|
| |
Het vijfde Bedrijf.
Eerste VVtkomen.
Aartsche Diane, Seege-Heer, voor de ledekant.
Ach mijn ghetrouwe vriendt! wat een verradery,
Dorst mijn zaligher Nicht ghebruycken teghens my,
Mijn tweede lieve ziel! Mijn ander ick beminde,
Ach! of de goede Goon u tong wilden ontbinden,
Wat vreughde zout my zijn? Mijn kleyn hartje, waarom
Zydy zoo sprakeloos, zo stock-stil en zoo stom?
Ghy hoort mijn menichmaal mijn liefde wel ontdecken,
Maar wat ist? Ick en kan gheen antwoort van u trecken
Ghelijck ick wel begheer. Ghedenckt u niet het goedt
En die weldaden die u off'ren mijn ghemoet?
Inzonderheyt mijn jonst die ick zoo vierich stelden,
Ach! zult ghy dan de deught en heusheyt niet verghelden?
Dat waar teghen den aart van een beleefde ziel,
Daar noyt de smette van ondanckbaarheyt op viel.
O pronck vande natuur! o staal der Edellieden,
Ziet wat gheleghentheyt u tijdt en plaatse bieden:
Ghebruycktse tot u nut, u zelven wat verkloeckt,
Bestraft u traacheyt groot, aanziet wie u verzoeckt.
Ach wat bekooring ach! ontzet my Heer der Heeren.
Hy vviist met ziin tvvee vingers, met ziin voeten, daar na met een slappe hanghende handt.
Ick mach by den Propheet, by Machomet wel sweeren,
Dat deze stommen droes een mensche is in schijn,
Om weder waardelijck mijn temteerder te zijn.
Nadien dat hy versmaat met hovaardighe zinnen,
't Gheen dat veel Princen groots wanhopelijck beminnen.
Arabische Vorsten, ziet hier mijn rechte loon,
Ick weygher u, hy mijn, dat doet mijn duysent doon.
Sy gaat legghen op de koetse.
V zy veel grooter danck als ick kan maken kondich,
Ghy doetet groote God dat ick my niet bezondich
Aan de wellusten van het weelich dertel vleys,
Dat mijn menschelijckheyt bespringt van reys op reys.
Ghewoone tockeling maackt mijn ghemoet stantvastich,
| |
| |
Dies dult ick oock mijn strijt ghewillich en onlastich.
D'Infante is ghesteurt, 't is best dat ick vertreck,
Eer ick haar gramschap meer tot toornicheyt verweck.
Gheterchde razery maackt dolle menschen heftich,
Maar hoe? ist moghelijck dat een Princes zoo deftich,
En Goddelijck bedeelt, dat Asia daar op bromt,
Tot zulcken stouticheyt van onbeschaamtheyt komt,
Dat zy met onvertzaacht en al te dert'le zinnen
Een vreemdeling verzoeckt tot onghebonde minnen:
Daar de nature heeft het vrouwelijck gheslacht,
Tot alle eerbaarheyt en kuysheyt voort ghebracht?
De zonneloose lust die wy ons inne beelden,
Die is van grooter kracht als zelfs de vlugghe weelde
Die schielijck van ons vliet wanneer zy is ghetemt,
Waar zy't verstant beweeght wert reden over-stemt:
Die God zy danck, die mijn zo wel heeft begh'nadicht,
Dat ick volkomen ben ghetuchticht en bezadicht.
Wat grooter smaat is dit? Mijn bloedt koockt in mijn borst,
Ick hing den trotsert op dat ick van schaamten dorst.
Versmader, ben ick dan zo lelijck en onaardich,
Dat ghy mijn niet en acht u troetelinghen waardich?
Ellendighe! nu ghy ghekomen zijt tot yet
Door mijn, nu acht ghy mijn noch al mijn wel doen niet.
Door wien zydy, o bloedt! tot hoogheyt doch gherezen?
Wat zoudy arme mensch zonder mijn hulp doch wezen?
