Verspreid werk
(1986)–G.A. Bredero–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 265]
| |
De vaersen op de sinne-beelden van HorativsDeughts loon is selfs de Deucht, oft int wel doen behagen,
Sy wacht van niemant yet gheluck, ghelt, eer oft staat,
Noch wert door hoop beweegt, oft ooc door sorg verslagen:
Deught hevet al in haer, niet buyten haer sy gaet.
De gheen die tryompheert, en toont ghelijck de snooden
Sijn vyanden voor 't volck, die hy verwonnen heeft,
Raackt Iupiters ghestoelt, en is ghelijck de Goden,
Een kloeck en merck'lijck feyt een groote eere gheeft.
Een bloode duyn en quam noyt van een Arent moedich,Ga naar voetnoot*
De stercke sijns ghelijck ghemeynelijck brenght voort,
Doch moet wel zijn gherecht door Pallas wijsheyt vroedich:
Leeringh' volmaackt natuer, en alles soo 't behoort.
Die groote prijs en eer door Wapens-daden winnen,
Oft door gheleertheyt, konst, verstant en wijsheyt groot
De Deucht den wech bereyt, en voert ten Hemel binnen,
Der Vroomen naam de Deught beschermet voor de doodt.
Van Sotheyt wijsheyt wijckt, de Deught vlucht van d'ondeughden
Hoe dat sy zijn vervolght sy vluchten even seer
Van dees' ziel-zieckten snoo, daer sy noyt me verheughden,
Want dinghen onghelijck vereenen nimmermeer
| |
[pagina 266]
| |
Siet tusschen giericheyt ende verquistingh staet
De miltheyt sijnd' een Deught recht tusschen twe extremen,
Met Icarus hy doolt die niet hout middel-maet,
Die 't padt der Deught wil gaen, den middel wech moet nemen.
Den dwaes van't snoo ghebreck, van giericheyt vol schanden
Tot de verquisting' vlucht, van 't een in 't ander quaet.
Charybdis hy soo vreest, dat Scylla hem doet stranden
Den Sot onmatich is, gheen middel-wech hy gaet.Ga naar voetnoot*
Soo de verborghen Deught int Doncker blijft verhoolen,
Niet verre sy verscheelt vande onachtsaemheyt.
Die langh begraven is inde vergheten hoolen:
De Deught moet door haar selfs oft and're zijn verbreyt.
Als by ons blijft de Deught, wy spotten met haar schandich,
Maar laes! als sy vertreckt, wert deerelijck beclaaght:
Wy achten oock gheen Prins, wijs, deughtlijck en verstandich
Dan als met lastich Jock een fel Tyran ons plaaght.
Die teghen syn natuer de diefte mijdt met pijn
Wt vreese vande straf, en 't quaet niet haat van binnen,
Oprecht niet vroom en is, hoewel hy't schijnt te sijn,
Wt Liefd' der deught alleen de Vroomen deucht beminnen.
Het is alleens of ghy eens anders slave zyt,
Oft van u passien selfs, en in ghevaer u leven
Door u wel-lusten stelt, en 'tnau bekisten lydt,
Veel heeten and'ren Slaef, en selfs onvry hen gheven.
Syt ghy den angst ontvloon, te vreesen ghy behoort,
Maer dwaesselijck ghy soeckt om wederom te schroomen:
Gheen Beest die los haer vint weer na de Keten spoort.
Dan gheen ghevaer den Mensch sijn Sotte lust kan toomen.
| |
[pagina 267]
| |
Na 't gheen in com of back die nieuw is eerst men doet,
Sal't houden eenen reuck: Het gheen de Kind'ren leeren
Dat blijft hen altyt by, het sy quaat ofte goet,
Het gheen de jeucht eens vat, niet licht daer uyt sal keeren.
'T wel leven stelt niet uyt, wilt wijsselijck aenvanghen,
Slacht niet dien Boer die 't werck uytset tot dat den vloedt
Sal af geloopen zyn, die altijt hout syn gangen:
Elck uur voor een begin, sy altijt even goet.
