilet of als ze 'r man verwachtte, 'r Charles, 'r.... Ja, 'r man! Wie had meèr recht, 'm zoo te noemen, den graaf van Montrose?
Ze bleef in den spiegel turen, naar dat beeld daar van 'r, die welgekleede, gracelijke figuur, welke 'r zoo vreemd voor kwam, 'n heel ander iemand dan ze waarlijk was, de groote marionet, welker bewegingen onafhankelijk waren van 'r wil, zich regelden naar de koorden, die anderen in handen hielden. O, marionet, schoone, aanbiddelijk trotsche marionet, maar marionet! 'r Oogen trachtten de diepte te doorpeilen van die der andere, doch 't bleef alles geheimenis voor 'r, ondoorgrondelijk.
| |
| |
‘Comedie weer’ verzuchtte ze en 'r mond verwrong zich smartelijk. Dan, als om die andere daar te braveeren, wier onbereikb're afgeslotenheid 'r 'n kwelling was, dat ze er bij schreeuwen kon, nam ze, als in ouden tijd, 'r wijd hangenden rok rechts en links 'n tipje op, maakte 'n zeer diepe révérence en zóó, nu bewùst comediespelend, sprak ze zichzelve toe in dat uur van exaltatie:
‘Freule van Nebdal, maîtres, erger! Sst, dat ze 't niet hooren! De wereld noemt me wel zoo, stil, in 't geheim. Maar ze begroet me er niet minder liefkoozend om, blijft me accepteeren, brengt de noodige hulde aan m'n schoonheid. Erger! Zoo noemden ze m'n moeder ook. Ja, dat weet ik nu zeker. Misschien geven ze 'r nòg wel dien naam! Doch dat hindert alles niet. 't Poppenspel gaat door, 't fluistert even en ik dans mee. Maar dat nu ook hìj.... Ja, schoone freule van Nebdal, maîtres,.... Nee, ik noem 't woordje niet, vier letters maar, toch erger dan duizend woorden. 't Staat duidelijk in z'n brief, z'n geparfumeerden brief. O, dat hìj.... Heb ik dàt aan 'm verdiend? O, 'k hàd 't kunnen zijn, ja, duizendmalen, als ik gewìld had. Maar 'k wìlde niet, om hèm! En nù.... O, als hij eens wist, eens wist! De ellendeling, de.... En 'k heb 'm toch zoo lief, zoo.... Ha, 'n schoone révérence, 'n buitengewoon sierlijke, diepe révérence voor ù, freule van Nebdal, die daar....’
‘Kind, als je nu gek wordt!’
Met 'n schrik-gilletje hortte 't in 'r keel. Mama stond achter 'r, die, aan de deur van de voorkamer al geen antwoord krijgend, de suite half doorgeloopen was,
| |
| |
verbaasd over die alleenspraak van 'r dochter. Zich moeilijk verstaanbaar makend, waar 'r neus, keel, zooals ook andere lichaamsdeelen, aan 'n chronische verstopping schenen te lijden, had ze nu toch, in 'r angst om die vreemdheid van Hélène, 'r spraakvermogen tot zulk 'n exces weten te bewegen, dat 't het hoog-tonige, volle geluid van 'r dochter nog overtrof. En, gansch buiten adem van die krachtsinspanning, bleef ze verstard staan kijken, blazend, puffend, 'n pruttelende koffiepot, waarin slechts boontjes van 't allerduurste gewas tot aromatischen drank verwerkt werden. Hé-lè-ne moe-oèst niet zoo-oo vree-eèmd doen!
Diè, na 'r eersten schrik, keerde zich niet om. Alleen ging ze wat meer naar rechts, tot ze ook mama in den spiegel kon zien. Daarop vervolgde ze 'r comedie:
‘En daar.... de tweede marionet! Beweegt zich wel wat moeilijker, maar doet toch nog mee. 'n Zeer geziene dame! Als ze in 'r rijtuig door Hofstad rijdt.... Zelfs 'r hondje krijgt streelinkjes. Ze wordt wat opgezet, 'n pronkpauw, even kleurig. Ze regeert dan ook als 'n reine mère. Tòch is ze maar.... of wàs ze.... 'n... 'n... net als de schoone freule... nog 'n révérence s'il vous plaît!.... 'n....’ Freule van Nebdal hield even in. Dan, zich plots omdraaiend, zoodat de douairière opnieuw 'n schrikje kreeg, welke 'r schier omver wierp, sprak ze, die recht in 't gezicht ziend - en 'r gelaat stond nòch hard noch meegaand, drukte 'n mengelmoes uit van alle mogelijke gewaarwordingen:
‘Weet u, mamaatje, hoe we allebei nu eiglijk heeten? Weet u....’
| |
| |
‘K-i-nd!’ stotterde de douairière en ze greep, of ze ook 'n stoel kon vinden.