Wie een landtlooper helpt, een hanghe-bast verschoont,
Die wert end'lijck van haar met alle quaadt gheloont.
Ach almachtighe Goon! hoe mooghdy doch toe laten
D'ondanckbaarheyt, die ghy als grouw'lijck plach te haten?
Vervloeckte stommen boef, ghedenckt u niet o siel,
Dat ick u leven met mijn voor-bidden behiel.
Ghedenckt u niet, o guyt, dat ick u heb doen vinden
Ghenade, heul en heyl, by Vader en by Vrinden?
Ghedenckt u niet, o schudd', dat ick u heb ghebracht
In zulcken weerdicheyt, datmen u meerder acht
Als zelfs mijn eyghen Broer? Ick zal u wel doen heughen,
Wat onbekenzaamheyt en vrouwe haat vermeughen.
O schuymzel der schepsels, u beestich snoot ghemoet,
Erkent de eere niet diemen uyt heusheyt doet:
Ick zal de bittere spijt van 't schotsche weyg'ren wreecken
Zoo dapper, datmen daar zal weten af te spreken.
Hoe macht u van 't hart, Aartsche Diane, dat
Ghy dus schamper beschelt, die ghy lief hebt gheacht?
| |
| |
Die ghy lief hebt ghehadt niet als de lichte vrouwen,
Die yder lieven en gheen zinlijckheyt en trouwen.
Maar als een schoone ziel in welcken blijft gheprint
De liefde van het beeldt die het onentlijck mint,
Want minne diemen haast en licht veranderen kan,
Die houd ick voor gheveynst en niet oprecht begonnen.
Alderbraafste man, al schijn ick nu zoo quaadt,
Ick gun u meerder goets als ick u mercken laat:
Mijn brallert, 't was mijn schult, ick was te wanghelatich,
V deg'lijckheyt vernoecht veel meer een aanschijn statich,
Dan wuftheyt weeseloos, dan ooghen propte vol
Van ritsche geylicheyt en heete luste dol.
O goude maticheyt! t'zints ick u heb begheven,
Verloor ick laas de kunst van wel te konnen leven.
Wanneer de red'lijckheyt des ziels verbannen werdt,
Zoo loopt voor balling-slants de eerbaarheyt van 't hart.
O toomeloos ghemoet! hoe komt my staach op steyg'ren
De bitterheyt des smaats van 't alte dreutsich weyg'ren:
Wtheemsche laffe mens, duur zal de hooghmoet staan,
Die ghy hebt aan een vrou een groote vrouw' begaan.
Maar hoe? zoud' hem mijn ziel doch immer konnen haten?
't Is my niet mog'lijck om gram my te ghelaten.
Maar ick beklaagh ghelijck u zotheyt en de mijn,
Hy wil niet daar hy mach zoo groot en machtich zijn.
O blootheyt zonder gront! u meerder komt u vryen,
'k Heb met u slapheyt en mijn dwaasheyt medelyen,
Hoe dat hy mijn meer hoons, meer trots en quaadts aandoet,
Hoe ick hem liever wil, en wensch in mijn ghemoet.
Binnen.
De Keyzer. De Negreensche Bode. En dan Amaran. Prince met zijn vier Broeders ghewapent, uytghenomen de helmen en hantschoenen.
Amaran Prince van Nigreen, komende onderuyt van 't graf van Aardige, en gaat na de Keyzer.
Daar leyt mijn hoop, helaas! daar leyt mijn uytghelesen,
Daar ick int leven noyt eens op heb meughen wesen.
Betreurelijcke doot te luttel ist gheluyt
Mijns lichaams, om mijn druck te recht te brommen uyt.
O Hemel! wat de mensch voor vast hem gaat voorsetten,
Dat kunt ghy met een winck een ooghenblick verletten.
Ach mijn beloofde Bruyt! wat laat ghy mijn al druck,
Ach door u! en door mijn t'onverwacht ongheluck.
Lichtvaardighe Fortuyn, hoe hebdy niet ghegeven,
Dat ick haar eensjens zach int waarde lieve leven?