Die het gewenste wit sal kloeckelijck gheraecken,
Of 't uyterste besteck, veel hy verdraghen moet,
Van joncks door hitt' en kou de Wijn met wellust staecken:Ga naar voetnoot*
Eer men uytnemend' wert, veel arbeyts men ontmoet.
Van wellust fraey vermomt, met schoone schijn, wilt vluchten,
Want sy haer Dienaers loont met pijnelijckheyt hart,
Met sieckte, Armoe, noot, met knaging en versuchten
Des wellusts korte vreucht, met lang bedroeven smart.
D'overdaedt krenckt het lijf, belet den gheest int goede,
De wijsheyt sy versmaet, en d'Edel deught verstoot,
De sob'rheyt wacker hout, doet vroegh op staen de vroede,
'T vroegh op staen maackt gesont, en gheeft oock Rijckdom groot.
Die honger ende dorst is met 't ghereetst te vreden,
Na leek're spijs of dranck hy hong'rich niet en wacht,
Natuer gheeft Maet en Wet aen de begeerlijckheden,
Het noodich sy begeert, 't onnodich sy veracht.
Soo 't Vat niet suyver is, al wat hy daer in giet
Sal suer van smaacke zijn, so het ghemoet na wenschen
Niet wel gesuyvert is, u arbeyt is om niet,
Want alle dingh onreyn is voor d'onreyne menschen.
| |
[pagina 268]
| |
De wyse Schriften leest, hoort de gheleerde reden
Hoe sacht'lijck met den tydt ghy over comen meught,
Van sorgh' en vrees bevryt, hoop en begeerlijckheden,
Der Wijsen leeringh' streckt den Mensch tot rust en deucht.
Ghy sult haest sijn verlost door het wel over-lesen
Van eenige Boeckskens wijs, soo u de eersucht quelt
En drijft om voort te zijn in staat seer hoogh gheresen,
De wijsheyt stilt 'tghemoet 't welck d'Eersucht heeft ontstelt.
Soo nydich, toornich, traagh, so wildt, is niemant niet,
Wijnsuypich of onkuys, hy can door wijse reden
Te hooren sijn ghetemt, dat hy de ondeucht vliet,
Goede leering wel licht verandert 's Menschen zeden.
De wijse vlytich is en vroegh met goet opset,
Voor dat den dach verschijnt, begint een dach-werck prijslijck,
Eer sulcks de snoode lust, oft nydicheyt belet.
Die 't quaet door 't goet voorcomt, doet wel, en leeft seer wijslijck.
Ghebreeckt het Lichaem yet, aen hand', aen voet of ooghen,
Elk men om hulpe vraeght, des gheests ghenesing vroedt
Men met den Tydt uytstelt, men wilt het niet ghedoogen,
Den Mensch sorght meer voor 't lijf dan voor het eel ghemoet.
Hem t'ondersoecke self voecht wel een Deughtsaam Man,
Van ondeucht schandelijck u niet en laet verheeren,
Licurgus Jacht-hont traegh ons seer wel leeren can,
Ghewoonte can Natuer van 't goet in 't quaet verkeeren.
Dees Man vraaght na gheen faam, noch haer oorke'tlijck vleyen
Want hy rust aen dees Muer van harde stael ghewracht,
Die van d'ondeuchden snoo hem seecker hout ghescheyen:
Om Famaas leughens al een goet consciency lacht.
| |
[pagina 269]
| |
Ter Werelt hy wel leeft de gheene die mach lyden
Dat achter in sijn sack de Faam sijn daden siet,
En alles open stelt voor haer aen alle zyden,
Die doet al wat behoort, hoeft hem te schamen niet.
Den Heymelijcken raat wilt nimmer openbaeren,
Doet als Harpocrates, syn Leer in 't herte prent,
By dranck, oft sijnde gram, 'tsecreet wilt wel bewaren,
'T ghetrouw' stil-swijghen gheeft een goeden loon in 't endt.
Als't Lichaam wert ghespijst, en d'uyterlijcke sinnen,
Seer qualijck saacken hoogh van Geestelijcken gront
Wel konnen sijn verstaen, en 't mergh ghesmaackt van binnen,
De Ziel en 't Lijf wil syn ghevoet na tijdt en stondt.