‘Hier staat 't. Kijk! O, hij schrijft 'n duidelijke hand!’
De freule had 'n brief te voorschijn gehaald, dien ze mama nu onder den zeer purperen neus hield. Deze, gansch onthutst, - wat mankeerde Hélène, zóó te doen, zulke dingen te zeggen! Men bewaarde toch de convenances, de.... Ze zou waarlijk gaan denken, dat de champagne van vannacht nog.... Ofschoon.... Nu, dan was zìj in 'r jongen tijd ànders. Ze kon wel tegen.... Maar, als Hélène dan heusch zwakker was.... Ja, ze ging den laatsten tijd wat veel uit. En dan dat nachtbraken, dat.... 't Werd altijd zoo laat. Ze moest zich dan maar wat meer menageeren. Maar zulke dingen, zulke.... -, de douairière, te verbluft om wèlke lectuur ook te te kunnen savoureeren, maakte 'n afwerende beweging met de hand, had wel willen vluchten, was ze er maar toe in staat geweest. Doch Hélène, onvermurwbaar, hield niet af, drong den brief al dichter onder mama's waterig-smeekenden blik.
‘Uw lorgnon, mama’ zei ze nog en ze greep 't lang-gesteelde kijkglas, dat aan mama's zij bungelde, stopte dat dwingend in 'r hand.
Toen mòest de douairière wel. Ze keek, waar Hélène den vinger hield, las.... Mama gilde. Hélène schrikte hevig. Mama zakte ineen met heel 'r plof-zwaarte. Hélène hield 'r nog even. Eén stap verder was 'n luie stoel. Hélène, zich spannend, wist er mama nog òp te krijgen,
| |
| |
liet 'r dan los, ontdaan. O, God, als mama nu maar niet ging spektakelen! Dan kwam 't heele huis er weer aan te pas, zouden ze denken, dat mama weèr.... Of hàd mama weer te veel.... gedronken? Van dat eene woordje kon ze toch niet zóó.... Ofschoon.... O, 't was slècht van 'r, infaam! Als mama nu maar niets ergs kreeg, niets.... ‘Mama!’ O, God! Ze zou bellen, gauw! De knecht moest naar den dokter, dokter Vogelaars! Of, als die niet thuis was, de eerste de beste! Als er maar hùlp kwam, onmiddellijk! Ze zou 't nog besterven.
Mama kreunde, dof. Gelukkig, ze gilde niet. Of was dat juist 'n teeken, dat ze.... ‘O, mama, mama, zèg toch wat!’ Hè? O, Willem! Haastig zei ze 'm in de gang, om den dokter te gaan, dadelijk, voort! Willem verwijderde zich, met spoed. En ze snelde naar mama terug, die de oogen flauw opsloeg, steunend. Moeder en dochter stonden tegenover elkaar, zóó vijandig en toch zoo één, dat ze er beiden 't roerende diep van beseften. Om hen breidde zich als 'n wereld van vereenzaming.
‘Kind!’ zei mama nog eens en ze kwam meer en meer tot zichzelf. Doch vooreerst werd er niets meer gezegd.
Hun gedachten gingen ver, van de douairière tot 't jaar, toen jonkheer van Nebdal zich 'n kogel door 't hoofd schoot, haar achterlatend in berooide omstandigheden. En van familie kwam geen hulp. 'n Oogenblik dacht ze er over, 'r mooie huis op de Oude Gracht te verlaten. Doch dat was gelijk aan 'r dood geweest.
| |
| |
Toen kwamen vrienden. Die bezochten 'r geregeld, 's avonds, hadden de délicatesse, voortdurend geld aan 'r te verliezen, bij 't spel. Dat had 'r eerst wel wat gestuit, doch ze was er aan gewend, gauw. 't Maakte alles ook zoo gemakkelijk voor 'r. Zoo waren 'r salons 'n speelclub geworden, waar men tot in den morgen bijeenzat onder sigaretten en champagne. De wereld praatte er over, vertelde veel erger dingen van de nog tamelijk jonge weduwe dan waar waren. Tot ze, juist door die bekladding van de wereld, zich schuldig ging maken aan de fouten, waarvan ze nu toch eenmaal den naam had. Ze koos zich minnaars uit de begunstigers van 'r salons, verwisselde nogal eens van liefde. Au fond vond ze dat trouwens ook zoo heel erg niet. Had wijlen 'r heer gemaal zulke bijzonder edele principes in 'r gekweekt? Dus nam ze 't gaandeweg met de moraal al minder en minder nauw. Op 't laatst zelfs gebeurde 't wel eens, dat ze niet heel duidelijk wist, of ze 'r jongsten gunsteling lief had om hemzelf dan wel om 't vele geld, dat-ie op 'r tafels liet. 't Is moeilijk, de dingen altijd klaar te zien. Zoo werd 'r naam er niet beter op. Doch bij 't uitgaande, frivole aristocratenkliekje van Hofstad, dat door z'n schreeuwerigen toon de bête menigte vaak deed gelooven, dat zìj nu de kern van Keutelland's beschaving uitmaakten, hinderde 't 'r zoo heel erg niet, al ontweken de dames 'r eenigszins. Trouwens, zij, in 'r afhankelijkheid, moest 't meer van de heeren hebben.