Ach schoonheyt wonderbaar! een zond' meer als ghemeen,
| |
| |
Heeft hy begaan door nijdt van uwe Godlijckheen,
Die onverdient en wreet u 't leven heeft ghenomen,
Dan dat vertroost mijn wat dat ick hier ben ghekomen
In zoo bequamen tijdt, dat ick de schelmsche daat
Van haar zal straffen met het aldergrootste quaadt.
Aan haar en hem zegh ick, die staande maar wil houwen
De gheweldighe moort bedreven aan mijn vrouwe.
Wel Broeder wel hoe dus mistroostich en bedruckt,
Misschien is zy versuymt of snel verongheluckt:
Ten voeght zo groot een Prins zulck wesen niet te dryven,
Laat die kleynmoedicheyt de moedeloose wyven,
Die om het minste ding stracx thoonen 't meeste leedt.
Gaat stelt de wraack in 't werck ghelijck ghy u vermeet,
De klachten die ghy doet zijn vruchteloos begonnen.
Ick ben van schaamt en spijt tot in mijn ziel verwonnen.
Daar komt de Keyzer met zijn Heeren altemaal,
En gaan wy door dees poort tot midden inde zaal.
De Keyzer met al zyn staet zit in zyn Troon.
Wat mach de veemde Prins, O Vorsten herwaarts jaghen,
Dat zoo ghewichtich is om hier te komen klaghen?
Daar't Eylant van Kalfa zo ver van Phrygi leyt,
Daar komt den grooten helt, laat hooren wat hy zeyt.
Amaran na een groote eerbiedinghe zeght heel glorieuselijck dese volghende regelen.
Heer Mogenste Opper-Heer van't Aziaansche Rijcke,
Vermaart voor goedt en recht, ja also deughdelijcke,
Dat ghy een yder een zijn billijckheden doet,
Al waart teghen u zelfs of yemant van u bloedt,
Ick twijffel niet dat ghy te straffen zoudet schuwen,
Al waart schoon dattet waar de naaste van den uwen,
Als hy met laster van verraderye boos,
V kroon of u persoon yets maeckten eereloos,
Op het vertrouwen van u deuchden uytghenomen
Verliet ick mijn ghebiedt en ben hier aan ghekomen,
Met die vrymoedicheyt, om voor u Majesteyt
V dochter van verraat en van moordadicheydt
Te overtuyghen stracx indient my mach gheschieden,
Dat u ghelieve die hier dart'lijck te ontbieden,
Want zy heeft valschelijck met wreetheyt onghehoort,
| |
| |
Haar Nichte de Princes onmenschelijck vermoort,
En overmidts de zaack zoo heymelijck is bedreven,
Datmen daar kunt noch ken, noch blijck daar af kan gheven:
Zoo ben ick hier bereydt om met de wapens stout,
De Ridder die haar zy of haar onschuldich hout,
Int open ruyme velt stoutmoedich te bevechten
Tot d'uytgang vande strijt ons eyndelijck zal rechten
Van mijn antichting vals, of van haar grouwel snoot,
Dat is door 't vonnis van een schandelijcke doot.
By al de Goden, Prins, daar wy lien onderschuylen,
Gheloof ick nimmermeer dat een zoo overvuylen,
En hel-waardighe daat oyt in mijn Dochters gheest,
Gheherberght of ghehuysvest is gheweest.
Maar na dien dat ick moet door het ghebodt van reden,
Za ick hanthaven u, in u gherechticheden.
Zoo sweer ick u op trou, en op het heylich recht,
Zoo ick haar schuldich vijn aan 't ghene dat ghy zeght:
Het zy in raat of daat, ick zal in zulcker voeghen
Haar straffen, dat ghy u volkomen zult vernoeghen.
Gaat haaltse my al voort.
Aartsche Diane uyt, en ghezet by haar Vader.
Ziet Prince hier de gheen,
Die ghy betydet met de snootst der lelijckheen,
Stelt nu u voorslach voor, en kundy't ons bedieden
Met waarheyt alst behoort, u eysch zal u gheschieden.