Een cleyne sotterny met oorsaack mengt somtijden
Tusschen u wijslijck werck vol ernst, moeyt' en pijn
T'is soet na tydt en plaets wat sotlijck te verblyden,
By wylen moet als't past den Boogh ontspannen sijn.
Den swacken Man 'tstarck Paert sijn staert uyt trak by haeren
'T welck t'seffens niet con doen 't swack Paert den starcken Man.
Sertorius onderwees hier mede de Barbaeren:
Belachlijckheyt soo wel als strafheyt leeren can.
Het dreyghen des Tyrans, t'oproer, en 't volcks gheschal
Den Vroomen sijn ghemoet int goet niet can ontsetten,
Den blixem sonder schrick hy dult, en 's Werelts val,
Hy die rechtvaerdich leeft, niet can sijn rust beletten.
Den goeden Mensch en heeft gheen Wapenen van noode,
Want sijn onnooselheyt, en sijn Deucht hem bewaert
Al ist door berghen woest, en wreede Beesten snoode:
De Vroomen leeft gherust in alles onvervaert.
| |
[pagina 270]
| |
Den Koninck Dyonijs in 's Konincks-stoel eens stelde
Damocl', om dat hy prees den staat des Koninckx meest,
Maer 't Swaert boven sijn hooft met schrick de waerheyt melde,
Gheluckich is hy niet, noch vry, dewelcke vreest.
Niet weynich leven wel die 's Vaders goet genieten
Op hunne Tafel cleyn, wiens lichte slaepiens soet
Quaey lust niet wech en neemt, noch vreese doet verschieten:
'T ghenoegen met het sijn gerust'lijck leven doet.
Elck een de Coninck eert, elck doet wat hy ghebiedt,
'T schijnt hy alleen is vry, en leeft als d'onvervaerden,
Maer Iupiters ghewenck den Coningh oock ontsiet,
Het is hier al onvry, en niemant vry op Aerden.
Die syn gheest greetich temt, veel verder sal regieren,
Dan of hy voeghde t'saam veel Coningrijcken groot,
De sulcke comt de Deught met Croon en Lauren cieren
Die met gheen slimme oogh aensiet veel hoopen root.
De Wyse alleen is vry, die selve hem ghebiedt
Niet, dat van buyten comt hem eenichsins can dwingen
'T zy staat, Fortuyne, lust, doodt, Armoe oft verdriet,
Die zijn ghemoet verheert, is boven alle dinghen.
Door onnutte Armoets-vrees, gheeft wech syn vryheyt heerlijck,
Dees' die d'onmaat maackt slaaf, en om 't goet met on-eer,
Des Rijckaerts toom en sweep, en moet-wil lijdt seer deerlijck:
Die veel begeert wert slaef, dien 't cleyn vernoecht blijft Heer.
Phillemon de'Oude Man en Baucis na vermoghen
De Goden onbekent onthaelden aen haer Dis
Met spijs en dranck, en hen herberghden uyt medooghen:
By nootdruft is niet Arm, die Rijck van harten is.
| |
[pagina 271]
| |
Gheluckich leeft den Man die ploeght zijns Vaders Landen,
Den Wijn-stock Houwelijckt aen d'Ollemboom met lust
Van trotsche Rijckaarts vry en woeckerighe tanden,
Den Lant-man onbenyt leeft vrolijck en gherust.
Met gelts vermeerst'ring groot, veel sorgen volgen knaeghlijck,
En 't hebbens-lust te meer door 'tghelt seer hong'rich wast,
De sorghen pijnlijck zyn, maer 't ghelt is seer behaeghlijck:
Seer selden groot gemack is sonder swaeren last.
Gheen Knechten-wacht, gheen vlyt noch kracht en can verjagen
De sorghen van 't ghemoet, niet baet, staet, eer, oft gelt.
In't schoon ghewelfde Hof is't nest van dese plaghen,
Den Machtighen wert meest met sorghen seer ghequelt.