In die omstandigheden groeide 'r eenigste dochter op tot 'n opvallende, hoog-ranke schoonheid. 'n Poos
| |
| |
sprak men zelfs van de blondine als van 'n zeer bijzondere verschijning. En men vroeg zich af, of 't meisje zich zou weten te redden uit die omgeving van niets dan scheefheid. Haar positie was uiterst moeilijk. En vele families wisten niet goed, of men 'r al of niet in hun kring zou permitteeren. Mama hield 'r zooveel mogelijk buiten alles, had 'r ook jaren op kostscholen gedaan. En de trouwe bezoekers van 't huis op de Oude Gracht behandelden 'r met al den eerbied, dien men jegens 'n freule van Nebdal verschuldigd was. Dit alles belette echter niet, dat mama op 'n dag tot de ontdekking kwam, dat de graaf van Montrose, die sinds eenigen tijd druk verloor aan de speeltafel, in 'n intiemer verhouding tot Hélène stond dan ze had durven vermoeden. 't Had 'r eerst hevig geschokt, doch in den roes, welke 'r leven was, had ze 't al weer gauw als 'n daadwerkelijkheid geaccepteerd, waaraan nu toch eenmaal niets meer te doen was en toen 't bleek, dat die passie van den graaf tot 'r dochter er een van zeer ernstigen, diepen aard was, zoodat ze op 't eind z'n volledige, voor de wereld erkende maîtres werd, had 't nog 'n soort vreugde en trots in 'r gewekt, dat 'r dochter, vanaf 'n bepaald standpunt bezien, nog zoo goed was terechtgekomen. En finantieel profiteerde ze er enorm van.
Toch, waar ze dadelijk leefde naar 'r inkomsten-vermeerdering, de bakens haastig verzette naar 't getij, bleef 't 'r altijd groote moeite kosten, 'r uitgaven eenigszins in overeenstemming te brengen met 'r middelen en daarom, nu ze zelf 'n oude vrouw was geworden,
| |
| |
had ze er, in 'r al grooter gedepraveerdheid, misschien zelfs niets tegen gehad, indien 'r dochter sommigen van 'r talrijke aanbidders, die op 'r ontvang-avonden steeds om 'r heen waren, op 'n wijze begunstigd had, die den graaf in z'n vermeende rechten zou te kort doen. Wel had ze er bij Hélène nooit in de verste verte op gezinspeeld, doch 'r houding jegens de bezoekers van 'r salons was in deze eerder aanmoedigend dan zooals 't behoorde. Dit had al eens tot praatjes aanleiding gegeven, waarvan men niet recht wist, wat te moeten denken. En die vage verdenking, welke zoowel op de moeder als op de dochter rustte, had nu den graaf van Montrose den brief van verwijt doen schrijven, waarin hij haar van 't ergste beschuldigde dat maar denkbaar was. De vier-letterige vernederingsnaam stond er in alle duidelijkheid.
Als de douairière zich eindelijk weer wel genoeg gevoelde om op te staan, vroeg ze met 'n gebaar den brief terug, welken ze daareven van zich had gestooten. En ze las 'm nu langzaam, met aandacht. Dan dacht ze na, voorzichtig, als spiedend. Hélène had zich afgewend, keek weer door 't venster. De schoonheid van 't Herteveld trof 'r toch telkens weer opnieuw.
‘Kind’ langzaamde de douairière daarop en 'r adem had de gewone moeite, niet in puf-ploffinkjes te stokken. ‘'t Is 'n.. 'n.. 'n schandaal, 'n....’ Ze trachtte verontwaardigd te doen, al kon ze 't niet erg goed, gewoon aan de gepassionneerde uitingen van mannen, die dikwijls achter heftigste bewoordingen hun wildste verlangens verborgen. Dat nam echter niet weg, dat 't niet te pas
| |
| |
kwam, zoo'n brief. En, met iets vaag theatraals in 'r houding, verbood ze 'r dochter, den graaf in de eerste acht dagen te ontvangen. Dan, zich weer gevend zooals ze was, schuifelde ze 'n weinig op 't raam toe, sprak:
‘Geef me 'n zoen, Hélène’.
