Landgoed

[p. 28]

Driet

Driet doet verdriet. Ik had een pad.
Ernaast een stukje braakland, trouw
aanwezig, tegenwoordige en toekomende tijd
tegelijk. De bende van de zwarte hand,
de boerenbond heeft toegeslagen, sluizen
van gier geopend. Een zwarte zee deint
in mijn oog: geen tranenwee maar een
miljardenzee, neen veel meer,
van gele dronken vliegen.
Zelden ziet men ze zo vliegen.
De wereld kraakt in zijn voegen,
een eend kraakt zachtjes in zijn slaap.
Een bom driet. Voor de duiten
van de boer. Dromen de mestvliegen
onder de aarde als de boer ze heeft onder-
geploegd met drek en al?
Ben ik een vlieg bedolven door verdriet?
De hel gaapt naakt als het niet-zijnde,
de ontwording. Geef terug mijn stenen
en netels voor brood! Was weg, spoel heen.
Dr. Br. Kr. Een drama. Duivelse ets
op een onbeschreven plaat, braam in de ziel.
Zelfs een kromme spijker maakt muziek,
Brahms' celli branden lijnen in
van fluwelen kracht. Kr.
Wie in een braam hapt besmeurt zich
met braamrood bloed. Denkend aan Holland
zie ik trage gestalten gebogen door het land
langs de spoorbaan gaan. Alleen braakland is
bezield. Niet voor niets klonk de sprake

[p. 29]

 

op uit een brandend braambos, heilig hart

 

in een haag van stekels. Maar nu?

 

Handen branden van het grijpen, gr,

 

van de moordzuchtige drang, dr,

 

een broodtrommel te maken, br,

 

van de woekering die wij zelf zijn.

 

Mestvliegen, vrolijk parend, dronken

 

van verdriet. Vr? Vreemde eend,

 

vraatzucht. De vrucht zingt

 

in de mond: braam vol Brahms, boers

 

en vroom. Denn es gehet dem Menschen wie

 

dem Vieh. Een boer maakt nu eenmaal

 

geen muziek, hij etst op een beroete plaat.

 

Creëert krioelende dreklijnen waar

 

barstensvolle borsten eertijds rijpten.

 

Rondingen, propjes vol sap in een floers. Pr.

 

Er is iets mis met de r. Hij knijpt alles

 

samen, schept gevangenschap. Een boer is

 

een moordenaar, het hart wordt pas wat

 

als het barst, drab is oneetbare pap.

 

Een letter kan toch niet slecht zijn?

 

Ruis. Heerlijke ruis. Niets aan de hand.

 

Bruis. Brr. Abessinië, Abressinië?

 

Ach, de a is zo harmlos, dat telt niet.

 

Algebra? Door het woord kon ik het niet

 

leren. Borsten zag ik voor me, gevangen in

 

corsetachtige constructies, doorwoekerd

 

en behaard met algen. Dat alles verdronken

 

in tekens, krinkelingen. Of borsten

 

als bleke soepballetjes, hangend

 

in de voorovergebogen halsopening

 

van een witte jurk met een dessin

 

van ingeschroeide strijkijzers. Brandplekken

[p. 30]

 

van verdriet, oud zeer. De mens

 

als bleek bloedhapje. Neen, de r is niet pluis.

 

Hij maakt een hapering tenzij die samenvalt

 

met de stilte voor het woord. In griezel-

 

films wordt veel gekraakt en gebraakt,

 

gekronkeld en gebroken. Ranzig, maar dat

 

is weer mooi, het woord. Waarom? Wellicht

 

is de r niet slecht, eer tiranniek.

 

Z en g geven hem vrij spel, vormen de ruif

 

waaruit hij sprieten trekt, de r het paard

 

dat met hoefgeklop drama's brengt in ons hart:

 

driet verspreidend waarin wij omkomen.