De sorghen snel als wint de hooghe Schepen plaghen,
'T zy Ruyters of voetvolck sy nimmermeer ontslaen,
Sy sitten op hun rugh, en pijnelijck hen knaghen,
Hoe snel dat menich vlucht, hy can gheen sorgh ontgaen.
Noyt sulcken wreeden pijn Tyran vercieren conden,
Pevilles stier soo streng noyt sulcken loon hem gaf,
Als wel de Nydt haer geeft met knaging t'allen stonden,
De mag're Nydicheyt is selfs haer Beul en straf.
Die Maet bemint, sal zyn 't benyde Hof ontslaghen,
En vuyle hutten slecht, de snelle blixem slaet
De hooghe Thoorens meest, en smaet de Hutten draghen:
Gherust en veylichst is den middel-baren staet.
Den Lant-man, Schipper, Waert, Soldaet, ja elck daer neven
Seyt arbeyt, om te sijn in d'Ouderdom in rust,
Als Mierkens 's Somers doen, om 's Winters van te leven,
Den Mensch ghebruyckt veel lists, om decken 's hebbens lust.
| |
[pagina 272]
| |
Dees Man wert niet beweeght om 't winnen te begheven
Door hitte, kouw, onweer, Zee, Boeyen, Vier noch Swaert
Ten eynde een ander niet als hy sou Rijcker leven,
De onvernoechde Mensch wil sijn voor al vermaert.
Die stadich 't goet vermeert en slaeft om meer te krijghen,
Van 't goet wert overlast, de Wapens hy verliest.
En 't padt om tot de Deught en Eeren-kerck te styghen:
Die deught om 't ghelt versuymt, om 't snootst' voor 't beste kiest.
Hoe verr' van 't Vaderlant te Water of te Lande
Onder een vreemt ghestert' dat mennich reyst en jaaght
'T zy Oost, West, Zuyd' of Noord, by volcken veelerhande,
Niemant sich selfs ontloopt, hem selfs hy met hem draeght.
Die niet meer en begheert dan nootdruft, na 't behooren,
Wert nimmermeer bedroeft door Haghel of tempeest,
Die Wijngaerden bederft, en 't voedsaam nutte Kooren:
Die hem met nootdruft lydt, in rust leeft onbevreest.
Hoe meer dees siecke drinckt met watersucht beladen,
Hoe meer den Medecijn des kranckheyts swaere last
Bevint te nemen toe, en daghelijcks te quaden:
Hoe meer den ghelt-gier heeft, hoe 's hebbens lust meer wast.
Die aen 't Fonteynken claer sijn kruycksken gaet vol schincken
Is sonder sorgh', maer hy die aen de volle vloedt
Het water schept, die lijdt perijckel van verdrincken,
Die het ghevaer bemint, 't ghevaer hem sneven doet.
Van slaep-sieckt wacker is Opimius opgheseten
Door dien sijn gelt ghetelt van d'Erfghenamen wert,
Doch sterf veel liever dan een Pap te dier te eeten,
Som tot de laetste uur in giericheyt volhart.
| |
[pagina 273]
| |
Meyndy sonder dat ghy van 't uw' me-deylen sout
Te houden vrientschap vast, sulck arbeydt is verlooren
Al oft gh'een Esel bot 't wel-rijden leeren wout,
Want elck meest om 't gheniet de vrundtschap heeft verkooren.
Gheen Wijf noch Kindt heeft lief, die 'tghelt meer als hen acht,
Maer wenscht ghesontheyt wel den milden goedertierich,
Den Medecijn en Godt, elck bidt voor hem met kracht,
Elck is des milden vrient, elck haet den Vrecken gierich.
De Koninghin van't ghelt gebiedt of wort gheboden,
Den vryen zy wel dient, die onder 't jock haer doet,
D'onvryen hout sy vast gheketent als de snooden,
Het ghelt maackt Heer oft Slaef, nae elck is van ghemoet.
Een lang-gheoort Caproen en can niet overlasten
Den Gulden Plutus blint, na die hy niet en vraeght,
Door dien hem achten wijs om 'tghelt d'onwijse Gasten,
Den Rijckdom willich wel de sotterny verdraeght.