Hélène keerde zich om, keek mama vragend aan, met 'n tikje verwondering.
‘'n Zoen, Hélène’ bedelde de douairière nogmaals en 'r blik smeekte.
'n Laatste aarzeling had Hélène te overwinnen. Zooeven nog had ze mama van binnen gevloekt om 't slechte leven, dat ze geleid had en waaraan ook háár maatschappelijke val te wijten was. Doch nu, dat ongelukkige gezicht van de smeekelinge daar aanziend, zag ze weer duidelijker, hoe dat alles als vanzelf langzamerhand geworden was, niet z'n oorzaak vond in slechtheid, doch in zwakte, welke gaandeweg aan zonde geboorte gaf. 'n Groot mededoogen voelde ze in zich oprijzen, welke tevens 'n algeheel vergeven in zich besloot en, met iets waarlijk aristocratisch nu in 'r houding van neerbuigende hoogheid, trad ze op mama toe, gaf 'r den gevraagden zoen, op 't voorhoofd, met mompeling van 'n onverstaanbaar woordje, dat 'n liefkozing zijn moest. Weer wat tevreê, strompelde de douairière daarop weg, 'r dochter nu maar liever alleen latend na die hartstochtelijke scène van zoo pas. Ook herinnerde ze zich, dat ze nog iets had weg te sluiten op 'r kamer. De bedienden behoefden niet àlles te zien. Dat men soms port dronk enkel ter versterking, begreep niet iedereen.
| |
| |
Hélène, nu zichzelf weer, schreed langzaam 'r kamer door, keerde telkens terug, hield even stil, begon dan 'r wandeling opnieuw. Van 'r drift, 'r woede, 'r pijn voelde ze niet veel meer. Alles bij haar zakte nogal gauw. Alleen behield ze 'n zwak gewaarwordinkje van haat jegens Charles. Die haat groeide al jaren in 'r op, dwars tegen 'r liefde in. 't Was de haat van de beleedigde vrouw, die weet, dat ze bijkans uitsluitend eerbiediging verdient. Waarom had Charles 'r nooit tot echtgenoote genomen? 'n Scheiding van de gravin van Montrose was heel gemakkelijk geweest. Die had zich nog meer te verwijten misschien dan hij. Doch nooit had hij gewild, zonder z'n weigering ooit recht te motiveeren. Zìj had de redenen ervan altijd in 'n hechten aan conventie gezocht, ook in belangetjes van allerlei aard. Bijvoorbeeld, de Montrose's hadden drie kinderen. En daar had ze zich telkens weer bij neergelegd na 'n periode van krachtig verzet. Doch nu die brièf! Waarlijk, indien ze den naam, welken hij 'r daarin gaf, verdiènd had, zou dit dan hààr schuld geweest zijn? Behandelde hij 'r, hoe weinig ze zich overigens ook over 'm te beklagen had, anders als z'n maîtres? En 'n maîtres, was die haast niet als gerechtigd tot vrijheden, die voor de echtgenoote onherroepelijk verboden waren? En z'n eigen vrouw dan? O, 't was brein-verwarrend, daarover te denken!
Ze keek weer naar 't Herteveld. Dat gaf rust. Vrij duidelijk zag ze, over de gracht en den weg aan den overkant heen, 'n paar van de gewei-dieren over hun heuvelig terrein stappen. Ook stond 'n enkele roerloos,
| |
| |
in majesteit. 't Werd gansch kalm in 'r. Ze kon nu haast meelijdend de schouders ophalen over 'r gedrag van kort geleên. Neen, men brak niet zoo gemakkelijk algeheel met toestanden van jaren. Ontvluchten? Wat? Waarheen? Neen, 't poppenspel ging door, onzichtb're handen bleven aan de touwtjes trekken en doordansen moest ze. Ze bleèf de freule van Nebdal, aangekeken in 'r equipage, zacht besproken, eerbiedvol begroet, de rijklevende, algemeen erkende, doch niet als zoodanig openlijk behandelde maîtres van een van Hofstad's hoogste heeren, den graaf van Montrose. Mocht ze in waarheid met conventie voor 'n deel gebroken hebben, voor 't uiterlijke bleef ze meedoen in 't doodelijk bête marionetten-stuk, dat 't leven van de groote wereld was. Buigen zou ze en knikken en hoogdoen en lachjes geven als 'n goedgedresseerd theater-sujet. 't Schrijnde soms wel, maar 't was toch ook om over te lachen, zij 't 'n weinig nerveusjes. O, er waren onverbreèkb're banden!
