Landgoed

[p. 22]

Voor nu en altijd

De bomen in schemer het zwartst
en schrikbarend groot
als de geesten van straks.
In een vijver gaan eenden mopperend slapen.
Er is niets te voelen na zonsondergang,
afwezigheid.
Niets te vermoeden,
nacht is nooit weg. Bomen
maken de dag, ze stralen
met jong maar bezadigd lommer
dat aan zijn voet kuilen graaft,
schaduw kweekt voor later.
De dag verdwijnt in groeiende bomen.
Bleef je maar altijd
oude lampekap boordevol nacht
beangstigend bemind in schemer stilstaan.