De Eerbaerheyt, de Deught den Adel hoogh van moet,
Te samen Plutum blindt, te samen dienstich eeren,
Ja selfs de faam en d'Eer hem willich valt te voet,
Het gheen onwinlijck schijnt, den Rijckdom can verheeren.
Het ghelt breeckt deuren op, doordringht als blixem krachtich,
De wacht bloot van 't gheweer, som werpt ter neer onsacht,
Danaë sterck bewaert verwan het Gout Almachtich,
Het ghelt vermach het al by hem die 't hoogh'lijck acht.
De Koningin van 'tghelt, gheeft Huysvrou, Houw'lijcks goet,
Ja Vrienden trouw, en Eer den wel-begelden vreuchdich,
Wijs maeckinghe verciert, 't welck Venus mede doet:
Door 't ghelt schijnt 't leelijck schoon, en de'oude Man heel jeuchdich.
| |
[pagina 274]
| |
Dees Rijck doch Arm Man, by overvloet van Kooren,
En Wijn, voedt hem met Kool, en drinckt leck-wijn verschaelt,
Als d'Ezel die Wijn draeght, maer water drinckt als vooren:
Al heeft den Vreckaert goet, het soet gheniet hem faelt.
Een out Thebaens Wijf liet geolyt vet haer draghen
Van een haer Erfghenaem te graef op schoud'ren naackt,
Om hem t'ontslippen doodt, die sy noyt was ontslaghen:
Som Erfgh'naem als een gier na 't doode Lichaem haackt.
De Armoe menich dringht door noottelijcke weghen
Van 't pat des Deughts, en Eer, drijft sy den Armen Mensch.
Hoe seer derwaerts 'tghesicht en 'therte is gheneghen:
'T moet sijn so d'Armoe wil, niet baet des Armens wensch.
Den wel-besinde Vrient de vrientschap hooger acht
Van een oprechten Vrient, als Gelt dat veel begeeren:
Of Rijckdom, Wellust, Eer, ja Heerschappy en Macht,
Een trouwen Vrient die is een Schat niet om waerdeeren.
Als ghy wel overweeght Vrients deuchden en gebreecken,
Sijn Deucht meer als 't ghebreck u milde gunste toont,
Op dat hy oock soo doe aen u, dits vrientschap teecken:
Vrient kan wel vrients ghebreck, maer vrientlijck hy't verschoont.
Acht Vrients ghebreck, ghelijck een Vader 'sKints gebreecken,
Den slim schrij-been hy noemt, den scheelen, lonckaert soet:
Den Bult'naer, cort ghecromt, den staemlaer Lisp in 't spreecken,
De vrientschap Vrients ghebreck verschoont na Liefde goet.
Amphion om Zethus wil syn Lier begaf by vlaghen,
Om me ter Jacht te gaen, en stillen zyne klacht,
Want Amphion nimmermeer met Zethus wou gaen jaghen,
Vrients wil door eyghen lust moet dickwils sijn volbracht.
| |
[pagina 275]
| |
Scherpsichtich siende dees als Linceus de ghebreecken
Van and're, die hy voor in synen twee sack heeft,
Doet dat sommighen oock op hem van achter spreecken,
Onwijs hy and'ren straft die selfs ghebreecken heeft.
Den Schilder, Ambachtsman, Poeet en Medecijn,
Ja elck in syn beroep behoort hem te bevlijten
Tot d'Alderhoochste Eer', elck latende in't syn,
Die tre'en in anders werck, hen meest seer qualijck quijten.
Den Mensch in sijn beroep leeft selden met ghenoegen,
Den Os den zaal begheert van 't lastich ploeghen vry,
En 'tPaert van 't doots ghevaer, van Toom en Spoor, het ploegen,
Een anders staet alleen gheluckich achten wy.
Waer Aristipp' te vreen met Kool Diog'nes sprack,
Int Hof hy niet en bleef, cont ghy Diog'nes leven
Int Hof (seyt Aristipp') ghy liet u Kool en back,
Elck staet daer 't hart na treckt can rust den Mensche gheven.