Nu òver 't Herteveld heen ziend, over àlles, wat 'r omgaf, kreeg ze op eens 'n hellen kijk op iets, dat tot nu duister voor 'r was gebleven, wel eens voor 'n oogenblik vaag verlicht, doch daarop weer des te donkerder. Charles had 'r lief, omdat ze z'n maîtres was. Als echtgenoot zou-ie niet meer om 'r geven dan om de gravin van Montrose. Dàt was 't geheim. 't Gaf 'r 'n siddering. Maîtres te mogen noemen iemand, die van geboorte niet lager was dan hij! Zulk 'n brok heerlijk leven, als zij zichzelve wist - o, ze was schoon en geestig en vol hartstocht, vereenigde in zich al de bekoorlijkheden van de vrouw! - algeheel dienstbaar te
| |
| |
weten aan z'n lusten, zonder dat hij haar tot z'n gelijke behoefde te maken, was 'n koninklijk feest voor z'n aristocratische verwendheid, 'n feest, van welks verrukking hij zich niet 't minste glimpje zou laten ontnemen. Zag ze 't nu heel, heel duidelijk? En zou ze zich nu nooit meer illusies maken van 'n huwelijk of van 'n verbreken van banden, wat 'r, met haàr verleden, maatschappelijk slechts zou doen zinken? Zag ze 't heel, heel duidelijk?
Even sloot ze de oogen. Er ging als 'n strieming door 'r ziel. Doch tevens iets van vreugde. 'n Physiek welbehagen vermeesterde 'r meer en meer. Nu goed, maîtres! Maar liet ze 't dan volledig zijn, spottend met de aangrijnzing der marionnetten, die voor 't uiterlijk nog 'n schijntje van eerbied bewaarden voor de conventie. Maîtres, algeheel! Ja.... Doch wat bedoelde ze daar eiglijk mee?
Ze kreet weer even op, zooals 'n kort half uur geleden, zij 't niet zoo heftig. Ze schrikte voor 'r eigen gedachten. O, ze moest voorzichtig zijn met zichzelve! Wat woelde daar in 'r, waarheen gingen 'r wenschen? Ze werd slecht, slecht, o, slecht! Maar ze maàkten 'r zoo. Ja, zìj, Charles, de bezoekers van 't huis, mama! Wat verweet Charles 'r, waarom drongen de vrienden altijd zoo om 'r, hoe kwam mama altijd nog aan meer geld dan Charles 'r afstond en waarom kwam ze nooit tusschenbeide, als een van de bewonderaars 't haar wat àl te lastig maakte? O, ze dròngen haar naar dàt, wat ze tot nu nog altijd had ontweken! Zou ze op 't laatst dan toch nog dien vier-letterigen naam gaan ver- | |
| |
dienen, dien hij haar in dien brief gegeven had? Haast moest ze vermoeden, waar hij haar in die omgeving liet, ja, er haar 't liefst scheen te zien, dat hij daar naar verlangde, 'r nog meer te vernederen in z'n hartstocht van steeds meer verfijnden bruut! Doch neen, neen, dat was krankzinnigheid, dat was.... Ofschoon.... O, daar had ze 't weer, dat gevoel van gek te zullen worden, alles te kunnen breken, vernielen, 'n misdaad aan zichzelf te moeten begaan. Ze moest zichzelf vasthouden met ijzeren hand. Als ze eens uit ging! Neen, ze kon nu geen menschen zien, zich niet bewegen tusschen 't leven van de straat, 't Bosch, zonder dat niet dadelijk iedereen bemerken zou, dat er iets bijzonders aan 'r was. Neen, dan nog liever.... In Gods naam maar, al had dokter Vogelaars 'r gezegd, er vooral heel voorzichtig mee te zijn, 't niet anders te gebruiken dan bij heel hooge uitzondering. En gisteren nog had ze naar 't middel gegrepen en voor twee dagen en nu alweer? Komaan, ja, maar 't zou dan ook voor 't laatst zijn voorloopig!
Uit een van 'r kasten haalde ze 'n klein etui, dat achter doosjes en 'n sachet verborgen lag. 'r Gelaat klaarde al op, werd iets kalmer. En vijf minuut later, 'r deuren op slot, lag ze rustig op bed, gekleed, in diepen slaap. 't Morphine-spuitje stak even onder 'r hoofdkussen uit.
|
|
Auteursrecht onbekend