Ick dencke niet Me-vrou, Aartsche Diane, of
De ghene die u zien in u Heer Vaders hof,
Met dusken waardicheyt en schoonheyt uytghesondert,
Of zy zullen met mijn ten hoochsten zijn verwondert,
Als met verradery van eyghene vrienden doot,
Dat zulcke gaven hooch verzelschapt zijn zoo snoot:
Om dieswil dat het stuck zo lelijck als mispresen,
Zoo onghelooff'lijck is als swaar betuyght kan wesen:
Zo zal ick niettemin met krachte houden staan,
Dat ghy u schoone Nicht vermoort hebt en verraan:
Of dat ghy d'oorzaack zijt waar door zy moest verliesen
Het leven en de ziel: Ghy mooght voor u verkiesen
Wat Ridder dat ghy wilt, met dien beding; al zaft,
Zoo ick hem overwin dat ghy zult zijn ghestraft
Met eer: langzame doot, en koom ick te beswijcken,
Zoo wil ick datmen my doet sterven van ghelijcken.
| |
| |
Ick achtet lichaam niet, daar leyt mijn weynich an,
Want ick doch zonder haar duuren noch leven kan.
Dochter ghy hebt ghehoort wat u werdt opghedreven,
Bedenckt u wis en wel om antwoort voort te gheven,
Want wien van beyden heeft misdaan teghen mijn kroon,
Die zal ick strenghelijck al levendich doen doon.
Aartsche Diane ghevveldich versteurt.
O onbeschoften bloet! o alder-onbesuysten!
Die u verstant en deught draaght in u lompe vuysten.
O goet-dunckende geck! wiens zot en ydel hooft,
Van alle red'lijckheyt verwaand'lijck is berooft:
Wiens logge lodzich lijf met al zijn grove deelen,
Is nutter om een Boer, als om een Prins te spelen.
Druystighe grootsche nar, vol opgeblasentheyt,
Van waar komt u o zot also veel onbescheyt?
Dat ghy durft nemen voor te tergen de ghedulden
Der Princen: en het kint eens Keysers te beschulden
In zijn by-wesen zelfs, dat in zijn eygen zaal,
Met reuckeloose reen, en valsche loogen-taal.
O zotheyt overdwaals! de mensch is zoo vermetel,
Dat by mijn dreyght, o Goon! dat voor mijn Vaders zetel,
V woorden en u doen bedocht en wel verstaan,
Bethoonen dat ghy moet van neskheyt swanger gaan.
Ghy komt hier toegherust met Ruyters en met Knechten
Ghewapent, om alleen een Ioffrou te bevechten:
Een Ioffrou die noch u, noch uwen heeft ghedaan,
Noch ongheneucht noch leet daar teghen heeft ontfaan.
Mijn Nichte (die ghy zeght) dat ick hebbe doen sterven,
Zo veel eeren en dienst als yemant mach verwerven,
En had ghy maar een deel van die stoutharticheydt,
Die u oneyghentlijck met lof wert na gheseyt:
Ghy zout, o blooten guyl! ghelijck een man van harten,
Een Helt, een Heer, een Vorst, en ghene vrouwe tarten
Om teghen u te slaan. Ick ben een swacke Maacht,
Onnoozel en niet vals, maar also onvertsaaght
Dat ick, waar ick als ghy, ghy ginckt niet uytter zalen,
Of ick zou u dicke kop doen van zijn romp af dalen,
Tot een bewijse van u malle zotticheen.
Ick ben noch die ick ben, komt an, ick ben te vreen
Zoo't u mijn Heer ghelieft, met een stock uyt de koken
Te thoonen, dat ghy hebt vals en onwaar ghesproken,
Dat ick zou schuldich zijn aan het verraat of moort,
Komt hier en brenght ons eens yet wat waarschijnlijcx voort:
| |
| |
Waar uyt zoud' ick het doen? om wat oorzaack of reden?
't Is waar zy was heel schoon. Danck zy de goedicheden
Des Hemels, ick en ben noch zoo wanschapich niet,
Dat ick haar schoonheyt oyt benyde met verdriet.