Die met den quaden scheept moet lijdtsaamheyt ghenieten:
Seer wel deed' Socrates te lijden sonder schult
Sijn toornich wijfs ghekijf, oock me haer Water-gieten,
Want 't onghenees'lijck quaet wert lichter door ghedult.
Een Simme blijft een Sim, hoe cierlijck die ghekleedt
In purper onder 't volck seer fraey en Heerlijck wandert,
Sy hout altyt haer aert die nimmer sy vergheet:
Natuere of t'gheslacht Fortuyne niet verandert.
Dees Man der Musen vriendt, in Zee dryft met den winden,
De droefheyt ende vrees door hulp van Pallas goet,
En van Appollos macht bereyt tot hun verslinden,
Gheleertheyt maackt den Mensch gerust in sijn ghemoet.
| |
[pagina 276]
| |
Den Man lof, weert en Eer de Musen met den tijdt
Onstervelijck om hoogh ten Hemel helpen binnen,
Wiens naem de Faam uytblaest ter Werelt wijdt en sijdt:
Gheleertheyt doet den Mensch d'onsterff'lijckheyt ghewinnen.
Appollo altijt niet schiet, maar wacker maackt by vlaghen
De Mussen maackt by spel. Van schoon weer het gheniet
In onweer stelt u voor, en storm in claere daghen:
In tegenspoet u troost. In voorspoet wel toe siet.
Veel soeticheyt des Jeughts, als smaack, als slaep, en 't minnen
Den tijdt verjaeght maer gheeft voorsichticheyt in stee,
Doet middelmaticheyt den Ouden Man ghewinnen,
Veel soets verdrijft den tijdt, maer brengt veel goets weer mee.
Denckt tusschen gramschap, vrees', de hoop', en sorghe stuur,
Dat uwen laetsten dach ghestadich is voorhanden,
So sal sijn als ghewin elck aengename uur:
Na reghen volght schoon weer, en vreuchd' na droefheyts banden.
Met een dronck Wijns seer wel en wysselijck somtyden,
Ghelijck de Noorden Wint de donck're Wolcken schoort,
De droefheyt van u jaaght, en arbeyt drijft ter zyden,
Den droef en swaren gheest 't ghebruyck des Wijns behoort.
Den tydt neemt soo hy comt, in rust ghestadich blijft,
Wat quaet 't gheval brengt voort, beroert' of raesernye,
Die als een water-vloet het al ter neder drijft,
In schoon weer of tempeest de Wijss' is even blye.
Seer vrolijck leven sal die wel te vreden is,
'T zy of den tydt wech gaet, of niet sonder te wenschen
Sijn wedercomst, oft yet toecomende onwis:
'T begeeren te vergheefs maackt droef meest allen Menschen.
| |
[pagina 277]
| |
Den Hercules vermaert die Monsters heeft verwonnen
En alles onderbracht dat wederstant hem boot,
Seyd' dat de nydicheyt hy noyt had temmen connen,
Door niemant wert de Nijdt ghetemt dan door de doodt.
Der Reusen stoutheyt bracht op een veel Berghen rotsich
'T was om te nemen in den Hemel met ghewelt,
Iupiters Blixem snel brack hun voornemen trotsich,
Vermetene moet-wil Godt straft en neder velt.
Den Tydt ons Ouders heeft veel argher voort ghebracht
Dan ons groot-Vaders out, en argher ons in stede,
Noch argher sal hy oock voort-brengen ons gheslacht,
Den Tijdt verarcht altijt, soo doen de Menschen mede.
U Ouders schult so lang sult ghy Romeynen boeten
Tot dat de Beelden schoon, en Kercken ghy oprecht,
Vervallen en verstoort, vertreden met de voeten.
Die Godsdienst niet en acht, Godt hem verlaet met recht.
Hoewel men dickwils siet verkeeren met de goeden
Den Kercken-rover boos, den Godtloos Moorder fel,
Men moet hem daerom niet van straffe vry vermoeden,
Den quaden altijt volcht de kreuple straffe wel.
