Landgoed

[p. 38]

Fungilore

Fungilore c'est moi. Een staat
van gezwam dat oren, neus en mond
uitkomt, trompettes de mot et de mort,
funghi trifolata, de drieteenmeeuw
onder de zwerkbedervers, het Ierse
klavertje van ongeluk, fungilore
de leer van het zwammen, het slappe,
frêle, bleekziekelijke koortsgemijmer
dat allergisch roodgestippeld raakt
van uitslag bij het zien van joggers
in het park en de kittige publexjongen
die plexiglazen hokken sopt
terwijl zijn snelle auto stilstaand
smookt. Gezondheid? In plaats van natuur
hebben wij nu het lichaam en daar
komt fungilore uit: saga's
over viri, cilli en schimmels,
al wat woekert in de dompige krochten
waar liefde zucht. Werken dichters
met straatvuil? De mens zichzelf
geen wolf maar een lijkwade van woorden.
Fulminerende druiloren beslijken krols
brouwend de drukpersen, de een met kwijl,
de ander met gal. De poolkappen
smelten ervan, ozon verkookt. Fungilore,
grote bedorven aardbol, vliegenzwam
waarop wij spitsroeden lopen tussen stippen,
joggende roodkapjes op weg naar grootmoeder
dood. Hoe te protesteren
en waartegen precies? Er zijn lieden

[p. 39]

 

die louter nog lopen, starogig en stil-

 

zwijgend, de lompen vallen haast van hun lijf.

 

Verstorven trappisten die wellicht

 

met hun wandelen ondergang bezweren.

 

Ook was er een man, ik zag hem eerst

 

voor een hond aan - hij bukte zich juist,

 

gehuld in zwart imitatiebont vol kale

 

plekken - die op de tramhalte graaide

 

in de etensresten, peukjes en schillen

 

in de vuilnisbak. Veel van wat hij eruit-

 

haalde bleef onzichtbaar, verdween in zijn mond.

 

Andere dingen werden in zijn plastic tas

 

gepropt. Zei niet de baron van buiten-

 

landse zaken dat de burger van nu

 

consument is? Zijn gebogen rug en aandachtige

 

vaardige keuze maakten hem tot vakman.

 

Hij keerde zich niet om

 

toen hij klaar was maar vervolgde overstekend

 

zijn weg. Ik zag dat hij kauwde,

 

zo mager was hij dat ik om hem heen

 

kon kijken; er steeg ook rook

 

boven hem op. Even later laaiden

 

in de prullenbak flinke vlammen op.

 

Brand, brand! wilde ik roepen. De bak

 

werd zwart rond de opening. Het vuur stonk.

 

Niemand keek ernaar om - ik zat verstijfd

 

te wachten op vonkenregens, brandende

 

vrouwen in nylonbont, het ontploffen

 

van vuilnis. Stadsreiniging, terroristen-

 

ritueel? Neen, alleen het zien

 

van de vlammen in een ijzeren doos

 

met gleuf waar je gezeten in een tram

 

van boven, half opzij in kijkt. Een man

[p. 40]

 

doet zich te goed. Hij is even bekend

 

en onontkoombaar als de dood,

 

veelzeggend als een profeet, beschamend

 

als een spiegel. Gezwam of gedicht?

 

Fungilore? Groenfuil? Gnuifroel?

 

f-nulgroei? Hoe men het ook wendt

 

of keert het wordt uit doofpotten

 

en asvatten gesnaaid, de een miljoenen

 

en de ander rotte kool, kakelende meeuwen

 

op een vuilnisbelt wij allen, fungi

 

ofwel bottekoppen. Natuurlijk:

 

wij zijn natuur. Zoals elektrische

 

stadsuurwerken in de schemer volle maan zijn.