Of zou haar rijckdom my zoo groff'lijck doen vergissen?
Dat heeft geen schijn vaan reen: Want ziet, de erffenissen
Mijns Vaders die zijn meer: dies waar ick meer begheert
Als zy van Vorsten groot, en Princen hoogh gheeert:
Dus weet ick nu gheen ding te dencken noch versieren,
Daar ick't om zouw' bestaan in eenigher manieren.
Maar waarom dient my doch dat ick u dit vertel?
V, die dees helden fors, ken ickse anders wel,
Die lossen botten bol van 't lichaam zullen smyten
Voor u hovaardicheyt en schandelijck verwyten.
Amaran kreuntet hem niet, en seydt teghen de Keyzer.
Zire ten voecht niet dat een Vorst of machtich Heer,
Hem steurt, of kreunt, of stoot aan vrouwe woorden teer,
Die zonder overlegh met gramschap meer ontsteecken,
Als met de kracht des deuchts onwaardich weder-spreecken.
De waarheyt vande ticht met fierheyt trots en koen,
En loch'nen aldermeest de dinghen die zy doen.
Doet my een Ridder hier nu datelijck verschynen,
Die hare zaken derf aannemen als de zynen:
Met wien ick door 't ghevecht zal thoonen naackt en klaar,
Dat mijn beklachten, ach! is meer als al te waar.
Indien ick hem versla met dese kloecke handen,
Zoo wil ick dat ghy hem en u dochter doet branden,
Ghelijck de waardicheyt vereyscht in zulcken zaack,
En zo mijn ong'luck wil dat ick te onder raack,
Ick geer gheen ander recht, noch straffe noch ghenaden,
Als uwe Majesteyt zult vinden best gheraden.
Hoe swaarlijck ist o Goon! te zitten aan 't ghebiedt,
Ick mach mijn eyghen kindt, helaas! verschoonen niet.
Wat is de kroon een last, waar icker van ontslaghen,
Ick zou dat lastich pack niet weder willen draghen:
Maar ick zou kleynelijck my gheven inde rust,
En off'ren willich op de zotte heerschens lust,
Van menich mensch ghewenscht diese gheluckich waanen,
Ick moet, ick wil of niet, mijn kindt Aartscht Dyane,
V zegghen dat ghy krijcht een Ridder alzoo stout,
Dat hy u recht van daagh kloeckmoedich staande hout,
Op de voorwaarde die de Prince stracx hier bescheyde,
Dat is, wien dat verliest dat die hem moet bereyden
| |
| |
Om inde doot te gaan, ja selfs tot inden vlam,
Ghy zijt des wel ghetroost of het u over quam.
Ghy Ridders hoogh van moet, van onverwonnen zinnen,
Wie den Rygische Prins manhaftich kan verwinnen
Van 't harssen-becken klooft, van dat zoo vleesich lijf,
Die krijght mijn eyghen kindt, mijn dochter tot een wijf:
Hy zy oock wie hy zy, of oock van wat ghesintheyt.
Sy svvyghen. Schricken van vreze.
Ach Goden wat ick zie! mijn ooghen slaat met blindtheyt,
Hoe seer is hy verdoort die op een zant gront bouwt:
Vervloeckt zoo is de mensch die op de mensch vertrout.
O hoofsche guytery, beloften zonder meenen,
Ach! u gheveynsde trou is in een blick verdweenen:
Van al de Ridders, laas! en isser ach niet een!
Die voor mijn jonghe lijf nu inde strijt wilt treen.
Seghe-Heer vverdt sprekende door't zien vander groote noot van Aartsche Diana.
O blooters kleyn van hart! O ghy verwijfde loeren!
Onwaardich om de naam des Ridderschaps te voeren.
O Pochers, snorckers, blaas-ballighen by de wijn,
Die vrome Helden op de beste tafels zijn.
Die daar slach orden stelt met roemers en met glasen,
En daar kunt vande krijgh en vande vyandt rasen,
Daar ghy u hoogh beroemt en op het braafst verheft.