Gants Troyen wert verbrant, en Griecken heel beroerde,
Ontallijck volck ghedoot, ghestort 't onnosel bloet,
Om Helena ontschaackt, die Paris met hem voerde,
Der Princen sotheyt quaat, het volck ghemeynlijck boet.
Dat yet op Eschtus hooft sou vallen hy gheloofde,
Dies hy int Velt hem hielt; maer op sijn kaele hooft
Een Arent vallen liet een Schilt-padd' die 't hem cloofde,
'T beschick hem meest verheert, die 't aldermeest ghelooft.
| |
[pagina 278]
| |
De uytcomst van den tydt, die noch staet toe te comen,
Godt seer voorsichtich deckt met eenen donck'ren nacht,
En wil niet dat den Mensch sal boven reden schroomen,
Vergeefs is 't ondersoeck, Gods wil moet sijn volbracht.
Sorght niet voor desen Tijdt, die weynich doch vereyscht,
Soo d'Ouderdom verjaeght de smaack, de slaep en 't Minnen,
En schoonheyt met de jeught van u te rugge deyst.
Die veel in sorghe leeft, leeft met bedroefde sinnen.
Ter werelt al vergaen de aenghenamen dinghen,
Hier en wert niet verschoont, den tydt vernieltet al
So wel 't wel-spreecken eel, als gratyen sonderlinghen.
Al wat den tydt voortbrengt, den tijdt vernielen sal.
Seer prachtich menich bout, en Marmer doet duer saghen
Ten tijde van zijn Lijck, wanneer het Lichaam straf
De Ziel moet zijn ontruckt, om in het graf te draghen.
Onwijs hy veel aen grijpt die d'een voet heeft int graf.
Men moet verlaten 't huys, het Aartrijck ende scheyden
Van Huysvrou aengenaam, en met de bleecke doodt,
Maer een Cypressen boom ('s Graf-cieringh') wy me leyden.
Naackt wy ghecomen zijn, naackt scheyden wy en bloot.
Al wat ter werelt leeft de doodt niet can ontvlieden,
Elck overvaren sal met Charon Stygis vloet:
Oft Koningen wy sijn oft arme slechte Lieden.
Den Tol van de natuur elck een betaelen moet.
Wy vlieden te vergheefs Mars bloedich, ende vreesen,
De Herftsche Winden straf, en baeren van de zee,
Want sulcx de doodt niet acht, die niet verbeen can wesen.
De doodt is quaet t'ontvlien, sy comt tot alle stee.
| |
[pagina 279]
| |
Ten baet niet of ghy zijt van 't Rijck gheslacht ghesprooten
Van Craesus oft slecht volck, indien u naem de doodt
Wt haer Lot-vaetken treckt, daer 's al in sijn beslooten,
Die 't lot ten deele valt, moet voort 'tsy kleyn oft groot.
De bleeck' en droeve doodt met een ghelijcke voet
De hooghe Thoorens stoot, en winckels kleyn van waerden;
So wel als d'Ambachts-man den Coning sterven moet,
De doodt 't zy hoogh oft laagh siet niemant aen op Aerden.
Na 's lijfs onsterff'lijckheyt wy niet en moghen hoopen,
So ons aenwijst het Jaer, de Tyden, Vier en Maen,
D'een d'ander volghen zy, gaan voort, ende verloopen.
Sy keeren wederom, maer 't blijft met ons ghedaen.
Niet anders wy en zijn, als wy na clacht en weenen
Van 't leven syn berooft, dan schaduw' ende stof,
Oft als een roock die haest is inde Lucht verdweenen,
De Menschen die vergaen als Bloemen en het Lof.
Als afghesneen den draet van 't leven wesen moet,
Niet gheeft u 't leven weer, Religie, noch 't wel-reden,
Noch Adel: dus soo wil aen u veel eer u goet,
Als aen den Erfghenaem, (die gretich wacht) besteden.
De Doodt is 't leste wit en t'eynde van ons vreuchden,
Van arbeyt, Boeyen, pijn, gheleertheyt, Rijckdom, eer,
Van Hoogheyt, Macht en staet, maer gheensins van de deuchden:
Den deuchdelijcken gheest en stervet nimmermeer.
eynde. |
|