Liederen

[p. 30]

Koortsig liedje

Stemme: Onlangs vroeg in 't morgenrood, etc.

1 Als Dirkje in zijn koortse lag,
die hem het bloed besmette
met een brandende hette,
hij sloeg zijn oogjes op en zag
dat zijn lieve Lijsbette
dezelfde ziekte lette.
Toen heeft hij gezeid:
Mijn vriendelijkheid,
hoe deert mij uw leid!
Och sterf niet, maar beid,
want zie ik ben bereid
mijn ziel u bij te zetten.

2 De vlammen stegen aan zijn hart,
zijn tong hield op van klagen,
zijn pols begon te jagen;
het scheen dat hij veel stijver smart,
ja dodelijker plagen
om harentwil moest dragen,
maar toch niettemin
zo nam hij nog in
zijn zoete vriendin
en ziektsgezellin,
met ziel en met zin,
een wonder welbehagen.

3 Zij sloot haar oogjes half toe,
als hij zich nederspreidde
en tot de dood bereidde,
zij zag wel aan zijn lipjes doe
hoe zijn ziel arrebeidde

[p. 31]

 

en al zijn kracht uitbreidde.

 

Zij riep toen zozeer, met een stemmetje teer:

 

Mijn engel, mijn eer!

 

Ik zwijm, och mijn heer!

 

En ik, zei hij weer,

 

ga van mijn zieltje scheiden.

 

 

 

4 De woorden kleefden aan de tong,

 

zij bleven liggen zwoegen,

 

met liefelijk vernoegen,

 

hun harten hijgden en de long,

 

en dat in zulker voegen,

 

dat al de aders sloegen.

 

Die tuigden ter nood

 

hun jammeren groot,

 

en kwellingen snood.

 

Hij stierf in haar schoot

 

een suikerige dood,

 

waar zij zich slap om loegen.