Landgoed

[p. 35]

Klauwier

Klauwier, klauwieren!
Het water spiegelt ondoordringbaar.
Is het een werkwoord, een dier?
Een jaargetijde? De voorwinter
als het klauwier, het uur een dier
van aansluipende klamme verkilling,
met klauwen die zich onverhoeds sluiten
zodat wij krom van reumatiek
door ons revier lopen en binnen
knus in de rats zitten
als in een warme mof. Was een klauwier
een dier dan at hij ons als rat,
met mof en al. Hij is geen mens,
hij spreekt de taal helaas, als werk-
woord, elk woord dat zich verwerkelijkt:
veel hooi op de vork maar erg afwisselend werk,
een vork vol gevleugelde woorden,
zwevend over de wateren, roofs en belust,
een klauwier. Voilà.
Hij scheert laag over, tenen gestrekt
voor de greep. Zijn roep is droef
in elke gedaante. Als kier treedt hij op
in een mottig clownspak, van onder
naar boven, irreparabel, gemaskerd.
Als werkwoord belichaamt hij de sprong
van poes naar poëzie. De poes dut bij de haard
tot haar een schicht doorklieft, onzichtbaar,
zij springt op, de pezen gespannen als staal,
bliksem in haar blik, zij jaagt
in snijdende vaart haar maat op de kast.

[p. 36]

 

Het klauwiert haar: dat is dichtkunst

 

in bont gevangen, in natura geroepen

 

tot de jacht op het woord of het ding,

 

in van god gegeven drift. Klauw

 

is rustige lome sluimer, kalm, lauw.

 

Er valt een blad gevuld met zon.

 

Dat is een gedachte na waarneming,

 

het spinnen van woorden bij welbehagen

 

en ledigheid der zinnen.

 

Maar komt de uithaal van de ier

 

erachter dan wordt het woord de pijl

 

uit de boog, de razende ontknoping.

 

Poëzie is geweld. Storm, niet in het hoofd

 

maar de kamer door, de deur uit,

 

naar een braamstruikveld of ander doorn-

 

gewas waar vondsten als proviand

 

worden vastgeprikt, kevers, muizen, musjes.

 

Schatkamer in de open lucht, gezien en gedicht.

 

De klauwier is een zingende jager,

 

de enige, met als snavel een klauw.

 

Schatekster heet hij ook, klauwen is

 

tenslotte dieven. Het klauwier is een klavier,

 

een orgel, een schrijfmachine dus.

 

Past u op in dit bramenland.

 

U struikelt er over woorden, rankende

 

planten die zich om u heen slingeren

 

in het voorbijgaan dat u tracht vol te houden.

 

Pas op of u wordt gegrepen

 

door de poëzie en vastgeprikt

 

in een brandend braambos waaruit de phoenix

 

van de taal verrijst -

 

ik schrijf met de voeten en knieën

 

tegen de ijskast die onder tafel staat,

[p. 37]

 

in de keuken van een schuurtje

 

ergens in de regennacht.

 

Links de zwarte oliehaard vol blauwe ogen

 

die zachtjes op en neer zweven in de ziel

 

van het vuur. De muur biedt uitzicht

 

op schimmenwereld van vochtfiguren:

 

een danspaar, een profiel met paardestaart,

 

wat wolken. Een grote diklippige mond

 

zwijgt waar kalk is gevallen, baksteen grijnst.

 

Rechts de meterkast, door een kier

 

waait boslucht aan. In de koude kamer

 

krabben muizen achter het houten behang.

 

De koffie staat op het theelicht. En buiten

 

roept en raast het tussen de natte zwarte

 

kale bomen: klauwier, klauwier!