Stomme zonden

Een waarschuwend woord voor onze jongelieden

[p. 9]

Aan alle Christelijke Ouders en Opvoeders.

Reeds vele jaren liep ik rond met het voornemen dit boekje te schrijven. Een door u welbegrepen schroom hield mij echter terug.

In den laatsten tijd hoorde ik evenwel menschen, die met de jeugd omgaan, spreken over toestanden van verregaand bederf onder het opgroeiend geslacht, die ten hemel schreien, en mijn voornemen werd er door versterkt.

Het Rapport inzake ‘Jongenslectuur’ uitgebracht in de ‘Jaarvergadering van den Nederl. bond van Geref. Knapenleiders’ gaf me den beslissenden stoot, om de samenstelling van dit waarschuwend boekje ter hand te nemen.

Daarin las ik de volgende, geheel uit mijn hart gegrepen woorden:

‘Sexueele lectuur’, een soort lectuur waarover men liefst zwijgt. Dat is gemakkelijk en helaas gewoonte. En waar gewoonte en gemak hand aan hand gaan, is het moeilijk een anderen weg uit te stippelen.

Ds. J.W. Kan zei: ‘Intusschen denkt en redeneert het kind. Het durft nu eenmaal niet meer met allerlei vragen bij de ouders te komen, en gaat te rade bij schoolkame-

[p. 10]

raden. Zijn de kinderen volwassen, dan worden zij geoordeeld alles te weten, maar van wien zij het hoorden komt er niet op aan, maar open en rond worden dan de dingen bij hun naam genoemd.’

Wij aarzelen niet dezen toestand door en door ongezond te noemen. De Schrift doet anders; de Schrift, ook voor onze jongens gegeven, noemt de dingen wèl open en rond. En wij hebben het dikwerf zoover gebracht met onze geheimzinnigheid, dat de jonge hoorders bij het lezen der Schrift elkaar aanstooten. Zóóver zelfs, dat er zijn, die daarom de H. Schrift niet aan onvolwassenen in de handen geven! Is daar geen verband tusschen deze grove verwaarloozing van plichten en toenemende onzedelijkheid?

De knapen verkeeren in de periode der geslachtelijke rijping, Het woelt en werkt, het vuur gaat ontbranden, Zal dat vuur een verterend vuur zijn? Het kan ook een vuur der loutering worden. En de opvoeders hebben te doen wat hun hand vindt om te doen, ook in verband met sexueele vraagstukken. Denkt er aan, gij die meent dat de jongens te jong zijn om ze in die vragen in te leiden, denkt er om dat de practijk van ons leven dagelijks leert, dat zij oud genoeg zijn om onder te gaan. Onreinheid in gedachten, woorden en werken, ziet daarvoor zijn de knapen oud en wijs genoeg. Zou het dan de plicht der opvoeders niet zijn hen hierin de hand te reiken?

Vast staat het voor ons, dat we de jongens wel moeten leiden tot de kennis dezer zaken. Zóó dat ze gevoelen: wij staan op heilig terrein. Zóó dat ze gevoelen: wij staan op heilig terrein. Zóó dat ze gevoelen: de vorst der duisternis hanteert hier zijn scherpste

[p. 11]

wapenen, we moeten onze lichamen rein en heilig bewaren in Gods kracht.

En daarmede zijn de hoofdlijnen aangegeven voor de lectuur die wij wenschen. Geen prikkellectuur. Geen lectuur die gemeen maakt en het sexueele aangrijpt tot prikkeling der hartstochten; wèl lectuur, die de jongens op voor hen bevattelijke wijze inleidt in de kennis dezer dingen. Die voelbaar maakt, die leven doet het feit, dat God Almachtig de sexen schiep om in heiligheid samen te leven. Lectuur, die uitgaat van de grondstelling, dat de bron van het sexueele geen bron is van prikkelgenot, maar een fontein, door God ontsloten tot uitvoering van Zijn wereldplan en die de heiligheid zóó weet te teekenen, dat het een vanzelf sprekend ding wordt, dat het huwelijk is geworden de afbeelding van de verhouding tusschen Christus en Zijne gemeente.

De eisch is zwaar, en kan alleen vervuld worden door Christenen van de daad. Geen neutraliteit worde hier geduld. Het brandende braambosch van Gods heiligheid worde slechts genaderd door hen, die leerde neer te vallen om te aanbidden.

Maar geen struisvogelpolitiek worde hier toegepast. Die leidt ten verderve, en niet ten leven.

Waar zulks ditmaal niet kon, zij de wensch uitgesproken, ‘dat een volgende boekenlijst ook deze soort lectuur behandele.’

Ik hoop dat dit boekske niet te veel beneden het ideaal der samenstellers van dit Rapport moge blijven.

Dit ééne staat vast. Mijn pen werd gedreven door

[p. 12]

hartelijke liefde voor onze jeugd en de vurige begeerte het verlorene te behouden en het weggedrevene te verzamelen.

Dit boekje is noodig, omdat het de zonden bij hun naam noemt. Zelf wist ik, reeds volwassen, niet waarin de zonde der onanie bestond. De vage aanduidingen hadden mij niet voldoende voorgelicht. Zelfs uitnemende boeken als ‘Het Huwelijk’ van Dr. Dupont, noemen het kwaad niet ronduit en duidelijk bij hun naam.

Uit kieschheid, ik stem het gaarne toe. Maar de mensch die niet weet welke zonden hij bedrijft, moet weten!

Dit is mijn honderdmaal bevestigde ondervinding.

God zegene de lezing van dit boekje voor ziel en lichaam van vele jongen en ouden.

JOHANNA BREEVOORT
(M.G. BAKHOVEN-Michels.)

Rotterdam,
Augustus 1916.