Swijght reeckels, blafferts, swijght, nu hebdy uyt ghekeft,
Waar is u koenheyt nu? V preutsche ed'le zeden,
V woorden zoo ghevoeght op juyste maat en stede.
Nu zijn u krachten dof, nu zijn u kunsten doot,
Nu u Princesje leyt in haren hooghten noot
Ancxt-vallich en verschrickt ter aarden plat gheslaghen.
O zielen vroom en vroet, hoe kundy dit verdraghen
Dat een ondrach'lijck mensch u moeden zoo braveert,
Dat hy in spijt van u des Keysers kindt onteert?
En dat slechts op 't vermoen van zijn dolle ghedachten.
Dat lydy, fy u al by de Hemelsche krachten,
Ghy zijt te bijster schuw, de adel en de eer
Onteedelt en onteert ghy immers al te seer.
O schrobbers, stijf van vrees, men hoort u dus te groeten,
En breecken u 't gheweer als schelmen voor de voeten,
En dryven in een drift als beesten u te hoop,
En brenghen op de marckt voor slaven u te koop.
'k En weet niet Amaran wat dat u heeft bewoghen
| |
| |
Tot die afgrijs'lijckheyt van u versierde looghen,
Die ghy zoo schellems als ongheluckich en vals,
Zult trecken noch van daagh in u vervloeckten hals.
O lasteraar! O droch! dees handt zal u vernielen,
En stieren uwen gheest by de verdoemde zielen,
Die in bewaring heeft de Meester vande Hel:
Op dat hy u een straf na u verdienste stel.
Gheswinde loghenaar van duyvelsche afkoomste,
Herroept de vuyle smaat die ghy spuwt op de vroomste
En deughdelijckste vrou, en klopt op uwen mont,
En lijdt de schult van u vermaledyde vont:
Of ick zal u dien kop van 't groote lichaam hacken,
En het gheschonden rif den beesten voort toe smacken.
Nu, kiest of deylt, 't is tijdt, laat zien wat komter uyt?
Den Ezel swijght, o doot! hy blijft by zijn besluyt,
Daar leydt mijn hantschoen eel, nu schijnt den bloedt te suffen
Die al de wereldt stracx met dreyghen ging verbluffen.
't Ghelieft zijn Majesteyt dat ick de kamp-slach doe.
Keyzer vervvondert om den Zeegeheer.
Wel droom ick? Ist bedroch mijn vriendt? Hoe gaat dit toe?
Lof zy u Machomet voor zoo veel goede daden
By al de hooghe Goon, ick ben zoo overladen
Van blyschap en van vreught als yemandt die daar leeft,
Om dat u de Katar alsoo begheven heeft.
Nu is mijn hart gherust, nu zal mijn kindt niet lyen
Het schrickelijck versoeck van zijn bedriegheryen.
Mijn ziel is opghevult met onghemeten vreught,
Den Hemel zy ghedanckt voor dese groote deught.
Heylighe Majesteyt, wilt toch in yl ghebieden
Datmen hier plaatse maack daar het ghevecht zal schieden,
Mijn hart hier hongh'rich snackt na een gherechte wraack.
Ick ben verwondert in de glorioose spraack
Van desen stommen bock, ygut koom ick in 't grypen,
Ick duw u 't lijf an twee, en 't merrich uyt de pypen,
Ghy weecke halve vrou van kinderlijcke kracht.
Maar holla, is hy niet van Koninglijck gheslacht
Van Vorsten oor of bloedt, zoo stiert hem zyner vaarden,
Want d'oorsaack van 't verschil dat is van grooter waarden.
Hy is dan wie hy is, alwaar hy lomp of grof,
Ghy hebt alleen gheeyst een Ridder van mijn hof.
Is hy gheen Konincx kindt hy werdt niet aanghenomen,
Zoo is den strijt alreets ten eynde al ghecomen.
Wel wederroeptse dan, want u uytvlucht is slecht,
Die tuyghen dat ghy zijt beancxsticht voor 't ghevecht.
| |
| |
Een Schilt-knaap met de blancke helm knielt.
