Stomme zonden

Een waarschuwend woord voor onze jongelieden

[p. 5]

Woord ter inleiding.

Zeer gaarne voldoe ik aan de uitnoodiging van Schrijfster en Uitgever, een woord ter inleiding te schrijven bij dit uitnemend geschrift van de in onze Christelijke kringen zoo goed bekende Johanna Breevoort.

Gelukkig, dat er nu eens van een onzer Christelijke schrijvers een woord uitgaat, dat rechtstreeks spreekt tot de jongelieden en de te bestrijden zonde met naam en toenaam noemt. Wel is het wenschelijk, dat de jongens en meisjes in plechtige stonde door de ouders worden onderwezen in de geslachtelijke vraagstukken en dat zij tijdig op de hoogte gebracht worden met het kwaad van het spelen met de schaamdeelen en de gevolgen daaruit voortvloeiende; maar de ervaring leert, dat de ouders telkens daarmede te laat komen en de jongens en meisjes al lang alles weten, als de ouders hun onderricht willen beginnen.

Van hun kameraadjes meest, soms ook uit boekjes, hebben zij hun wijsheid geput en er zich vroolijk over gemaakt. En dit is juist het onreine. Wanneer vader zijn zoon, moeder haar dochter nuchter en sober op de hoogte heeft gebracht, dan lachen ze niet, maar zijn vereerd door het vertrouwen van vader en moeder en een

[p. 6]

kameraad, die later grapjes wil maken over geslachtszaken, wijzen zij van zich.

Maar nu ligt hier vóór ons een woord, gesproken tot het hart der jongelieden, een woord van een warm voelende vrouw, die met groot leedwezen heeft waargenomen het verderf, dat onder de jeugd voortgang heeft, en die geen woorden krachtig genoeg kan vinden, om de zonde in al haar naaktheid bloot te leggen en zelfs den weg tot genezing aan te wijzen.

In het Woord Vooraf bij ‘Het Huwelijk’, een boek voor het Christelijk gezin’, schreef ik over de groote onbekendheid in onze Christelijke kringen met geslachtelijke vraagstukken en dat gebroken moet worden met het geheimzinnig waas, waarmede men in deze kringen alles bedekt, wat met het natuurlijk proces van de voortplanting des menschen samenhangt.

Men begint de onanie in volslagen onkunde met de schrikkelijke gevolgen en als men straks die gevolgen aan lichaam en ziel ervaart, is men er zóó aan gewend, aan verslaafd zelfs, dat alleen groote wilskracht in staat is, betering en herstel te brengen. En de wil is dan juist zoo bedroevend zwak.

Men moest eens kennis kunnen nemen van de wanhoopsklachten, neergeschreven in brieven, die lijders aan de gevolgen hunner uitspattingen mij schreven na de verschijning van het boek ‘Het Huwelijk’ en waarin zij mij om raad en hulp vroegen.

Men moest eens kunnen vernemen, dat die brieven meest waren van jongelieden, die hun zonden erkennende, er in de gebeden mee worstelden, maar deze niet kònden overwinnen. Dat zelfs gehuwde mannen, die toch op

[p. 7]

geregelde tijden met hun vrouwen konden verkeeren, desniettegenstaande zich toch niet kònden onttrekken aan de zonde, in hun jongelingsjaren, vaak reeds in hun kinderjaren begonnen.

Dan voorzeker, zal er wel niemand zijn die het Johanna Breevoort euvel duidt, dat zij gemeend heeft, dat tegen die zonde krachtiger dan tot nu toe moet worden te velde getrokken en dat een waarschuwing, waarin de zaak met name genoemd wordt, moet uitgaan tot jongelieden op een leeftijd, waarop geacht mag worden, dat nog geen aanvang gemaakt is met het kwaad.

Van zelf is openbaring der brieven niet geoorloofd; het medisch-ambtsgeheim verbiedt dit.

Maar die brieven hebben mij, meer dan te voren, de enorme afmetingen doen kennen die het kwaad heeft aangenomen, ook onder hen, die het erkennen als een zonde voor God.

Dat er beoordeelaars van het boek ‘Het Huwelijk’ waren, die wel vonden, dat ik een goed werk gedaan heb door de bewerking van dat boek, maar dat toch gezorgd moest worden dat het niet maar zoo onder het bereik van jongelieden lag, acht ik alweer een afkeurenswaardige poging tot bedekking.

Tegen groote zonden passen groote middelen.

Hoewel ik van meening blijf, dat men tot de jongelieden moet spreken door de ouders en dat men zonder ophouden de ouders moet blijven bewerken, om zoodoende tot de jeugd te komen, kan, gezien de uitgebreidheid van het kwaad, dit geschrift van Johanna Breevoort veel goed doen, tot tijd en wijle de ouders

[p. 8]

algemeen zelf beginnen in te zien, dat zij vroeg reeds hun kinderen hebben te waarschuwen.

De liefde tot de jeugd en de jongelingschap, voortvloeiende uit de liefde van Christus, drong deze vrouw, tot het bloot leggen van deze etterende wonde en tot de aanwijzing van den weg ter genezing.

God zegene dan ook deze hare poging en vinde het boekje zijn weg, tot heil van ons geslacht en tot verheerlijking van Gods Naam.

A. DUPONT.

's Heeren Loo,
October 1916.