Groot lied-boeck

[p. 617]

tekstkritische noten

CXCVI

Salige zieltjes die soo verblijd,¹
Voor de Goden werd gedrongen,²
Alwaar Gods lof gebenedijd,
Vande Sangertjes werd gesongen.⁴
Daar ghy 't Godd'lijck aanschijn siet,⁵
En zijn gheselschap steeds geniet,⁶
En alles goeds geschiet.⁷

Heylige Geesjes der goede Goon,
Komt mijn zieltje oock so trecken.
Maackt de deughd mijn so gewoon,¹⁰
Want mijn sinnetjes daar na strecken.¹¹
Komt af, komt af, ay lieve daalt,
Eer mijn herte sich versmaalt,¹³
En na wat anders taalt.¹⁴

Goedige Goden wat is de mensch,¹⁵
Haast verkeerlijck en lichtvaardigh,¹⁶
Ghelijck een lichte wind of wensch,
Is hy nietigh en quaat-aardigh;¹⁸
Want het groote goede goet,
Dat ghy hem ghestadigh doet,
Dat stoot hy met de voet.²¹

CXCVI
In 1622 blz. 57. In vs. 1 het aanvangswoord in romein met grotere sierletter S. Dit lied komt ook voor in Stommen Ridder, vs. 209-229.

1 Salige zieltjes: de zielen van de afgestorvenen.

2 de Goden: de engelen, de vergoddelijkte zielen.

4 Vande Sangertjes: door de engelen; werd: wordt.

5 Daar: waar.

6 zijn gheselschap: Gods aanwezigheid.

7 alles goeds: al wat goed is; de punt na dit vs. is storend.

10 mijn: mij.

11 daar na strecken: zijn daarop gericht.

13 sich versmaalt: zich verengt, zich afsluit, nl. van de deughd (vs. 10).

14 taalt: vraagt, verlangt.

15 Goedige: verheven.

16 Haast verkeerlijck: snel veranderlijk.

18 nietigh: nietswaardig; quaat-aardigh: geneigd tot het boze.

21 Dat stoot enz.: dat verwerpt hij voetstoots.

[p. 618]

Stemme: Espritz qui souspirez

 

Vaert wel, Scepters vaert wel, vaert wel verheven troonen,

 

Verheven, soo dat my van uwe steylheyt ijst,

 

Vaert wel dwingend gewaet, en al te sware kroonen,

 

Afgoden die met windt u yd'le dienaers spijst.

 

 

5

U yd'le Dienaers ghy duysenderley noot breyde,

 

Door u beloften loos die ghy so qualijck houdt,

 

Want sy, besiet men 't wel, verkleenen in grootheyde,

 

Slaven van d' heerschappy verarmen in het gout.

 

 

 

Een lage en diepe rust my beter mach verquicken,

10

Die my te samen smelt met een lief ander-ick:

 

Ick laet u werrich Hof, en kies voor soo veel stricken

 

Een al veel strenger, maer, och! hoe veel soeter strick.

 

 

 

Bedaude bloemkens versch, en ghy blosende roosen,

 

Die uwen mantel groen nu effen open doet,

15

Welkom en danck dat ghy verquickt mijn ameloosen

 

En afghepijnden geest, met uwen asem soet.

 

 

 

Nu biggelt op het gras en kruydtjens onbetreden,

 

Mijn laeuwe traentjens die den dau soo wel gelijckt,

 

Traentjens niet meer van smert niet meer van bitterheden,

20

Maer van een teer ghemoet dat schier van vreughd beswijckt.

 

 

 

O boomen schadu milt ootmoedelijck laet dalen,

 

V nijgend hooft als ghy't eerweerdigh aenschijn siet,

[p. 619]

 

Leyt-ster en Morghen-ster, met weer-lichtende stralen,

 

Indien mijn blydschap slaept, waerom weckt ghy haer niet?

 

 

25

Vrolijcke vogeltjens, die, nu't begint te daghen,

 

Met uytghelaten sangh het stille woudt ontrust:

 

Ghy Nachtegael voorheen, vliet uyt de boodschap dragen,

 

Dat hy sich haest, ick wacht alhier mijn lieve lust.

In 1622 blz. 57-58.
In vs. 1 grote sierletter V. Dit gedicht is niet van Bredero maar van Hooft, en wel uit zijn Granida (vs. 1521-1548). De vergissing is ontstaan, doordat dit gedicht in de liedbundel Apollo, 1615, is afgedrukt met de zinspreuk 't Kan verkeeren; maar deze fout is daar in de Index gecorrigeerd.