Prins Amaran, mijn vrouw de Koningin van Tharsen,
Die raat u desen slach te setten uyt u harsen:
Want ziet, den stommen Heer die ghy beroept ten strijt,
Die is van hoogher zaat een stercker als ghy zijt:
En 't recht is op zijn zyd', dies zoud' ghy onderlegghen.
Ghy mooght de Koningin van mynent weghen segghen,
Haar raat komt al te laat en dat ick niet en stel
Betrouwen noch gheloof int vollick vande hel.
En is de Ridder zulcx als ghy hier komt verklaren,
Te liever is hy mijn, ick wacht de uytkompst garen.
Schilt-knaap schenckt Seege-Heer de helm.
Edele jonghe Heer, mijn vrou u desen schenckt,
Op dat ghy haar daar na tot zijnder tijdt ghedenckt.
Me-vrouw', de Koningin komt my meer goets verlienen,
Als ick nu niet en kan, maar hope te verdienen.
De jonge gaat binnen.
Komt herwaarts (Vrederijck) komt herrewaarts by mijn,
En ghy Heer Olymaal ghy zult de Rechters zijn:
Gaat zeght de Keyserin wil zy 't ghevecht aanschouwen,
Dat zy ter venster gaat met al haar staat Ioffrouwen.
Zeege-heer comt gewapent uyt.
Daar komt de Wapen-Heer, nu krijcht de Prins de rest,
Wel aan steeckt de trompet dat elleck doe zijn best.
Hier 't ghevecht, hy doot hem en brengtet hooft voor de Heeren.
Lecht daar o boosen schalck, die stoutlijck dorst verdichten
Een helsche Duyvels vont, en die een maacht antichten.
Me-vrouw' daar is de kop, ghelieft u anders yet?
Neen Helt, ick ben voldaan, my is ghenoegh gheschiet.
Grootmoedich jongheling, mijn woordt zal ick u houwen,
En doen u tot een Bruydt u zelfs ghewonnen trouwen.
Mijn Heeren wat dunckt u, lach dese Prins ter neer,
Waar ick op huyden niet de alderarmste Heer?
En waar ick niet gheweest bedwonghen te kastyen,
Mijn dochter zou de doot onschuldich moeten lyen:
De Goden hebben danck, en u heldich bestaan,
Die van mijn droevich hart de zorghen hebt ghedaan.
Ten gheve u niet vreemt ghy Koningen en Heeren
Zoo ick boven ghewoont den edelling wil eeren,
Want sodanigen volck die maken haar gheacht
De gantsche werelt door, door deughden ende kracht:
Haar komt de eere toe, en niet die haar begheven
| |
| |
In yd'le feesten groots, noch in een vroomlijck leven,
Van luye ledicheydt en and're macklijckheen,
Wat eer dat ick bedenck zy is my noch te kleen,
Om dieswil dat hy heeft beschermt met zijn handen
Het leven van mijn kint, en het rijck vande schanden
Verlost: En daar toe noch den vyandt selfs ghedoot,
Dat my en u alt'saam bereydt een blijdtschap groot.
Maar overluckighe, hoe varen doch u wonden?
Komt gaan wy, o mijn zoon! zoo werden zy verbonden.
Aartsche Diana en Seege-Heer, sittende in een flouwelen stoel.
Ick bidde u mijn vriendt om 't gheloof vande Goon,
En om de liefde daar ghy mede naamt de kroon
Van Brandemantes hooft dat ghy my wilt verklaren
V naam en u gheslacht, en wie u ouders waren,
En van waar dat ghy zijt, u sweerend' op mijn eedt,
Dat ick u loonen zal met 't dierste dat ick weet.
Dat's met mijn eyghen hart dat ghy te vreen sult stellen
Met de begeerten die 't met lust om weten quellen:
Met dien bedinghe dat ghy sult voort zijn ghelijck
De Meester van mijns zelfs, en van mijns Vaders rijck,
En voort van al het zijns: Vertrout ick zal't u maken.
Ick zegh u dinghen die mijn op het naaste raken
Met ongheveynsde mont: daarom mijn ziel, indien
Ghy teghenwoordich my niet stracx wilt sterven zien,
Zo doet als ghy behoort, en wilt eens overlegghen,
Wat stercke liefde my tot andermaal doet segghen
De jonsten van mijn hart, so vry als onbequaam,
Met groot perijckel van mijn eerelijcke naam.
De min heeft mijn vervoert mijn schreumhartighe vreesen,
En mijn natuur en is niet zoo sy plach te wesen.
Met wat een lijdtsaamheyt verdroech ick stil by my,
De bitterheyts des smaats van uwe weyghery:
Als ick oock by u quam en sprack u vande saack
Door feyl van u ghehoor, en manghel van u spraack.
Maar nu u alles is ten vollen weer-ghegeven,
En nu ghy voor u ziet de gheen die zelfs haar leven
Zou off'ren voor u op, so bid ick u, en weest
Zoo halstarrich of zoo hart noch onbedacht van gheest,
Dat ghy afslaat het goedt dat u werdt aangheboden
Van 't luck, van min, van my, en vande goede Goden
Tot loon, om dat ghy my beschermt hebt mijn lijf.
Ontfangt my u vriendin, en tot u wettich wijf.
| |
| |
| |
De leste VVtkomste.
Doorluchtighe Princes en groot vermoghen Vrouwe,
De machtichste Monarch sou hem gheluckich houwen,
Die u verwerven mocht ten aanzien van u jeught,
En rijcke rijckdom groot, en u volmaackte deught.
Hoe veel te meer dan ick doolende arme Ridder,
Die niet meer goets en heeft als een beroyden bidder
Die ghy behouwen hebt, en zoo vert hebt ghebracht,
Dat ick de grootste my van al de werelde acht.
Ghy heft my op den top des eerst op 't onvoorsienste.
Daarom mijn waarde vrou, heb ick eenighe dienste
Mijn leven u ghetoont sy quamen u recht toe,
En 't is mijn leet dat ick gheen meerder u en doe.
Maar na dat u belieft mijn staat en naam te weten,
Zoo weet dan dat ick ben den vondeling geheten:
Zo mijn de Koningin van Tarssen deet verstaan,
Van mijn gheslacht heeft sy mijn noch geen kunt gedaan.
Dus overdenckt met raat, o Vorstin aller vrouwen,
Oft u al nut zal zijn dat ghy zoo laach zout trouwen.
Indient u wel ghevalt zoo sweer ick u mijn trou,
En neemt u daat'lijck tot mijn ghetroude vrou.
Ick heb niet durven dencken
Op 't geen dat u gelieft aan my zoo heus te schencken.
Komt gaan wy, o mijn troost! op dat wy voort de feest
Ghy hebt wel uyt geweest,
Ghy hebje vrydach wel e vast, doeje niet propertje?
Ick moetje laten uytschild'ren frays ghewijs op een koopertje,
En dragen jou als de Weesmannetjes op mijn verweende borst,
In plaats van een suflet. Elementen 'k heb sulcken dorst.
Hoort volckje, blijft wat staan, ick moet jou allegaar wat vraghen,
Zel ghy jou ghelt of tijdt uytgaande oock beklaghen?
Maar statet jou wel an zo doet my lustich na,
En klapt eens in u hant, en roept eenstemmich ja.
Anno. 1618. den 8. Iunij.
't Kan verkeeren.
G.A. Bredero.
| |
| |
Lijck-dichten,
Over't afsterven des aardigen ende vermaarden Poeets,
GARBRANT ADRIAENSZ.
BREDERODE.
't kan verkeeren
Gerbrand Adriaensz Brederode Amsteldammer is gheboren in't Iaer 1585, den 16.en maert, ghestoruen den 23.en Augusti des Iaers 1618. op duer zijns gheboortes, tusschen 9. en 10. ueren 's voormiddaghs.
|
|
Auteursrechtvrij